«Πάντοτε προβληματιζόμουνα σε όλα μου τα προσκυνήματα με ποιους πόρους οι Μονές καλύπτουν τις δαπάνες που απαιτούνται τόσο για τη διατροφή των μοναχών και των προσκυνητών όσο και για τις άλλες ανάγκες τους.
Παλαιότερα
οι Μονές είχαν πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε
βαλκανικές χώρες και στη Ρωσία. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 οι
Μονές έχασαν όλα τα εκτός Ελλάδος κτήματά τους και έδωσαν ένα μεγάλο τμήμα της ακίνητης περιουσίας τους στο
Κράτος για την αποκατάσταση των προσφύγων έναντι της υποχρέωσης της Πολιτείας
να καταβάλει από τον κρατικό προϋπολογισμό ένα ποσό στο Άγιον Όρος κάθε χρόνο. Το
ποσό αυτό αναπροσαρμόστηκε ελάχιστα και είναι σήμερα πολύ ασήμαντο.
Στις
Μονές έχει απομείνει ένα μικρό τμήμα της ακίνητης περιουσίας που είχαν
προηγουμένως, η ιδιοκτησία της οποίας έχει επίσημα αναγνωριστεί με βάση τους τίτλους
που είχαν. Από την αξιοποίηση της περιουσίας αυτής προσπορίζονται το μεγαλύτερο
μέρος των πόρων που τους χρειάζονται για την κάλυψη των αναγκών τους που
προαναφέρθηκαν.
Ένα
άλλο μέρος των πόρων προέρχεται από την εργασία των μοναχών (καλλιέργειες εντός
του Αγίου Όρους, αγιογραφία, ξυλογλυπτική, έκδοση βιβλίων κ.λπ.) καθώς και από
δωρεές προσκυνητών ή φίλων των Μονών».
(Από το βιβλίο «Άγιον Όρος, Χθες-Σήμερα-Αύριο», εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα 2009, σελίδες 91-92)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου