« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας διδάσκει ότι ο αληθινός Χριστιανός είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στον Χριστό. Ο Χριστιανός έχει πάνω από όλα τα αισθητά πράγματα του κόσμου τον Χριστό και τη διδασκαλία Του. Στον Χριστιανό δεν χωράνε αβαρίες, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις. Είναι σταθερός στην πίστη του και δεν ταλαντεύεται. Ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου πήγε στον Ιησού για να ρωτήσει, τι πρέπει να κάνει, για να κληρονομήσει την Βασιλεία του Θεού. Και ο Χριστός του απαντά, να τηρεί τις εντολές. Προκαλώντας ίσως τον Κύριο, ο πλούσιος ξαναρωτά, «ποίας;» (ΜΑΤΘ. 19, 18). Ο Χριστός του αναφέρει τις Μωσαϊκές εντολές «μη σκοτώσεις, μη μοιχεύσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου και αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» (ΜΑΤΘ. 19, 18-19). Όλα αυτά, απαντά ο πλούσιος, τα εφαρμόζω από τη νεότητά μου, μήπως όμως  μου λείπει κάτι άλλο, για να είμαι τέλειος;

Πράγματι έλειπε η αληθινή πίστη για ένα πραγματικό ενάρετο βίο. Η καρδιά του ήταν μοιρασμένη ανάμεσα σε τυπικές εντολές και στην προσκόλληση σε επίγεια αγαθά και απολαύσεις. Ο Χριστός για να του  δείξει, ότι ήταν επιφανειακά ηθικός άνθρωπος, του ζήτησε να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Κύριο. Πόσο δύσκολο είναι η θυσία για έναν τυπολατρικά θρησκευόμενο άνθρωπο, χωρίς γνήσια πνευματικότητα. Σε αυτή την κατάσταση, δυστυχώς, πέφτουμε πολλοί Χριστιανοί. Προσπαθούμε να τηρήσουμε τους τύπους και χάνουμε την ουσία των πραγμάτων. Ο πλούσιος του Ευαγγελίου πάνω από όλα ήθελε τα υλικά αγαθά και γι’ αυτό γύρισε την πλάτη και έφυγε. Αυτοί είναι οι θρησκευτικοί τύποι που θέλουν τη θρησκευτικότητα προς το θεαθήναι. Είναι εκείνοι οι τύποι ανθρώπων που θέλουν να ζουν διπλή ζωή.

Οι ανθρώπινοι αυτοί τύποι επαναλαμβάνονται σε κάθε εποχή. Ο Χριστιανισμός γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι καλός, όταν δεν συγκρούεται με τα συμφέροντά τους. Είναι φαινομενικά αξιοπρεπείς άνθρωποι, αλλά αν χρειασθεί να υποστούν θυσίες και αβαρίες στα συμφέροντά τους, στη θεσούλα τους, τότε αγριεύουν και φεύγουν. Είναι σύμφωνα με μία παραβολή του Κυρίου οι παραιτημένοι από κάθε υψηλή κλήση και από τη φωνή της συνείδησής τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επιφανειακοί και ρηχοί. Δεν έχουν τίποτα το ουσιαστικό μέσα τους. Άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, που πολλές φορές είναι αντίθετες από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου του Χριστού. Μάλιστα έχουν φθάσει σε τέτοια πώρωση της συνείδησής τους, που δεν καταλαβαίνουν καν ότι αμαρτάνουν. Είναι άνθρωποι αξιοθρήνητοι! Χρειάζονται την προσευχή των αγωνιζομένων πιστών για να τους ελεήσει ο Θεός.

Ο Χριστός κήρυξε μία διδασκαλία, η οποία πρέπει να βιώνεται με απόλυτη πίστη και αφοσίωση. Ποτέ δεν ανέχθηκε συμβιβαστικούς τύπους, που στα κρυφά, χάρη ανόμων συμφερόντων, παραβιάζουν και τη συνείδησή τους και το πιστεύω τους. Το πνεύμα του Θεού λέει στην Αποκάλυψη: «Οίδά σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός· ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» (ΑΠΟΚ. 3, 15-16). Δηλαδή, «ξέρω καλά τα έργα σου: δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή δεν είσαι όμως ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (ΑΠΟΚ. 3, 15-16). Αυτό το συμβιβαστικό πνεύμα συνετέλεσε στην πτώση των υψηλών ηθών της Αποστολικής εποχής. Και γι’ αυτό στις ημέρες ελάχιστες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες ξεχωρίζουν για το ποιμαντικό τους έργο.

Έχουμε ρίξει όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί, πολύ νερό στο κρασί μας. Συμβιβαζόμαστε με το παραμικρό. Μας λένε να υποχωρήσουμε στα της πίστης μας με μικρές απειλές και αμέσως φοβόμαστε. Τι να πουν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων αλλά και σύγχρονοι που έχασαν και την ίδια τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού; Αυτή η Εκκλησιαστική ατονία των ποιμένων, πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις, επεκτείνεται και στους πιστούς που χωρίς ιδανικά περιορίζονται σε τυπικά θρησκευτικά καθήκοντα. Όλοι αυτοί μένουν στα σκαλοπάτια της Χριστιανικής ζωής, χωρίς τη βούληση να ανέβουν ψηλότερα. Είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να χάσουν το βόλεμά τους. Αυτοί πιστεύουν και πηγαίνουν στην Εκκλησία μέχρι του σημείου να μην απειληθούν τα συμφέροντά τους και η πολύτιμη ζωούλα τους. Είναι άνθρωποι θρησκευόμενοι, αλλά όχι άνθρωποι Αγιοπνευματικοί.

Αγαπητοί μου φίλοι, οι συμβιβασμοί μερικών μελών της Εκκλησίας κατά καιρούς τους έκαναν αδύναμους να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μεγάλα και σοβαρά πανανθρώπινα προβλήματα. Οι σημερινοί Χριστιανοί κάτω από σεβάσμιους Πατέρες και ποιμένες ας αναζητήσουν, ενισχυμένοι από την πίστη προς το Ευαγγέλιο, τη δικαιοσύνη και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος την επίλυση συγχρόνων προβλημάτων που καθιστούν τους ανθρώπους δούλους της χειρότερης πνευματικής και ψυχολογικής δουλείας. Ας αποδείξουμε, όχι μόνο με λόγια αλλά και με τα καλά μας έργα, ότι πιστεύουμε όντως στον Χριστό. Και τότε σίγουρα ο Κύριος θα μας χαρίζει την ευτυχία στον παρόντα κόσμο, που θα συνεχίζεται και στην αιωνιότητα. Κάτι που θα πρέπει να γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Δεν είμαστε στυγνοί υπολογιστές, αλλά καρποφόροι εργάτες και οικοδόμοι του πνευματικού πολιτισμού. 

Με αγάπη Χριστού,   

π. Βασίλειος.