« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε ότι ο Κύριος, μετά το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, υποχρέωσε τους μαθητές Του να μπουν στο καΐκι και να πάνε να Τον περιμένουν στην απέναντι όχθη. Αφού διέλυσε ο Κύριος τα πλήθη, ανέβηκε μόνος Του στο βουνό να προσευχηθεί. Πόσο κουραστική ήταν για τον Κύριο εκείνη η ημέρα! Θεράπευσε τόσους αρρώστους, δίδαξε τον λόγο του Θεού στα πλήθη επί ώρες, μέχρι το σούρουπο. Κατόπιν φρόντισε και για τη σωματική διατροφή τους. Και όμως ούτε μετά από όλα αυτά αποζητά σωματική ανάπαυση, αλλά αποσύρεται για κατ’ ιδίαν προσευχή. Επιδιώκει την ατομική προσευχή. Αυτό είναι ένα μήνυμα πολύτιμο για την εποχή μας. η οποία ευνοεί την εξωστρέφεια, την πολυπραγμοσύνη, την πληθωρική επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Θέλει να μείνει μόνος Του με τον Θεό Πατέρα.

Έχουμε ανάγκη κάποτε να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας και με τον Θεό. Έχουμε ανάγκη να κοιτάζουμε μέσα μας, να ασκούμε αυτοκριτική, να μελετάμε τον λόγο του Θεού, να επιδιδόμαστε στην προσευχή, να υψώνουμε τον νου μας στον Κύριο και Θεό μας και να Του ανοίγουμε την καρδιά μας. Να Τον ευχαριστούμε για τις δωρεές Του, να Του αναφέρουμε τα προβλήματά μας, να προσευχηθούμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά και για όλους τους πονεμένους και για όλο τον κόσμο. Να Του ζητάμε βοήθεια και φωτισμό όχι μόνο για τα επίγεια αλλά και για τα ουράνια. Να Του ζητάμε δηλαδή νέκρωση των παθών, πνευματική πρόοδο, αρετή και πόθο της Βασιλείας Του. Ο συνειδητός πιστός προσπαθεί να βρίσκει μέσα στην ημέρα στιγμές, που να επικοινωνεί με τον Θεό. Αυτή η σχέση με τον Θεό μας γλυκαίνει και μας ειρηνεύει την ψυχή μας. Μην προσπαθούμε να βρούμε τη χαρά μακριά από τον Θεό.

Ενώ ο Κύριος προσευχόταν στο βουνό, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, οι μαθητές Του πάλευαν με τα κύματα. Η ξαφνική θύελλα απειλούσε το καΐκι τους και τη ζωή τους. Ήταν περασμένα μεσάνυκτα και η αγωνία τους βρισκόταν στο κατακόρυφο. Εκείνη την ώρα, λοιπόν, τους πλησίασε ο Κύριος περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Τον νόμισαν για φάντασμα και φοβήθηκαν. Εκείνος όμως τους καθησύχασε: «Θαρσείτε, εγώ ειμι· μη φοβείσθε» (ΜΑΤΘ. 14, 27). Τότε ο Απόστολος Πέτρος ζήτησε από τον Κύριο να πάει κοντά Του. Και Εκείνος δέχθηκε. Ο ορμητικός μαθητής αποβιβάσθηκε από το καΐκι και άρχισε να περπατά στη θάλασσα σαν να ήταν στεριά. Όταν όμως είδε ότι ο άνεμος ήταν ισχυρός και τα κύματα μεγάλα, φοβήθηκε, η πίστη του κλονίσθηκε, και έτσι άρχισε να βουλιάζει. Τότε ο Πέτρος έβγαλε εναγώνια κραυγή: «Κύριε, σώσόν με» (ΜΑΤΘ. 14, 30). Και πράγματι ο Κύριος τον έσωσε!

Αυτή η κραυγή του Αποστόλου Πέτρου: «Κύριε, σώσόν με» (ΜΑΤΘ. 14, 30), είναι και η κραυγή των κλυδωνιζόμενων πιστών, η καρδιακή προσευχή-ικεσία για την άμεση παρέμβαση του Θεού. Όταν στη ζωή μας κινδυνεύουμε να καταποντισθούμε στο τρικυμισμένο πέλαγος της απελπισίας, να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού. Όταν κινδυνεύουμε να κυριευθούμε από τη μανία της εκδίκησης και οποιουδήποτε άλλου πάθους, να ζητάμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, να μας γαληνεύει ο Θεός και να ηρεμούμε. Όταν κινδυνεύουμε να υποκύψουμε σε οποιονδήποτε πειρασμό, να κραυγάζουμε στον Θεό με όλη τη δύναμη της ψυχής μας: «Κύριε, σώσόν με» (ΜΑΤΘ. 14, 30). Και να είμαστε σίγουροι πως αν ζητάμε τη βοήθειά Του, Εκείνος θα έρχεται και θα μας σώζει. Θα μας αρπάζει από τα νύχια του πονηρού, από το χείλος του γκρεμού, από την ολοκληρωτική απώλεια.

Όμως ο Κύριος αφού διέσωσε τον μαθητή Του, τον επέπληξε κιόλας: «Ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;» (ΜΑΤΘ. 14, 31). «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε η αμφιβολία;» (ΜΑΤΘ. 14, 31). Να περπατά ο μαθητής πάνω στην ταραγμένη θάλασσα για πρώτη φορά στη ζωή του, να σφυρίζει γύρω του ο άνεμος, να είναι νύκτα, η βάρκα να κινδυνεύει να βουλιάξει, και ο Κύριος να του λέει «γιατί δίστασες;» Πως είναι δυνατόν να μη φοβηθεί κανείς; Ουσιαστικά ο Κύριος ήθελε να πει στον Απόστολο Πέτρο: Το έπαθες αυτό, διότι πήρες τα μάτια σου από πάνω μου και τα έστρεψες στα κύματα. Αφού περπάτησες πάνω στη θάλασσα, γιατί μετά δίστασες; Πόσες φορές κι εμείς δεν εστιάζουμε στο πρόβλημά μας και παίρνουμε τα μάτια μας από τον Κύριο; Και τότε έρχεται η απόγνωση, η απελπισία. Διότι δεν είναι δυνατόν να βοηθηθούμε από μόνοι μας, αν δεν ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού.

Αγαπητοί μου φίλοι, η ολιγοπιστία δεν δημιουργείται από τις δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες αλλά από την αδύναμη προαίρεσή μας. Διότι εμείς δεν είμαστε στραμμένοι σταθερά προς τον Κύριο. Στρέφουμε την προσοχή μας προς τα κύματα, προς τα προβλήματα και τις δυσκολίες, και ξεχνάμε τις πολλές θαυμαστές επεμβάσεις του Κυρίου στη ζωή μας. Όταν ο Χριστιανός έχει σταθερή πίστη, η Χάρη του Θεού τον στερεώνει και δεν κλονίζεται από τις δυσκολίες της ζωής ή από θεωρίες αθεϊστικές. Δεν φοβάται να μπει στην Εκκλησία με χωρίς μάσκα ή να κοινωνήσει από το κοινό Ποτήριο της Ζωής, που έχει μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Ο Χριστός και η Εκκλησία Του μεταδίδουν ζωή και όχι θάνατο. Μέσα στον Οίκο του Θεού δεν επιβιώνουν τα μικρόβια. Ο Χριστιανός δε πρέπει να φοβάται ούτε καν τον θάνατο. Γιατί μετά από αυτόν ακολουθεί η πραγματική ζωή. 

Με αγάπη Χριστού, 

π. Βασίλειος.