Πέθανε σε ηλικία
89 ετών η Κική Δημουλά. Η Κική Δημουλά ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και τακτικό
μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης.
Το πατρικό
της όνομα είναι Βασιλική Ράδου. Γεννήθηκε και κατοικούσε στην Αθήνα. Το 1952 παντρεύτηκε
τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο
παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Εργάστηκε ως υπάλληλος
στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Είναι πρόεδρος
του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της
Ακαδημίας Αθηνών).
Τιμήθηκε το
1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου,
το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και
το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η
εφηβεία της λήθης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά,
στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα
Σουηδικά.
Σε μία
ομιλία της για την ποίηση η Δημουλά όρισε ως εξής το ποίημα:
«Βαδίζεις
σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να
εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του
φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».
Πράγματι η
ποίηση της Δημουλά ανθεί πάνω στο άνυδρο έδαφος της στέρησης, της απώλειας, της
συναισθηματικής ματαίωσης και, προκειμένου για τα μετά από τη συλλογή Χαίρε
ποτέ ποιήματά της, πάνω στο έδαφος της απουσίας του αγαπημένου
προσώπου. Αυτή τη στέρηση κι αυτή την απουσία αναπληρώνει επιτυγχάνοντας μέσα
στο χώρο της ποίησης την επικοινωνία με ένα εσύ, με τον άλλον που
λείπει, επικοινωνία που η πραγματικότητα αρνείται. Και από αυτή την άποψη η
ποίηση της Δημουλά, όσο πικρά συναισθηματικά φορτία κι αν κουβαλά, στην ουσία
επιτυγχάνει την κάθαρση και τη λύτρωση.
Μέσα στον
ποιητικό της χώρο, κατοικεί η ίδια περιστοιχισμένη από τα άψυχα αντικείμενα και
από τις αφηρημένες έννοιες. Στις τελευταίες, δίνει υπόσταση υποκειμένων,
επιτρέποντάς τους έτσι να κινούνται, να αισθάνονται, να πάσχουν και γενικώς να
συμπεριφέρονται ως δρώντα πρόσωπα. Υπάρχει, δηλαδή, κατά κανόνα μία ακινησία
του ποιητικού εγώ, του μόνο έμψυχου εγκάτοικου του ποιητικού της κόσμου, και
αντιστοίχως μία αέναη κινητικότητα του αφηρημένου. Πρόκειται για ένα από τα πιο
ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της ιδιότυπης ποιητικής φωνής της.
Συνεχή και
αδιάλειπτα είναι τα σχόλια που αφορούν την απώλεια του χρόνου και τη φθορά, που
αυτή η απώλεια συνεπάγεται, και διάχυτη η υπαρξιακή αγωνία.
Χαρακτηριστική
είναι η γλωσσική της τόλμη που συχνά την οδηγεί σε μία ιδιαίτερα ευρηματική
λεξιπλασία.
Η ποίηση της
Δημουλά προσφέρει φιλόξενη στέγη σε καθημερινές πληγές και κοινά ανθρώπινα
βιώματα, τολμά να δώσει διάσταση ποιητική και φιλοσοφική σε ποιήματα που
αντλούν υλικό από το περιβάλλον του οικιακού βίου, και κατορθώνει να άρει τη γυναικεία
καθημερινότητα στη σφαίρα της αυθεντικής ποίησης.
el.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου