« ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ »

Κατά τη σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, τιμάμε τη μνήμη «πάντων των απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων». Τιμάμε τη μνήμη όλων όσων ευαρέστησαν στον Θεό, από τον Αδάμ μέχρι τον μνήστορα Ιωσήφ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν στην υπόσχεση του Θεού ότι θα αποστείλει τον Μεσσία, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. Στο Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε και είναι προς τιμήν τους, τονίζεται η όντως θαυμαστή πίστη τους, χάρη στην οποία κατόρθωσαν μεγάλα πράγματα. Οι άνθρωποι αυτοί που ευαρέστησαν στον Θεό, έζησαν σε αυτή τη ζωή ως πάροικοι. Σαν να κατοικούσαν σε μία ξένη χώρα. Το βλέμμα τους το είχαν στραμμένο προς την αιώνια πατρίδα, όπου εκεί ο κάθε άνθρωπος θα κατοικεί για πάντα. Αυτή η κατάσταση δεν θα έχει τέλος. Θα είναι μία αιώνια κατάσταση. Άραγε τι ήταν γι’ αυτούς τους ανθρώπους αυτή η πρόσκαιρη και μάταιη ζωή;

Ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Πατριάρχη Αβραάμ ότι θα του έδινε τη Γη της Επαγγελίας, δηλαδή την πλούσια και εύφορη περιοχή της Παλαιστίνης. Ακούσαμε όμως στο Αποστολικό ανάγνωσμα ότι ο δίκαιος Αβραάμ έζησε στη Γη της Επαγγελίας ως πάροικος, ως προσωρινός κάτοικος, σε σκηνές και όχι σε μόνιμη κατοικία. Ο δίκαιος Αβραάμ περίμενε τον Μεσσία, που θα άνοιγε το δρόμο για μία άλλη πατρίδα, τη μόνη αληθινή, την ουράνια και αιώνια. Επειδή ο Αβραάμ είχε δυνατή και ζωντανή πίστη, ο Θεός τον φώτισε να κατανοήσει ότι η Γη της Επαγγελίας προεικόνιζε την αληθινή πατρίδα των ανθρώπων του Θεού, την Βασιλεία των Ουρανών. Όμως μαζί με το φωτισμό του έδωσε ο Θεός και την αντοχή να ζήσει στην εφήμερη πατρίδα του ως πάροικος στην υπόλοιπη ζωή του. Γιατί χωρίς τη βοήθεια του Θεού ο άνθρωπος δεν μπορεί να πράξει από μόνος του απολύτως τίποτα.

Ο Αβραάμ δεν πόθησε επίγεια πλούτη, πολυτελή σπίτια, εύφορα βοσκοτόπια για τα πολυάριθμα κοπάδια του. Δεν επεδίωξε δυνατές συμμαχίες, ούτε ανθρώπινη δόξα, ούτε πρόσκαιρες απολαύσεις. Έζησε σε αυτή τη γη με απλότητα. Χρησιμοποίησε από τα υλικά αγαθά όσα του ήταν αναγκαία. Δεν έζησε τη ζωή του με υπερβολές. Και ζούσε έτσι γιατί είχε πιστέψει ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ελπίδα του ήταν ο ερχόμενος Μεσσίας. Τα μάτια της ψυχής του έβλεπαν ψηλά. Τα έλκυε η άφθαρτη λάμψη της ουράνιας πόλης, που έχει τα μόνα ασάλευτα θεμέλια και την οποία έκτισε ο Θεός. Αυτό το φρόνημα της παροικίας είχαν και όλοι οι δίκαιοι, πριν και μετά τον Αβραάμ. Χάρη στη ζωντανή πίστη τους έζησαν τη ζωή της τιμημένης κατά Θεόν παροικίας, διατηρώντας πάντοτε μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της προσμονής του Μεσσία και της Ουράνιας Βασιλείας Του.

Η σημερινή Κυριακή προβάλλει ενώπιόν μας τους γίγαντες της πίστης, τους προ Χριστού δικαίους, για να τους μιμηθούμε. Και πως θα τους μιμηθούμε; Με το να καλλιεργήσουμε το φρόνημα της παροικίας που είχαν και έχουν όλοι οι Άγιοι. Γιατί αυτό είναι το γνώρισμα των αληθινών Χριστιανών. Ζουν μεν στη γη, αλλά συμπεριφέρονται ως πολίτες του Ουρανού. Ζουν με το φρόνημα ότι η πατρίδα τους είναι ο Ουρανός. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί Χριστιανοί, οφείλουμε να μην προσκολληθούμε στα επίγεια, αλλά να επιδιώξουμε τα αιώνια. Όλα όσα ζούμε σε αυτή τη ζωή είναι πρόσκαιρα. Κάποια στιγμή θα σταματήσουν για τον καθένα μας χωριστά. Ακόμη και εκατό χρόνια να ζήσουμε, θα περάσουν και θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Γι’ αυτό ας ποθήσουμε την αληθινή μας πατρίδα, την Βασιλεία των Ουρανών. Η πατρίδα αυτή θα είναι αιώνια.

Εξάλλου το λέμε και στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Περιμένουμε με πόθο την ανάσταση των νεκρών και την μέλλουσα ζωή. Γι’ αυτήν ζούμε και γι’ αυτήν αγωνιζόμαστε. Η προσμονή βέβαια της ουράνιας πατρίδας είναι καρπός της ζωντανής πίστης. Αυτή την πίστη να τη ζητάμε στην καθημερινή μας προσευχή. «Πρόσθες ημίν πίστιν» (ΛΟΥΚΑ 17, 5). Δηλαδή, να μας προσθέσει και να μας αυξήσει ο Θεός την πίστη μας. Παράλληλα να κάνουμε και ό,τι εξαρτάται από εμάς. Γράφει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος για τον Αβραάμ: «Η πίστις συνήργει τοις έργοις αυτού, και εκ των έργων η πίστις ετελειώθη» (ΙΑΚ. 2, 22). Δηλαδή, «η πίστη του συνοδευόταν από έργα, και με αυτά τα έργα η πίστη αποδείχθηκε τέλεια» (ΙΑΚ. 2, 22). Η πίστη του Αβραάμ ήταν ενωμένη με τα έργα. Δεν πίστευε άλλα και να πράττει διαφορετικά.

Αγαπητοί μου φίλοι, η υπακοή μας στο θέλημα του Θεού είναι η έμπρακτη εκδήλωση της πίστης μας σε Αυτόν. Καλούμαστε να ζούμε με το όραμα της Ουράνιας Βασιλείας στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι κακό να απολαμβάνουμε τα επίγεια αγαθά με ευγνωμοσύνη στον Θεό. Αλλά να προσέχουμε ώστε να μην προσκολλόμαστε σε αυτά. Να ετοιμάζουμε κατοικία στον Ουρανό με νηστείες, με προσευχές, με ελεημοσύνες, με τη συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Σε λίγες ημέρες θα δούμε τον άναρχο Λόγο του Θεού να γεννιέται σε ένα παγερό σπήλαιο πάμφτωχος, άγνωστος στους πολλούς, για να εγκαθιδρύσει την Βασιλεία Του στη γη· στις καρδιές των ανθρώπων, που δεν ικανοποιούνται από την ματαιότητα του παρόντος κόσμου. Ας Τον προσκυνήσουμε κι εμείς λοιπόν, τα φετεινά Χριστούγεννα με πόθο να ελευθερώσει τις καρδιές μας από τα δεσμά της γης και να τις στρέψει προς την αληθινή μας πατρίδα, τον Ουρανό!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.