«Δεν
έχει φυσικά μεγάλη αξία να γίνεσαι άνθρωπος, όταν κοντεύεις να πεθάνεις από τον
φόβο σου. Όπως και η αγάπη για τα παιδιά σου δεν αποδεικνύει πως είσαι καλός
άνθρωπος (“είναι καλός οικογενειάρχης”, λένε πολλές φορές για να δικαιολογήσουν
έναν παλιάνθρωπο), πολλοί πλέκουν το
εγκώμιο του Ι.Τ. Γκολιακόφ, προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου: του άρεσε να
ασχολείται με τον κήπο του, αγαπούσε τα βιβλία, σύχναζε στα παλαιοπωλεία
ψάχνοντας για παλιά βιβλία, ήξερε καλά τον Τολστόι, τον Κορολένκο, τον Τσέχοφ
-και τι βγήκε από όλα αυτά; Πόσες χιλιάδες ανθρώπους αφάνισε; Ή εκείνος ο
συνταγματάρχης, ο φίλος της Γιόσσε, που έσκαζε στα γέλια στο απομονωτήριο του
Βλαντίμιρ, επειδή είχε κλείσει γέρους Εβραίους σ’ ένα κελάρι γεμάτο πάγο;
Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος φοβόταν μήπως μάθει τις ακολασίες του η γυναίκα του:
εκείνη πίστευε σ’ αυτόν, τον θεωρούσε ευγενικό άνθρωπο και αυτός θεωρούσε
πολύτιμη την εκτίμησή της. Μπορούμε όμως να παραδεχτούμε πως αυτό το αίσθημα
ήταν ένα προγεφύρωμα καλοσύνης στην καρδιά του;»
(Απόσπασμα
από το βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» Μέρη Ι-ΙΙ, του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, σελίδες
192-193).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου