« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στη σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος δείχνει το ενδιαφέρον του για τους πιστούς της Κορίνθου. Γι’ αυτό και λέει: «Συνεργούντες δε και παρακαλούμεν μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 1). Δηλαδή, «Συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχθήκατε» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 1). Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει το ενδιαφέρον όχι μόνο το δικό του, αλλά και των Αποστόλων και κατ’ επέκταση και των ποιμένων της Εκκλησίας του Χριστού. Κανένας δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του μεγάλου Αποστόλου, αν δεν είναι και αυτός απόστολος και ποιμένας της Εκκλησίας. Όχι μόνο αυτοί που δεν ανήκουν στην Εκκλησία, αλλά και οι βαπτισμένοι Χριστιανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν την αγωνία των ποιμένων.

Το ευκολότερο βέβαια είναι να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν ποιμένες της Εκκλησίας, που να αξίζει να τους ακούσουμε και να τους προσέξουμε. Γι’ αυτό και βλέπουμε Χριστιανούς ή μη, να πολεμούν το έργο των ποιμένων. Κάποιοι μάλιστα καλύπτουν την πολεμική τους κάτω από το υποκριτικό ενδιαφέρον τους για την Εκκλησία. Τους πονάει τάχα η κατάσταση της Εκκλησίας και τα βάζουν με τους ποιμένες, ζητώντας την κάθαρση και την εξυγίανση, καθώς λένε, της Εκκλησίας. Αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν πως η Εκκλησία είναι μία ανθρώπινη οργάνωση, που περιμένει να σωθεί από τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως κάτω από το υποκριτικό αυτό ενδιαφέρον κρύβεται η μάταιη προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να διαλυθεί η Εκκλησία. Αχρηστεύοντας τους ποιμένες θέλουν να σκορπίσουν τα πρόβατα. Όπως εξάλλου το λέει και ο Προφήτης: «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσεται τα πρόβατα της ποίμνης» (ΖΑΧ. 13, 7).

Παράπονο και των καλοπροαίρετων Χριστιανών είναι πως η Εκκλησία δεν έχει σήμερα ποιμένες, όπως ήταν οι Απόστολοι και οι αρχαίοι Πατέρες. Μα αυτός είναι ο πιο πρόχειρος και άδικος λόγος. Μακάρι για ό,τι δυσάρεστο συμβαίνει στην Εκκλησία να έφταιγαν πάντα μόνο οι ποιμένες, που κι αυτοί πολλές φορές μπορεί να φταίνε. Οι ποιμένες της Εκκλησίας πολλές φορές βρίσκονται σε δύσκολη θέση, αφού πολεμούνται από παντού. Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να ποιμαίνονται από τους Ιερείς. Από την άλλη όμως δεν αποφασίζουν να φύγουν από την Εκκλησία. Βέβαια ούτε η Εκκλησία θέλει να τους αποκόψει. Αλλά αυτή είναι μία νόθα κατάσταση, το βάρος της οποίας σηκώνουν οι ποιμένες. Δυστυχώς δεν είμαστε ξεκαθαρισμένοι άνθρωποι. Κάποιοι είναι εκτός Εκκλησίας, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούν την Εκκλησία. Άλλοι πάλι βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, αλλά ερωτοτροπούν και με την αμαρτία.

Κεντρικό σημείο, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, είναι το εξής: «μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 3). Δηλαδή, «Κανένα πρόσκομμα δεν φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 3). Πρέπει κάποιος να έχει βαθιά συνείδηση της ιερής αποστολής του στην Εκκλησία, πρέπει να πιστεύει πως πραγματικά είναι συνεργάτης του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, για να σκέφτεται και να μιλάει έτσι. Το ζήτημα λοιπόν πάντα δεν είναι μόνο πως σκέφτονται και πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, αλλά και τι πιστεύουν και τι πράττουν οι ποιμένες. Ευτυχώς όμως, που σε κάθε εποχή, υπάρχουν ποιμένες που σκέφτονται αποστολικά και θυσιάζουν το προσωπικό τους συμφέρον για τη σωτηρία του ποιμνίου τους. Αυτοί οι ποιμένες όχι μόνο αγρυπνούν, αλλά και στενάζουν, γιατί ξέρουν πως έχουν να δώσουν λόγο για τις ψυχές των ανθρώπων, που ο Θεός τους έδωσε να ποιμάνουν.

Κάποιοι άνθρωποι δικαιολογούν την αμέλειά τους στα πνευματικά θέματα, πιστεύοντας πως δεν υπάρχουν στην Εκκλησία ποιμένες. Και όμως υπάρχουν, πολλοί και καλοί ποιμένες, που δεν παύουν να παρακαλούν. Γιατί αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας, να παρακαλεί. Γι’ αυτό και λίγοι προσέχουν, οι όντως ελεύθεροι. Τους άλλους, τους πολλούς, τους ανελεύθερους, που μόνο τη βία και τη δύναμη της εξουσίας καταλαβαίνουν, αυτούς δεν μπορεί να τους κάνει καλά η Εκκλησία κι ούτε ποτέ τους έχει δικούς της. Η δύναμη της Εκκλησίας είναι η παράκληση, που θα πει ήμερος τρόπος και παρηγορητικός λόγος. Όταν οι άλλοι επιβάλλουν τη θέλησή τους με την ωμή βία και την υλική δύναμη, η Εκκλησία παρακαλεί. Οι ποιμένες της Εκκλησίας, συνεργάτες του Θεού στο έργο της σωτηρίας, παρακαλούν να μην πάει άδικα η χάρη του Θεού στους ανθρώπους.

Αγαπητοί μου φίλοι, η μεγάλη αμαρτία και η ευθύνη του κόσμου είναι ότι δεν μπόρεσε ακόμη να εκτιμήσει τη χάρη και τη δωρεά του Θεού. Δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι στην παρουσία της Εκκλησίας να δουν το έργο του Θεού. Σκοντάφτουν στην ανθρώπινη μορφή της και σκανδαλίζονται με την κένωση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι το σκάνδαλο των Ιουδαίων και η μωρία των Ελλήνων. Για κάποιους άλλους, που η ματιά τους δεν ξεπερνάει τον ορίζοντα του παρόντος κόσμου, η Εκκλησία είναι το κοινωνικό κατεστημένο, που πρέπει οπωσδήποτε να γκρεμισθεί. Όμως η Εκκλησία δεν πρόκειται να γκρεμισθεί, γιατί Αρχηγός της είναι ο Ιησούς Χριστός. Η Εκκλησία, ο λαός του Θεού με τους ποιμένες του, θα πορεύεται «εν Πνεύματι Αγίω» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 6) και «εν δυνάμει Θεού» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 7) και θα διεξάγει στον κόσμο τη μάχη της αλήθειας «δια των όπλων της δικαιοσύνης» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 7).

Με αγάπη Χριστού,                                                                               

π. Βασίλειος.