« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος μας κάνει κοινωνούς μιας προσωπικής του δυσκολίας. Ο Παύλος αγαπούσε πολύ τους Κορινθίους, αλλά επειδή τον στενοχωρούσαν με διάφορα θέματα, τους κοινοποιεί ένα προσωπικό του πρόβλημα, για να τους διδάξει με τον τρόπο αυτό την υπομονή, την υπακοή, την πειθαρχία και την ταπείνωση. Αφού τους απαρίθμησε τις πολλές ταλαιπωρίες, που υπέστη ως Απόστολος του Χριστού, μιλάει για το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε. «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι» (Β΄ ΚΟΡ. 12, 7). Δηλαδή, «Ο Θεός μου έδωσε ένα αγκάθι στο σώμα μου, έναν υπηρέτη του σατανά να με ταλαιπωρεί, ώστε να μην υπερηφανεύομαι» (Β΄ ΚΟΡ. 12, 7). Μάλιστα ομολογεί πως ζήτησε από τον Χριστό να τον ελευθερώσει από αυτό το πρόβλημα, προκειμένου να μπορεί απρόσκοπτα να κηρύττει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας των Ουρανών.

Ο Χριστός όμως παρά τις παρακλήσεις και τις προσευχές του, δεν του έκανε μία τέτοια χάρη. Και όχι μόνο δεν τον απάλλαξε από τη δυσκολία αυτή, αλλά επιπλέον του διασαφήνισε, πως του αρκεί η χάρη, που του δίνει και πως το πρόβλημά του αυτό υπάρχει, για να φαίνεται ξεκάθαρα η πληρότητα της δύναμης του Χριστού στη ζωή και το έργο του. Πως ό,τι κάνει, δεν το καταφέρνει από τις δικές του δυνάμεις, αλλά από την χάρη του Θεού. Και πράγματι ο Απόστολος Παύλος από τότε καυχιόταν για αυτόν τον σταυρό του και συνέχισε το ιεραποστολικό του έργο με περισσότερη δύναμη και χαρά. Μάλιστα έφθασε και στο σημείο να λέει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 20). Δηλαδή, «Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 20). Ο Απόστολος Παύλος, με τα λόγια του αυτά, αφήνεται ολοκληρωτικά στην πρόνοια του Θεού.

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου να φανερώνεται η δύναμη του Θεού; Και από την άλλη μεριά δεν σταματούν οι ερωτήσεις: «Γιατί υποφέρω; Γιατί εγώ; Γιατί σε εμένα;» Υπαρξιακά ερωτήματα δύσκολα, τα οποία χωρίς την πίστη στον Χριστό εξουθενώνουν τον άνθρωπο και τον οδηγούν σε απελπισία. Πολλοί είναι εκείνοι που απογοητεύονται στην προσπάθειά τους να βρουν μία απάντηση. Και αυτό συμβαίνει γιατί αγνοούν την απάντηση του Χριστού προς τον Παύλο: «Αρκεί σοι η χάρις μου» (Β΄ ΚΟΡ. 12, 9). Δηλαδή, «Σου αρκεί η χάρη μου» (Β΄ ΚΟΡ. 12, 9). Οι άνθρωποι δικαιολογημένα, όπως τότε ο Παύλος, ζητάμε από τον Θεό να μας απαλλάξει από κάποια ασθένεια, πόνο ή ταλαιπωρία. Η χάρη του Θεού ως απάντηση μας δίνει τη δυνατότητα να αντέξουμε τον πόνο. Μην αγχωνόμαστε για οτιδήποτε μας συμβαίνει. Να τα αφήνουμε όλα στην πρόνοια του Θεού.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να μιμηθούμε τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος στα πλαίσια της ιεραποστολικής του δραστηριότητας, που εκτείνεται σε όλη την τότε οικουμένη, επισκέφθηκε πολλές φορές τις Εκκλησίες που ίδρυσε, απέστειλε διδακτικές και ποιμαντικές επιστολές, μιλώντας με επαινετικά λόγια για τους Χριστιανούς παραλήπτες των επιστολών ή για τους συνεργάτες του. Δεν άφησε με τίποτα την πικρία του για το δικό του πόνο να επηρεάσει τη συμπεριφορά του προς τους άλλους. Ούτε έμεινε πεισματικά στο παράπονό του, όπως κάνουμε εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί που θέλουμε να μας λυθούν όλα τα προβλήματα, επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Αντί να ταπεινωθούμε και να ζητάμε το έλεος και τη βοήθεια του Θεού, γκρινιάζουμε συνεχώς και τρέφουμε με τον τρόπο αυτό τον εγωϊσμό μας. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να οδηγούμαστε στο μίσος, στην κακία και στο γογγυσμό κατά του Θεού.

Η σημερινή Κυριακή έρχεται στον απόηχο της εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου και λαμπρύνεται από τη μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Νέστορος, ο οποίος με την ικέτιδα ομολογία του: «Θεέ του Δημητρίου βοήθει μοι», νίκησε τον ανίκητο κατά άνθρωπο Λυαίο μέσα στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, φανερώνοντας τον τρόπο, με τον οποίο η δύναμη του Θεού βρίσκει την πληρότητά της μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου. Όσα μας εκμυστηρεύθηκε ο Απόστολος Παύλος, φαίνονται ξεκάθαρα μέσα από την ανέλπιστη νίκη του Αγίου Μάρτυρος Νέστορος επί του Λυαίου. Φαίνεται με παραστατικό τρόπο, πως αρκεί η χάρη του Θεού για να ενδυναμώσει τον άνθρωπο και να τον αναδείξει νικητή, επί του κατά κόσμον δυνατού και αήττητου. Μην κάνουμε το λάθος να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Θα αποτύχουμε! Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τα καθημερινά μας προβλήματα, ας ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού.

Αγαπητοί μου φίλοι, το ίδιο θαύμα έγινε και πολλούς αιώνες πριν, όταν ο Δαυΐδ νίκησε τον Γολιάθ. Αλλά και στην Εποποιΐα του 1940, όπως αύριο θα εορτάσουμε, ένα παρόμοιο θαύμα συντελέσθηκε. Ένα από τα πολλά θαύματα της Ιστορίας μας, που οφείλεται στη συνεργασία των αγωνιζομένων Ελλήνων με τον Θεό. Οι Έλληνες μαχητές, αγωνιζόμενοι ως άλλος Νέστορας για την Πίστη και την Πατρίδα, κατατρόπωσαν τα εχθρικά στρατεύματα, έχοντας όχι την υπεροχή των όπλων ή των οπλιτών, αλλά στο όνομα του μόνου αληθινού Θεού και Σωτήρος Χριστού και με την πρεσβεία της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους μας. Ας αναλογισθούμε, λοιπόν, την αναγκαιότητα της χάρης του Θεού στη ζωή μας. Κυρίως ας μάθουμε να ζητάμε την χάρη και το έλεος του Θεού στη ζωή μας. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να νικήσουμε στις αντιξοότητες της ζωής.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.