« ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗ »

Εδώ και κάτι μέρες είναι που διαβάζω πάλι «Αποκάλυψη Ιωάννη», εμβριθέστατα υπομνηματισμένη από το λαμπρό Καθηγητή μας στη Θεολογική Αθηνών αείμνηστο Παναγιώτη Μπρατσιώτη. Αλλά και που συνέβη να σερφάρω στο Διαδίκτυο και το βλέμμα να σταθεί στην κλήση εις τα άνω -27 Φεβρουαρίου 2023, «στο σπίτι του, αφού έκαμνε το σημείον του Σταυρού», Μάνης Χρυσόστομος Γ΄- του υιού του Νικολάου Μπρατσιώτη επίσης Καθηγητή στη Θεολογική Αθηνών. Χρέος αγάπης τα ελάχιστα που ακολουθούν ως τελευταίος του ασπασμός.

Συμπέσαμε απλώς πανεπιστημιακά στη γεραρά της Αθήνας μόνο μια ακαδημαϊκή χρονιά, 1953-54. Πρωτοετής ο γράφων, τεταρτοετής-τελειόφοιτος εκείνος. Μου τον έδειξαν, θυμάμαι τη φυσιογνωμία του αχνά, ψηλό παλικάρι, μορφή ευγενική, ζωτικότητα ευδιάκριτη. «Είναι γυιος του Καθηγητή μας της Π. Διαθήκης κατά τους Ο΄», μου είπαν, τον ζήλεψα! Είναι και ανεψιός του Τρεμπέλα, του έτερου Καθηγητή μας, πρόσθεσαν, τον ζήλεψα ακόμα πιο πολύ!

Αυτό, τίποτε άλλο από τότε. Φυσικά έμαθα και τα της σταδιοδρομίας του, τα της παραπλήσιας με αυτήν του πατέρα του Έδρας του στη Θεολογική Αθηνών. Και κάποια άλλα, όλα θετικά τε και καλά. Και μέσα μου τον έβαλα στη διακριτική σεβαστική θέση που κρατώ για τους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους μας. Δεν έχω, λοιπόν, να προσθέσω κάτι άλλο στα όσα από καρδίας, και όχι λίγο αγαθά, και ωραία, και έντιμα, και άξια λόγου έχουν ήδη κατατεθεί από πιο αρμόδια και υπεύθυνα πρόσωπα, παρά μόνο αυτό, ότι συμπίπτουμε στο ότι ο αοίδιμος ήταν μια ευγενής, ταπεινή, δοτική ψυχή !

Και τούτο, από μόνο το εξής. Κοντά εξήντα χρόνια μετά, και χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Καθηγητής της Θεολογίας Νικόλαος Μπρατσιώτης. Έκπληξη ευχάριστη για μένα και τιμητική. Είχα παρουσιάσει τελευταία από εκπομπή μου στο Ράδιο «Πειραϊκή Εκκλησία» σε επτά συνέχειες τα της ζωής και του πολύπλευρου έργου του εκ μητρός αγαπημένου θείου του Καθηγητή μας Π. Ν. Τρεμπέλα, γνωστού θεολογικού κολοσσού, αξιαγάπητου αμοιβαία από τους φοιτητές όλων των τότε τάσεων. Το είχε μάθει, και τηλεφώνησε να πει ένα ευχαριστώ, να ζητήσει και να λάβει ηχογραφημένα αντίτυπα των εκπομπών. Έκανα να του αρθρώσω δυο τρεις λέξεις στο σεβαστικό μου προς Πανεπιστημιακούς Δασκάλους μας δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο. Δεν πρόλαβα, με αφόπλισε στο λεπτό. «Είμαστε απλοί συνάδελφοι, φίλοι, αδελφοί», είπε. Και άρχισε πρώτος, λες και είχαμε συνεχίσει αχώριστοι από τότε οι δυο! Άνοιξε την καρδιά του απλά, με αφελότητα παιδική. Κι έπιασε να μου αποθέτει από τα πολύ μέσα του, από τα μύχια της ψυχής του, ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, χαρές, λύπες, και όχι λίγα άλλα για τα της ζωής του, καινά και παλαιά!  Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό!

Αιωνία η μνήμη του!  Στην Αγάπη του Χριστού!

anastasiosk.blogspot.com