« ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ »

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, ονομάζεται Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που εορτάσαμε πριν λίγες ημέρες. Κεντρική θέση στη σημερινή ημέρα κατέχει ο Τίμιος Σταυρός. Ο Σταυρός, που ενώ ήταν σύμβολο οδύνης και καταισχύνης, με τον Χριστό γίνεται σύμβολο νίκης. Κι αυτό διότι απέκτησε άλλο λόγο, άλλο περιεχόμενο. Το νέο περιεχόμενο που απέκτησε είναι το τεκμήριο για το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Ο Χριστός φανέρωσε το μέγεθος της αγάπης Του με το να ανεβεί στον Σταυρό. Αν και Θεός ταπεινώθηκε τόσο πολύ, μέχρι του σημείου να σταυρωθεί. Με την πράξη Του αυτή φανερώνει την υπερβολική Του αγάπη για τον κάθε άνθρωπο. Μία αγάπη μοναδική! Τέτοια αγάπη, όσο και να ψάξουμε, δεν θα βρούμε μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία! Επομένως, για εμάς ο Σταυρός γίνεται ο τρόπος με τον οποίο θα επιτύχουμε τη σωτηρία μας.

Τα γεγονότα της ζωής μας αποκτούν ανάλογο περιεχόμενο όχι τόσο με την εξωτερική τους όψη όσο με τον εσωτερικό λόγο, με τον οποίο είναι συνδεδεμένα. Μία μορφή του Σταυρού είναι και ο σωματικός πόνος που, αν και φαίνεται αρνητικός στη ζωή μας, μπορεί να γίνει πηγή και αιτία της ζωής. Η δυνατότητα του ανθρώπου να αισθάνεται τον πόνο ή να έχει γεγονότα που του γεννούν πόνο, είναι η ενεργοποίηση των πνευματικών αισθητηρίων, για να μπορεί ο άνθρωπος να στρέψει τον πόνο του εκεί που πρέπει. Με τον τρόπο αυτό ο πόνος θα γίνει αιτία γνώσης και πνευματικής ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατόν να ζήσει άνθρωπος πάνω σε αυτή τη γη και να μην πονέσει είτε σωματικά είτε ψυχικά. Ο Σταυρός, λοιπόν, ο πόνος, είναι η αρχή της δυνατότητας του ανθρώπου να εξελιχθεί, να αναπτυχθεί στο γεγονός της ζωής. Μέσα από τον πόνο θα μπορέσει να καλυτερεύσει στην πνευματική του ζωή!

Το ότι δεν προτείνεται ο Σταυρός μόνο ως γεγονός πόνου αλλά και ως γεγονός Ανάστασης και ελπίδας, είναι φανερό από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, που μας Τον προτείνει η Εκκλησία όχι ως μία μορφή καταδίκης αλλά ως σύμβολο νίκης, ως σύμβολο ελπίδας. Στην Ακολουθία του Όρθρου της σημερινής Κυριακής βλέπουμε ότι οι ύμνοι έχουν σταυροαναστάσιμο περιεχόμενο. Δεν μπορεί να υπάρξει στην πνευματική ζωή ξεχωριστά ο πόνος από τη θεραπεία. Δεν υπάρχει Ανάσταση ξεχωριστά από τον Σταυρό και Σταυρός χωρίς Ανάσταση δεν νοείται. Αυτά τα δύο, αν και είναι αντίθετα, δίνουν μία θετική έκβαση στο γεγονός της ζωής. Πλέον ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να απογοητεύεται όταν βρίσκεται μπροστά στον πόνο, στον προσωπικό του σταυρό, αλλά να είναι σίγουρος ότι θα έλθει και η θεία παρηγοριά, η προσωπική του ανάσταση! Η πορεία του ανθρώπου είναι σταυροαναστάσιμη πάνω στη γη!

Στη σημερινή εποχή φοβόμαστε τον πόνο. Μας έχει διαλύσει η άνεση. Θέλουμε την εύκολη ζωή. Αν και έχουμε ευκολίες και ανέσεις, αισθανόμαστε την πίκρα του κενού, της απουσίας του νοήματος. Με το να απουσιάζει ο πόνος δεν αφυπνιζόμαστε και δεν μπορούμε να κατανοούμε και να σχετιζόμαστε με τον άλλον άνθρωπο. Η άρνηση του πόνου σημαίνει εγκλωβισμό σε μία μορφή ευδαιμονισμού, που είναι κατάργηση του λόγου της ζωής, του λόγου των προσώπων, του λόγου των σχέσεων. Η ασκητική πρόταση της Εκκλησίας, που εκφράζεται με τη μορφή του Σταυρού, δεν είναι θλίψη, δεν είναι αρνητισμός, δεν είναι απελπισία, αλλά είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην αληθινή χαρά. Αν η ασκητική μας πορεία, αν ο ελάχιστος αγώνας πνευματικής ζωής που κάνουμε και που έχει τη μορφή του πόνου, δεν γεννά τη δυνατότητα φωτός και χαράς, είναι στραβός ο αγώνας μας.

Ο Σταυρός προτείνεται ως το «ευσκιόφυλλον δένδρον» μέσα στην ερημιά της ζωής, για να αναπαυθούμε. Ποια ανάπαυση μπορούμε να έχουμε; Έχουμε αμαρτίες, έχουμε αδιέξοδα, είμαστε απελπισμένοι; Ζούμε μία εσωτερική ανία, ραθυμία, ακηδία; Ζούμε με το φόβο του θανάτου; Έχουμε αμφιβολίες για τον Θεό; Ας ατενίσουμε τον Σταυρό του Κυρίου! Ατενίζοντάς Τον θα λάβουμε και την απάντηση. Θα κατανοήσουμε την αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο. Ο Χριστός μας αγάπησε τόσο πολύ μέχρι του σημείου να σταυρωθεί για τον καθένα μας προσωπικά! Όσο είναι το μέγεθος της αγάπης του Θεού, τέτοια ελπίδα μπορούμε να έχουμε. Αυτούς τος καρπούς μπορούμε να απολαμβάνουμε δια της μετανοίας: τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού. Ο Χριστός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούμε! Βέβαια δεν μας πιέζει γιατί σέβεται το αυτεξούσιό μας. Χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση στην υπόθεση της σωτηρίας μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή τελικά είναι η σεμνότητα του Χριστιανού. Να παίρνει ένα σύμβολο καταδίκης και να αναδεικνύεται ως ο έρωτάς του. Γνωρίζει ότι ο Θεός τον αγαπά μέχρι θανάτου. Για να μπορεί και ο ίδιος να ερωτεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Να θυσιάζεται για τον συνάνθρωπό του μέχρι θανάτου. Αλλά πως μπορούμε να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα, αν δεν έχουμε τη βεβαιότητα αυτής της εμπειρίας; Εμείς ζούμε με έναν ψυχαναγκασμό στην Εκκλησία, γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε καλοί, χωρίς προηγουμένως να έχουμε βεβαιωθεί προσωπικά για την πραγματική αξία και το περιεχόμενο της θυσίας του Χριστού, που είναι η απόδειξη της αγάπης Του! Μην περιμένουμε να νικήσουμε τα πάθη μας μόνο με τον ασκητικό αγώνα. Πρωτίστως χρειάζεται να ερωτευθούμε τον Χριστό και να Τον βάλουμε στο κέντρο της ζωής μας! Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νικήσουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.