«Και για να τελειώνουμε με τη σημασία του βαδίσματος ως διαγνωστικού εργαλείου, παρακαλώ επιτρέψτε μου να παραθέσω μια ιστορία από τον χώρο της διπλωματίας.
Σύμφωνα
με τα λεγόμενα ενός πρεσβευτή του περασμένου αιώνα, του κυρίου Μερσύ ντ’
Αρζαντό, η πριγκίπισσα της Έσσης-Ντάρμσταντ πήγε τις τρεις κόρες της στην
αυτοκράτειρα για να διαλέξει ανάμεσά τους σύζυγο για τον Μεγάλο Δούκα. Δίχως
καν να μιλήσει μαζί τους, η αυτοκράτειρα επέλεξε τη δεύτερη. Η πριγκίπισσα
έκπληκτη τη ρώτησε πως κατέληξε τόσο γρήγορα στην απόφασή της.
“Τις
κοιτούσα και τις τρεις από το παράθυρό μου την ώρα που κατέβαιναν από την άμαξα”
απάντησε η αυτοκράτειρα. “Η μεγαλύτερη στραβοπάτησε· η δεύτερη κατέβηκε φυσιολογικά·
η τρίτη δρασκέλισε τον αναβατήρα, Η μεγάλη πρέπει να είναι αδέξια· η πιο νέα,
απερίσκεπτη”.»
(«Θεωρία του βαδίσματος», Ονορέ ντε Μπαλζάκ, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2015, σελίδες 99-100)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου