« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ »

Κατά τη σημερινή Κυριακή τιμάμε, αγαπητοί μου φίλοι, όλους τους Αγίους της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Άνθρωποι που έζησαν από την εποχή του Αδάμ μέχρι και τις ημέρες μας, ευαρέστησαν στον Θεό με την αγία ζωή τους και τώρα απολαμβάνουν τον μισθό των κόπων και των μεγάλων αγώνων τους πλησίον του Θεού. Χαίρονται την αιώνια ένωσή τους με τον Ιησού Χριστό, που τόσο αγάπησαν στην επίγεια ζωή τους. Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα είναι από την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου και μας περιγράφει με πανηγυρικό τόνο κορυφαίες στιγμές από τη ζωή των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης. Επεκτείνεται όμως και στους Αγίους κάθε εποχής. Γιατί κάθε εποχή βγάζει Αγίους, ανθρώπους που αγωνίσθηκαν να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η αγιότητα δεν βρίσκεται μόνο μέσα στα Συναξάρια, αλλά μπορεί να βρίσκεται ακόμη και σε διπλανούς συνανθρώπους μας.

Η σημερινή Αποστολική περικοπή μας εξιστορεί αρχικά τα κατορθώματα που πέτυχαν με τη θερμή πίστη τους οι Άγιοι. Και δεν είναι λίγα αυτά: «Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λιονταριών· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχθηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα» (ΕΒΡ. 11, 33-34). Μας συγκινεί ο νικηφόρος αυτός παιάνας της πίστης, αλλά και μας διδάσκει. Διότι στην εποχή μας, η ραγδαία εξέλιξη της Τεχνολογίας και η αλματώδης πρόοδος της Επιστήμης έδωσαν στον άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι είναι παντοδύναμος. Νόμισε ότι μπορεί να στηριχθεί στις δυνάμεις του και όχι στον Θεό. Νόμισε ότι δεν χρειάζεται πλέον τον Δημιουργό του, ότι είναι αυτόνομος.

Τους τελευταίους μήνες, όμως, διαπιστώνουμε καθημερινά την μικρότητα του ανθρώπου. Βλέπουμε την αδυναμία του να υπερνικήσει έναν απειροελάχιστο μικροοργανισμό. Καλές είναι και οι προσπάθειες των επιστημόνων για τη θεραπεία του κορωνοϊού, αλλά κυρίως οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στη βοήθεια του Θεού. Και όπως μας λέει σε πρόσφατη επιστολή του ο Γέροντας Ευθύμιος της Καψάλας του Αγίου Όρους: «Στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, η καταφυγή μας και η σωτηρία μας είναι η Εκκλησία μας. Η Εκκλησία είναι όχι μόνον η κιβωτός που μας σώζει, αλλά είναι για τα δύσκολα. Όπου η επιστήμη και η ανθρώπινη προσπάθεια αδυνατούν να βοηθήσουν, η Εκκλησία, όταν χρησιμοποιήση τα πνευματικά της μέσα και τα δικά της σωτήρια φάρμακα, κάνει τα αδύνατα δυνατά και θεραπεύει κάθε ασθένεια και δύναται να εξαφανίση κάθε επιδημία, όσο μεταδοτική και θανατηφόρα και αν είναι αυτή, όπως διδάσκει η Εκκλησιαστική μας ιστορία». (www.orthodoxia-ellhnismos.gr).

Στη συνέχεια η Αποστολική περικοπή περιγράφει τα φρικτά μαρτύρια που υπέστησαν όσοι δεν δέχθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους. «Άλλοι βασανίσθηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχθούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αναστηθούν σε μία καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες –ο κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους– πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης» (ΕΒΡ. 11, 35-38). Δεν έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και την Βασιλεία των Ουρανών με καλοπέραση, αλλά με αφόρητες δυσκολίες και μεγάλες δοκιμασίες.

Οδηγήθηκαν ακόμη σε οδυνηρά βασανιστήρια, «ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείτττονος αναστάσεως τύχωσιν» (ΕΒΡ. 11, 35), αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Δεν δέχθηκαν δηλαδή να αρνηθούν την πίστη τους και να ελευθερωθούν από τις κακοπάθειες και τον θάνατο, αλλά προτίμησαν το σκληρό μαρτύριο για να αναστηθούν σε μία καλύτερη ζωή. Δεν τους ενδιέφερε να καλοπερνούν σε αυτή τη ζωή. Η ματιά τους ήταν στραμμένη προς την Ουράνια Βασιλεία του Χριστού. Υπέμειναν τα πάντα με την ελπίδα της ανάστασης. Μάλιστα, οι Άγιοι που έζησαν μετά την έλευση του Χριστού στη γη, γνώρισαν τη νίκη κατά του θανάτου με την Ανάσταση του Κυρίου μας. Την ίδια αυτή ελπίδα εκφράζει και ο Απόστολος Παύλος: «Πιστεύω πραγματικά πως αυτά που τώρα υποφέρουμε, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον» (ΡΩΜ. 8, 18).

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή την πίστη του Αποστόλου Παύλου μας φωνάζουν σε μία απόλυτη συμφωνία και όλοι οι Άγιοι κάθε εποχής. Αυτή την προσδοκία της ανάστασης και της μέλλουσας ζωής ομολογεί και η Εκκλησία μας αιώνες τώρα στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Τίποτα άλλο δεν μπορεί να ανακουφίσει την ανθρώπινη ψυχή από την οδύνη των θλίψεων, των ασθενειών και του θανάτου όσο η βεβαιότητα της Εκκλησίας μας ότι το φθαρτό και ταλαιπωρημένο σώμα μας, το οποίο κάποια στιγμή θα παραδοθεί στον θάνατο, πρόκειται να αναστηθεί άφθαρτο και αθάνατο σε ζωή ασυγκρίτως ανώτερη από την παρούσα, στην αιώνια ευτυχία του Παραδείσου. Βέβαια για την είσοδό μας στον Παράδεισο χρειάζεται η δική μας συνεργασία με τον Θεό. Αν εμείς δεν αγαπήσουμε τον Θεό πως θέλουμε να είμαστε αιώνια μαζί Του; 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.