«Η τραγικώτερη κατ’ εμέ πτυχή των ευρημάτων βρίσκεται στη θρησκευτικότητα, η οποία για την πλειονότητα των νέων βιώνεται όπως και για τους μεγάλους: ως “πολιτισμική Ορθοδοξία”. Πρόκειται για μια βολική θρησκευτικότητα, η οποία δεν έχει απαιτήσεις. Όταν τηρεί ο νέος τα “καθιερωμένα” δηλαδή την συνήθη ευλάβεια και τον εκκλησιασμό με Θεία Κοινωνία 2-3 φορές τον χρόνο, παρέχει στους γονείς του μια ψευδαίσθηση δικής του ασφάλειας και δικής τους επιτυχίας. Ταυτόχρονα ο ίδιος βαυκαλίζεται με την επιβεβαίωση της δήθεν χριστιανικής του ταυτότητας, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια νέα επικύρωση της ανευθυνότητάς του, με θρησκευτική μορφή αυτή τη φορά. “Εκπαιδεύεται”, με άλλα λόγια, για να συνεχίσει την ανεύθυνη στάση των γονέων του ως πιστών: ούτε μέσα στην Εκκλησία ούτε έξω, καταναλωτές θρησκευτικών υπηρεσιών και πελάτες μυστηρίων, αλλά χωρίς κάποια ευθύνη για την ενορία τους και για το εκκλησιαστικό σώμα εν γένει».
(«Φυγή προς τα εμπρός-Πως μια ήττα μετατρέπεται σε νίκη;», εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2017, σελίδες 130-131)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου