«ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ»

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας μεταφέρει στην Παλαιά Διαθήκη, στη μεγαλειώδη εκείνη στιγμή που ο Θεός έδωσε τις υποσχέσεις Του στον Αβραάμ. Όπως μας πληροφορεί το βιβλίο της Γενέσεως, του υποσχέθηκε ότι θα αποκτήσει υιό, ότι οι απόγονοί του θα είναι πολυάριθμοι και ότι θα κληρονομήσει τη γη Χαναάν. Για να τον διαβεβαιώσει μάλιστα για την πραγματοποίηση των υποσχέσεων αυτών ο Θεός έδωσε όρκο. Και επειδή δεν υπήρχε τίποτα ανώτερο στο οποίο να ορκισθεί, ορκίσθηκε στον Εαυτό του. Παράδοξες, πράγματι, οι υποσχέσεις του Θεού! Διαβεβαίωσε τον Αβραάμ ότι θα αποκτήσει υιό και απογόνους, ενώ η σύζυγός του Σάρρα ήταν στείρα και ο Αβραάμ βρισκόταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία. Όλα έμοιαζαν απραγματοποίητα. Ο Αβραάμ όμως πίστεψε στα λόγια του Θεού και δικαιώθηκε βλέποντας την πραγματοποίησή τους.

Ο Θεός, λοιπόν, δεν αθετεί τον λόγο Του· δεν αναιρεί τις υποσχέσεις Του, όσο δύσκολες κι αν φαίνονται οι συνθήκες. Ίσως κάποτε να καθυστερεί. Η προσμονή μας τότε γίνεται ίσως οδυνηρή. Όπως παρατηρεί ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος: «Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους τρόπους του Θεού δεν σημαίνει ότι Εκείνος είναι απών. Ούτε όμως και ότι μας δίνει το δικαίωμα να κατασκευάζουμε φαντασιακές και ανεπίτρεπτες ερμηνείες γύρω από την σιωπή ή τα “κρίματά” Του». (Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό-Η “σιωπή” του Θεού στις δοκιμασίες του ανθρώπου, σελίδα 36). Να το γνωρίζουμε όμως ότι ο λόγος Του είναι πάντοτε αξιόπιστος. Όσο αργεί ο Θεός, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι ευλογίες που τελικά θα μας χαρίσει· πολύ πλουσιότερες απ’ ό,τι έχουμε φαντασθεί. Αξίζει τον κόπο να αφήνουμε τη ζωή μας στην πρόνοια του Θεού.

Για την πραγματοποίηση των επαγγελιών του Θεού απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υπομονή του ανθρώπου. Και σπουδαίο υπόδειγμα υπομονής είναι ο Αβραάμ, ο οποίος «μακροθυμήσας επέτυχε της επαγγελίας» (ΕΒΡ. 6, 15). Πόσο θαυμάζουμε, αλήθεια, την υπομονή που έδειξε ο Αβραάμ, μέχρι να δει την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού! Αν και περνούσαν τα χρόνια και προχωρούσε η ηλικία του, ούτε στιγμή δεν αμφέβαλε για την εκπλήρωση των θείων επαγγελιών. Αυτή την υπομονή αξίζει να την έχουμε κι εμείς, οι σημερινοί Χριστιανοί. Ειδικά σήμερα, που ζούμε στην εποχή της ταχύτητας· που επιζητάμε τη γρήγορη μετακίνησή μας, την άμεση επιτέλεση των εργασιών μας. Δυστυχώς στις ημέρες μας έχει χαθεί η υπομονή από τους περισσότερους ανθρώπους. Μέσα στη βιασύνη μας ξεχνάμε τον Θεό ή αν Του ζητήσουμε κάτι, το θέλουμε εδώ και τώρα.

Κι όμως είναι απαραίτητη η μαθητεία μας στο πανεπιστήμιο της υπομονής. Εκεί θα μάθουμε να είμαστε καρτερικοί κατά την ώρα της δοκιμασίας, της ασθένειας, της αδικίας, της αποτυχίας, φέροντας στη σκέψη μας τα αιώνια λόγια του Κυρίου: «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (ΜΑΤΘ. 24, 13). Όποιος δείξει υπομονή μέχρι το τέλος των δοκιμασιών του, όχι μόνο θα πετύχει την επαγγελία του Θεού, αλλά κάτι πολύ ανώτερο: θα εισέλθει και θα κατοικήσει στη Γη της επαγγελίας, στην Ουράνια Βασιλεία Του. Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα· εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση». (Πάθη και αρετές-Λόγοι Ε΄, σελίδα 287).

Στη συνέχεια της Αποστολικής περικοπής ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει πόσο σημαντικό εφόδιο στον πνευματικό μας αγώνα είναι η ελπίδα. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο Θεός έδωσε τις υποσχέσεις και τον όρκο Του, ώστε, όσοι καταφεύγουμε σε Εκείνον, να κρατάμε σταθερή την ελπίδα μας, «ην ως άγκυραν έχομεν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν» (ΕΒΡ. 6, 19). Παρομοιάζει, δηλαδή, την ελπίδα του πιστού με την άγκυρα, η οποία είναι απαραίτητη σε ένα πλοίο. Αυτή το ασφαλίζει και το κρατά σταθερό, όταν τα κύματα κι ο αέρας απειλούν να το παρασύρουν. Και η επίγεια ζωή μας όμως μοιάζει με ένα θαλάσσιο ταξίδι. Η θάλασσα του κόσμου σπάνια έχει γαλήνη και ησυχία. Έρχονται συχνά στιγμές που ταράζεται από δυνατούς ανέμους και σηκώνονται τεράστια κύματα που απειλούν με ναυάγιο τον άνθρωπο. Άγκυρά του τότε είναι η ελπίδα. Που όμως πρέπει να ελπίζει ο άνθρωπος;

Αγαπητοί μου φίλοι, δυστυχώς πολλοί άνθρωποι ελπίζουν στα πλούτη, στις ικανότητές τους, στα υψηλά πρόσωπα. Οι άγκυρες αυτές δεν θα αντέξουν τη δύναμη των κυμάτων και θα σπάσουν. Ελπίδα σταθερή και ακλόνητη για εμάς πρέπει να είναι ο Ιησούς Χριστός. Η άγκυρα αυτή δεν βυθίζεται στον πυθμένα κάποιας θάλασσας, αλλά στο ιερότερο σημείο του ουρανού, στον θρόνο του Κυρίου. Όταν γύρω μας όλα μας ωθούν στην απελπισία, Εκείνος κρατά στα παντοδύναμα χέρια Του την άγκυρα της ζωής μας. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας, η προσδοκία μας, ο αμετακίνητος συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης μας. «Πίστη στον Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη, άφημα…Πίστη σημαίνει να κραυγάζω την αδυναμία μου. Να καταθέτω την διάθεσή μου και συγχρόνως την έλλειψή μου. Να αντέχω την σιωπή του Θεού δίχως να ραγίζουν οι ελπίδες μου, να παγώνει το κορμί μου στα πατώματα της θλίψης κοιτώντας με αγωνία το ξημέρωμα». (Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό-Η “σιωπή” του Θεού στις δοκιμασίες του ανθρώπου, σελίδα 83). 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.