« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ »

 

Κατά τη σημερινή εορτή της Πεντηκοστής, αγαπητοί μου φίλοι,  εορτάζουμε το γεγονός της Εκκλησίας. Βέβαια η εποχή μας είναι μια έντονα αντιεκκλησιαστική εποχή. Η εποχή μας διακρίνεται για τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, είναι μια εποχή που ενθαρρύνει τον ανθρώπινο ναρκισσισμό και σαν συνέπεια καλλιεργεί τις προϋποθέσεις για την αποκοπή του ανθρώπου από τους άλλους και την απομόνωσή του. Η εκκλησιαστικότητα αντίθετα είναι αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού, που σαν Θεός αγάπης δεν μπορούσε, αν και είναι ένας, να είναι μοναδικός, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να αγαπάει κάποιον άλλο. Έτσι ο Θεός ήταν απαραίτητο να είναι μια κοινωνία που τα πρόσωπα που την αποτελούν να τα μοιράζονται όλα, να τα έχουν όλα κοινά, εκτός από την υπόσταση. Γιατί αν είχαν και την υπόσταση κοινή, δεν θα ήταν κοινωνία, αλλά μοναδικότητα και άρα δεν θα ήταν Θεός αγάπης.

Στον άνθρωπο ο Θεός που τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωση δική Του, έδωσε την εκκλησιαστικότητα που είναι για τον άνθρωπο ότι είναι για τον Θεό η τριαδικότητα. Αλλά ο άνθρωπος με την απομάκρυνσή του από τον Θεό αλλοιώνει τη θεία εικόνα και υποκαθιστά την εκκλησιαστικότητά του, δηλαδή το βασικό στοιχείο της φύσης του που απαιτεί την ένωσή του με τους άλλους ανθρώπους, με τον ατομικισμό και το ναρκισσισμό, που τον οδηγεί στον θάνατο. Ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του αποκαθιστά την ανθρώπινη φύση στην παλιά της κατάσταση και έτσι ξαναζωντανεύει την εκκλησιαστικότητα του ανθρώπου και την πραγματώνει με τη σύσταση της Εκκλησίας. Επομένως Εκκλησία δεν είναι μια οργάνωση, αλλά είναι κοινωνία, συνύπαρξη και συνοδοιπορία. Εκκλησία δεν θεωρείται απλά μια συγκέντρωση στον Ναό.

Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, τη χαρά τους, τη λύπη τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους. Όπως πολύ ωραία παρατηρεί ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος : «Στην Εκκλησία, ούτε υπακούουν πολλοί σε έναν ούτε δεν υπακούει κανένας σε κανένα, αλλά υπακούουν όλοι σε όλους» (Πριν και μετά το Πάσχα, σελίδα 174). Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που οι άνθρωποι φροντίζουν μόνο για τον εαυτό τους και αδιαφορούν για τους άλλους. Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, τη χαρά του, την πίστη και την αρετή για τον εαυτό του και δεν τα μοιράζεται με τους άλλους. Αυτό σημαίνει Εκκλησία, ενότητα με τους άλλους, κοινωνία προσώπων. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την παρουσία και την συμπαράσταση του άλλου. Σε αντίθετη περίπτωση βιώνουμε από αυτή τη ζωή την κόλαση.

Η Εκκλησία δεν είναι στατική, δεν φθάνει ποτέ στο τέρμα, μπορεί πάντα να γίνεται όλο και περισσότερο η Βασιλεία του Θεού. Επομένως η Εκκλησία δεν είναι μια κοινωνία καθαρών, που έφθασαν σε ένα πνευματικό επίπεδο και δεν προχωρούν πιο πέρα. Πάλι κατά τον πατέρα Φιλόθεο Φάρο : «Μέσα στην Εκκλησία, τα μέλη της Εκκλησίας αγωνίζονται διαρκώς να μετακινηθούν από το δαιμονικό ναρκισσισμό στην εκκλησιαστικότητα, που είναι η αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού» (Πριν και μετά το Πάσχα, σελίδα 175). Πολλές φορές σκανδαλιζόμαστε γιατί κάποιο μέλος της Εκκλησίας έπεσε σε κάποιο αμάρτημα. Κι όμως αυτό δεν είναι σωστό γιατί μέσα στην Εκκλησία όλοι μας αγωνιζόμαστε και σίγουρα κάποιες φορές θα έχουμε και πτώσεις. Δεν μπορεί ο Ορθόδοξος Χριστιανός να έχει μια προτεσταντική ηθική, να διακατέχεται από ένα ηθικιστικό και νομικιστικό πνεύμα.

Επίσης χωρίς το Πνεύμα του Θεού, δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία. Το Πνεύμα του Θεού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» (Στιχηρό Εσπερινού Κυριακής Πεντηκοστής) και δεν μπορεί κανείς να δεχθεί το Πνεύμα του Θεού έξω από την Εκκλησία. Έτσι, εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο που δεν μετέχει στο Μυστήριο της Εκκλησίας, που είναι η ενεργοποίηση στη ζωή του στοιχείου της εκκλησιαστικότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία σε οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, όταν δεν υπάρχει το Πνεύμα το Θεού, όταν απουσιάζει το Άγιο Πνεύμα. Στις ομάδες αυτές δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία προσώπων. Απουσιάζει η εκκλησιαστικότητα και επικρατεί ο ατομικισμός και ο ναρκισσισμός. Έξω από την Εκκλησία δημιουργείται μια αρρωστημένη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Δεν υπάρχει το γνήσιο και το ειλικρινές στις σχέσεις τους.

Αγαπητοί μου φίλοι, η δυνατότητα της επικοινωνίας είναι ένα χάρισμα του Πνεύματος του Θεού που δεν μπορεί να την έχει όποιος δεν έχει αυτό το πνεύμα. Έτσι «Πεντηκοστήν εορτάζομεν, και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας, και ελπίδος συμπλήρωσιν» (Στιχηρό Ιδιόμελο Εσπερινού Πεντηκοστής). Το Άγιο Πνεύμα επεδήμησε στους Αποστόλους, στην Εκκλησία και δι’ αυτών σε όλους όσοι ανοίγουν σε Αυτό την πόρτα της ψυχής τους. Από εμάς εξαρτάται αν θα παραμείνει, μετά το Άγιο Βάπτισμα, μέσα μας το Άγιο Πνεύμα. Από τη δική μας απόφαση και τη δική μας προσπάθεια εξαρτάται, αν θα γίνει η ψυχή μας κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Ας είναι, λοιπόν, η σημερινή εορτή της Πεντηκοστής το ξεκίνημα για την αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής στην καθημερινή μας ζωή. Ας είναι το ξεκίνημα για την εκκλησιαστικότητα, που αναφέραμε στην αρχή.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.