« Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ »

Διπλή η χαρά της σημερινής ημέρας, αγαπητοί μου φίλοι, αφού από την μία μεριά εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και από την άλλη την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η σημερινή εορτή είναι θρησκευτική και εθνική. Είναι πραγματικά μια ξεχωριστή ημέρα τόσο για την Εκκλησία μας όσο και για την πατρίδα μας. Σήμερα λοιπόν η Εκκλησία μας εορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της Θείας Ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του. Την ημέρα αυτή, ο θεόσταλτος Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Στην απορία της Παναγίας πως θα συλλάβει χωρίς άνδρα, της παρουσίασε το σχέδιο του Θεού και την καθησύχασε. Η Παναγία ήταν πλέον έτοιμη, μετά τη δική της συγκατάθεση, για το μεγάλο αυτό Ιστορικό Γεγονός.

Η Παναγία είχε καρδιά απλή και γεμάτη πίστη στον Θεό. Κατάλαβε πως με όλα αυτά τα ασυνήθιστα και υπέροχα που έβλεπε και άκουγε, ο Θεός της ζητούσε να γίνει αυτή το μέσον για κάτι πολύ σπουδαίο. Και αφού πήρε απάντηση στα δικαιολογημένα ερωτηματικά της, έσκυψε το κεφάλι της και αποδέχθηκε με μεγάλη ταπείνωση το θέλημα του Θεού. Δέχθηκε να γίνει το Θείο θέλημα, που ήταν η σωτηρία του ανθρώπου και η επιστροφή του στην αγκαλιά του Θεού. Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων η ανθρωπότητα είχε εισέλθει σε περιπέτειες και αυτό έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει. Και πως θα γινόταν αυτό ; Μα φυσικά με την παρέμβαση του Θεού. Έπρεπε να σαρκωθεί ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, προκειμένου να σωθεί το ανθρώπινο γένος και να βγει από αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις, που είχε περιέλθει.

Όμως, όπως προαναφέραμε, σήμερα εορτάζουμε και την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Οι αθάνατοι Έλληνες εξεγέρθηκαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την απελευθέρωση του έθνους από τον οθωμανικό ζυγό και τη δημιουργία ανεξαρτήτου εθνικού κράτους. Στις 25 Μαρτίου του 1821, στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα, ο Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης. Τότε άρχισε επίσημα η Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε μετά από πολλούς αγώνες και θυσίες, στην ελευθέρωση και αναγνώριση του Ελληνικού κράτους το 1830, με τη συνθήκη του Λονδίνου. Συνθήκη που υπέγραψαν στις 22 Ιανουαρίου του 1830 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία. Πλέον το Ελληνικό κράτος ήταν ελεύθερο από τον Τουρκικό ζυγό και μπορούσε να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.

Την ημέρα αυτή τιμάμε τους ήρωες της Επανάστασης του 1821, με  την Θεία Ευχαριστία, με εορταστικές εκδηλώσεις, με παρελάσεις, με την τοποθέτηση της Ελληνικής σημαίας στα μπαλκόνια μας και γενικά με την σκέψη μας στραμμένη σε αυτούς. Και όμως κάποιοι προσπαθούν να τα πολεμήσουν όλα αυτά με την παραπληροφόρηση και με κάθε μέσο που διαθέτουν. Είναι εκείνοι, που αν και Έλληνες, μισούν οτιδήποτε Ελληνικό και αγαπούν οτιδήποτε είναι ξενόφερτο. Αυτού του είδους οι Έλληνες παρουσιάζονται ως προοδευτικοί και κατηγορούν οποιονδήποτε κάνει αναφορά στην πατρίδα και στο Έθνος. Δυστυχώς πολεμούν την ίδια την πατρίδα τους. Είναι προσκυνημένοι στους ξένους ηγέτες, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα. Στη σημερινή Ελλάδα επικρατούν οι άνθρωποι εκείνοι που αμφισβητούν την Ελληνική Ιστορία.

Σαν Έλληνες που είμαστε οφείλουμε να αντιδράσουμε σε όλη αυτή την κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί στην πατρίδα μας. Μην αφήσουμε κάποιους, να παραποιήσουν και να καταργήσουν την Ελληνική Ιστορία. Είναι καθήκον ιερό να διαφυλάξουμε τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Είναι καθήκον ιερό να μην σκύψουμε το κεφάλι μας σε ξένους κατακτητές. Είναι καθήκον ιερό να φέρνουμε στη μνήμη μας πάντοτε αυτούς που έχυσαν το αίμα τους, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αλήθεια και να τη διδάξουμε και στους άλλους. Έλεγε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης : «Η αλήθεια είναι πικρή και θα με πάρης πίσου εις την οργή σου. Όμως δια πάντα να είμαι εις την οργή σου, την αλήθεια θα σου λέγω, ότ’ είναι του Θεού· το ψέμα του διαβόλου. Και δεν είναι καιρός να κρύβεται η αλήθεια».                                     

Αγαπητοί μου φίλοι, μη δειλιάζουμε μπροστά στις σημερινές δυσκολίες. Οφείλουμε να αγωνισθούμε από οποιαδήποτε θέση και αν βρισκόμαστε. Θα τελειώσουμε με τα λόγια του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, που έγραψε πρόσφατα στο προσωπικό του blog στο Διαδίκτυο : «Έλληνες, Χριστιανοί, Πατριώτες, Αδελφοί, Πατέρες, ήλθεν η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι ! Αντισταθήτε, λογομαχήστε, ακυρώσετε τυχόν φιλίες με πρόσωπα, τα οποία προσβάλλουν είτε την Πατρίδα μας, είτε την Πίστη μας ! Σηκώστε κεφάλι ! Στην θρασύτητα, απαντήστε με θρασύτητα ! "Οργίζεσθε και μην αμαρτάνετε" μας λέει ο Απόστολος Παύλος (Εφεσ. 4, 26). Ραγηάδες του 2013, εγερθήτε, σηκώστε κεφάλι ! Αν, βέβαια, αγαπάτε την Ελλάδα μας» (http://mkka.blogspot.gr).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ »

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, είναι η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Το Αποστολικό ανάγνωσμα, που ακούσαμε σήμερα, προέρχεται από την προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Η περικοπή αυτή είναι ένας ύμνος της πίστης μας. Ο Απόστολος ανοίγει την Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και από εκεί παίρνει παραδείγματα ανδρών και γυναικών, που πίστεψαν στον αληθινό Θεό και με την πίστη τους αυτή κατόρθωσαν πράγματα μεγάλα και θαυμαστά. Τα θαύματά τους είναι πολλά. Οι ήρωες αυτοί της πίστης μας είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που θυσίασαν τα πάντα για την αγάπη του Θεού. Ένας από αυτούς τους ήρωες της πίστης είναι και ο Προφήτης Μωϋσής, για τον οποίο μιλάει ο σημερινός Απόστολος. Ο Μωϋσής ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο Μωϋσής έζησε 1500 περίπου χρόνια πριν από τον Χριστό. Η ζωή του ήταν γεμάτη θαύματα. Το πρώτο θαύμα έγινε τις πρώτες ημέρες που γεννήθηκε. Σύμφωνα με ένα νόμο που είχε βγάλει ο Φαραώ της Αιγύπτου, όλα τα νεογέννητα αρσενικά παιδιά των Εβραίων έπρεπε να σκοτώνονται και να ρίχνονται στον Νείλο ποταμό. Ένας νόμος που θεσπίσθηκε, για να εξοντωθεί το γένος των Εβραίων. Και ο Μωϋσής, που ήταν παιδί Εβραίων, έπρεπε κι αυτός να σκοτωθεί, σύμφωνα με τον νόμο του Φαραώ. Αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Δεν σκοτώθηκε. Σώθηκε. Η μητέρα του τον έβαλε μέσα σε ένα πανεράκι, που έφραξε με πίσσα για να μη μπαίνουν νερά, και έτσι το έρριξε στο ποτάμι. Η κόρη του Φαραώ, που έκανε τον περίπατό της στο ποτάμι, το είδε και το έβγαλε έξω. Τότε είδε με έκπληξη, ότι μέσα στο πανεράκι ήταν ένα αγοράκι, το οποίο το συμπάθησε.

Η πριγκίπισσα το υιοθέτησε και το ανέθρεψε σαν πριγκιπόπουλο στο παλάτι. Έμαθε κατόπιν γράμματα και έγινε ένας από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Ζούσε μέσα στα πλούτη και είχε όλα τα αγαθά. Προοριζόταν να γίνει κι αυτός μια ημέρα Φαραώ, βασιλιάς της Αιγύπτου. Αλλά ο Μωϋσής κάποια στιγμή έφυγε από το παλάτι και πήγε σε μια έρημο. Εκεί έγινε βοσκός και έζησε 40 χρόνια, ώσπου τον κάλεσε ο Θεός για τη μεγάλη αποστολή. Πραγματικά ήταν παράξενη η κίνηση αυτή του Μωϋσή, σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα. Όμως για τον Μωϋσή δεν ήταν παράξενο αυτό που έκανε γιατί γνώριζε από μικρός ότι ήταν παιδί Εβραίων. Δεν ανεχόταν να υποφέρει το έθνος του από τους τυράννους της Αιγύπτου. Δεν ήταν αναίσθητος άνθρωπος, που τον ενδιέφερε μόνο ο εαυτός τους και τίποτα πέρα από αυτόν.

Σίγουρα μέσα στη ψυχή του θα έγινε μεγάλη πάλη. Από το ένα μέρος τα παλάτια, οι δόξες, οι τιμές και όλα τα αγαθά του κόσμου. Κι από το άλλο μέρος οι φτωχές καλύβες, οι ξυλοδαρμοί, οι φυλακές, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δυστυχία των σκλάβων συμπατριωτών του. Τι να κάνει ; Να μείνει στα παλάτια ; Θα ήταν ένας προδότης, που πάνω από την πίστη και την πατρίδα θα είχε μόνο την καλοπέρασή του. Αλλά και να αφήσει το παλάτι ήταν μια δύσκολη απόφαση, αφού είχε μάθει στην καλοπέραση. Ο Μωϋσής όμως προτίμησε το δεύτερο. Προτίμησε από τον πλούτο τη φτώχεια, από την καλοπέραση την κακοπάθεια, από τη δόξα την ατιμία και την περιφρόνηση. Αντί να είναι το αγαπημένο παιδί μιας πριγκίπισσας, προτίμησε να είναι ένα από τα παιδιά του σκλαβωμένου λαού. Έτσι έφυγε από τα ανάκτορα και πήγε στην έρημο, όπου εξασκούσε το επάγγελμα του βοσκού.

Αλλά και αργότερα όταν ο Θεός τον κάλεσε να γίνει αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα της φυλής του, φάνηκε πιστός στην αποστολή του. Ήλθαν στιγμές που ο λαός έδειξε στον Μωϋσή τη χειρότερη συμπεριφορά. Επειδή στον αγώνα αυτόν παρουσιάσθηκαν διάφορες δυσκολίες, ο λαός ανυπόμονος και αχάριστος τα έβαζε με τον Μωϋσή. Έβριζαν και στενοχωρούσαν τον ευεργέτη τους, που για χάρη τους είχε θυσιάσει τα πάντα. Και ότι έκανε ο Εβραϊκός λαός στον Χριστό, όταν ήλθε στον κόσμο για να τον σώσει, το ίδιο έκανε και στον Μωϋσή. Ο Μωϋσής όμως δεν απογοητευόταν. Δεχόταν τις ύβρεις και τα πειράγματα των συμπατριωτών του, για την αγάπη του Θεού. Ήξερε πολύ καλά σε ποιον πιστεύει και για ποιον υποφέρει όλα αυτά. Πίστευε με όλη του την ψυχή στον Θεό και έμενε πιστός στην αποστολή του. Δεν υποχωρούσε μπροστά στα ιδανικά του.

Αγαπητοί μου φίλοι, κι εμείς μπορούμε να μιμηθούμε τον Μωϋσή στην αυταπάρνησή του. Καλύτερα να είμαστε φτωχοί και περιφρονημένοι με τον Χριστό, παρά πλούσιοι και ένδοξοι με τον διάβολο. Προτιμότερο να βριζόμαστε και να χλευαζόμαστε για τον Χριστό, παρά να επαινούμαστε και να εγκωμιαζόμαστε από τους ανθρώπους που υπηρετούν με τα έργα τους τον κοσμοκράτορα του αιώνα αυτού. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος χλευάζει τους ανθρώπους που πιστεύουν στον Χριστό, πηγαίνουν στην Εκκλησία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων και προσπαθούν να ζήσουν μια γνήσια Χριστιανική ζωή. Μην δειλιάζουμε μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά να προσπαθούμε να μοιάζουμε στον Μωϋσή, ο οποίος προτίμησε την ταλαιπωρία για την πίστη του στον Θεό, παρά τα βασιλικά παλάτια.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

«ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ, 14 - ΜΑΡΤΙΟΥ - 1957»

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ »

Τα Αγιογραφικά αναγνώσματα, αγαπητοί μου φίλοι, στην Θεία Λειτουργία έχουν τάξη και σειρά και κάθε φορά ταιριάζουν στις ειδικές περιστάσεις του Εκκλησιαστικού έτους. Από την προηγούμενη Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μπήκαμε στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου. Το Τριώδιο είναι μια περίοδος πνευματικής και ηθικής προετοιμασίας των πιστών για τη μεγάλη εορτή του Πάσχα. Μία – μία οι Κυριακές του Τριωδίου είναι σαν τα σκαλοπάτια σε μια κλίμακα πνευματικής αναβάσεως, που μας οδηγεί από τα χαμηλά στα ψηλά, από τα φθαρτά στα άφθαρτα και αιώνια. Κι ενώ η Εκκλησία μας βιώνει αυτή την κατανυκτική περίοδό της, ο κόσμος προετοιμάζεται να εορτάσει το δικό του «τριώδιο», με τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και όλα τα αμαρτωλά αποτελέσματα, που ακολουθούν τις εκδηλώσεις αυτές. Δυστυχώς τις ημέρες αυτές επικρατεί μεγάλη αταξία.

Ο Απόστολος Παύλος, στη σημερινή Αποστολική περικοπή, θίγει το θέμα της παράβασης της έβδομης εντολής, που είναι το «Ου μοιχεύσεις» (ΕΞ. 20, 13). «Φεύγετε την πορνείαν, παν αμάρτημα ο εάν ποιήση άνθρωπος εκτός του σώματός εστιν, ο δε πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει» (Α΄ ΚΟΡ. 6, 18). Ο Απόστολος του Χριστού, που έχει καθαρό λογισμό, μιλάει ελεύθερα και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Δυστυχώς στις ημέρες μας η παράβαση της εντολής αυτής έχει γίνει μια μόνιμη κατάσταση. Αλλά και πώς να μην είναι, όταν όλοι με όλα τα μέσα βάλθηκαν να μας διδάξουν πως κυλιούνται οι άνθρωποι στη λάσπη, πως ξεπέφτει η γυναίκα, πως εξαχρειώνεται ο άνδρας, πως διαλύονται οι συζυγίες, πως σαπίζει και βρωμίζει η κοινωνία. Η πορνεία και η μοιχεία δεν είναι αμαρτίες, που τις κάνουν μόνον οι κοινές γυναίκες. Είναι αμαρτήματα και όταν γίνονται πριν και μετά τον γάμο.

Στη σημερινή εποχή ντρεπόμαστε για τις λέξεις που ακούμε και όχι για τις πράξεις μας. Οδηγούμαστε με τον τρόπο αυτό στη σεμνοτυφία και όχι στη σεμνότητα. Δεν φοβόμαστε τον Θεό, που μας βλέπει να παραβαίνουμε την εντολή, και ντρεπόμαστε να ακούμε τα λόγια της εντολής. Με την εντολή «Ου μοιχεύσεις» (ΕΞ. 20, 13), ο Κύριος μας προτρέπει να μην κοιτάζουμε κάθε γυναίκα που δεν είναι σύζυγός μας. Και συμπληρώνει ο Κύριος στην Καινή Διαθήκη : «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» (ΜΑΤΘ. 5, 28 – 29). Γιατί ο λογισμός δεν απέχει πολύ από την πράξη. Αυτή η αμαρτία ζημιώνει και ταπεινώνει τον άνθρωπο, αναστατώνει και διαλύει σπίτια και συζυγίες, ξεριζώνει την ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου. Και δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή πανσεξουαλισμού.

Ο σημερινός άνθρωπος έχει φθάσει να θεωρεί την αμαρτία αυτή κάτι το φυσιολογικό. Οι άνθρωποι που παραβαίνουν την εντολή αυτή, δεν έχουν την αίσθηση ότι αμαρτάνουν, αλλά το έχουν και σε καύχησή τους. Το θεωρούν φυσικό, υποστηρίζοντας ότι την ορμή αυτή μας την έχει δώσει ο Θεός μέσα μας. Αν τα λένε αυτά οι άθεοι, βρίσκονται σε κάποια συνέπεια, γιατί εκείνοι ξεκινούν από την πίστη πως δεν υπάρχει ο Θεός και οι εντολές Του. Αν όμως αυτά τα πρεσβεύουν και Χριστιανοί που εκκλησιάζονται, τότε έχουμε πρόβλημα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι διχασμένοι. Είναι τραγικό άνθρωποι που πιστεύουν, να ασπάζονται τις απόψεις των αθέων, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος ήλθε στη ζωή για να χαρεί. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό είναι η ζωή, να τρώμε, να πίνουμε και με κάθε τρόπο να ικανοποιούμε τις αισθήσεις μας. Και όμως αυτά μας υποδουλώνουν και δεν μας αφήνουν να αποκτήσουμε την ελευθερία, που μας προσφέρει ο Χριστός και η Εκκλησία Του.

Στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως οι πνευματικοί αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα πάνω στο θέμα αυτό. Ο πνευματικός με τον εξομολογούμενο δεν μπορεί να συναντηθεί. Ο πνευματικός μιλάει για αμαρτία κι ο εξομολογούμενος λέει ότι αυτά είναι φυσικά πράγματα. Ο πνευματικός προτρέπει σε μετάνοια κι ο εξομολογούμενος του αντιπροτείνει ότι όλα του επιτρέπονται. Ο πνευματικός επικαλείται την εντολή του Θεού κι ο εξομολογούμενος προβάλλει την αδυναμία του ανθρώπου.  Μα δεν υποστηρίζει κανείς ότι η αμαρτία αυτή, αλλά και κάθε αμαρτία, νικιέται χωρίς την Χάρη του Θεού. Αλλά οι σημερινού άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν από Θεία Χάρη. Προτιμούν να πιστεύουν πως είναι μόνοι τους και για να δικαιολογήσουν την αμαρτία τους, πως είναι αδύνατοι. Υποβαθμίζουν την βοήθεια που προέρχεται από τον Τριαδικό Θεό.

Αγαπητοί μου φίλοι, η παράβαση της έβδομης εντολής είναι μία από τις μεγάλες κοινωνικές πληγές του καιρού μας. Και μια είναι η αλήθεια, ότι όσο το ζήτημα είναι σπουδαίο και επείγον για την Εκκλησία, τόσο από πολλούς θεωρείται άκαιρο και μάταιο να μιλάει κάποιος γι’ αυτό. Κάποιοι μάλιστα αγανακτούν και επικρίνουν την Εκκλησία ότι δεν εκσυγχρονίζεται. Αλλοίμονο αν η Εκκλησία προσαρμόζεται στις αντιλήψεις και στα πάθη των ανθρώπων κάθε εποχής. Έργο της Εκκλησίας είναι να «ορθοτομή τον λόγον της αληθείας» (Β΄ ΤΙΜ. 2, 15). Έργο της Εκκλησίας είναι να αφυπνίζει και να κρατάει σε εγρήγορση τους ανθρώπους. Έργο της Εκκλησίας είναι να στηρίζει εκείνους που στέκουν και να σηκώνει εκείνους που έπεσαν. Μόνο έτσι θα βλέπουμε τον Ουράνιο προορισμό μας και θα εμπνεόμαστε από υψηλό φρόνημα. Μη ζητάμε από την Εκκλησία να δικαιολογεί τα διάφορα πάθη μας. Αλλά εμείς να αγωνιζόμαστε εναντίον τους.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΠΛΑΝΑΣ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Σύμφωνα με το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο ιδανικός τύπος του ανθρώπου της Εκκλησίας είναι ο άγιος άνθρωπος. Άγιος θα πει καθαρός, ειλικρινής, τίμιος, ευσυνείδητος, συνεπής, φρόνιμος, εργατικός, σεμνός και πολλά άλλα. Η Εκκλησία είναι κοινωνία αγίων. Μέσα στην Εκκλησία παλεύουμε για να γίνουμε άγιοι,  «επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (Β΄ ΚΟΡ. 7, 1). Η αγιότητα δεν είναι ποτέ ένα τέρμα, αλλά πάντα μια πορεία και μια προσπάθεια, για να ξεπεράσουμε κάθε φορά τον εαυτό μας και να γίνουμε καλύτεροι. Αυτή είναι η εικόνα του Αγίου· ένας άνθρωπος, που παλεύει δια βίου να γίνει τέλειος, και κάποτε «τελειούται» άλλος «ξίφει» και άλλος «εν ειρήνη», όπως διαβάζουμε στα Μαρτυρολόγια και στα Συναξάρια. Ο αγώνας αυτός αξίζει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Είναι αγώνας που μας οδηγεί στην τελείωση και στη σωτηρία μας.

Τον αγώνα του Χριστιανού για την τελείωσή του ο Απόστολος Παύλος τον συνδέει με το φόβο του Θεού. Ο φόβος όμως αυτός δεν είναι ένα δουλικό και ανελεύθερο αίσθημα, αλλά εκείνο που οι αρχαίοι Έλληνες σήμαιναν με τη λέξη «αιδώς». Φόβος Θεού είναι ο σεβασμός, η ντροπή και το δέος για όποιον βλέπει πάντα μπροστά του τον Θεό, για όποιον ξέρει και αισθάνεται πως ο Θεός τον βλέπει και τον ακούει. Πουθενά δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τον Θεό. Βρισκόμαστε πάντα ενώπιόν Του. Ούτε και μέσα μας μπορούμε να κρυφτούμε, γιατί μέσα μας είναι το Πνεύμα του Θεού, το Οποίο χαίρεται και μας κάνει να χαιρόμαστε, όταν επιτελούμε αγιωσύνη, και λυπάται και μας κάνει να μετανοούμε, όταν αμαρτάνουμε. Η συνείδηση είναι εκείνη που μας ελέγχει, για οτιδήποτε κακό κάνουμε στη ζωή μας. Όπως και η συνείδηση είναι πάλι αυτή, που μας επιβραβεύει για οτιδήποτε καλό κάνουμε.

Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γνωστή η ιστορία του Ιωσήφ του Παγκάλου, όταν στην Αίγυπτο βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Η σύζυγος του Πετεφρή τον προκαλούσε να διαπράξει μαζί της την αμαρτία. Ο Ιωσήφ τότε είπε : «Πως ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο και ουχ αμαρτήσομαι εναντίον του Θεού ;» (ΓΕΝ. 39, 9).      Δηλαδή, «πως μπορώ να κάνω το κακό που εσύ μου λες και να μην αμαρτήσω μπροστά στα μάτια του Θεού ;» (ΓΕΝ. 39, 9). Ο πειρασμός ήταν μεγάλος, μα ήταν παρών και έβλεπε ο Θεός. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές μόνο ο φόβος του Θεού μας σώζει. Και όταν πλέον ο κίνδυνος κορυφώθηκε, ο Ιωσήφ παράτησε τα ρούχα του στα χέρια της κυρίας του κι έφυγε. «Καταλιπών τα ιμάτια αυτού εν ταις χερσίν αυτής έφυγε και εξήλθεν έξω» (ΓΕΝ. 39, 12). Προτίμησε να βγει στο δρόμο γυμνός και να ντροπιασθεί ενώπιον των ανθρώπων, παρά να αμαρτήσει ενώπιον του Θεού.

Όσοι δεν θέλουν να μιλούν για φόβο Θεού στο βάθος δεν πιστεύουν σε Θεό. Βγάζουν τον Θεό από μέσα τους και θαρρούν πως ο Θεός πέθανε και δεν υπάρχει. Ή γελιούνται και λένε πως δεν φοβούνται, αλλά αγαπούν τον Θεό· αλλ’ αυτοί, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος, «εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών» (ΡΩΜ. 1, 21). Αν δεν είναι ο σωτήριος φόβος του Θεού, τότε δεν μας κρατάει τίποτα. Αν δεν υπάρχει ο Θεός, ύστερα δεν υπάρχει «αιδώς» και όλα επιτρέπονται. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι στη σημερινή εποχή έχουν βγάλει τον Θεό από τη ζωή τους και έχουν χάσει πλέον την ντροπή. Ας μην γελιόμαστε, η ντροπή δεν είναι αίσθημα, που το εμπνέει μια δήθεν κοινωνική ευπρέπεια, αλλά έχει τις ρίζες του βαθύτερα μέσα στο φόβο του Θεού και στην αίσθηση της παρουσίας Του. Χωρίς το φόβο του Θεού δεν αισθανόμαστε καμία ντροπή.

Η παρουσία του Θεού είναι αισθητή και φανερή και μέσα μας και γύρω μας. Αν η συνείδηση του ανθρώπου πωρωθεί, τότε δεν μπορεί να αισθανθεί την παρουσία του Θεού μέσα του. Ούτε πάλι μπορεί να διακρίνει τον Θεό γύρω του. Αυτός ο άνθρωπος πλέον αμαρτάνει άφοβα και αναίσχυντα. Δεν διστάζει πριν την διάπραξη της αμαρτίας, μα ούτε και ύστερα μετανοεί. Έχει χάσει κάθε επαφή με τον Θεό. Εμείς οι Χριστιανοί όμως οφείλουμε να είμαστε διαφορετικοί. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την προσωπική μας τελείωση. Και αυτό μπορεί να γίνει με τον πόλεμο εναντίον των παθών, που μας ταλαιπωρούν, αλλά και με την μετάνοια όταν αποτυγχάνουμε σε αυτή την προσπάθεια, η οποία ολοκληρώνεται στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Ζώντας αυτή την πνευματική ζωή, φοβόμαστε και ντρεπόμαστε τον Θεό, όταν διαπράττουμε κάποια αμαρτία.

Αγαπητοί μου φίλοι, δεν θα ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και δεν θα γίνουμε καλύτεροι, παρά μόνο με το φόβο του Θεού. Και δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε βελτίωση, αλλά για την πνευματική μας τελειότητα, για την αγιότητά μας. Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να παντρευθούμε, να κάνουμε παιδιά, να κτίσουμε σπίτια και να αποκτήσουμε περιουσία. Ο σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε άγιοι. Είναι να γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Και όταν αγωνιζόμαστε έτσι προσωπικά, τότε θα μπορεί να καλυτερεύσει και ολόκληρος ο κόσμος. Όταν αγωνιζόμαστε είμαστε αληθινοί Χριστιανοί. Σε αντίθετη περίπτωση είμαστε διπρόσωποι και δεν ωφελούμαστε στην προσωπική μας ζωή. Ως αληθινοί Χριστιανοί οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στις θείες επαγγελίες και να καθαρίζουμε «εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (Β΄ ΚΟΡ. 7, 1).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΕΑ ( ΕΚΑΜΕ ΑΙΓΙΟΥ ) »

«Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟ»

Κάποτε, διηγείτο ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, « όταν ήμουν μικρό παιδί, έπαθα τέτοιο σοβαρό κρυολόγημα, που έπεσα στο κρεβάτι με μεγάλη δύσπνοια και φοβερό πόνο στην αριστερή πλευρά του θώρακα. Γιατρός στο χωριό δεν υπήρχε και η μόνη καταφυγή μας ο Θεός και οι Άγιοί Του. Είχαμε στο σπίτι μας μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπη, θαυματουργή, έως εξακοσίων ετών, που τη φέραμε από τη Μικρά Ασία πατρογονικό κειμήλιο. Η μητέρα μου λοιπόν, έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο. Τότε βλέπω ένα χέρι Ιερέως από τον καρπό και κάτω, να περνάει πάνω από το κεφάλι μου, να κατεβαίνει στο στήθος μου στο σημείο που πονούσα, όπου με σταύρωσε και με χάιδεψε. Αμέσως πέρασε ο πόνος και η δύσπνοια και έγινα καλά.

Λέω τότε στη μητέρα μου : -Μητέρα, είδα ένα χέρι Ιερέως που με σταύρωσε και με χάιδεψε και είμαι καλά. Όλα πέρασαν. Μάλιστα της είπα, ότι το χέρι ήταν τριχωτό στον καρπό, με τόση λεπτομέρεια το είδα. 

-Παιδί μου, μου είπε η μητέρα μου, ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος που ήρθε και σε θεράπευσε. Τη σημερινή ημέρα να την τιμάς πάντοτε - ήταν του Αγίου Αποστόλου Θωμά, όταν έγινε το θαύμα - γιατί ήσουν νεκρός και αναστήθηκες ».

proskynitis.blogspot.gr