« ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑTΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος απευθύνεται στους Χριστιανούς της Κορίνθου. Εκείνη την εποχή μια επικίνδυνη πληγή ταλαιπωρούσε την Εκκλησία της Κορίνθου. Οι Χριστιανοί είχαν χωρισθεί μεταξύ τους. Άλλοι υποστήριζαν ότι έχουν αρχηγό τους τον Παύλο, άλλοι τον Απολλώ, κάποιοι τον Πέτρο και άλλοι τον Χριστό. Ο Απόστολος, διαβλέποντας μεγάλο κίνδυνο από αυτό, τους απευθύνει αυστηρή σύσταση να μην προκαλούν σχίσματα μεταξύ τους. Πολλές φορές στην πορεία της Εκκλησίας έχουν προκληθεί σχίσματα. Άλλοτε εξαιτίας της προσκόλλησης σε ορισμένα πρόσωπα, άλλοτε από αιτίες που οδήγησαν κάποια μερίδα Χριστιανών ακόμη και στην αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας. Τα πρώτα είναι θεραπεύσιμα. Τα δεύτερα σαφώς πιο επικίνδυνα. Αν μάλιστα το σχίσμα οδηγεί σε αίρεση, τότε η πληγή κινδυνεύει να μείνει αθεράπευτη.   

Αυτό που συνέβαινε στην Κόρινθο είναι ένα κλασσικό παράδειγμα φατριασμού και διαίρεσης στην Εκκλησία. Ο διχασμός και η διαίρεση συμβαίνει πάντα εξαιτίας των προσώπων και για χάρη των προσώπων. Εκείνη την εποχή ακολουθούσαν οι Χριστιανοί της Κορίνθου τον Παύλο, τον Απολλώ, τον Πέτρο. Σε κάθε εποχή ακολουθούν κάποιο πνευματικό πρόσωπο, πιστεύοντας κυρίως στον Θεό. Εδώ φαίνεται η αξία των Αγίων για την ενότητα της Εκκλησίας και η προσοχή των ποιμένων για να κρατήσουν ενωμένους τους πιστούς. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία μπορεί να κάνει μεγάλο κακό στην Εκκλησία με την προσωπολατρία, αλλ’ όμως ο σκοπός δεν είναι να αγαπούν οι πιστοί τον ποιμένα, αλλά να αγαπά ο ποιμένας τους πιστούς. Αλλιώς τα πράγματα οδηγούνται αλλού, κι εκείνοι που τάχθηκαν για να τηρούν την ενότητα γίνονται αίτιοι να σχίζεται και να διχάζεται η Εκκλησία.

Ο Απόστολος Παύλος με κανέναν τρόπο δεν τολμά και δεν ανέχεται για τον εαυτό του τέτοιο πράγμα. Γι’ αυτό και διαμαρτύρεται έντονα: «Μεμέρισται ο Χριστός; μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών; Ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;» (Α΄ ΚΟΡ. 1, 13). Μακάρι όλοι οι ποιμένες της Εκκλησίας, μικροί και μεγάλοι, να είχαμε τη συναίσθηση της ευθύνης του Αποστόλου Παύλου. Μακάρι το ίδιο να φοβόμασταν για το σχίσμα και τη διαίρεση της Εκκλησίας εξαιτίας μας. Δυστυχώς μέσα στο χώρο της Εκκλησίας παρουσιάζονται κατά καιρούς τέτοια φαινόμενα. Να συγκεντρώνονται πιστοί γύρω από ένα πρόσωπο και να δημιουργούν κλίκα. Τα δε πρόσωπα αυτά να αρέσκονται σε τέτοιες καταστάσεις και να μη δείχνουν στους πιστούς το Πρόσωπο του Χριστού αλλά το δικό τους. Οι ποιμένες πρέπει να προσέχουμε πολύ μήπως με τη συμπεριφορά μας γίνουμε αιτία σχίσματος και φατρίας στην Εκκλησία.

Ο λαός δεν φατριάζει και δεν χωρίζεται μόνος του, αλλά εξαιτίας των ποιμένων του, που όσο περισσότερο πιστεύουν πως είναι καλοί, τόσο και πιο πολύ κακό μπορεί να κάνουν στην Εκκλησία. Οι Άγιοι δεν το ξέρουν πως είναι άγιοι, αλλά πάντα φοβούνται πως είναι αμαρτωλοί. Μα ούτε και την αμαρτωλότητά τους τη διαφημίζουν, γιατί είναι και αυτός ένας άλλος τρόπος αυτοπροβολής, που δεν τον θέλει ο Θεός ούτε συμφέρει στην Εκκλησία. Μόνο προσέχουν, γιατί και ο Απόστολος, στην περίφημη εκείνη ομιλία του στην Μίλητο προς τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, αυτό συνιστά, την προσοχή «Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω» (ΠΡΑΞ. 20, 28). Σημασία πάλι εδώ έχει το «παντί τω ποιμνίω», γιατί αυτό κάνουν οι αρχηγοί των σχισμάτων, χωρίζουν τους πιστούς. Οι μισοί είναι δικοί μας και οι άλλοι μισοί ξένοι. Στην παρεούλα τους δεν χωράει κανένας άλλος. Και δυστυχώς τέτοια φαινόμενα δεν έχουν εκλείψει.

Η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού είναι το κεντρικό γεγονός στο μυστήριο της σωτηρίας. Και το μυστήριο αυτό η Εκκλησία δεν το ερμηνεύει, αλλά το προσκυνά: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα…», Κάθε διαλεκτική και κάθε ρητορεία, για να ερμηνευθεί το μυστήριο, είναι κένωση του Σταυρού, άδειασμα δηλαδή του μυστηρίου. Με τη φιλοσοφία και τη ρητορεία το μυστήριο του Σταυρού ξεπέφτει σε μια κοινή υπόθεση, που πάμε να τη στηρίξουμε με δικούς μας συλλογισμούς και να την ωραιοποιήσουμε με ρητορικά σχήματα. Το μυστήριο του Σταυρού δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλά ή σύνθετα λόγια. Είναι από μόνο του μυστήριο και πάνω σε αυτό το μυστήριο στηρίζεται όλη η θεία Οικονομία. Μετά τον Σταυρό ακολουθεί πάντα η Ανάσταση, όπως έγινε με τον Αρχηγό της πίστης μας Ιησού Χριστό. Ακολουθώντας την σταυροαναστάσιμη αυτή πορεία βρισκόμαστε ενωμένοι με τον Χριστό.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ωραιοποιήσει το μυστήριο του Σταυρού. Αυτό θα ήταν όχι μόνο ασέβεια προς το μυστήριο, μα και σε βάρος της ενότητας της Εκκλησίας. Αυτό είναι κάτι, που δεν το κρίνει από μόνος του ο Απόστολος, αλλά το βλέπει και το αισθάνεται πάνω του εντολή του Χριστού, που τον έστειλε να ευαγγελίζεται «ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Χριστού» (Α΄ ΚΟΡ. 1, 17). Όχι μόνο γιατί δεν ερμηνεύεται το μυστήριο, αλλά και γιατί οι άνθρωποι προτιμούν και ασχολούνται με μεγαλόστομους ρήτορες. Ο Απόστολος Παύλος, αντί για τη διαλεκτική και τη ρητορεία, προτιμά να παρακαλεί, διδάσκοντας και τους ποιμένες του λαού να κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Τον Παύλο δεν τον ενδιαφέρει να δείξει ποιος είναι στους πιστούς. Τον ενδιαφέρει να οδηγήσει τους πιστούς στον Ιησού Χριστό. Αυτό ας είναι δε και το κύριο μέλημα των ποιμένων.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.