« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ »

Η Εκκλησία, αγαπητοί μου φίλοι, ταλαιπωρείται από τα πρώτα χρόνια της από διάφορες αιρέσεις. Έτσι και το έτος 451 μ.Χ., οι δύο αντιμαχόμενες αιρέσεις, ο Νεστοριανισμός και ο Μονοφυσιτισμός, κατασπάραζαν τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή οι αυτοκράτορες Μαρκιανός και Πουλχερία συνεκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Ως τόπος σύγκλησης ορίσθηκε το προάστιο της Κωνσταντινούπολης, η Χαλκηδόνα, η οποία βρισκόταν στην ασιατική πλευρά του Βοσπόρου. Οι εργασίες της Μεγάλης Συνόδου άρχισαν την 8^η Οκτωβρίου στον περίλαμπρο Ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας και τελείωσαν την 1^η του Νοεμβρίου. Συγκεντρώθηκαν εξακόσιοι τριάντα θεοφόροι Πατέρες. Το έργο τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Έπρεπε να διατυπώσουν την αλήθεια της Πίστης ανατρέποντας τις πλάνες των δύο αιρέσεων.

Οι Νεστοριανοί ουσιαστικά χώριζαν τον Χριστό μας στα δύο. Υποστήριζαν ότι άλλος ήταν ο Υιός του Θεού και άλλος ο υιός του ανθρώπου. Κατ’ αυτούς ο Ιησούς αγωνίσθηκε σκληρά για να ενωθεί με τον Υιό του Θεού και να γίνει Θεός. Την αιρετική αυτή θεωρία την βρίσκουμε εφαρμοσμένη σήμερα από θεωρούμενους μεγάλους συγγραφείς, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, και άλλους καλλιτέχνες. Και δυστυχώς από πολλούς θεολόγους της Δύσης, όπως Παπικούς και ακόμη περισσότερο Προτεστάντες. Οι Μονοφυσίτες, πολεμώντας τους Νεστοριανούς, έφθαναν στο άλλο άκρο. Εξαφάνιζαν την ανθρώπινη φύση του Χριστού, για την οποία έλεγαν ότι απορροφήθηκε από την θεία Του φύση. Η θεωρία τους αυτή μετατρέπει τον άνθρωπο σε άβουλο πλάσμα, όπως κάνουν σήμερα στα κοινόβιά τους οι γκουρού των Ινδιών. Και οι δύο αιρέσεις αυτές βασάνιζαν τους ανθρώπους εκείνη την εποχή.

Η Σύνοδος αυτή πέρασε μέσα από τις Συμπληγάδες των αιρέσεων και διατύπωσε την αλήθεια στον περίφημο όρο της, γνωστό με το όνομα «δόγμα της Χαλκηδόνος». Σε αυτόν ομολογεί ότι ο Κύριος είναι ένας, ένα Πρόσωπο. Έχει όμως δύο τέλειες και ακέραιες φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη.  Οι δύο φύσεις είναι ενωμένες στο ένα και μοναδικό πρόσωπο του Θεού Λόγου. Και είναι ενωμένες «ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως». Ο μεγάλος πειρασμός της Συνόδου ήταν να αποδεχθεί μία ασαφή διατύπωση, η οποία θα στέγαζε τις ιδέες και των δύο αιρέσεων. Και η αλήθεια είναι πως προτάθηκαν τέτοιες ιδέες. Δυστυχώς πάντα υπάρχει ο πειρασμός μέσα στην Εκκλησία να διατυπωθούν θεωρίες, όχι τόσο ξεκάθαρες, για να μην λυπηθούν κάποιες μερίδες ανθρώπων. Αυτές οι μη ξεκάθαρες θέσεις δεν συμφωνούν με το πνεύμα της Ορθόδοξίας. Η Ορθοδοξία πάντα αγωνιζόταν για την αλήθεια της Πίστης.

Η επιμονή της Συνόδου στην ακρίβεια της αλήθειας περί του Κυρίου δεν υπήρξε ανώδυνη. Είχε και το δυσάρεστο αποτέλεσμα να απομακρυνθούν οι αιρετικοί από την Εκκλησία, και ολόκληρες περιοχές της αυτοκρατορίας να αποκοπούν από αυτήν. Όμως αυτό δεν επηρέασε την κρίση των Πατέρων. Δεν θυσίασαν την αλήθεια για πολιτικές σκοπιμότητες, όπως δυστυχώς γίνεται στην εποχή μας. Περιφρούρησαν την Εκκλησία από τον κίνδυνο να μετατραπεί σε ανθρώπινο κοσμικό σύστημα, είτε νεστοριανικού τύπου πολιτική οργάνωση είτε μονοφυσιτικής μορφής γκουρουϊστικό μόρφωμα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι οι φύλακες της Πίστης μας. Δεν κάνουν εκπτώσεις σε θέματα Πίστης για προσωπικά τους οφέλη. Τοποθετήθηκαν από τον Θεό στη θέση αυτή, για να διαφυλάξουν ανόθευτα τα δόγματα της Ορθόδοξης Πίστης μας.

Έδωσαν ταυτόχρονα τα «πάγχρυσα στόματα του Λόγου» αιώνια σωστική κατεύθυνση στην Εκκλησία. Ότι «εις τα της πίστεως ου χωρεί συγκατάβασις». Καμία υποχώρηση, τάχα αγάπης, στα θέματα της Πίστης! Κατεύθυνση ιδιαίτερα σημαντική για την εποχή μας, στην οποία τείνει να κυριαρχήσει η αντίληψη παραθεώρησης της ακρίβειας της Πίστης, προκειμένου να διευκολυνθεί η επιδιωκόμενη ένωση με τους διάφορους αιρετικούς. Δυστυχώς στην εποχή μας οι Οικουμενιστές εξ Ορθοδόξων κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να επιτύχουν την ένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους αιρετικούς Παπικούς, ως πρώτο βήμα και μετά βλέπουμε με ποιες άλλες αιρετικές ομάδες. Βέβαια από την εποχή που προέκυψε η πανδημία του Κορωναϊού, έχει τεθεί και η αλλαγή του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας. Μην νομίζουμε, ότι δεν υπάρχει πλέον αυτό το θέμα. Αν κοιτάξουμε σε Ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού, θα αντιληφθούμε τι θέλουν οι Οικουμενιστές.

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι συνεπώς ολοφάνερο ότι εμείς οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να μένουμε πιστοί στην πίστη της Χαλκηδόνος και φυσικά σε όλα τα δόγματα που έχουν θεσπίσει κατά καιρούς οι διάφορες Οικουμενικές Σύνοδοι. Όταν βλέπουμε ανθρώπους να πέφτουν σε διάφορα αμαρτήματα, οφείλουμε να είμαστε επιεικείς και να τους δικαιολογούμε για τις πτώσεις τους. Αυστηροί πρέπει να είμαστε με τον εαυτό μας. Στα θέματα της Πίστης όμως δεν επιτρέπεται κανένας συμβιβασμός. Δεν μπορούμε να ξεπουλήσουμε την Πίστη μας. Οφείλουμε να την παραδώσουμε ανόθευτη στις επόμενες γενιές, μέχρι όλοι να βρεθούμε στην Βασιλεία του Θεού, όπου εκεί πλέον δεν θα ταλαιπωρούμαστε από διάφορες αιρέσεις και από διάφορα πάθη. Οι Άγιοι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου ας είναι οι οδηγοί μας στην πορεία μας προς τον Ουρανό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.