« ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ »

«Διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ» (ΓΑΛ. 2, 16). Ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μιλάει για την ανικανότητα να σώσουν και να δικαιώσουν τον άνθρωπο τα έργα το νόμου. Όμως ποια είναι τα έργα το νόμου, για τα οποία με τόση περιφρόνηση μιλάει ο Απόστολος Παύλος; Εννοεί τα έργα του Μωσαϊκού Νόμου, τα οποία αποτελούσαν μία αλυσίδα σχολαστικών θρησκευτικών τύπων, χωρίς να επιδρούν σε μία ανακαινιστική ζωή. Η ζωή μέσα σε αυτή την τυπική θρησκευτικότητα στένευε πολύ και η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορούσε να ικανοποιήσει πνευματικούς πόθους και οραματισμούς. Αυτή τη ζωή τη χαρακτηρίζει ο Απόστολος Παύλος ως δουλεία. Δεν μπορεί μέσα από την τυπική θρησκευτικότητα να αναπτυχθεί ένας ελεύθερος και πνευματικός άνθρωπος. Μέσα από μία τέτοια κατάσταση μόνο υποκρισία και μιζέρια μπορεί να αναπτυχθεί.

Για να κατανοήσουμε την προσκόλληση των Εβραίων στο νόμο και στον τύπο ας ακούσουμε τι γράφει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της «Η Ζωή του Χριστού»: «Η ζωή του πιστού ήταν αφόρητη· την εβδομάδα ολόκληρη την περνούσε με τη συλλογή της ετοιμασίας του Σαββάτου, μην τύχει και, χωρίς να το καταλάβει, καταπατήσει τον ηθικό αυτό λαβύρινθο του νόμου του Μωυσή. Ήταν εμποδισμένο να σκαρφαλώσεις σε δέντρο, να καβαλικέψεις, να σκεπάσεις το γάιδαρό σου, να κολυμπήσεις, να χειροκροτήσεις, να ψάξεις το σώμα σου, να χορέψεις, να γράψεις, να πάρεις γράμμα, να τραβήξεις το λυχνάρι κοντά σου, να φορείς παπούτσια με καρφιά. Απαγορεύουνταν τόσα πράματα, που, ενώ σκοπός της σαββατιανής αργίας ήταν η αφιέρωση της μέρας αυτής στον Κύριο, ο θεοσεβούμενος Εβραίος, από την πολλή φροντίδα, δεν έβρισκε πια καιρό ούτε να σκεφθεί καν το Θεό» (Η Ζωή του Χριστού, σελίδα 137).

Ο Απόστολος Παύλος έζησε αυτή την πνευματική δουλεία, εφόσον ως Ιουδαίος εκπαιδεύθηκε σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο και αισθανόταν απέχθεια για μία ζωή χωρίς οραματισμούς, χωρίς ένα ευρύ πεδίο δράσης. Τη μεγάλη δράση τη βρήκε ο Παύλος, όταν γνώρισε τον Χριστό και ολόκληρος ο ανήσυχος εαυτός του πλημμυρίσθηκε από την Χάρη του Χριστού. Αισθάνεται δε την Χριστιανική ζωή, ως ζωή ελευθερίας. Δεν στηρίζεται στην απλή επιτέλεση ορισμένων θρησκευτικών τύπων, αλλά μέσα του αισθάνεται να είναι Αυτός ο Χριστός, ο Οποίος κατευθύνει τη ζωή του. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 20). Δηλαδή, «Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 20). Έχει παραχωρήσει όλο του το είναι, για να κατοικήσει ο Ίδιος ο Χριστός μέσα του. Η αγάπη του για τον Χριστό είναι απέραντη και δεν μπορεί να μετρηθεί.

Γι’ αυτή την πνευματική ελευθερία της Χριστιανικής ζωής μιλάει σήμερα ο Απόστολος Παύλος, η οποία οικειοποιείται με τη δύναμη της πίστης. Βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι δεν σώζεται ο άνθρωπος μόνο με την πίστη, όπως δέχεται η Προτεσταντική αντίληψη, αλλά η πίστη να επιβεβαιώνεται με τα καλά έργα. Η ενσυνείδητη πίστη δεν μπορεί παρά να έχει ευεργετική επίδραση στις πράξεις και στην όλη ζωή του Χριστιανού. Ο αληθινός Χριστιανός με την ελεύθερη συνείδησή του ακολουθεί την Ευαγγελική διδασκαλία και αίροντας τον σταυρό του απαρνιέται τον εσωτερικό κακό εαυτό του. Απαρνιέται τα διάφορα πάθη που τον βασανίζουν. Θέλει να ξεφύγει από την κατάσταση της αμαρτίας. Πιστεύει στην αξία της Χριστιανικής ζωής και τη βιώνει ελεύθερα. Δεν πιστεύει και δεν αγωνίζεται κάτω από μία πίεση και μία ανελευθερία. Βιώνει πραγματικά τον Χριστό.

Κι εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί κατά την προτροπή του Αποστόλου Παύλου να αισθανόμαστε ότι ο Χριστός μας ελευθέρωσε πνευματικά και να στεκόμαστε σε αυτή την ελευθερία της πνευματικής ζωής. Δεν έχουν θέση σε μία ελεύθερη πνευματική ζωή οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι άκαρπες τυπολατρείες. Ας μην ξεγελάμε τον εαυτό μας, ότι με την τήρηση ορισμένων θρησκευτικών τύπων, χωρίς κατανόηση του περιεχομένου της Χριστιανικής διδασκαλίας, είμαστε αληθινοί Χριστιανοί. Οι θρησκευτικοί τύποι είναι υποβοηθήματα στη ζωή μας. Η στήριξη στην Χριστιανική ζωή γίνεται με την ενσυνείδητη συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας δια των Μυστηρίων που αγιάζουν και ενισχύουν τη ζωή μας. Δεν ζούμε πνευματική ζωή μόνο με το να ανάβουμε κεράκια, να τρώμε αντίδωρα, να στολίζουμε μια εικόνα και να μένουμε στους τύπους. Χρειάζεται να κόψουμε τα πάθη μας, να εξομολογούμαστε σωστά και όχι επιπόλαια, να κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, οφείλουμε να αισθανόμαστε ιδιαίτερα ευλογημένοι από τον Θεό, γιατί γνωρίσαμε την Χριστιανική πίστη. Μην χάσουμε αυτή την ευκαιρία και την ευλογία που μας έχει δώσει ο Θεός. Να την εκμεταλλευθούμε, προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Και αυτό θα γίνει μόνο με την πνευματική ζωή. Δηλαδή με τον προσωπικό μας αγώνα εναντίον της αμαρτίας, με τη συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, με την προσωπική μας προσευχή που είναι μία επικοινωνία με τον Θεό. Μέσα σε μία διατάραξη της ισορροπίας του σύγχρονου κόσμου, υπάρχει η ζύμη για μία ελευθερία της πνευματικής ζωής. Ανανεωμένοι στην πίστη μας είναι σπουδαίο για την υπαρξιακή μας τελείωση να ξαναβρούμε την ελπίδα μας προς κατάκτηση της πνευματικής μας ελευθερίας. Μόνο μέσα από την πνευματική ελευθερία ενωνόμαστε αληθινά με τον Τριαδικό μας Θεό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.