«Ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψουσιν αυτόν» (ΜΑΡΚ. 16,1 ). Η Κυριακή των Μυροφόρων – αγαπητοί μου φίλοι – είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες γυναίκες και στους δύο Μαθητές του Χριστού, τον ευσχήμονα Βουλευτή Ιωσήφ και το νυκτερινό κρυφό μαθητή Νικόδημο. Είναι εκείνοι που απέδωσαν τις τελευταίες τιμές στο Διδάσκαλό τους. Οι δύο μαθητές αξιώθηκαν να γίνουν αψευδείς μάρτυρες της ταφής του Κυρίου, οι δε μυροφόρες αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεώς Του. Το Συναξάρι της ημέρας περιγράφει τη γνήσια ευλάβειά τους προς το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Οι Μυροφόρες περιφρόνησαν το φόβο της κουστωδίας και πήγαν στον τάφο του Διδασκάλου τους. Εκεί πληροφορήθηκαν την έγερση του Ιησού.
Νίκη της πίστεως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Κυριακή του Θωμά κατά την οποία ο «άπιστος» Θωμάς διακήρυξε και ομολόγησε τον Κύριο και Θεό του. Για τη σωτηρία μας όμως δεν φτάνει μόνο η πίστη, χρειάζεται να βιώνουμε αυτήν την πίστη. Η Κυριακή των Μυροφόρων αυτό ακριβώς μας υπογραμμίζει. Οι Μυροφόρες μας διδάσκουν τα γνωρίσματα της γνήσιας θρησκευτικότητας, που είναι η αγάπη προς τον Θεό και η υποταγή στο θέλημά Του. Από γνήσια αγάπη υπερνικούν όλα τα εμπόδια και φτάνουν στο κενό μνημείο, όπου αμείβονται με το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως και την εμφάνιση του Διδασκάλου τους. Οι Μυροφόρες αναγορεύονται Ευαγγελίστριες της Αναστάσεως και διδάσκαλοι της γνήσιας ευσέβειας.
Η γνήσια ευσέβεια βιώνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία ο πιστός συναντά και ενώνεται με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Κι αυτό επιτυγχάνεται μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ολοκληρώνεται η Θεία Οικονομία. Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος πραγματοποιείται ο αγιασμός κάθε πιστού. Η ευσέβεια δεν είναι εκτέλεση ηθικών παραγγελμάτων και κανόνων, είναι ζωή «εν Χριστώ». Όπως παρατηρεί ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Καρδαμάκης : «Η πνευματικότητά μας δεν εξαντλείται ούτε υποδουλώνεται σε ηθικιστικούς τύπους και σε νομικές παρατηρήσεις» (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 94).
Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ευσέβεια, γιατί η ευσέβεια δεν είναι δυνατόν να υπάρξει έξω από το Πρόσωπο του Θεανθρώπου, δηλαδή έξω από τη μυστηριακή κοινωνία με Αυτόν. Πως είναι δυνατόν να αποκτήσουμε ευσέβεια όταν δεν συμμετέχουμε στο Μυστήριο της ζωής που είναι η Θεία Ευχαριστία; Όταν δηλαδή κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Ευσεβής επίσης είναι εκείνος, που ζει καθημερινά τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Εκείνος που αποσβήνει τα πάθη της ψυχής του με τα δάκρυα της μετάνοιας. «Εκείνος που μετανοεί κατά Θεόν σώζεται», έλεγε ο αείμνηστος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. (Οδός Θεογνωσίας, σελίδα 248).
Η γνήσια ευσέβεια υπάρχει στην παράδοση της Εκκλησίας, στην κοινή Εκκλησιαστική ζωή. Η παράδοση αυτή ούτε γράφεται, ούτε φυλάσσεται από μερικά πρόσωπα, από ορισμένους κληρικούς ή θεολόγους. Φυλάσσεται από το Πνεύμα του Θεού που ζει μέσα στην Εκκλησιαστική κοινωνία. Η ευσέβεια δεν διδάσκεται με ιδιαίτερα μαθήματα ή σε κάποιο σχολείο, αλλά μέσα στο Ναό όπου τελείται το Μυστήριο των Μυστηρίων, η Θεία Λειτουργία. Η ευσέβεια αποκτάται μέσα στο Ναό όπου λατρεύεται νύχτα και ημέρα ο Τριαδικός Θεός. «Η ορθόδοξη Λειτουργία – έλεγε η Τατιάνα Γκορίτσεβα – είναι η θεολογία μας, το ήθος μας και η αισθητική μας» ( Η τρέλλα να είσαι Χριστιανός, σελίδα 32 ).
Αγαπητοί μου φίλοι, στις λέξεις «μύρα και δάκρυα» που χρησιμοποιεί η Υμνολογία μας για να περιγράψει την ευσέβεια των Μυροφόρων ανακεφαλαιώνονται τα βιώματα της ορθόδοξης ευσέβειας. Μύρα είναι οι πράξεις αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Δάκρυα είναι η καθημερινή συναίσθηση της ταπεινότητας και της αδυναμίας του ανθρώπου. Τα δάκρυα της μετάνοιας και η ευωδία των έργων της αγάπης μας είναι τα κύρια γνωρίσματα της γνήσιας ευσέβειας. Και αποκτώντας ευσέβεια έρχεται στη ψυχή μας η χαρά της ελπίδας και η αγαλλίαση της Αναστάσεως. Χριστός Ανέστη!
Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,
π. Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου