« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ »

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές παραβολές που δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και μάλιστα την εξηγεί υποδειγματικά ο Ίδιος. Και η εξήγηση του Χριστού δεν είναι περιττές διδασκαλίες, αλληγορίες και λεγόμενοι στοχασμοί, κουλτουριάρικα λόγια, που μας απομακρύνουν όλα από την απλή αλήθεια του λόγου του Θεού. Η αλήθεια βέβαια δεν βρίσκεται στο γράμμα αλλά στο πνεύμα των Γραφών, γι’ αυτό οι Γραφές δεν θέλουν μόνο εξήγηση, αλλά και ερμηνεία. Βέβαια θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το γράμμα, για να προχωρήσουμε ύστερα και στην εμβάθυνση στο πνεύμα των Γραφών. Κι επειδή στα ιερά κείμενα δεν υπάρχουν λέξεις τυχαίες και περιττές, γι’ αυτό κάθε εξήγηση και ερμηνεία πρέπει να ξεκινά από την ακριβή σημασία των λέξεων. Είχε απόλυτο δίκιο ο Φιλόσοφος Αντισθένης που έλεγε: «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις» (Αντισθένης, αποσπ. 38.8, Caizzi).

Στη σημερινή παραβολή του σπορέα βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού δεν καρποφορεί σε όλες τις περιπτώσεις. Ο δρόμος, οι πέτρες, τα αγκάθια είναι οι τρεις περιπτώσεις, όπου ο λόγος του Θεού δεν είχε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Μένει μια τέταρτη περίπτωση, όπου ο λόγος του Θεού έπεσε σε γόνιμο έδαφος και καρποφόρησε. Θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα ότι ο λόγος του Θεού δεν καρποφορεί πάντα. Και σε αυτό δεν φταίει ο λόγος του Θεού, αλλά η δική μας αδιαφορία και σκληρότητα. Όταν αδιαφορούμε για τον θείο λόγο, αδιαφορούμε για τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ο Ίδιος ο Υιός, που θα κρίνει τον κόσμο. «Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόνˑ ο λόγος ον ελάλησα εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (ΙΩΑΝ. 12, 48). Θα κριθούμε όλοι γι’ αυτή την αδιαφορία μας απέναντι στον θείο λόγο.

Ο Προφήτης Ησαΐας σε μια ποιητική εικόνα εκφράζει ως εξής αυτή την αλήθεια. Ο λόγος του Θεού, λέει, που λαλήθηκε στους ανθρώπους, δεν θα πάει χαμένος. Δεν θα μείνει άπρακτος και δεν θα γυρίσει στον Θεό χωρίς αποτέλεσμα. Ο λόγος του Θεού είναι σαν τη βροχήˑ η βροχή πέφτει από τον ουρανό και κάνει τον κύκλο της, για να γυρίσει πάλι στα σύννεφα. Ποτίζει τη γη, γίνεται χιόνι και πάγος στα βουνά, λιώνει κι ανοίγουν οι πηγές και τρέχουν τα ποτάμια και πέφτουν στις θάλασσες και γεμίζουν οι λίμνες και γίνεται ατμός και πάλι φορτώνει ο ουρανός. Το ίδιο και ο θείος λόγος, κάνει τον κύκλο του και ξαναγυρίζει στον Θεό. Η γη, που παίρνει τη βροχή και πίνει το νερό και γεννά, για να θρέψει εκείνους που τη σκάβουν, αυτή έχει την ευλογία του Θεού. Μα όταν φυτρώνει αγκάθια και τριβόλια, τότε σαν άχρηστη τραβά πάνω της τη θεία οργή και της μέλλει να καεί. Το ίδιο κι εκείνοι που πίνουν άδικα το νερό του θείου λόγου, θα περάσουν από φωτιά. (ΗΣ. 55, 14).

Υπεύθυνοι απέναντι στον λόγο του Θεού είναι και όσοι κηρύττουν. Οι κήρυκες του θείου λόγου, κληρικοί και λαϊκοί, να μη λυπούνται και να μην κουράζονται να σπέρνουν. Όποιος σπέρνει και τσιγκουνεύεται, αυτός θα θερίσει λίγα, κι όποιος σπέρνει με απλοχεριά, αυτός θα θερίσει πολλά. Η Εκκλησία έχει χρέος να σπέρνει τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει όμως να πετάει τον λόγο, να πετάει «τα άγια τοις κυσί» και να θέτει «τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων» (ΜΑΤΘ. 7, 6). Η Εκκλησία δεν πρέπει να ποτίζει εκείνους που δεν διψάνε και δεν μπορεί να τρέχει πίσω από εκείνους, που περιφρονούν και χλευάζουν τον λόγο. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τη στάση τους. Η Εκκλησία είναι υπεύθυνη ενώπιον του Θεού, για εκείνους που θέλουν να σωθούν, όχι για τους αδιάφορους. Και ας υποστηρίζουν μερικοί ότι χρέος της Εκκλησίας είναι να φέρει όλους στους κόλπους της.

Η Εκκλησία δεν είναι υποχρεωμένη να φέρει με το ζόρι κοντά της τους περιφρονητές της. Φθάνει να έκανε το χρέος της μία και δύο φορές, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (ΤΙΤ. 3, 10). Αιρετικός είναι κάθε περιφρονητής του λόγου του Θεού, και η Εκκλησία, αφήνοντας τους περιφρονητές να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και να μην ακούνε και να μην καταλαβαίνουν, αγκαλιάζει με στοργή τα παιδιά της, εκείνα που ακούνε με εμπιστοσύνη και ρωτούν και θέλουν να μάθουν για τη σωτηρία τους. Η Εκκλησία είναι η βρύση, που πάντα τρέχει, κι όσοι διψούν έρχονται και πίνουν. Η Εκκλησία είναι ανοικτή για όλους τους ανθρώπους. «Η Εκκλησία – κατά τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά – δεν είναι μια “κάστα” καθαρών και ηθικών ιδεολόγων, αλλά είναι η αμαρτωλή σάρκα του κόσμου που προσλαμβάνεται από τον Χριστό και μεταμορφώνεται σε υπόσταση ζωής – ζωής αιωνίου» (Η Νεοελληνική Ταυτότητα, σελίδα 181).

Αγαπητοί μου φίλοι, όσοι ασχολούνται με τον λόγο του Θεού να μην βιάζονται να δούνε καρπό. Ο καρπός θα έλθει με τον καιρό του. Ο σπόρος σαπίζει κάτω από το χώμα κρυφά και αθόρυβα και γίνεται ένα με τη γη, για να φυτρώσει και να φέρει καινούργιο καρπό. Και ο λόγος του Θεού μέσα στην καρδιά του πιστού, αθέατα και αθόρυβα φέρνει το μυστικό αποτέλεσμά του. Αφομοιώνεται και γίνεται ένα με την ψυχή του ανθρώπου, για να φυτρώσει και να φέρει καρπό σωτηρίας. Σαν το ψωμί που το τρώμε και μυστικά γίνεται ένα με το σώμα μας. Σαν την Θεία Κοινωνία, που κοινωνάμε και ο Χριστός γίνεται ένα με την ψυχή μας. Άρτος ουράνιος, άρτος Αγγέλων και μυστήριο μέγα είναι ο λόγος του Θεού. Και είναι επίκαιρο το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα γιατί μια νέα ιεραποστολική περίοδος ξεκινά για την Εκκλησία μας, με κηρύγματα, κατηχητικά σχολεία και άλλες δραστηριότητες.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

    

« ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΖΑΚΥΝΘΟ »

« ΑΠΟΨΕ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΜΟΥ – ΖΑΚΥΝΘΙΝΕΣ ΚΑΝΤΑΔΕΣ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τον Χριστό να στέκεται στην ακρογιαλιά της Γαλιλαίας και τα πλήθη να τρέχουν με πόθο κοντά Του, προκειμένου να ακούσουν τον λόγο του Θεού. Και καθώς βλέπει εκεί ο Χριστός δύο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σε ένα από αυτά. Είναι το πλοίο του Σίμωνα. Τότε παρακαλεί τον Σίμωνα να το σύρει λίγο πιο μέσα στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Όταν τελείωσε τη διδασκαλία Του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα» (ΛΟΥΚΑ 5, 4). Ο Σίμων όμως με έκπληξη του αποκρίνεται: «Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτα επειδή όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ» (ΛΟΥΚΑ 5, 5). Και τότε το δίχτυ τους γέμισε τόσα πολλά ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Το θαύμα αυτό όντως ήταν πολύ εντυπωσιακό.

     Τι νόημα όμως είχε αυτό το τόσο εντυπωσιακό θαύμα; Και γιατί ο Κύριος πριν το επιτελέσει ζήτησε από τους ψαράδες να ρίξουν τα δίχτυα τους και μάλιστα σε ακατάλληλη ώρα; Η απάντηση είναι η εξής. Ο Κύριος μέσα από αυτό το θαύμα ήθελε να διδάξει πολύ μεγάλες αλήθειες στους ψαράδες της Γαλιλαίας, τους οποίους σε λίγο θα καλούσε να γίνουν αλιείς ανθρώπων και να σαγηνεύουν στα πνευματικά τους δίχτυα όλη την οικουμένη. Αυτό το θαύμα ήταν τύπος της πνευματικής αλιείας τους. Και έπρεπε να χαραχθεί βαθιά στην ψυχή τους. Έπρεπε να το θυμούνται πολύ καλά οι Απόστολοι του Κυρίου όταν αργότερα στο έργο τους θα συναντούσαν δυσκολίες και απογοητεύσεις. Να θυμούνται και να συναισθάνονται ότι στην πνευματική τους διακονία χωρίς τον Χριστό δεν θα μπορούσαν τίποτα να επιτύχουν, ενώ με τη δική Του δύναμη θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.

     Έπρεπε ακόμη να καταλάβουν οι μαθητές μέσα από αυτό το θαύμα, ότι για να έχουν καρποφορία στο έργο τους, θα έπρεπε να κάνουν υπακοή στα προστάγματα του Κυρίου. Υπακοή ακόμη και σε αυτά που δεν κατανοούσε η περιορισμένη λογική τους. Θα έπρεπε να μην υπολογίζουν κόπους και θυσίες. Αυτοί να δίνουν το χρόνο τους, τον κόπο  τους και τη ζωή τους στην υπηρεσία του Κυρίου, για να τα μεταχειρισθεί όπως Αυτός ήθελε. Οι μαθητές έπρεπε να έχουν τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα επιβραβεύσει τη θυσία τους, την πρόθυμη υπακοή τους, την αδιάσειστη πίστη τους στη δύναμή Του. Και πράγματι έτσι έγιναν τα πράγματα αργότερα. Οι μαθητές του Χριστού θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή για τον διδάσκαλό τους. Παραμέρισαν την προσωπική τους ζωή για την διάδοση του Ευαγγελίου. Και δεν έμειναν έτσι. Επιβραβεύθηκε αυτή η θυσία από τον Κύριο.

     Όταν είδε ο Πέτρος το πρωτοφανές αυτό πλήθος των ψαριών, έπεσε στα γόνατα του Χριστού και είπε: «Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός» (ΛΟΥΚΑ 5, 8). Ο Χριστός όμως τον καθησύχασε και του είπε: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους» (ΛΟΥΚΑ 5, 10). Κατόπιν αφού όλοι οι ψαράδες επανέφεραν τα πλοία στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν. Η στάση όμως του Αποστόλου Πέτρου μας δημιουργεί κάποιον προβληματισμό. Γιατί αντί να πανηγυρίσει για το θαύμα αυτό, παρακάλεσε τον Κύριο να φύγει από το πλοίο του; Αυτός που περίμενε από τα παιδικά του χρόνια τον Μεσσία, τώρα Του ζητά να φύγει από τη ζωή του; Ο λόγος του Πέτρου δεν εκφράζει μια διάθεση άρνησης του Χριστού. Αντίθετα. Ο άδολος αυτός ψαράς της Γαλιλαίας κατάλαβε ότι μπροστά του δεν είχε έναν απλό άνθρωπο, αλλά κάτι το ξεχωριστό.

     Αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το θεϊκό Του πρόσωπο, αλλά πέφτει συντετριμμένος και Τον προσκυνά. Αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο αυτής της θείας παρουσίας. Αισθάνεται την αγιότητα του Χριστού και τη δική του μικρότητα και αμαρτωλότητα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πνευματικό άνθρωπο κάθε φορά που αισθάνεται ιδιαιτέρως έκδηλη την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Είναι ένα βίωμα που το νιώθουμε οι πιστοί καθώς βρισκόμαστε σε μια ιερή ώρα της λατρείας ή σε στιγμές που αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο στη ζωή μας. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές αφυπνίζεται η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Μας συνέχει τότε ο φόβος του Θεού. Φοβόμαστε την παρουσία του Θεού, αλλά ταυτόχρονα και την ποθούμε. Πώς να πλησιάσουμε τον πάναγνο Κύριο οι ρυπαροί και ανάξιοι; Πώς να επικοινωνήσουμε μαζί Του, όταν τα πάθη μας εμποδίζουν;

     Αγαπητοί μου φίλοι, ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς τρόπο σκέψης. Να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Αποστόλου Πέτρου, αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά μας και να μην αισθανόμαστε δικαιωμένοι σαν τον Φαρισαίο της γνωστής Παραβολής. Οφείλουμε να αισθανθούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και ότι δεν αξίζουμε τις ευλογίες του Θεού στη ζωή μας. Και να ξέρουμε ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ελκύουμε το έλεος και την αγάπη του Κυρίου. Γι’ αυτό ας στεκόμαστε με δέος και φόβο ενώπιον του Θεού και ας Τον παρακαλούμε ταπεινά να μη φύγει ποτέ από κοντά μας, αλλά να μένει πάντα στη ζωή μας και να την γεμίζει με τις ευλογίες Του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να λάβουμε στη ζωή μας την Χάρη του Θεού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε και πάλι με τον Θεό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« † ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, 28.08.2014 »

Το πρωΐ της Πέμπτης, 28 Αυγούστου 2014, κοιμήθηκε ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, Θεολόγος, Φιλόλογος και Συγγραφέας και ιδρυτικό μέλος της αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σταυρός».

Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη την Παρασκευή, 29 Αυγούστου 2014 και ώρα 5.00 μ.μ. στην Ιερά Μονή Εισοδίων Θεοτόκου Μυρτιάς Τριχωνίδος της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ο Θεός να τον αναπαύσει!  

« ΟΡΑΜΑ », FEDERICO GARCIA LORCA

Όλη η θάλασσα

είναι ελληνική.

Στις πιο παράξενες θάλασσες

μένουν ακόμη Αφροδίτες

πάνω στις αχιβάδες τους

σαν φαντάσματα.

Από τη θάλασσα αναδύεται η μορφή

και η σκέψη,

το αίμα, το αλάτι κι ο αιώνιος

άνεμος.

Οι ξηρές είναι σαν φύκια

στην απέραντη πλάτη τους,

τερατώδη παράσιτα

στο τεράστιο δέρμα.

Απέναντι στην παραληρούσα θάλασσα

η ζωή κι ο έρωτας

ακάλυπτοι.

(Ο θάνατος του Πηγάσου, Federico Garcia Lorca, εκδόσεις Αρμός, σελίδα 78)

« Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ »

Προχθές, αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία μας Εκκλησία τίμησε την Κοίμηση της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Μάλιστα η εορτή αυτή χαρακτηρίζεται και ως το Πάσχα του καλοκαιριού. Είναι όντως μεγάλη εορτή γιατί κατά την ημέρα αυτή τιμάμε, όχι απλώς μία Αγία, αλλά την Μητέρα του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. «Οι “θεομητορικές εορτές” – μας λέει ο πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης – συνδέονται και εξαρτιούνται από τον κύκλο των δεσποτικών εορτών. Επειδή το μυστήριο της Θεοτόκου νοείται πάντοτε σε σχέση με το μυστήριο της θείας Οικονομίας» (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 206). «Το όνομα της Θεοτόκου άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησι», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. (P.G. 94, 1029, 1032). Η Θεοτόκος είναι η Παναγία, όχι με κάποια ηθικιστική έννοια, αλλά με την έννοια της υπακοής της να διακονήσει το θαύμα της σωτηρίας του κόσμου.

Ο θάνατος της Παναγίας μας λέγεται «Κοίμηση», γιατί αφ’ ενός μεν ο θάνατος μετά την Ανάσταση του Χριστού είναι ένας ύπνος, αφού ο κάθε άνθρωπος θα αναστηθεί σωματικά κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αφ’ ετέρου δε γιατί η Παναγία μας μετά την Κοίμησή της μετέστη προς τους ουρανούς. Έτσι, κατά την παράδοση της Εκκλησίας, αυτό που θα γίνει σε όλους κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, συνέβη στην Παναγία μετά την Κοίμησή της. Ίσως αναρωτηθούν κάποιοι, που έχουν αδύναμη πίστη, πως μπορεί να γίνει αυτό. Και όμως μπορεί να γίνει, αφού η Παναγία είναι η Μητέρα του Θεού. Είναι δυνατόν ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, να μην μπορεί να πάρει το σώμα της Μητέρας Του στους ουρανούς, χωρίς να υποστεί την φυσική φθορά, που έχουν υποστεί και θα υποστούμε όλοι οι άνθρωποι; Η μετάσταση της Παναγίας μας είναι το υπερφυές μυστήριο.

Η Παναγία λέγεται «Ύπεραγία», γιατί όχι μόνον είναι Αγία, αλλά γιατί είναι πάνω από κάθε Άγιο, είναι «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Όλοι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, γενικά όλοι οι Άγιοι την ανυμνούν και την δοξολογούν. Ακόμη, η Παναγία λέγεται «Δέσποινα», αφού είναι Μητέρα του Δεσπότη Χριστού. Πράγματι, ο Χριστός είναι ο Κύριος και ο Δεσπότης του ουρανού και της γης, ως ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα, οπότε και η Μητέρα Του, από την οποία προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, είναι Δέσποινα, έχει ιδιαίτερη θέση στο μυστήριο της θείας Οικονομίας, αλλά και ιδιαίτερη θέση στη ζωή της Εκκλησίας και πρεσβεύει διαρκώς για εμάς. Η Παναγία είναι το Πρόσωπο εκείνο, που λαμπρύνει και φωταγωγεί την Εκκλησία του Χριστού.

Επιπλέον η Παναγία χαρακτηρίζεται «Θεοτόκος», γιατί δεν γέννησε έναν απλό άνθρωπο, αλλά το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε την πίστη της Εκκλησίας, ότι η Παναγία είναι Θεοτόκος, γέννησε τον Θεό, έδωσε σάρκα στο δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό πρέπει να λέγεται «Θεοτόκος». Αυτό δεν είναι απλώς μια φιλοσοφία, αλλά θεολογία, αφού οι Απόστολοι που είδαν τον Χριστό να λάμπει με το Φως της θεότητας γνώρισαν εκ πείρας ότι Αυτός είναι «Φως εκ Φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού». Γι’ αυτό και η Παναγία είναι Θεοτόκος και Μητέρα του Φωτός. Έτσι στην ενάτη ωδή της Ακολουθίας του Όρθρου προτάσσεται η εκφώνηση του Ιερέα: «Την Θεοτόκον και Μητέρα του Φωτός εν ύμνοις τιμώντες μεγαλύνομεν». Η Παναγία ως Μητέρα του Φωτός μεταδίδει σε όλους μας το πνευματικό φως.

Τέλος η Παναγία αναφέρεται ως «Αειπάρθενος Μαρία». Η λέξη Μαρία, ήταν το όνομά της, η δε λέξη «Αειπάρθενος» δείχνει το μυστήριο της αειπαρθενίας, της τέλειας καθαρότητάς της, αφού υπήρξε Παρθένος προ του τόκου, κατά την διάρκεια του τόκου και μετά τον τόκο. Σε κάθε εικόνα της Παναγίας ο κάθε αγιογράφος ζωγραφίζει τρία αστέρια, ένα στο μέτωπο, ένα στον δεξιό ώμο και ένα στον αριστερό ώμο, τα οποία δηλώνουν την αειπαρθενία της Παναγίας μας. Αυτό είναι ένα μυστήριο. Και αυτό βεβαιώνεται από την εμπειρία της θείας δόξας. Η εορτή της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου μας φανερώνει όλο το θαυμαστό και ευλογημένο Πρόσωπο της Παναγίας μας, που πρέπει να τιμάμε με την νηστεία, την προσευχή, την μετάνοια, την Θεία Ευχαριστία και γενικά με την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και την Ορθόδοξη πνευματικότητα.

Αγαπητοί μου φίλοι, κατά την ευλογημένη αυτή ημέρα, πρέπει να χαιρόμαστε όχι μόνο γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε διακοπές και να επισκεφθούμε αγαπημένα μέρη και πρόσωπα, ούτε γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να πανηγυρίσουμε, αλλά γιατί εορτάζει το τίμιο και ευλογημένο Πρόσωπο της Παναγίας μας, που το τίμησε και Αυτός ο Ίδιος ο Χριστός. Στρέφοντας το βλέμμα μας προς την Παναγία, αλλάζει κυριολεκτικά η ζωή μας. Μεταμορφώνεται, δίνονται λύσεις στα προβλήματά μας, φωτίζεται η ζωή μας, αποκτάμε την αληθινή πνευματική ζωή και όχι την ευσεβιστική, γίνεται η ζωή μας εντελώς διαφορετική. Γι’ αυτό ας επικαλούμαστε τη βοήθεια της Παναγίας μας στην καθημερινή μας ζωή και να είμαστε σίγουροι ότι κάποια λύση θα δοθεί στο εκάστοτε πρόβλημά μας. Εύχομαι ολόψυχα η Παναγία να πρεσβεύει για όλους μας και να μας προστατεύει από κάθε κακό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.