«Ενώ όλα τα χαρίσματα ημπορεί να τα έχω, ημπορώ με μία κλωτσιά να τα φυγαδεύσω όλα. Δεν ημπορώ; Ημπορώ. Επίσης, ημπορώ και με ένα νεύμα να τα φέρω όλα. Αυτή την δύναμιν την έχει ο άνθρωπος. Όπως ημπορώ να τα διώξω, ημπορώ και να τα φέρω.
Αυτό
γίνεται δια της μετανοίας. Επομένως, επί της γης αυτό το χάρισμα εδόθη εν χρόνω,
δια να βάλωμε τάξιν και εις τον χρόνο.
Η
μετάνοια είναι το μεγαλύτερον χάρισμα που μας εδόθη επί της γης. Και μετάνοια
δεν είναι μόνο το να μην αμαρτάνωμεν, είναι και το να συντηρώμεν την κατάστασίν
μας. Και αυτό μετάνοια είναι. Δεν είναι μόνο το να ανεβαίνω την ανηφόρα ή την
κατηφόρα, είναι το να βαδίζω και τον ίσιο δρόμο. Όπως λέγομε, μετάνοια είναι,
όταν είμαι άρρωστος, να γίνω καλά. Αλλά μετάνοια είναι και το να συντηρώ την
υγείαν μου. Το ίδιο πράγμα είναι. Διότι εάν δεν συντηρήσω την υγείαν μου,
θα την χάσω. Και εάν την χάσω και δεν
μεριμνήσω, θα πεθάνω. Και θα λογισθή αυτοκτονία το πράγμα. Πρέπει λοιπόν και
εις την συντήρησιν της υγείας να δίδω μάχη δια να την συντηρώ, και εις την ασθένεια να δώσω μάχη, δια να γίνω υγιής».
(Λόγοι πενιχροί εξ Αγίου Όρους, Τόμος Α΄, εκδόσεις Μυριόβιβλος, 2007, σελίδες 35-36)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου