« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, μας μιλάει στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα για υψηλές διανθρώπινες σχέσεις που να στηρίζονται στην αγάπη. Η αγάπη είναι το πλήρωμα του Ευαγγελικού νόμου. Η αγάπη ήταν ο χαρακτήρας των μαθητών του Χριστού. Οι δυνατοί έχουν χρέος να βαστάζουν τις αδυναμίες των αδύνατων στην πίστη. «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν» (ΡΩΜ. 15, 1). Ποιους εννοεί όμως ο Απόστολος δυνατούς; Εννοεί εκείνους που έχουν απαλλαγεί από σφάλματα και ελαττώματα. Ο Παύλος μιλάει για τη φροντίδα που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας οι Χριστιανοί. Γιατί όλοι μαζί αποτελούμε το Σώμα του Χριστού. Η βοήθεια προς τους αδύνατους αδελφούς να παρέχεται, όχι για να αρέσουμε στους εαυτούς μας, ότι τάχα εμείς είμαστε οι σπουδαίοι, αλλά για να φανούμε χρήσιμοι προς τον πλησίον.

Το πλήρωμα του Ευαγγελικού νόμου είναι η αγάπη. Με την αγάπη επικρατεί στις διανθρώπινες σχέσεις μας η ομοφροσύνη και η ομόνοια. Με το πνεύμα της αγάπης δεν εγείρονται ούτε διχόνοιες, ούτε φιλονικίες. Μέσα σε μία οικογένεια όταν επικρατεί το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αυτό δείχνει ότι κυριαρχεί η ενότητα. Ο σύζυγος οφείλει να ενδιαφέρεται για τη στήριξη και τη βοήθεια της συζύγου, όπως και αντιστρόφως η σύζυγος να ενδιαφέρεται για τη φροντίδα του συζύγου. Οι γονείς πρέπει να μεριμνούν και να κοπιάζουν για τα παιδιά τους. Και δεν είναι αρκετό μόνο τα υλικά αγαθά, χρειάζεται και η μόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχής των παιδιών. Η πρώτη Εκκλησία εκτός από τη λατρεία και τη διδασκαλία φρόντιζε και για τη διακονία των χηρών και των ορφανών. Είχε δημιουργηθεί μία κοινωνία αγάπης και δεν υπήρχε άνθρωπος που να στερείται τα απαραίτητα για τη συντήρησή του.

Και η σύγχρονη Εκκλησία με την αξιοποίηση των προσφορών των πιστών αναπτύσσει σπουδαίο κοινωνικό έργο για την ανακούφιση των πασχόντων αδελφών. Βέβαια η Εκκλησία οφείλει να ενδιαφέρεται κυρίως για την πνευματική πρόοδο των πιστών, η οποία επιτυγχάνεται με τη λατρεία και τη διδασκαλία της. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή το ποιμαντικό ενδιαφέρον της Εκκλησίας είναι απαραίτητο, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ποικιλόμορφη αμαρτία. Πάνδεινα τα δυστυχήματα από την ηθική καθίζηση στην εποχή μας. Αδύνατα και δυστυχισμένα τα παιδιά μας που παρασύρονται από τα ναρκωτικά και μεταβάλλονται σε σωματικά και ψυχικά ερείπια. Η Εκκλησία οφείλει να στηρίξει αυτά τα παιδιά και να τους δείξει το δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση, προκειμένου να ξεφύγουν  από τα σκοτεινά μονοπάτια του θανάτου. Η συμπαράσταση προς τους αδύνατους αδελφούς μας πρέπει να είναι το κύριο μέλημα της Εκκλησίας.   

Η συμπεριφορά του ενός προς τον άλλο μέσα στην Εκκλησία πρέπει να διαπνέεται από αγάπη. Με τον τρόπο αυτό όλοι θα προκόβουμε προς το αγαθό και θα συντελούμε στην οικοδομή της Εκκλησίας. «Έκαστος ημών τω πλησίον αρεσκέτω εις το αγαθόν προς οικοδομήν» (ΡΩΜ. 15, 2). Για να αγαπήσουμε τον πλησίον πρέπει να αγαπήσουμε τον Θεό πρωτίστως, ο Οποίος και θα μας δώσει τη δύναμη και την Χάρη Του, προκειμένου να επιτύχουμε τον σκοπό αυτό. Όπως πολύ όμορφα μας διδάσκει ο Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: «Όλοι εμείς μπορούμε να είμαστε αγαθοί, αν με όλη μας την καρδιά ενωθούμε με την Πηγή της ζωής –με τον Θεό. Εκείνος θα μας δώσει τη δύναμη να αγαπούμε τον εαυτό μας και τον πλησίον μας. Χωρίς τον Κύριο ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να αγαπούμε». (Γέρων Θαδδαίος, ένας πνευματικός της εποχής μας, σελίδα 121). Με τον Κύριο μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Κατά τον π. Μιχαήλ Καρδαμάκη: «Η απουσία της αγάπης ή το μίσος είναι η παρά φύσιν κίνηση του ανθρώπου, η διαφθορά και διαστροφή της ανθρώπινης φύσεως, η παραμόρφωση της ίδιας της ζωής, η εωσφορική αλλοτρίωση από τη θεανθρώπινη κοινωνία και πληρότητα. Είναι παραφροσύνη, πράξη αυτοκτονίας, αυτοπαράδοση στη δαιμονική ετερονομία, αληθινός θάνατος». (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 377). Αν η αγάπη είναι η ζωή, το μίσος προς τον πλησίον είναι ο θάνατος. Στον άνθρωπο που υπάρχει μίσος στην καρδιά του, επικρατεί αδιέξοδη θλίψη, πνευματικό χάος και το μαρτύριο της κόλασης. Στον άνθρωπο που έχει φωλιάσει το μίσος μέσα του, επικρατεί ταραχή, αγωνία, άγχος, αδιέξοδο. Αντίθετα ο άνθρωπος που αγωνίζεται να αποκτήσει την αγάπη προς τον πλησίον έχει μέσα του ηρεμία, γαλήνη και ησυχία. Το μίσος οδηγεί τον άνθρωπο τελικά στη σωματική και ψυχική φθορά του.

Αγαπητοί μου φίλοι, η Αποστολική εντολή είναι να φαινόμαστε ωφέλιμοι προς τους συνανθρώπους μας και να οικοδομούμε και να στηρίζουμε τους αδύνατους. Και αυτό ισχύει και για τα υλικά αγαθά και για τα πνευματικά. Περισσότερο στα πνευματικά αγαθά είναι υπεύθυνη η Εκκλησία και στα υλικά αγαθά πρέπει να είναι περισσότερο υπεύθυνη η Πολιτεία. Ο κοινωνικός μας πολιτισμός θα βρισκόταν σε υψηλότερο σημείο, αν η Πολιτεία φρόντιζε με περισσότερο ενδιαφέρον να περιθάλπει και να στηρίζει τα αδύνατα μέλη της. Η Πολιτεία με τα χρήματα που παίρνει από τη φορολογία των πολιτών μπορεί να τα επιστρέφει για τη θεραπεία των ποικίλων αναγκών τους. Με τον τρόπο αυτό εκλείπουν τα παράπονα και οι γογγυσμοί για το κράτος. Και τελικά ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, συνιστά το ανθρώπινο ενδιαφέρον όλων μας που προάγει τον κοινωνικό μας βίο. 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.