« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ »

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε την Παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Σε αυτήν παρουσιάσθηκαν δύο άνθρωποι, ένας πλούσιος και ένας φτωχός, του οποίου το όνομα ήταν Λάζαρος. Ο πλούσιος στην παρούσα ζωή ζούσε ευτυχισμένος. Ο Λάζαρος αντίθετα ήταν πολύ δυστυχισμένος. Είχε εγκαταλειφθεί από όλους και ήταν άρρωστος. Μετά τον θάνατο των δύο αυτών ανθρώπων τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ο πλούσιος βασανιζόταν στον Άδη, ενώ ο Λάζαρος αναπαυόταν κοντά στον Πατριάρχη Αβραάμ. Όταν ο πλούσιος ζήτησε από τον δίκαιο Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο για να του χαρίσει λίγη ανακούφιση, μία σταγόνα νερό, ο Πατριάρχης του αρνήθηκε. «Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις» (ΛΟΥΚΑ 16, 25).

Αλλά δημιουργείται η εξής απορία. Αν στην παρούσα ζωή αξιώθηκε κάποιος να είναι κάπως ευκατάστατος και να χαίρεται τη ζωή του μαζί με τους συγγενείς και φίλους του, στην άλλη ζωή θα πάει στην Κόλαση; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια του δικαίου Αβραάμ προς τον πλούσιο: «Απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου» (ΛΟΥΚΑ 16, 25). Και μιλάει για τα αγαθά όπως τα εννοούσε ο πλούσιος. Ο πλούσιος κανόνισε τη ζωή του όπως αυτός ήθελε, περιφρονώντας τον νόμο του Θεού, καταπατώντας την εντολή της αγάπης. Συνεπώς ο πλούσιος κατέληξε στον Άδη όχι διότι ήταν πλούσιος, αλλά διότι προσκολλήθηκε στον πλούτο του και κυρίως διότι έδειξε σκληρότητα απέναντι στον Λάζαρο. Ο πλούσιος θεώρησε ότι την ευτυχία τη δίνουν τα υλικά αγαθά, τα οποία θέλησε να απολαύσει μόνο με τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς να δείξει τη στοιχειώδη ευσπλαχνία στον φτωχό, που ήταν παραπεταμένος έξω από την πόρτα του σπιτιού του.

Το παν έγκειται στη δική μας επιλογή. Θα ζητήσουμε εγωϊστικά τις ψεύτικες απολαύσεις της παρούσας ζωής ή τον αληθινό Παράδεισο, την Βασιλεία του Θεού, εφαρμόζοντας εδώ το θέλημά Του και δείχνοντας αγάπη στους συνανθρώπους μας; Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Είμαστε παιδιά του Θεού και είναι καθήκον μας να κάνουμε το καλό, γιατί ο Θεός είναι όλος αγάπη. Είδες η χήρα που φιλοξένησε τον Προφήτη Ηλία; Ειδωλολάτρις ήταν, αλλά τι αγάπη είχε μέσα της! Όταν ο Προφήτης πήγε και της ζήτησε ψωμί, του είπε: “Έχουμε λίγο λάδι και αλεύρι· αυτά θα φάω με τα παιδιά μου και μετά θα πεθάνουμε”. Δεν του είπε: “Δεν έχουμε να σου δώσουμε”. Και όταν ο Προφήτης, για να δοκιμάση την προαίρεσή της, της είπε να φτιάξη ψωμί πρώτα για εκείνον και μετά για τα παιδιά της, η καημένη αμέσως του έφτιαξε. Αν δεν είχε μέσα της αγάπη, θα έβαζε λογισμούς. “Δεν φθάνει που του λέω ότι έχουμε λίγο, θα έλεγε, ζητάει να φτιάξω πρώτα για εκείνον!” Φάνηκε η προαίρεσή της, για να έχουμε εμείς παραδείγματα». (Λόγοι Ε΄ – Πάθη και Αρετές, σελίδα 221).

Ο Πατριάρχης Αβραάμ αναφέρει και άλλον λόγο για τον οποίο ο Λάζαρος δεν μπορούσε να τον δροσίσει: «Επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών  και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν» (ΛΟΥΚΑ 16, 26). «Κι εκτός από όλα, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σε εσάς να μην μπορούν· ούτε οι από εκεί μπορούν να περάσουν σε εμάς» (ΛΟΥΚΑ 16, 26). Ανάμεσα στους κολασμένους και στους λυτρωμένους υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα, ένας μεγάλος γκρεμός, που είναι τόσο μεγάλος, ώστε να μην μπορεί να τον περάσει κανείς. Μέσα από αυτήν την εικόνα μας αποκαλύπτει ο Κύριος μία μεγάλη αλήθεια, ότι δεν μπορεί κάποιος να πάει από την Κόλαση στον Παράδεισο και το αντίθετο. Μετά θάνατον δεν αλλάζει η κατάσταση της ψυχής κανενός ανθρώπου.

Ας μη δίνουμε σημασία σε όσους αμφισβητούν την πραγματικότητα της άλλης ζωής και κυρίως σε όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Κόλαση, υποστηρίζοντας ότι ο Θεός είναι αγάπη. Και όμως υπάρχει Κόλαση και είναι αιώνια και δεν είναι δυνατόν να μεταπηδήσει κάποιος από αυτήν στον Παράδεισο. Αυτή την αλήθεια ο Κύριος τη δίδαξε με σαφήνεια και επανειλημμένα. Υπεύθυνος όμως για την κατάληξη στην Κόλαση δεν είναι ο Θεός, αλλά οι κακές επιλογές των λογικών δημιουργημάτων Του. Ο Θεός είναι αγάπη και θέλει όλοι να σωθούμε, αλλά δεν παραβιάζει το αυτεξούσιο, την ελευθερία κανενός. Θα δεχόταν τη μετάνοια ακόμη και του διαβόλου. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι εκείνος, όπως και όλοι οι κολασμένοι, δεν θέλουν και δεν μπορούν πλέον να μετανοήσουν, διότι είναι παγιωμένοι στην πνευματική κατάσταση που επέλεξαν. Άρα δεν τιμωρεί ο Θεός. Εμείς αυτοτιμωρούμαστε.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριος μας αποκάλυψε αυτή την αλήθεια, ότι υπάρχει αδιαπέραστο χάσμα μεταξύ των δύο καταστάσεων, όχι για να απελπισθούμε, αλλά για να φοβηθούμε τον καλό φόβο και να αγωνιζόμαστε για τη μετάνοια και τον αγιασμό μας χωρίς καμία αναβολή και με ακλόνητη ελπίδα στο άπειρο έλεος του Θεού. Ο Θεός δεν έχει βάλει τις εντολές Του για να μας ταλαιπωρεί και να μην χαιρόμαστε τη ζωή. Τις έχει βάλει για το δικό μας καλό. Γιατί αν πέφτουμε σε διάφορες αμαρτίες, οι ίδιες οι αμαρτίες μας αποκόπτουν από τον Θεό. Δεν μπορεί να υπάρξει πλέον επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν θα πάμε στην Κόλαση γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί παραμείναμε αμετανόητοι στην πτώση μας. Ο Θεός γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Ο φιλάνθρωπος και πολυεύσπλαχνος Θεός θα αξιώσει της Βασιλείας Του κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται φιλότιμα για τη σωτηρία του. 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.