« ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΚΥΡΟ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ »

« 21 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΚΥΡΟΥ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ, †12.12.1994 - ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ! »

« ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΚΕΜΑΛ, Η ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ, ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΜΑΛΚΙΔΗ »

1. Από τους υπονομευτές στους αρνητές

     Την 9η Δεκεμβρίου του 2010, βρέθηκα μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας της Αρμενίας στην πρωτεύουσα της χώρας Ερεβάν, για να μιλήσω στο Διεθνές Συνέδριο για τη Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Η Δημοκρατία της Αρμενίας με όλους τους θεσμούς της πραγματοποιεί Συνέδρια και εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία. Η Ελλάδα όχι! Εκεί στο Συνέδριο, στο εθνικό μνημείο της Γενοκτονίας - οι Αρμένιοι έχουν, οι Έλληνες όχι παρότι προβλέπεται στο νομοσχέδιο για την 19η Μαίου- ζήτησα από την Αρμενία, όπως έχω το δικαίωμα ως Έλληνας πολίτης και το καθήκον ως απόγονος διασωθέντων του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία. Γνώριζα τους λόγους βεβαίως για τη μη αναγνώριση, αλλά ήθελα να το επιβεβαιώσω από επίσημα Αρμενικά χείλη. Έτσι άκουσα ότι η Ελλάδα αντιδρούσε και πίεζε την Αρμενία να μην αναγνωρίσει τη Γενοκτονία! Ευτυχώς που αυτό το εμπόδιο παρακάμφθηκε και το Μάρτιο του 2015 ήρθε η αναγνώριση από το Αρμενικό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του Ε. Σαρμανάζοφ.

Η πράξη αυτή της Ελλάδας, ήταν συνέχεια της υπονόμευσης που χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει το κράτος αυτό σε ό,τι έχει σχέση με τη Γενοκτονία. Το ένιωσα και αλλού, στη Στοκχόλμη το 2009, όταν οι «διπλωματικοί» της Ελλάδας «παρακολουθούσαν» την ημερίδα Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων και στη Λευκωσία το 2010 στο Συνέδριο για τους Γενοκτονημένους Έλληνες.

Η υπονόμευση δηλαδή της αναγνώρισης και της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας ως καθημερινή πράξη και όχι ως εξαίρεση. 

Από την πρόταση του Ελ. Βενιζέλου για Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ (!) και την παραχώρηση από τον Ι. Μεταξά μίας οικίας ως σπίτι του Κεμάλ, μέχρι την κατάθεση στεφάνου στον Κεμάλ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1959 και τις ενέργειες της χούντας για την εξαφάνιση της μνήμης. Από την κατάθεση στεφάνου στον Χίτλερ των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή μέχρι την άρνηση του Φίλη.

Και δίπλα στους υπονομευτές είχαμε και έχουμε τα εξαπτέρυγα και τα παπαγαλάκια, που προσκολλημένα στα κατά καιρούς καθεστώτα ή σιωπούσαν ή φλυαρούσαν και συνεχίζουν να πράττουν το ίδιο, στα άρθρα που δημοσιεύουν με ή χωρίς όνομα.

2. Από τον Λέμκιν στην διεθνοποίηση και την αναγνώριση

O Λέμκιν το 1945 για να αναδείξει το ζήτημα της Γενοκτονίας που οδήγησε και στην υιοθέτηση από τον ΟΗΕ της σχετικής σύμβασης χρησιμοποίησε την όμορφη ελληνική λέξη Γένος, για να υποδηλώσει την ευρύτητα του εγκλήματος και ανέφερε τους μαζικούς διωγμούς Ελλήνων και Αρμενίων για να στοιχειοθετήσει τον νέο όρο. Το ίδιο έγινε στο πέρασμα των χρόνων από επιστήμονες, ερευνητές και πολιτικούς, που τεκμηρίωσαν το μεθοδευμένο σχέδιο Νεότουρκων και Κεμαλικών εναντίον των Ελλήνων και Αρμενίων (και Ασσυρίων) και ανέδειξαν το ζήτημα διεθνώς, αναγνωρίζοντας τη Γενοκτονία των λαών αυτών. Μία Γενοκτονία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν, στον Πόντο. Στον αγώνα όμως, στον ιερό, στον σπουδαίο και τον μεγάλο, έχουμε μαζί μας τους συναθλητές από το εξωτερικό και τους τίμιους συναγωνιστές από το εσωτερικό. 

Μαζί με τις ψυχές των δολοφονημένων προγόνων μας, συν Θεώ, μας αρκούν για να νικήσουμε. 

« ΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ »

ΤΟ «ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΟΡΤΗ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ, ΝΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΔΥΝΑΜΗ, ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΗΜΕΡΕΥΣΗ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ.

« ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΥΚΙΑΣ »

Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, τον Άγιο Νικόλαο, Αρχιεπίσκοπο στα Μύρα της Μικράς Ασίας. Για τον Ελληνικό λαό είναι ένας προσφιλής Άγιος. Ιδιαίτερα είναι προστάτης του Ελληνικού ναυτικού. Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα Πάταρα της Μικράς Ασίας, γύρω στα 250 μ.Χ., στα τελευταία χρόνια των διωγμών. Τότε μεγάλοι διώκτες του Χριστιανισμού ήσαν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός. Και οι δύο αυτοί τύραννοι θανάτωσαν χιλιάδες Χριστιανούς, ιδιαίτερα στην Μικρά Ασία. Κάποια στιγμή οι διωγμοί σταμάτησαν, εξαιτίας της ανάληψης της εξουσίας από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος με το Διάταγμα των Μεδιολάνων επανέφερε την ειρήνη ανάμεσα στους Χριστιανούς. Με το Διάταγμα των Μεδιολάνων θεσπίσθηκε η ανεξιθρησκεία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με το οποίο ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς το 313 μ.Χ.

Η ειρήνη επικράτησε εξωτερικά. Εσωτερικά όμως η Εκκλησία βασανιζόταν από τη φοβερή αίρεση του Αρειανισμού, που στις ημέρες μας παρουσιάζεται με τη μορφή του Χιλιασμού. Οι Χιλιαστές ή «Μάρτυρες του Ιεχωβά» σήμερα, θεωρούν τον Χριστό κτίσμα και όχι Θεό, όπως είναι! Ο Μέγας Κωνσταντίνος λοιπόν, για την ενότητα της Εκκλησίας, συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ο Άγιος Νικόλαος, ήδη Επίσκοπος στα Μύρα της Λυκίας, λόγιος κληρικός, έλαβε μέρος στην Σύνοδο αυτή και συνέβαλε με την παρουσία του στην καταδίκη του Αρειανισμού. Ο Χριστός δεν είναι κτίσμα, αλλά ο αιώνιος Λόγος του Πατρός που από αγάπη προς τον άνθρωπο σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομοούσιος προς τον Πατέρα. Αυτή είναι η Χριστολογική διδασκαλία της Εκκλησίας.

Ο Άγιος Νικόλαος συνδέεται, όπως αναφέραμε, με το ναυτικό μας. Και το Ελληνικό ναυτικό διαδραμάτισε στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία σημαντικότατο ρόλο. Η δυναμική παρουσία του ναυτικού μας στο Αιγαίο έσωσε πολλές φορές την Ελλάδα. Θεωρείται επίσης και προστάτης των ναυτικών σε ολόκληρο τον κόσμο και δεν είναι τυχαίο. Κάποτε αποφάσισε να ταξιδέψει με πλοίο στους Αγίους Τόπους, εκεί που βάδισε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Κύριος. Ο Άγιος Νικόλαος μέσα στο πλοίο διαισθάνθηκε ότι θα γινόταν μεγάλη τρικυμία και συνέστησε στους ναύτες του πλοίου να προσέξουν. Πράγματι μετά από λίγο ξέσπασε η τρικυμία, που φοβόταν ο Άγιος Νικόλαος. Τότε ο Άγιος γονάτισε και προσευχήθηκε. Οι προσευχές του εισακούσθηκαν από τον Κύριο και η θάλασσα ηρέμησε. Το ίδιο συνέβη και με την επιστροφή. Αυτό διαδόθηκε και γι’ αυτό θεωρείται προστάτης των ναυτικών.

Ο Άγιος Νικόλαος καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Μετά τον θάνατο των γονέων του μοίρασε ολόκληρη την περιουσία του για την περίθαλψη των ορφανών και χηρών και σε ποικίλες ελεημοσύνες για την ανακούφιση πασχόντων. Ήθελε να ανακουφίζει τον πόνο των φτωχών και αδύναμων ανθρώπων. Ήθελε να επικρατεί η ισότητα και η δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Ήταν ένας άνθρωπος του λαού. Αγαπούσε τους ανθρώπους με όλη του την ψυχή. Υπήρξε ένας ακτήμονας Επίσκοπος, αληθινός διάκονος της Εκκλησίας. Ο υλικός πλούτος δεν τον ενθουσίαζε. Τον ενθουσίαζε ο ψυχικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία και στην αιώνια ζωή. Δίκαια ο υμνογράφος με τον ποιητικό του λόγο τον παρουσιάζει μέγα και υψηλό με την πτωχεία του, πλούσιο όμως σε πνευματικά πλούτη με τις αγαθοεργίες του.

Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό να βλέπουμε Ιεράρχες σαν τον Άγιο Νικόλαο. Και υπάρχουν και στις ημέρες μας τέτοιοι Ιεράρχες και γενικά κληρικοί. Οι τίμιοι αυτοί κληρικοί βλέπουν την Ιερωσύνη όχι ως εξουσία ή μέσο απόκτησης πολλών χρημάτων, αλλά ως διακονία υπέρ του ευσεβούς λαού του Θεού. Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Ο κόσμος χρειάζεται σήμερα περισσότερο από καθετί άλλο καλούς ιερείς και πνευματικούς, γιατί ελλείψει αυτών αδειάζουν οι εκκλησίες και γεμίζουν τα ψυχιατρεία, οι φυλακές και τα νοσοκομεία» (Σκεύος Εκλογής, Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, σελίδες 164-165). «Το ράσο – έλεγε ο Φώτης Κόντογλου – θυμίζει στον λαό την ιστορία του, τις θυσίες του, τους πόνους του, τις χαρές του, και γι’ αυτό το ράσο τον ζεσταίνει, του δίνει φρόνημα, πίστη, πεποίθηση, εμπιστοσύνη κι’ αγάπη στη φυλή του» (Ασάλευτο Θεμέλιο, σελίδα 29).

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Άγιος Νικόλαος έγινε ένα εμπράγματο Ευαγγέλιο που κατέδειξε την αξία του όχι με ωραία λόγια, που έχουμε χορτάσει στη σημερινή εποχή, αλλά με έργα αρετής. Είναι καιρός να φύγουμε όλοι από τα λόγια και τις θεωρίες και να καταφύγουμε στις πράξεις, που αποδεικνύουν αν πραγματικά είμαστε Χριστιανοί.  Πιστεύουμε στο Ευαγγέλιο όχι σαν μία θεωρία κοινωνική ή φιλοσοφική, αλλά σαν μία ευκαιρία για να κάνουμε τη ζωή μας πραγματικά υπέροχη. Η διδασκαλία του Χριστού, που βρίσκεται μέσα στο Ευαγγέλιο, μας οδηγεί μόνο στη χαρά, στην ειρήνη και στην ευλογημένη ζωή. Αυτός ο υπέροχος τρόπος ζωής, όταν βιώνεται από τους σημερινούς Χριστιανούς, γίνεται μέσο πραγματοποίησης της Βασιλείας του Θεού επί της γης. Είναι ένα ζωντανό κήρυγμα προς τον σημερινό ταραγμένο κόσμο. Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε στη θλίψη και στη δυστυχία.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΜΑΛΚΙΔΗ »

« ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ “ΑΧΕΛΩΟΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ” »

Ο Σεφέρης γράφει πως «όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονώτερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».

Έτσι νιώθουμε πολλοί, κατανοώντας κάθε μέρα ότι αυτό που ζούμε δεν είναι Ελλάδα. Από την κοινωνία, μέχρι την οικονομία και τη σιωπή των διανοουμένων για την τραγωδία της πατρίδας μας και από την άρνηση του μαζικού εγκλήματος της Γενοκτονίας των προγόνων μας, μέχρι την αποδόμηση και τον εθνομηδενισμό στην παιδεία και το χλευασμό της πίστης μας.

Αυτός όμως ο τόπος θα συνεχίσει να παράγει αξίες και αρχές, ηθικές και μορφωτικές σταθερές, λευτεριά, αντίσταση και φως. Είναι η απάντηση του έργου και της πράξης, στην καταστροφή της φλυαρίας και της σιωπής.

« ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΤΡΩΝ »