« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ »

Ο παράλυτος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αγαπητοί μου φίλοι, ήταν μόνος μέσα στο πλήθος επί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ανάμεσα σε πολλούς άλλους ασθενείς περίμενε στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά  τη θεραπεία του. Τι γινόταν όμως εκεί; Κατά διαστήματα άγγελος Κυρίου ανατάρασσε το νερό της μικρής αυτής λίμνης, ο δε πρώτος ασθενής που προλάβαινε να πέσει στο νερό θεραπευόταν, από οποιαδήποτε ασθένεια κι αν έπασχε. Ο παράλυτος όμως του σημερινού ιερού Ευαγγελίου ήταν μόνος. Δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον βοηθήσει και να τον ρίξει στην κολυμβήθρα την κατάλληλη στιγμή. Αυτό το παράπονο εξέφρασε προς τον Κύριο, όταν Εκείνος τον πλησίασε και τον ρώτησε αν θέλει να θεραπευθεί. «Δεν έχω κανέναν να με βάλει στην κολυμβήθρα μόλις αναταραχθούν τα νερά» (ΙΩΑΝ. 5, 7). Ο παράλυτος είχε έντονο το αίσθημα της μοναξιάς.

Τριάντα οκτώ χρόνια ήταν μόνος! Μόνος, ενώ δίπλα του υπήρχε «πλήθος πολύ των ασθενούντων» (ΙΩΑΝ. 5, 3), όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Τόσα χρόνια κανένας άνθρωπος δεν τον πλησίασε. Κανένας δεν τον βοήθησε για να μπει στην κολυμβήθρα και να θεραπευθεί. Τον προσπερνούσαν όλοι. Οι δε υπόλοιποι ασθενείς ενδιαφέρονταν πρωτίστως για τη δική τους θεραπεία. Τον λησμόνησαν συγγενείς και παλαιοί φίλοι. Περίμενε επί δεκαετίες μόνος. Δυστυχώς το αίσθημα της μοναξιάς, που βίωνε τότε ο παράλυτος, είναι και σήμερα έκδηλο στην κοινωνία μας. Πολλοί άνθρωποι στη σημερινή εποχή βασανίζονται από αυτό το παράπονο του παραλύτου, ότι δεν έχουν κάποιο άνθρωπο να τους βοηθήσει, να τους κάνει συντροφιά. Γέροντες έχουν εγκαταλειφθεί από τους δικούς τους ανθρώπους, ασθενείς δοκιμάζονται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου χωρίς να έχουν κάποιον να τους επισκεφθεί.

Ακόμη και στις μεγαλουπόλεις, στις αστικές κοινωνίες, όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ο άνθρωπος  συχνά νιώθει μόνος. Ακόμη και σήμερα, που η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας κάνει τόσο εύκολη την επικοινωνία με τους άλλους. Κι όμως, το βάθος της καρδιάς του ανθρώπου παραμένει κάποτε άβατο για τους πολλούς. Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει τη μεγαλύτερη μοναξιά όλων των εποχών. Γι’ αυτό και έχουν αυξηθεί τα ψυχικά νοσήματα, το άγχος, η κατάθλιψη και πολλά άλλα. Ο άνθρωπος της περίεργης εποχής μας έχει εγκλωβισθεί στον εαυτό του και δεν μπορεί να ανοιχθεί και να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπό του. Η πολύβουη πόλη μοιάζει τελικά περισσότερο με έρημο. Άνθρωποι πολλοί· συνάνθρωπος όμως κανένας. Πως μπορεί, αλήθεια, να αντιμετωπισθεί το αίσθημα αυτό; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από την μοναξιά που μας βασανίζει;

Κάνει ασφαλώς εντύπωση ότι, ενώ όλοι είχαν εγκαταλείψει τον παράλυτο της Βηθεσδά, τον επισκέφθηκε ο Κύριος. Τότε που ναυάγησε κάθε ελπίδα από τους ανθρώπους, τον συνάντησε ο Θεός, συνομίλησε μαζί του και τον θεράπευσε. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι ακόμη κι αν κανένας  άλλος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για εμάς, δεν είμαστε μόνοι. Διότι έχουμε δίπλα μας τον Θεάνθρωπο Κύριο. Έχουμε δίπλα μας τον άπειρο Θεό, ο Οποίος από ασύλληπτη αγάπη για εμάς έγινε άνθρωπος. Ο Κύριος ποτέ δεν μας αφήνει μόνους και αβοήθητους, αρκεί εμείς να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Η επικοινωνία μαζί Του και η αίσθηση της παρουσίας Του δίπλα μας μπορεί να αναπληρώνει κάθε κενό ανθρώπινης παρηγοριάς στην ψυχή μας. Όταν αισθανόμαστε μόνοι να επιζητούμε τη συντροφιά του Χριστού, ο Οποίος δεν θα μας την αρνηθεί. Να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό!

Ταυτόχρονα όμως είναι και ευθύνη όλων μας να ξεπερνάμε τον ατομισμό, που ορθώνει τείχη γύρω μας και δεν μας επιτρέπει να δούμε τις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ενδιαφερόμενοι μόνο για το «εγώ» μας, για το πρόγραμμά μας, για τις επιθυμίες μας, τη στιγμή που ταλαιπωρούνται από τη μοναξιά πολλοί αδελφοί μας. «Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (ΜΑΤΘ. 24, 12), είχε πει ο  Κύριός μας, ο δε λόγος Του αυτός επιβεβαιώνεται στην εποχή μας. Πλεόνασε η αμαρτία και η ανηθικότητα στην κοινωνία μας και ψυχράνθηκε η αγάπη των ανθρώπων, ακόμη και των Χριστιανών. Δυστυχώς κι εμείς οι Χριστιανοί πολλές φορές αδιαφορούμε για τα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα προσωπικό για να ανακουφίσουμε τους αδελφούς μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, ας πάρουμε λοιπόν την απόφαση να είμαστε πρόθυμοι για έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Υπάρχουν άνθρωποι που ετοιμάζουν καθημερινά φαγητό για τους φτωχούς, που επισκέπτονται ασθενείς στα νοσοκομεία, που διακονούν μοναχικούς γέροντες. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με οποιοδήποτε τρόπο! Έτσι ωφελούμαστε κι εμείς. Ξεφεύγουμε από τη μιζέρια που μας οδηγεί ο ατομισμός και οδηγούμαστε στην κοινωνία των προσώπων. Γινόμαστε πιο ανθρώπινοι. Όταν δείχνουμε αγάπη στον συνάνθρωπο ξεφεύγουμε από τη φιλαυτία και λαμβάνουμε την ευλογία του Κυρίου. Σε μια τέτοια κατάσταση ψυχική του ανθρώπου αναπαύεται ο Κύριος. Η φιλανθρωπία προσελκύει την Χάρη του Χριστού μας. Αυτή η συμπόνοια που θα δείξουμε στους αδελφούς μας, θα μας οδηγήσει στην αιώνια σωτηρία της ψυχής μας. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.