« ΥΠΟΜΕΙΝΕ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ »

«Υπόμεινε τις θλίψεις, γιατί μέσα σε αυτές φυτρώνουν οι αρετές».

Όσιος Νείλος ο Ασκητής

« ΠΑΡΕΛΑΣΗ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Η ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΟΥ F-16 ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 28.10.2024 »

« ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ RADAUŢI ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, 26.10.2024 »

« ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ, ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ »

28η Οκτωβρίου 1940: Μοναδικό ορόσημο στη νεώτερη ελληνική ιστορία, αγαπητοί μου φίλοι. Το έθνος μας μεγαλούργησε υπερασπιζόμενο τα πάτρια εδάφη. Δεν ξέρω αν οι σημερινοί Έλληνες μπορούν να κατανοήσουν σε απόλυτο βαθμό το ηρωϊκό «ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά, αλλά και των Ελλήνων εκείνης της περιόδου που τον ακολούθησαν. Οι Γερμανοί κατακτούσαν τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές χώρες, ενώ οι σύμμαχοί τους Ιταλοί ήταν και αυτοί αήττητοι στις μέχρι τότε πολεμικές επιχειρήσεις τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα η μικρή Ελλάδα αντιστάθηκε στον Ιταλικό φασισμό και δεν δέχθηκε να δώσει «γην και ύδωρ». Θέλησε να φανεί αντάξια των ηρωϊκών προγόνων της. Γνώριζε ότι ήταν ανίσχυρη μπροστά στην Ιταλία του Μουσολίνι, όμως ζήτησε τη βοήθεια της Παναγίας, που σήμερα εορτάζουμε την Αγία Σκέπη της, και τα κατάφερε.

Η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν όντως πολύ έντονη στο μέτωπο. Κάποιοι την είδαν και οφθαλμοφανώς. Στο μέτωπο υπήρχε έξαρση ευλάβειας προς το πρόσωπό της. Από αναρίθμητες επιστολές στρατιωτών φανερώνεται η πίστη που είχαν πως τελικά θα βοηθήσει η Παναγία και θα νικήσουν τους Ιταλούς φασίστες.

Ακόμη και άνθρωποι των γραμμάτων που δεν διακρίνονταν για τη θρησκευτικότητά τους, επισημαίνουν το γεγονός. Ο Άγγελος Τερζάκης γράφει χαρακτηριστικά στο υπέροχο βιβλίο του «Ελληνική Εποποιΐα (1940-1941)»: «Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου ίσαμε ψηλά στις παγωμένες Πρέσπες, ο Ελληνικός στρατός άρχισε να έχει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναίκεια μορφή να προβαδίζει, ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα, του την είχανε τραγουδήσει σαν ήτανε μωρό κι ονειρευότανε στην κούνια. Ήταν η “μάννα, η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα”, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός». (Α. Τερζάκη, Ελληνική Εποποιΐα (1940-1941), έκδ. Γ.Ε.Σ./7ο Επιτελικό Γραφείο, 1990, σελίδα 85).

Δοξάζουμε τον Θεό για τη χρυσή αυτή σελίδα της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας. Αλλά οφείλουμε και να ανακρίνουμε τον εαυτό μας απέναντι στη μεγάλη πρόκληση του ’40: Είμαστε εμείς άξιοι απόγονοι εκείνης της ηρωϊκής γενιάς; Αξίζουμε τη θαυμαστή βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου σήμερα;

Δυστυχώς στις ημέρες μας έχει χαθεί η πίστη προς τον Θεό και η αγάπη προς την πατρίδα. Οι σημερινοί άνθρωποι ασχολούνται, στην πλειοψηφία τους, με τα υλικά πράγματα και αδιαφορούν για τα ιδανικά και για τις υψηλές ιδέες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καλοπέραση· να περνούν καλά αυτοί και η οικογένειά τους. Οι σημερινοί Έλληνες έχουν χάσει τον προορισμό τους και βαδίζουν προς την καταστροφή. Πάντα βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Με την αφορμή της επετειακής ημέρας καλούμαστε να εκφράσουμε, με καρδιά βαθιά ευγνώμονη, τη θερμή ευχαριστία μας προς την Υπεραγία Θεοτόκο για τη θαυμαστή προστασία της εκείνο τον καιρό· και να την παρακαλέσουμε να μας σκεπάζει και να μας προστατεύει πάντοτε από την αμαρτία, έτσι ώστε να ευαρεστούμε ενώπιον του Υιού της και να απολαμβάνουμε τη θεία Σκέπη της. Μόνο έτσι το έθνος μας θα μεγαλουργήσει.

Τέλος να ευχαριστήσουμε, αγαπητοί μου φίλοι, τις ηρωϊκές μορφές του 1940 που δεν υπολόγισαν ότι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, προκειμένου εμείς σήμερα να είμαστε ελεύθεροι. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός να τους αναπαύει αιωνίως από τους κόπους που έκαναν για την ευλογημένη Ορθόδοξη Ελλάδας μας! 

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ »

 

Κόσμος πολύς είχε περικυκλώσει τον Κύριο, στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου φίλοι. Ανάμεσά τους και μια γυναίκα που υπέφερε από αθεράπευτη αιμορραγία επί δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της στους γιατρούς. Κανένας άνθρωπος όμως δεν μπόρεσε να τη θεραπεύσει. Τελευταία της ελπίδα ήταν ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός. Είχε ακούσει για τα εντυπωσιακά θαύματα που επιτελούσε και γι’ αυτό μπήκε μέσα στο πλήθος θέλοντας να Τον πλησιάσει. Της αρκούσε να αγγίξει μόνο την άκρη του ιματίου του Χριστού. Και πράγματι μόλις το άγγιξε, η ασθένειά της θεραπεύθηκε. Το φρόνημα της αιμορροούσας μας διδάσκει πως πρέπει κι εμείς να προσεγγίζουμε τον Κύριο, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν προσερχόμαστε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ώστε Εκείνος να εισέρχεται μέσα μας και να χαρίζει ζωή στην αιμορροούσα ψυχή μας.

Οι άνθρωποι αυτοί που είχαν περικυκλώσει τον Χριστό Τον άγγιζαν με τα χέρια τους, χωρίς όμως να Τον αγγίζουν με την καρδιά τους. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε στους μαθητές Του, ότι κάποιος με άγγιξε. Μέσα σε όλο αυτό το πλήθος μία αιμορροούσα γυναίκα μόνο Τον πλησίασε με το σωστό φρόνημα. Οι υπόλοιποι πλησίασαν τον Χριστό ίσως από περιέργεια. Αυτή η γυναίκα λοιπόν είχε ακλόνητη πίστη. Ήταν απολύτως βέβαιη ότι ο Κύριος είχε τη θεία δύναμη να τη θεραπεύσει. Δεν αμφέβαλλε ότι και μόνο την άκρη του ιματίου Του να αγγίξει, θα σωθεί. Το άγγιγμα αυτό δεν ήταν μία απλή επαφή του χεριού της, αλλά μια βαθιά ομολογία πίστης στη θεία προέλευσή Του. Η αιμορροούσα γυναίκα είχε την πεποίθηση πως αυτός ο άνθρωπος, όπως φαινόταν στα μάτια της ο Χριστός, ήταν κάτι το ξεχωριστό από τους άλλους ανθρώπους. Χωρίς να το συνειδητοποιεί πίστευε στη θεότητα του Ιησού.

Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας πρέπει να προσερχόμαστε με παρόμοια ακλόνητη πίστη. Διότι δεν έχουμε ενώπιόν μας άρτο και οίνο, αλλά το Ίδιο το Σώμα και το Αίμα του ενανθρωπήσαντος Θεού. Είναι, δηλαδή, εκείνο το ματωμένο Σώμα, που πληγώθηκε από τη λόγχη και ανέβλυσε τις σωτήριες πηγές του αίματος και του ύδατος για όλη την οικουμένη. Σημειώνει πολύ όμορφα ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης: «Όσο είναι βέβαιο ότι αναπνέω αέρα, τόσο βέβαιο είναι ότι, όταν μεταλαμβάνω, δέχομαι μέσα μου τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον πνευματικό μου αέρα, τη ζωή μου, τη χαρά μου, τη σωτηρία μου» (Η εν Χριστώ ζωή μου, σελίδα 517). Με ακλόνητη πίστη λοιπόν να προσερχόμαστε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, προκειμένου να ενωθούμε με τον άπειρο Θεό. Μην αμελούμε να συμμετέχουμε στο Μυστήριο αυτό των Μυστηρίων, αλλά πάντοτε προετοιμασμένοι!

Η αιμορροούσα του σημερινού ιερού Ευαγγελίου εκτός από πίστη είχε ευλάβεια, δέος και συστολή. Δεν είχε το θάρρος να σταματήσει την πορεία του Χριστού, να σταθεί μπροστά Του, να αγγίξει το Σώμα Του. Ούτε από μακριά έστω να Του εκθέσει το πρόβλημά της. Αλλά σιωπηλά προσπάθησε να Τον προσεγγίσει από πίσω και να αγγίξει μόνο την άκρη του ενδύματός Του. Κι όταν αποκαλύφθηκε το θαυμαστό γεγονός και δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει στην αφάνεια, Τον πλησίασε τρέμοντας από φόβο και, αφού έπεσε γονατιστή μπροστά Του, διηγήθηκε ό,τι της είχε συμβεί. Με ευλάβεια ας προσερχόμαστε κι εμείς για να μεταλάβουμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας. Η ευλάβεια αυτή να μην περιορίζεται μόνο στις εξωτερικές κινήσεις του σώματός μας, αλλά να είναι ουσιαστική. Να επιβεβαιώνεται με την εσωτερική συντριβή της καρδιάς μας και με τον βαθύ σεβασμό μας ενώπιον του Θεού.

Να μην προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία με εσωτερικό θάρρος και αέρα, θεωρώντας ότι το αξίζουμε ως βραβείο για τον αγώνα που νομίζουμε πως κάνουμε. Η θεία Κοινωνία μας βοηθά να ενωθούμε με τον Χριστό και να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, όσο ζούμε σε αυτή τη ζωή, προκειμένου να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Να προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία «μετά φόβου Θεού». Με τη συναίσθηση ότι μας δωρίζεται χωρίς να το αξίζουμε· μας προσφέρεται χωρίς να το διεκδικούμε· μας χαρίζεται χωρίς να το δικαιούμαστε. Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί κοινωνούν χωρίς να έχουν τη συναίσθηση τι ακριβώς κάνουν. Πηγαίνουν απροετοίμαστοι, κοινωνούν και μετά αισθάνονται αυτοδικαιωμένοι, ότι δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους τους «αμαρτωλούς». Αυτές τις πρακτικές και τις σκέψεις θα πρέπει να τις πολεμάμε ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο. Να συναισθανόμαστε τη μηδαμινότητά μας μπροστά στον Χριστό!

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν με ακλόνητη πίστη και βαθιά συστολή μετέχουμε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, τότε όχι μόνο αγγίζουμε τον Χριστό, αλλά γινόμαστε ένα μαζί Του. Το Σώμα και το Αίμα Του ενώνονται με την ύπαρξή μας. Εισέρχεται, κατοικεί μέσα μας Εκείνος, ο Οποίος είναι ο «Ων» και χαρίζει ζωή στην αιμορροούσα ψυχή μας. Ας σκεφθούμε τη μεγάλη αυτή δωρεά του Χριστού μας. Να μας δίνει σε κάθε Θεία Λειτουργία το Σώμα και το Αίμα Του! Η αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος άγγιξε μόνο το ένδυμα του Χριστού και θεραπεύθηκε. Εμείς που λαμβάνουμε τον Ίδιο τον Χριστό μέσα μας, με τη θεία Κοινωνία, πόσο ωφελούμαστε σωματικά αλλά και ψυχικά; Αρκεί βέβαια να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός. Γιατί είναι πραγματικά μεγάλη υπόθεση να κοινωνάμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού μας!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.