« ΠΑΕΙ ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ, ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ »

« Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ »

«Όσο κι αν κοπιάσει ο άνθρωπος, αν δεν έχει αγάπη για τον συνάνθρωπο, μάταια κοπιάζει».

Μέγας Αθανάσιος (295-373)

« ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος θέλει να αποδώσει μεγάλες θεολογικές έννοιες και να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερα αντιληπτός από τους Κορινθίους. Την εποχή εκείνη η Κόρινθος ήταν μία πόλη όπου κυριαρχούσε η διαφθορά και ο Απόστολος Παύλος προβληματιζόταν, αν έπρεπε να μείνει εκεί και να κηρύξει. Όμως σύμφωνα με την επιθυμία του Κυρίου, η οποία του αποκαλύφθηκε, έπρεπε να συνεχίσει και στην Κόρινθο το κήρυγμά του γιατί υπήρχαν και πολλοί Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες που δεν είχαν διαφθαρεί και διψούσαν να γνωρίσουν τον Λόγο του Κυρίου. Έτσι ο Απόστολος Παύλος έμεινε στην Κόρινθο και άρχισε να κηρύττει. Έπειτα έφυγε από την Κόρινθο και κατευθύνθηκε πρώτα στα Ιεροσόλυμα και μετά στην Αντιόχεια της Συρίας, όπου θα συνέχιζε το Αποστολικό του έργο για την πνευματική καθοδήγηση των πιστών.

Μαζί του στο ταξίδι ως την Έφεσο πήρε τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, το ζευγάρι με το οποίο είχε σχετισθεί πρώτα από όλους στην Κόρινθο. Εκείνοι, προσέλκυσαν στην πίστη τον Ιουδαίο Απολλώ, ο οποίος ταξίδεψε στην Αχαΐα και εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο για να συμπληρώσει το έργο του Παύλου. Ο Απολλώς ήταν δεινός ρήτορας και συνέπαιρνε τους Χριστιανούς. Αυτό όμως δημιούργησε πρόβλημα στην Εκκλησία της Κορίνθου, αφού οι Χριστιανοί που ακολουθούσαν τον Απολλώ αντί να ενώσουν την Εκκλησία και να συνεχισθεί το έργο του Αποστόλου Παύλου, κατάφεραν να τη διαιρέσουν σε ομάδες και να δημιουργηθεί σχίσμα. Γι’ αυτό έχουμε και τις δύο επιστολές του Παύλου προς τους Κορινθίους. Για να τους επιπλήξει για τις αταξίες τους, να δώσει λύσεις σε διάφορα προβλήματα που προέκυψαν, να τους συνεφέρει από τα σκάνδαλα και τις έχθρες και να τους τονώσει την πίστη στον Χριστό και όχι σε πρόσωπα.

Στη σημερινή Αποστολική περικοπή, ο Απόστολος Παύλος θέλει να επιστήσει την προσοχή στο μεγαλείο της γνώσης του Θεού. Αναφέρει το πόσο σπουδαίο είναι για τους Κορινθίους, αλλά και για τους Χριστιανούς όλων των εποχών, που ο Ίδιος ο Θεός, δια μέσου των Αποστόλων Του, επιθυμεί να λάβουν γνώση οι άνθρωποι για Εκείνον. Και η κατάσταση τότε ήταν επικίνδυνη για τους Αποστόλους. Ήταν πολύ δύσκολο να ενημερωθούν οι άνθρωποι για την αληθινή πίστη στον Θεό. Οι Απόστολοι εκείνο τον καιρό ήταν κυνηγημένοι. Κήρυτταν σε έναν ειδωλολατρικό κόσμο γεμάτο διαφθορά και ήταν αναμενόμενο να δέχονται συκοφαντίες, να διώκονται, ακόμη και να θανατώνονται. Επισημαίνει όμως ο Παύλος στους πιστούς της Κορίνθου, ότι την ίδια μοίρα μοιράζονταν με εκείνον και τους άλλους Αποστόλους και οι ίδιοι, διότι την ίδια πίστη είχαν μέσα τους και διακονούσαν.

Τους τάζει έτσι αυτό που όλοι επιθυμούσαν, την αιώνια ζωή στην Βασιλεία του Θεού, ενώπιον μάλιστα του Ιησού Χριστού. Τι άλλο θα ήθελε ο κάθε Χριστιανός, αλήθεια; Μέσα στη ζωή τους λοιπόν, τους τονίζει πως κουβαλάνε έτσι και αλλιώς τον θάνατο, οπότε να μην φοβούνται αλλά να συνεχίζουν να κηρύττουν τον λόγο του Θεού. Και όταν θα έλθει το τέλος τους, δεν θα είναι πραγματικό τέλος αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής τους, απολαμβάνοντας έτσι τη μακαριότητα και το έλεος του Θεού. Γιατί αυτός πρέπει να είναι ο στόχος των Χριστιανών, η απόκτηση της αιώνιας ζωής και μακαριότητας. Τι θα ωφεληθούμε, αν κερδίσουμε διάφορα υλικά πράγματα στην παρούσα ζωή και χάσουμε την αιωνιότητα, η οποία δεν θα έχει τέλος; Σε αυτή τη ζωή δίνουμε εξετάσεις, προκειμένου να κατοικήσουμε στην Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό ας προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε πνευματικά.

Σίγουρα, στον αγώνα αυτό, θα έχουμε δυσκολίες. Μην ξεχνάμε τις δυσκολίες των Αποστόλων, αλλά και των Χριστιανών όλων των εποχών. Όμως σε αυτές τις δυσκολίες θα έχουμε ως βοηθό τον Ίδιο τον Θεό. Λέει ο Απόστολος Παύλος σήμερα: «Εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή» (Β΄ ΚΟΡ. 4, 8-10). Δηλαδή, «Αν και μας πιέζουν από παντού, δεν μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Μας καταδιώκουν, ο Θεός όμως δεν μας εγκαταλείπει. Μας ρίχνουν κάτω, μα δεν χάνουμε τον αγώνα. Συνεχώς υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας έτσι στον θάνατο του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του Αναστημένου Ιησού» (Β΄ ΚΟΡ. 4, 8-10).

Αγαπητοί μου φίλοι, μην απελπιζόμαστε στον αγώνα που κάνουμε, αν πέφτουμε. Να συνεχίζουμε τον πνευματικό μας αγώνα και να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια που κάνουμε. Οι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε παλληκάρια. Να έχουμε πρότυπα τους Αγίους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν φοβούνταν τους ισχυρούς της γης και τα μαρτύρια με τα οποία τους απειλούσαν. Το βλέμμα τους ήταν στραμμένο προς την αιωνιότητα και όχι στα επίγεια. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, οι σημερινοί Χριστιανοί. Να αποστρεφόμαστε τα πράγματα που είναι γεμάτα ματαιότητα και να χρησιμοποιούμε αυτά που έχουν άρωμα αιωνιότητας. Έτσι θα ζούμε και στην επίγεια ζωή μας με ηρεμία και γαλήνη, αλλά και την αιώνια ζωή θα αποκτήσουμε και θα ζούμε κοντά στον Χριστό για πάντα. Από εμάς εξαρτάται, τι θα θελήσουμε τελικά στη ζωή μας. Ας κάνουμε μία προσπάθεια και ας ζητήσουμε και τη βοήθεια του Θεού.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΠΩΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ »

«Ο Θεός δεν δοξάζεται μόνο με λόγια, αλλά με έργα αρετής, τα οποία φωνάζουν πολύ περισσότερο από τα λόγια τη θεία μεγαλοπρέπεια».

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662)