« Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ »

Ο πλούσιος του Ευαγγελίου, αγαπητοί μου φίλοι, έπασχε από αναισθησία ψυχής. Με απάθεια έβλεπε τον φτωχό Λάζαρο να σέρνεται και να κυλιέται από τους πόνους. Η απανθρωπιά του είχε κλείσει την καρδιά. Καλούσε τους πλούσιους φίλους του και απωθούσε τους ξένους και φτωχούς. Στον ταλαιπωρημένο Λάζαρο δεν έδινε ούτε ένα παλαιό ένδυμά του. Ήταν αγνώμων και αχάριστος απέναντι στον Θεό, που του χάρισε όλα αυτά που είχε. Δεν ανταπέδωσε την ευεργεσία, δίνοντας στους φτωχούς από τα πολλά αγαθά του. Ζούσε για να θησαυρίζει για τον εαυτό του. Κάθε σκέψη για να βοηθήσει τους άλλους την είχε αποκλείσει από τη ζωή του. Ο πλούσιος αγνοούσε τον φτωχό Λάζαρο και αδιαφορούσε για τη δυστυχία του. Σκόρπιζε την περιουσία του για τον εαυτό του, προκειμένου να ικανοποιεί τα πάθη και τις επιθυμίες του.

Αγνόησε ο πλούσιος, ότι η πραγματική απόλαυση βρίσκεται στην αγάπη του πλησίον. Δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι η μεγαλύτερη χαρά γεννάται από την ελεημοσύνη. Δεν σκέφθηκε ποτέ, ότι κάποτε θα έδινε λόγο για τη διαχείριση του πλούτου του και ότι θα ετιμωρείτο για τη σκληροκαρδία του. Η ελεημοσύνη είναι χριστομίμητη αρετή. Εκείνος που ελεεί ακολουθεί τα ίχνη του ελεήμονος Χριστού, ο οποίος «επτώχευσε δι’ ημάς πλούσιος ων, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» ( Β΄ ΚΟΡ. 8, 9 ). Ο ελεήμων φαινομενικά σκορπίζει, στην ουσία όμως συνάγει θησαυρούς στον ουρανό, όπου «ούτε σης, ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσι» (ΜΑΤΘ. 6, 21). Ο Θεός στους ελεήμονες είναι ελεήμων και στους σκληρόκαρδους δίκαιος κριτής. Ο πλούσιος απόλαυσε στη γη και δικαίως βασανιζόταν στην πέρα του τάφου αληθινή ζωή. Στην επίγεια ζωή του ήταν σκληρός απέναντι στους φτωχούς ανθρώπους.

Με την ελεημοσύνη δίνουμε λίγα και κερδίζουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Με την ελεημοσύνη μετέχουμε στην θεία αγάπη του Χριστού. Δίνοντας ύλη, λαμβάνουμε πνεύμα. Δίνοντας χρήματα, λαμβάνουμε ουράνιους θησαυρούς. Η ελεημοσύνη είναι φάρμακο των αμαρτημάτων μας.

Όταν κάνουμε ελεημοσύνη, δεν την κάνουμε για να μας την ανταποδώσουν. Την κάνουμε από αγάπη για τον αδελφό μας που υποφέρει. Ο πλησίον είναι μέλος του σώματός μας και νιώθουμε τον πόνο του σαν δικό μας πόνο. « Είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη » ( Α΄ ΚΟΡ. 12, 26 ). Όπως στον ανθρώπινο οργανισμό, όταν ασθενήσει ένα μέλος, επιστρατεύονται όλες οι δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, έτσι και στο σώμα της Εκκλησίας, όταν ένα μέλος υποφέρει κινούνται όλα τα μέλη για την ανακούφιση του πάσχοντος. Από τα πρώτα χρόνια η Εκκλησία μερίμνησε για την περίθαλψη των φτωχών αδελφών. Χριστιανική ζωή χωρίς ελεημοσύνη δεν μπορεί να νοηθεί. Με την ελεημοσύνη προσεγγίζουμε προσωπικά τον Χριστό. Και οφείλουμε να προσεγγίζουμε τον Χριστό γιατί είναι η σωτηρία όλων μας, η ελπίδα και η προσδοκία του μέλλοντος αιώνος. Χωρίς τον Χριστό χάνουμε τα πάντα.

Η ζωή του πλουσίου για εμάς τους Χριστιανούς πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Η σκληροκαρδία του πλουσίου δεν πρέπει να μας μαγνητίζει αλλά να την απορρίπτουμε στην προσωπική μας ζωή. Λέει ο Αστέριος Επίσκοπος Αμασείας τα εξής : « Οφείλει λοιπόν όποιος είναι συνετός και ανησυχεί για το μέλλον, να αποφύγη την πείραν των ομοίων κακών, θεωρώντας την παραβολήν ως φάρμακον που μας προφυλάσσει από την ασθένεια, και να ασκήση την συμπάθεια και την φιλανθρωπίαν ως αιτίαν της μελλούσης ζωής » ( Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίδα 344 ). Η Παραβολή μας διδάσκει ότι η προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά είναι ασθένεια και θα κριθεί αυστηρά από τον δικαιοκρίτη Θεό. Αντίθετα η ευσπλαγχνία μας απέναντι στους φτωχούς συνανθρώπους μας, θα καλύψει πλήθος αμαρτιών μας. Ο Θεός απέναντι στους ελεήμονες είναι ελεήμων, απέναντι στους φιλεύσπλαγχνους φιλεύσπλαγχνος.

Αγαπητοί μου φίλοι, το Ευαγγέλιο παρουσιάζει τον πλούσιο που ήταν ανελεήμων, σαν μια κατάσταση ανθρώπινη η οποία οδηγεί στην αιώνια καταδίκη. Ο άνθρωπος που δεν ελεεί δεν χάνει μόνο την αιώνια ζωή, χάνει και την πραγματική χαρά. Η χαρά που υπάρχει στους ελεήμονες ανθρώπους είναι απερίγραπτη. Με την ελεημοσύνη πλουτίζουμε αιώνιο πλούτο, αδαπάνητο, αληθινό για τον εαυτό μας στην Βασιλεία των Ουρανών. Στους ελεήμονες επικρατεί η αληθινή χαρά και ο αληθινός πλούτος. Ας ελεούμε λοιπόν τους φτωχούς αδελφούς μας με όποιο τρόπο μπορούμε, όχι μόνο εκ του περισσεύματος, αλλά και εκ του υστερήματός μας. Υπάρχουν και σήμερα στην φαινομενικά πλούσια κοινωνία μας Λάζαροι πολλοί και μπορούμε να βοηθήσουμε. Μπορούμε να δείξουμε την Χριστιανική μας αγάπη.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 »

Ας φέρουμε, αυτή την αγία ημέρα, στην μνήμη μας τους ήρωες της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, που έδωσαν το αίμα τους, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι! Αιωνία τους η μνήμη!

« Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ »

Υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, έζησε και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, μία περίοδο φοβερών διωγμών εναντίον των χριστιανών. Ο Δημήτριος, ο οποίος καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Θεσσαλονίκης δεν φοβήθηκε τις διαταγές των αυτοκρατόρων και συνέχιζε να κηρύττει το Ευαγγέλιο.

Αυτή η δράση του τον οδήγησε μπροστά στον Διοκλητιανό, o οποίος διέταξε τη φυλάκισή του. Στη φυλακή βρισκόταν κι ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο.

Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε να θανατωθούν και οι δύο, ο Νέστορας και ο Δημήτριος. Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

www.ecclesia.gr

« Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ »

« Ασπάζεται υμάς Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός », γράφει σε μια του επιστολή ο Απόστολος Παύλος για τον άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά. Ο Απόστολος Λουκάς, που δεν είναι από τους αυτόπτες του Λόγου, έλληνας στην καταγωγή και στην ανατροφή, έγινε συνέκδημος και συνοδός του Αποστόλου Παύλου και μας άφησε δυο βιβλία στην Καινή Διαθήκη, το τρίτο Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Άγιος Λουκάς ονομάζεται Ευαγγελιστής της Παναγίας, γιατί περισσότερο από τους άλλους Ευαγγελιστές μας μιλάει για την Υπεραγία Θεοτόκο στην αρχή του Ευαγγελίου του. Τον Ευαγγελισμό της Παναγίας, την επίσκεψη της Μαρίας στην Ελισάβετ την μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον…» κι άλλα περιστατικά από την παιδική ηλικία του Ιησού Χριστού, τα γνωρίζουμε μόνο από το Ευαγγέλιο του αγίου Λουκά.

Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης

Διονύσιος Λ. Ψαριανός.

« Μικρός Συναξαριστής ».

« Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΑΡΑ »

Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή ; Να διαβάζετε Αγία Γραφή. Να εκκλησιάζεσθε. Να πλησιάζετε τον Χριστό, να Τον αγαπήσετε.

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης.

« Λόγοι περί πνευματικής ζωής », σελίδα 71.

« Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ »

Ο Ιησούς, αγαπητοί μου φίλοι, καθώς έμπαινε στην πόλη Ναΐν συνάντησε μια πένθιμη πομπή. Φίλοι και συγγενείς συνόδευαν στον τάφο ένα παλληκάρι που πρόωρα θέρισε ο θάνατος. Δίπλα στο παλληκάρι αυτό, τραγική φιγούρα στεκόταν η χήρα μητέρα του. « Όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή » ( ΛΟΥΚΑ 7,12 ), μας λέει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. Κανείς όμως από όλον αυτόν τον κόσμο δεν έβρισκε λόγια να παρηγορήσει τη δυστυχισμένη αυτή μητέρα. Μπροστά όμως στο δράμα της σταμάτησε με ευσπλαχνία ο Χριστός, ο οποίος και ανάστησε τον υιό της, λέγοντας : «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι, και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» ( ΛΟΥΚΑ 7, 14-15 ). Τα πικρά δάκρυα του πόνου της μητέρας έγιναν δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης από την ώρα εκείνη.

Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που ανατρέπει σχέδια και αλλάζει τη ζωή. Όπου υπάρχει ζωή και χαρά, εκεί παραμονεύει και αυτός βυθίζοντας τον άνθρωπο στην άβυσσο του πένθους και της οδύνης. Έλεγε ο Pascal : « Οι άνθρωποι ομοιάζουσι προς αλυσοδεμένους καταδίκους εκ των οποίων άλλος σήμερον, άλλος αύριον περιμένουσιν την θανατικήν εκτέλεσιν, τον θάνατον ! Ο θάνατος παρ’ όλον το αβέβαιον της ώρας του είναι το βεβαιότερον και τρομερώτερον όλων των πραγμάτων » ( Χριστιανισμός – Λογική, Πρώτος Τόμος, Θεός – Χριστός, Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακόπουλου, σελίδα 220 ). Ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι μια συγκλονιστική στιγμή. Όμως η Εκκλησία μας διακηρύττει ότι για τον συνδεδεμένο με τον αιώνιο Θεό πιστό, ο θάνατος δεν είναι πια φόβητρο. Είναι μετάβαση από το θάνατο στη ζωή.

Για τους πιστούς Χριστιανούς ο θάνατος γίνεται ύπνος. Ύπνος από τον οποίο θα μας ξυπνήσει η αγγελική σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας κατά την οποία οι απ’ αιώνος νεκροί θα αναστηθούν και θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού Βήματος του Δικαιοκρίτου Χριστού για την τελική κρίση. Ο Χριστιανός που ζει μέσα στην αμαρτία φοβάται το θάνατο. Αντίθετα εκείνος που αγωνίζεται και ελπίζει στο έλεος του Θεού δεν φοβάται το θάνατο. Έλεγε ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου : « Ο πιστός δεν φοβάται τον θάνατο, και γι’ αυτό νοιώθει χαρά κι’ αγάπη » ( Ασάλευτο Θεμέλιο, σελίδα 106 ). Η ζωή του Χριστιανού είναι μια καθημερινή πάλη με το θάνατο και την αμαρτία. Στην πάλη αυτή όποιος κατορθώσει να νικήσει την αμαρτία, νίκησε και το θάνατο.

Σε αντίθεση με τον έξω κόσμο, μέσα στην Εκκλησία του Χριστού γίνεται συνεχής υπενθύμιση της ώρας του θανάτου. Ο κόσμος φοβούμενος το θάνατο τον αρνείται, ενώ η Εκκλησία τον δέχεται με γενναιότητα και τον μεταμορφώνει σε αθανασία. Ο θάνατος μέσα στην Εκκλησία μεταμορφώνεται σε ζωή και γι’ αυτό η μνήμη του θανάτου δεν προκαλεί στον πιστό άγχος και φόβο όπως συμβαίνει στον άνθρωπο που δεν βιώνει την πνευματική ζωή.

Ύστερα από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα : Πως πρέπει να αντιμετωπίζει ο Χριστιανός το θάνατο, του εαυτού του και των αδελφών του ; Το να προαισθανθεί ο άνθρωπος το θάνατό του είναι μια μεγάλη ευλογία του Θεού γιατί έχει το χρόνο να προετοιμασθεί για την ουράνια και μόνιμη πατρίδα του. Ακόμη σε στιγμές ανθρώπινης λιποψυχίας να ζητάει το έλεος και την ενίσχυση του Θεού. Όταν βρεθούμε σε τέτοιες στιγμές να ζητήσουμε ενίσχυση από τον Θεό, προκειμένου να μην απιστήσουμε, να μη βλασφημήσουμε, να μην απελπιστούμε. Είναι φοβερό πράγμα να χάνει κάποιος συγγενικό του πρόσωπο. Όμως αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, οφείλει να το δει από άλλη διάσταση, να το βιώσει διαφορετικά, πιο πνευματικά. Οι Χριστιανοί πρέπει να προσδοκούμε την ημέρα της κοινής Αναστάσεως, όπου πάλι θα συναντηθούμε όλοι μπροστά στον Χριστό.

Αγαπητοί μου φίλοι, στην επίγεια ζωή, σαν Χριστιανοί, οφείλουμε να προσδοκούμε την Ανάσταση των νεκρών και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος. Αν η πίστη αυτή γίνει βίωμά μας, τότε θα μπορούμε Χριστιανικά να αντιμετωπίζουμε το θάνατο και πίσω απ’ αυτόν θα βλέπουμε το Φως της Αναστάσεως και τη χαρά της αιώνιας ζωής.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ »

« Η ΑΓΙΑ ΜΕΘΟΔΙΑ Η ΕΝ ΚΙΜΩΛΩ »

Ανάμεσα στους νεοφανείς αγίους της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται και η αγία Μεθοδία η οποία γεννήθηκε στο νησί της Κιμώλου το 1865 μ.Χ. από τον Ιάκωβο και την Μαρία Σαρδή.  

Η Ειρήνη, η μετονομασθείσα αργότερα σε Μεθοδία, ήταν η δεύτερη από τα επτά αδέλφια της, τρία αγόρια και πέντε κορίτσια και διακρίνονταν από την μικρή της ηλικία για την ευλάβεια και την βαθιά πίστη της.

Οι γονείς της την πάντρεψαν με ένα ναυτικό από την Χίο παρά την θέληση της, αλλά και ως έγγαμη δεν άλλαξε καθόλου. Συνέχισε να ξεχωρίζει για την θερμή πίστη της και την αγάπη της προς την Εκκλησία του Χριστού μας.

Σε κάποιο από τα ταξίδια του, ο σύζυγος της ναυάγησε και δεν ξαναγύρισε στην Κίμωλο. Τότε η Ειρήνη έγινε μοναχή από τον Μητροπολίτη Σύρου Μεθόδιο στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας και ονομάστηκε Μεθοδία.

Ακολούθησε τα βήματα των παλαιών ασκητών, με άσκηση, νηστεία, αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε στο « Μέσα Κάστρο » της Κιμώλου σε ένα απέριττο κελί « στο Στιάδι ». Από αυτά που της προσέφερε ο κόσμος δεν κρατούσε τίποτε και τα μοίραζε όλα στους φτωχούς. Παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της και έβγαινε μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον το απαιτούσε.

Τα βράδια κοιμόταν για λίγο πάνω σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι, χωρίς στρώμα, που είχε στο κελί της και το υπόλοιπο βράδυ προσεύχονταν με δάκρυα κατανύξεως προς τον γλυκύτατο Νυμφίο της καρδιάς της , τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Καθ’ όλη την διάρκεια της εβδομάδας νήστευε αυστηρά και μόνο το Σαββάτο και την Κυριακή έτρωγε αφού πρώτα μεταλάμβανε τα Άχραντα Μυστήρια.

Σε όλη την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της χωρίς να δέχεται κανέναν να την επισκεφτεί και μόνο από ένα μικρό παράθυρο δέχονταν αυτούς που είχαν ανάγκη και τους έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα που έκαιγε στο κελί της προς ίαση ψυχής και σώματος.

Η ζωή της αγίας Μεθοδίας ήταν μία συνεχής προσπάθεια να μιμηθεί της ισάγγελη πολιτεία των παλαιών οσίων ανδρών και γυναικών, των οποίων τις αρετές και τον ένθερμο ζήλο προσπαθούσε να μιμηθεί. Με την συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, την πρακτική αρετή και τους « κατά Χριστόν » πνευματικούς αγώνες της, κατόρθωσε να αποκτήσει τη νοερά προσευχή και τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος και να φθάσει σε απάθεια και τελειότητα.

Η φήμη της αγίας γρήγορα διαδόθηκε, όχι μόνο σε ολόκληρη την Κίμωλο, αλλά και στα γύρω νησιά και πολλές γυναίκες, γιατί μόνο γυναίκες δέχονταν, έτρεχαν στο ασκητήριό της το οποίο μετατράπηκε σε πνευματικό σχολείο που προσέφερε πνευματική ωφέλεια και ανακούφιση από τις ψυχικές ανωμαλίες και τις πικρίες της ζωής.

Η αγία Μεθοδία αξιώθηκε να επιτελεί και θαύματα για την δόξα του Χριστού. Συνήθως σε αυτούς που με πίστη και διάθεση μετανοίας προσέρχονταν έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα του κελιού της, προσευχόταν γι' αυτούς, κατά το γραφικό « πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη », και αυτοί θεραπεύονταν με την Χάρη του Θεού. Με αυτό τον τρόπο έζησε η αγία Μεθοδία στο νησί της Κιμώλου, αγωνιζόμενη τον καλό αγώνα της αρετής και της ασκήσεως. Κοιμήθηκε στις 5 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή, του έτους 1908 σε ηλικία 47 χρονών. Την επόμενη μέρα από τον θάνατό της διαπιστώθηκε ότι η αγία δεν είχε « παγώσει », όπως συμβαίνει με τα νεκρά σώματα, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία της.

Κατά την εκταφή της τα τίμια λείψανα της μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό ναό αγίου Σπυρίδωνος και των αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων της Κιμώλου.

ahdoni.blogspot.com