« ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΙΓΙΟΥ, 29.04.2016 »

 

« ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΙΓΙΟΥ, 29.04.2016 »

« ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ »

Το δράμα του Γολγοθά, αγαπητοί μου φίλοι, όπως το παρουσιάζουν οι ύμνοι και τα αναγνώσματα της Μεγάλης Παρασκευής, είχε και τον επίλογό τουˑ «Και λαβών το σώμα ο Ιωσήφ ενετύλιξεν αυτό σινδόνι καθαρά, και έθηκεν αυτό εν τω καινώ αυτού μνημείον ο ελατόμησεν εν τη πέτρα, και προσκυλίσας λίθον μέγαν τη θύρα του μνημείου απήλθεν» (ΜΑΤΘ. 27, 59-60). Για τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους το άστρο του Ιησού είχε δύσει. Επάταξαν τον ποιμένα και διασκόρπισαν τα δώδεκα πρόβατα, τους Μαθητές Του. Καθησύχασαν και την τελευταία ανησυχία τους για ενδεχόμενη ανάσταση του Ιησού, γιατί «ησφαλίσαντο τον τάφον σφραγίσαντες τον λίθον μετά της κουστωδίας» (ΜΑΤΘ. 27, 66). Ο θρίαμβος όμως του Χριστού άρχιζε ακριβώς από εκεί, όπου οι εχθροί Του τον έβλεπαν να τερματίζεται. Οι πρώτοι νικηφόροι παιάνες ακούγονται κατά την ιερή Ακολουθία της Ανάστασης.

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα του Εσπερινού της Αποκαθήλωσης προβάλλεται το θαρραλέο παράδειγμα του Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο οποίος «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού (ΜΑΡΚ. 15, 43). Ο Ιωσήφ στο θεάρεστο έργο της ταφής του Χριστού δεν είναι μόνος. Συνοδεύεται από τον συνάδελφό του Νικόδημο. Ήταν και αυτός μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου που καταδίκασε τον Κύριο. Είχε μάλιστα μυστικά επισκεφθεί μία νύκτα τον Κύριο και κατά τη συζήτηση που είχε μαζί Του, είχε παραδεχθεί την Θεϊκή αποστολή Του. Αν και ο Νικόδημος παρέμεινε κρυφός μαθητής του Ιησού, δεν δίστασε να τον υπερασπισθεί δημόσια. Αυτό έγινε όταν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου αποφάσισαν να συλλάβουν τον Χριστό την ώρα που δίδασκε. Ο Νικόδημος αντιτάχθηκε στην απόφαση. Τους είπε πως ο νόμος δεν καταδικάζει άνθρωπο, αν προηγουμένως δεν ακουσθεί η απολογία Του (ΙΩΑΝ. 7, 50-51).

Στον Γολγοθά μαζί με το θάρρος έλαμψε και η αγάπη του Νικοδήμου προς τον Ιησού. Βοήθησε στην ταφή Του, για την οποία μάλιστα διέθεσε μεγάλη ποσότητα πολυτίμου αρώματος. «Ήλθε δε και Νικόδημος ο ελθών προς Ιησούν νυκτός το πρώτον, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν» (ΙΩΑΝ. 19, 39). Αν σήμερα συγκινούμαστε με την αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Κυρίου, ποιο σπαραγμό θα ένιωσαν εκείνοι που παραβρέθηκαν στην πραγματική Αποκαθήλωση και άγγιξαν με τα χέρια τους το πάναγνο Σώμα του Κυρίου; Την άφατη θλίψη και τον απερίγραπτο πόνο της Μητέρας του Κυρίου, του Ιωάννη και των Μυροφόρων (ανδρών και γυναικών) εκφράζουν τα βαθυστόχαστα τροπάρια και τα «Εγκώμια» της σημερινής κατανυκτικής ημέρας. Τα θέαμα του νεκρού Κυρίου ταράζει ακόμη και τον Αγγελικό κόσμο.

Τα θέματα της Μεγάλης Εβδομάδας εκφράζονται και μέσα από την Ορθόδοξη Εικονογραφία. Έτσι στην εικόνα της Αποκαθήλωσης παρουσιάζονται κάτω, δεξιά και αριστερά, από τον Σταυρό δύο ομάδες προσώπων, η Παναγία με τις Μυροφόρες αριστερά, ο Ιωάννης, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος δεξιά. Στη μέση εικονίζεται ο νεκρός Κύριος που μόλις έχει αποκαθηλωθεί. Δεσπόζει στην εικόνα ενώνοντας τις δύο ομάδες. Πάνω, κάτω από τις κεραίες του Σταυρού, πετούν Άγγελοι. Είναι οι αντιπρόσωποι των Αγγελικών δυνάμεων, που εξεπλάγησαν από τον φόβο, όταν είδαν νεκρό τον Ζωοδότη Κύριο. Στην πρώτη σειρά των Μυροφόρων εικονίζεται η Παναγία να κρατάει από την μέση τον νεκρό Υιό της. Τα μάτια της έχουν στεγνώσει από τα δάκρυα. Η θλίψη της είναι συγκρατημένη. Η βεβαιότητα της Ανάστασης της γλυκαίνει τον πόνο. Λύπη ανάμικτη με έκπληξη προδίδει η έκφραση των Μυροφόρων που στέκουν πίσω από την Θεοτόκο.

Στην ομάδα των ανδρών διακρίνουμε με τη σειρά τον Ιωσήφ, τον Ιωάννη και τον Νικόδημο. Ο Ιωσήφ, σεβαστό και επίσημο μέλος του Συνεδρίου, έχει έκφραση αριστοκρατική. Τα συμβάντα τον έχουν βυθίσει σε σκέψεις. Αναπολεί τη ζωή, τη δράση και τη διδασκαλία του Διδασκάλου του. Θαυμάζει την Θεία κένωση. Ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, κρατάει με το ένα χέρι το γερμένο κεφάλι του Χριστού και με το άλλο το νεκρό χέρι Του. Είναι σε στάση υπόκλισης. Υποκλίνεται μπροστά στην Θεία μεγαλειότητα. Προσκυνά κατά κάποιο τρόπο το Πάθος, ανυμνεί την ταφή και μεγαλύνει την Θεία δύναμη, με τα οποία λυτρώθηκε ο άνθρωπος από την θανατηφόρα αμαρτία. Ο Νικόδημος είναι ακουμπισμένος στην σκάλα, που χρειάσθηκε για την Αποκαθήλωση. Εικονίζεται συνήθως κρατώντας όργανα ξυλουργού, που ήταν απαραίτητα για να βγουν τα καρφιά του Σταυρού. Έντονη είναι η θλίψη και στο πρόσωπο του Νικοδήμου.

Αγαπητοί μου φίλοι, στην εικόνα της Αποκαθήλωσης, εικονίζονται στο πάνω μέρος και οι Άγγελοι. Οι Άγγελοι με ανοικτές τις παλάμες των χεριών, προσθέτουν στην ανθρώπινη απορία για το Πάθος του Κυρίου και την έκπληξη του Ουρανού. Στην εικόνα της Αποκαθήλωσης δεσπόζει η μορφή του προσηλωθέντος στον Σταυρό Κυρίου. Ο θάνατός Του ήταν το προανάκρουσμα της ζωηφόρας Ανάστασής Του. Ήταν ένας φυσίζωος ζωογόνος δηλαδή ύπνος. Καθώς τον ενατενίζουμε εξουθενωμένο, έρχεται στον νου μας το θρηνητικό άσμα: «Ύπνωσας Χριστέ τον φυσίζωον ύπνον εν τάφω, και βαρέος ύπνου εξήγειρας, του της αμαρτίας, το των ανθρώπων γένος» (Εγκώμιο Δευτέρας Στάσης). Η εικόνα της Αποκαθήλωσης του Κυρίου μας έχει βαθιά νοήματα, αρκεί εμείς να την ατενίσουμε με μία πιο πνευματική θεώρηση. Καλή και ευλογημένη Ανάσταση.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΟΤΕ Η ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ, ΨΑΛΛΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, πολλοί από τους Ιουδαίους πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη, προκειμένου να προϋπαντήσουν τον Χριστό. Μάλιστα κραύγαζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (ΙΩΑΝ. 12, 13). Ο λαός δοξολογεί τον Χριστό γιατί πιστεύει ότι είναι παντοδύναμος, γιατί πιστεύει ότι μπορεί να του ικανοποιήσει τα αιτήματα. Και αυτή η πίστη δυναμώνει μέσα στον λαό, ειδικά μετά την έγερση του Λαζάρου. Όλοι πραγματικά θαυμάζουμε έναν τέτοιο Θεό, που μπορεί να μας κάνει δυνατούς, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε τη δική μας ζωή και των υπολοίπων. Η είσοδός μας και η παραμονή μας πολλές φορές  στην Εκκλησία έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει αυτή η προσδοκία. Ο εβραϊκός λαός τέτοιον Θεό περίμενε και σήμερα οι περισσότεροι τέτοιο Θεό δοξολογούν.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι κατανοητός ο Σταυρός και γίνεται σκάνδαλο. Γι’ αυτό εγκαταλείπεται ο Χριστός, μόλις δεν πραγματοποιούνται οι επιθυμίες μας. Η ύπαρξη του Χριστού στον κόσμο δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη κάποτε, αλλά είναι ένα πνευματικό γεγονός αιώνιο. Όσο όμως ο άνθρωπος μένει στη δύναμή του, δεν μπορεί να λατρεύσει τον αληθινό Θεό. Μόνον εφόσον ο άνθρωπος αρνείται τη δύναμή του και αποδέχεται την αγάπη και τη συμφιλίωση, μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Σταυρωθέντος Χριστού την παντοδυναμία Του. Αυτό δεν είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, αλλά μία υπόθεση ζωής. Το ζήτημα δεν είναι αν κάνουμε καλές ή άσχημες πράξεις, αλλά τι αγωγή και τι ήθος έχει διαμορφωθεί μέσα μας. Η αγωγή του Σταυρού ή η αγωγή της παντοδυναμίας μας; Η αγωγή της σχέσης ή η αγωγή του νόμου;

Η Μεγάλη Εβδομάδα που αρχίζει από αύριο βάζει μπροστά στο ανθρώπινο γένος, μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία, αυτό το δίλημμα: Θα επιλέξουμε να λατρεύσουμε την δύναμή μας, που μπορεί να πάρει και μία θρησκευτική μορφή, ή θα λατρεύσουμε τον Σταυρωθέντα Χριστό, ο Οποίος εκούσια πάσχει γιατί είναι παντοδύναμος, γιατί δεν φοβάται την αδυναμία, γιατί μας αγαπά απεριόριστα. Η Μεγάλη Εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο. Πρόκειται για ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό έχει όνομα. Είναι Ιησούς Χριστός. Και μέσα από αυτό το επώνυμο πρόσωπο, σε αυτή  την Εβδομάδα, εικονίζεται η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο. Είναι μία σχέση ερωτική. Δεν είναι μία νοηματική σχέση. Κάποιος καλός Θεός, κάποιος κακός άνθρωπος. Αμαρτάνει ο κακός άνθρωπος και έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες του. Εδώ έχουμε μία προσωπική σχέση. Ο Θεός είναι ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και του το δείχνει με μία ιστορική πράξη.

Όσο ο άνθρωπος μένει εγκλωβισμένος στα δικαιώματά του, δεν έχει καμία σχέση με τον Σταυρωθέντα Χριστό. Ειδικά σήμερα όλοι μιλάνε για δικαιώματα και όχι για υποχρεώσεις. Όσο ο άνθρωπος μένει καθηλωμένος στην λανθασμένη του σκέψη, δεν μπορεί να γευθεί την Ανάσταση. Η Εκκλησία υπάρχει για να μας δώσει αυτή την αγωγή του Σταυρού και αυτή τη γεύση της Ανάστασης. Αν δεν ζούμε με αυτόν τον πόθο και με αυτή την αναφορά, καθίσταται χαμένος ο χρόνος μέσα στην Εκκλησία. Άρα από αύριο που ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα, πρέπει ο καθένας να πάρει νέα απόφαση ζωής. Θα αγαπήσει τον Σταυρό ως πηγή ζωής ή θα τον αρνηθεί ως αιτία σκανδάλου και μωρίας; Θα επιλέξει να στερηθεί ένα κομμάτι του εαυτού του, για να δώσει στον αδελφό του; Θα δεχθεί να περιορίσει τον χώρο του, για να μπορεί να αναπνέει πιο άνετα ο αδελφός του;

Τα μέτρα της πνευματικής ζωής και της Εκκλησιαστικής τάξης δεν αντέχουν στη δική μας λογική και αντίληψη. Καμία λογική δεν δέχεται πόρνη να πλένει τα πόδια του Χριστού και μάλιστα να επαινείται. Να γίνεται παράδειγμα αιώνιο μέσα στον Ευαγγελικό λόγο. Καμία λογική δεν μπορεί να δεχθεί μαθητή που να προδίδει. Καμία ηθική λογική, κανένας ανθρώπινος καθωσπρεπισμός δεν αντέχει να γίνεται πρώτος οικήτορας του Παραδείσου ληστής. Και αυτό συντελείται με τη δύναμη του Σταυρού. Ο Χριστός ανατρέπει όλο αυτό το σύστημα. Ο Χριστός παρακάμπτει το επιφαινόμενο που το χαρακτηρίζουν οι αμαρτωλές πράξεις και στρέφεται στην αγαθότητα της καρδιάς. Και ποια καρδιά μπορεί να αποδεχθεί τον Χριστό; Η ταπεινή καρδιά, η καρδιά που ποθεί. Ο καθένας οφείλει να σταθεί προσωπικά στην Μεγάλη Εβδομάδα, στον Σταυρό και στην Ανάσταση. Να δει την καρδιά του.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός μπορούσε και με άλλο τρόπο να μας σώσει. Επιλέγει όμως τον Σταυρό, για να μάθουμε κι εμείς να σταυρωνόμαστε για τον άλλο. Για να μας αποδείξει ότι η αγάπη εκφράζεται με τον λεπτό τρόπο της διακονίας του πλησίον, όπως ήταν αυτός του πλυσίματος των ποδιών των μαθητών Του, αναλώνεται στη διακονία του αδελφού μας, στην προσφορά, στο άνοιγμα. Το κλείσιμο, η σκληροκαρδία είναι θάνατος, όσο ηθικός και αν είναι ο άνθρωπος. Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει να κάνει όχι με τυπικά γεγονότα αλλά με ένα ήθος και μία αγωγή ζωής. Ο καθένας πρέπει να αποφασίσει αν θα την αποδεχθεί ή αν θα την αρνηθεί. Η μετάνοια σε αυτό το σημείο κρίνεται. Η μετάνοια δεν κρίνεται από μία στενοχώρια πρόσκαιρη για τα παραπτώματά μας. Η μετάνοια εκφράζεται στο, αν αρνηθούμε τη δική μας δύναμη και αποδεχθούμε τη δύναμη του Χριστού, που είναι ο Σταυρός Του και η Ανάστασή Του. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΒΔΗΛΟ, ΦΩΤΗ ΜΙΧΑΗΛ »

Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι «αδελφικοί» εναγκαλισμοί, οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον πάπα, δεν είναι  θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι ζήτημα που αφορά στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. Συνεπώς, πάνω απ’ όλα, είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

1ον) Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του. Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος προς την κατεύθυνση του συναισθήματος.

2ον) Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος. Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών και σχετίζεται με το εγώ.

3ον) Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία από την φθορά και τον θάνατο. Ενώ η θρησκεία, ως  εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος, συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια ψυχολογική αναπλήρωση.

4ον) Το έργο της σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, βασίζεται στην Θεία Χάρη και οι πιστοί από την πλευρά τους καλούνται, οικειοθελώς, να προσφέρουν την ταπείνωση και την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.

Ενώ αντίθετα η θρησκεία, ως συναισθηματική παραφθορά της αποκαλυμμένης Αλήθειας, έχει εγωϊσμό και ανθρωπαρέσκεια: Ζητάει αγώνες ηθικούς, απορρίπτει την Θεία Χάρη και θεοποιεί τον ανθρώπινο παράγοντα.

5ον) Η Εκκλησία έχει ασκητική και φιλότιμο. Ενώ η θρησκεία έχει καλές πράξεις και αναμονές θεϊκών ανταποδόσεων γι’ αυτές.

6ον) Η Εκκλησία έχει απλότητα και το πολίτευμά της δεν είναι πολίτευμα αυτού του κόσμου. Ενώ η θρησκεία έχει επίδειξη, δημόσιες σχέσεις και διαπλοκή με την εξουσία.

7ον) Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Η θεραπευτική της ορίζεται με ακρίβεια από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, από το ιερό Πηδάλιο και από την Παράδοση των Αγίων Πατέρων. Διέπεται, δηλαδή, από Ιερούς Κανόνες, σταθερούς και αιωνίους.

Ενώ η θρησκεία, ως προϊόν ανθρώπινης επινόησης και όχι ως Πίστη εξ αποκαλύψεως, αδυνατεί να θεραπεύσει τον Άνθρωπο. Βάζει στην άκρη την Πατερική Παράδοση και εφαρμόζει το γνωστό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δικαιολογεί, δηλαδή, διαφορετικές κατά περίπτωση συμπεριφορές, ανάλογα με πεποιθήσεις προσωπικές, ανάλογα με εφήμερα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντα, ανάλογα με την βούληση των εκάστοτε ισχυρών.

8ον) Στην Εκκλησία συμπορεύεσαι με αμαρτωλούς αγωνιστές της Αγιότητας. Ενώ στην θρησκεία συναντάς αυτοείδωλα.

9ον) Η Εκκλησία περιλαμβάνει, ως μέλη της,  πρόσωπα αυτεξούσια και ελεύθερα. Ενώ στην θρησκεία καταργείται η έννοια του προσώπου και στρατεύονται μαζί της άτομα υποταγμένα σε «βεβαιότητες» ασφάλειας και κέρδους.

Άλλο πράγμα λοιπόν η θρησκεία και άλλο η Πίστη των Ορθοδόξων.

Άλλο πράγμα οι στημένες οικουμενιστικές θρησκευτικές παραστάσεις και άλλο το ανόθευτο Εκκλησιαστικό γεγονός, που εμπειρικά γεύονται, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, οι Άγιοί μας.

Σήμερα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από εμάς τους Ορθοδόξους, φαίνεται ότι πάψαμε πλέον να βιώνουμε την γνησιότητα της Εκκλησιαστικής Πνευματικής ζωής. Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική μας συνείδηση έχει αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που στην ουσία απλώς θρησκεύουμε.

Να γιατί, κλήρος και λαός, φερόμαστε, όπως φέρονταν και οι πρόγονοί μας λίγο πριν από την Άλωση: Συμμετοχική παρουσία παπικών αξιωματούχων σε εσπερινούς και Λειτουργίες μέσα στο Φανάρι, πατριαρχικές συμπροσευχές και «αδελφικοί» εναγκαλισμοί με τον πάπα, συναντήσεις επί συναντήσεων παπικών και Ορθοδόξων «θεολόγων», ανταλλαγές δώρων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ προσκεκλημένων της «αγίας έδρας» και ημετέρων επισκόπων, αναφορές σε «διαιρέσεις» της Εκκλησίας και όχι σε αιρέσεις και σχίσματα, αναγνώριση «αδελφών Εκκλησιών» και πάει λέγοντας.

Τότε, πηγαίναμε μαζί τους από ανάγκη (πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους).

Τώρα, τρέχουμε από πίσω τους εν ονόματι τάχα της αγάπης.

Τότε, θρηνήσαμε μιαν Άλωση.

Τώρα, τί μας περιμένει;

6/6/2014

« ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΥΕΔΡΟ” ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, 19.04.2016 »

Χθες, στις 19 Απριλίου και ώρα 6.45 μ.μ., συναντηθήκαμε και πάλι τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Λογοτεχνίας, στο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο», στην Πάτρα. Συζητήσαμε για το βιβλίο του Graham Greene «Η Δύναμις και η Δόξα», από τις εκδόσεις «ΠΟΛΙΣ». Οι απόψεις των μελών της Λέσχης, που ακούσθηκαν ήσαν ενδιαφέρουσες. Το βιβλίο άρεσε πάρα πολύ στα μέλη της Λέσχης και συζητήθηκε αρκετά. Τελικά η κλασσική λογοτεχνία εντυπωσιάζει και αντέχει στον χρόνο.

Η επόμενη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στις 24 Μαΐου 2016, στον φιλόξενο χώρο του «Πολύεδρου», όπου θα συζητηθεί το βιβλίο του Fyodor Dostoyevsky «Οι Δαιμονισμένοι», από τις εκδόσεις «Γκοβόστης».

π. Βασίλειος.