« ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει την θεραπεία του παιδιού με το δαιμονικό πνεύμα από τον Κύριό μας. Μόλις κατέβηκε ο Κύριος από το όρος της Μεταμόρφωσης, αντίκρισε μέσα στον όχλο έναν δυστυχισμένο πατέρα, που έπεσε γονατιστός στα πόδια Του και Του είπε: «Κύριε, σπλαχνίσου τον γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρειˑ πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους μαθητές Σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν» (ΜΑΤΘ. 17, 15-16). Και ο Κύριος με παράπονο λέει: «Γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε τόν μου εδώ» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Σε ποιον όμως αναφέρεται η επιτίμηση αυτή του Κυρίου; Στον πατέρα του δαιμονισμένου, στους μαθητές ή στα πλήθη; Για ποιους μιλά έτσι ο Χριστός;

Την αφορμή για να πει τα λόγια αυτά ο Κύριος την έδωσε ο πατέρας του δαιμονισμένου. Αγωνιούσε για το παιδί του και βλέποντας τους μαθητές να μην μπορούν να το θεραπεύσουν, αμφέβαλλε για τη δυνατότητα του θαύματος. Όμως κατ’ ιδίαν επιτιμά και τους μαθητές Του. Εδώ όμως προκύπτει ένα ερώτημα. Αν η απιστία του πατέρα ήταν η αιτία της αδυναμίας των μαθητών να εκβάλουν το δαιμόνιο, τότε γιατί ο Κύριος επικρίνει και τους μαθητές Του; Διότι ο Κύριος ήθελε να δείξει στους μαθητές Του, ότι μπορούσαν με την δύναμή Του να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο και χωρίς να πιστεύει ο πατέρας. Ολιγοπιστεί λοιπόν ο πατέρας, ολιγοπιστούν και οι μαθητές. Ολιγοπιστεί όμως και ο κόσμος που βρισκόταν εκεί. Διότι ο Κύριος επιτιμά και τον κόσμο που ήταν εκεί. Τον αποκαλεί «γενεά άπιστη και διεφθαρμένη» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Φαίνεται λοιπόν ότι και τα πλήθη του λαού έδειξαν απιστία.

Όμως ο Κύριος ελέγχοντας για απιστία όλους αυτούς που βρίσκονταν μπροστά σε αυτό το γεγονός, ουσιαστικά ελέγχει ακόμη περισσότερο εμάς. Είναι σαν να λέει και στη δική μας γενιά: «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη. Πόσο περισσότερο σκληρόκαρδη και άπιστη είσαι!» Διότι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί έχουμε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη και ενοχή από αυτήν που είχαν τα πλήθη της Γαλιλαίας. Εφόσον εμείς έχουμε δεχθεί την Χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έχουμε πίσω μας μία ιστορία εκπληκτικών θαυμάτων του Θεού στη ζωή μας, την Εκκλησία μας, αλλά και την πορεία της ανθρωπότητας. Έχουμε αμέτρητα νέφη Μαρτύρων και Αγίων. Πόσο περισσότερο λοιπόν αδικαιολόγητοι είμαστε εμείς σήμερα που σε ώρες πειρασμού ή δοκιμασίας αμφιβάλλουμε! Χάνουμε την πίστη μας. Και συμπεριφερόμαστε σαν άπιστοι και όχι σαν πιστοί Χριστιανοί.

Ο Κύριος, αφού επιτίμησε το δαιμόνιο, θεράπευσε αμέσως το δαιμονισμένο παιδί. Οι μαθητές εκστατικοί πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού, τον διδάσκαλό τους και Τον ρώτησαν με απορία: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;» (ΜΑΤΘ. 17, 19). Και ο Κύριος τους είπε: «Εξαιτίας της απιστίας σας» (ΜΑΤΘ. 17, 20). «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σε αυτό το βουνό “πήγαινε από εδώ εκεί”, και θα πηγαίνειˑ και τίποτα δεν θα είναι αδύνατο για εσάς» (ΜΑΤΘ. 17, 20). Ακούγοντας όμως τα λόγια αυτά κάποιοι Χριστιανοί ίσως αναρωτηθούν: «Μα καλά, εφόσον οι Άγιοι Απόστολοι δεν μετακίνησαν κανένα βουνό, δεν έκαναν ποτέ ένα τέτοιο θαύμα τόσο δυσκατόρθωτο, άρα δεν είχαν τέτοια πίστη “σαν τον κόκκο του σιναπιού;” (ΜΑΤΘ. 17, 20). Και αν οι Απόστολοι δεν είχαν τέτοια πίστη, πως ο Κύριος ζητά να την έχουμε εμείς οι υπόλοιποι Χριστιανοί;»

Οι ιεροί ερμηνευτές εξηγούν ότι οι Άγιοι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή δεν είχαν μόνο μία τόσο μικρή πίστη, αλλά πολύ μεγαλύτερη. Διότι δεν μετακίνησαν απλώς κάποιο βουνό, αλλά έκαναν κάτι ασυγκρίτως μεγαλύτερο και δυσκολώτερο. Μετακίνησαν τεράστιους όγκους κακίας από τις ψυχές των ανθρώπων. Ανέστησαν από την αμαρτία αμέτρητους ανθρώπους. Άλλαξαν την ιστορία του κόσμου. Αν γινόταν από τους Αποστόλους μία μετακίνηση ενός βουνού, θα ήταν απλώς ένα θαύμα εντυπωσιασμού. Η αλλαγή όμως της οικουμένης αποτελούσε ένα θαύμα ασυγκρίτως μεγαλύτερο και δυσκολώτερο. Άρα λοιπόν, όταν ο Κύριος μας ζητά να έχουμε πίστη «σαν κόκκο σιναπιού» (ΜΑΤΘ. 17, 20), δεν χρησιμοποιεί απλά ένα σχήμα λόγου, αλλά μας ζητά πραγματικά να έχουμε μία θερμή και δυνατή πίστη. Διότι, όταν η πίστη μας είναι τόσο δυνατή, και πέσει, όπως το σινάπι, σε γη αγαθή, γίνεται δένδρο μεγάλο και έχει θαυμαστά αποτελέσματα.

Αγαπητοί μου φίλοι, το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα τελειώνει με τα εξής λόγια του Κυρίου μας: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» (ΜΑΤΘ. 17, 21). Αυτά τα λόγια του Κυρίου μας δείχνουν πως πρέπει οι Χριστιανοί όλων των αιώνων και όλων των εποχών, να πολεμούν τα διάφορα τεχνάσματα του διαβόλου. Ο πόλεμος του διαβόλου δεν αντιμετωπίζεται με φιλοσοφίες και αστειότητες. Αντιμετωπίζεται με ισχυρά όπλα. Και αυτά τα πνευματικά όπλα, είναι η νηστεία και η προσευχή. Έτσι όλα μαζί, πίστη, νηστεία και προσευχή, μας πηγαίνουν σε μονοπάτια, που οδηγούν σε πνευματικά Έβερεστ. Μία τέτοια πνευματική ζωή, ας προσευχόμαστε καθημερινά να μας χαρίσει ο Κύριος. Και τότε θα βλέπουμε στην ψυχή μας την θαυμαστή καρποφορία της Χάριτος του Θεού, η οποία θα μας οδηγήσει στην Ουράνια Βασιλεία Του.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

    

« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριος στέλνει τους μαθητές στο πλοίο και ο Ίδιος αποσύρεται ψηλά, προκειμένου να προσευχηθεί μόνος. Κάποια στιγμή δημιουργείται θαλασσοταραχή και κινδυνεύουν οι μαθητές στο πλοίο. Ταράχθηκαν.  Όμως ο Κύριος εμφανίζεται μέσα στη θάλασσα για να τους προστατεύσει και να ξεπεράσουν τον φόβο. Παρόλα αυτά, στην ταραχή τους πάνω αμφισβητούν ότι είναι ο Ίδιος ο Κύριος και νομίζουν πως είναι κάποιο φάντασμα. Και τότε ο Απόστολος Πέτρος για να διαπιστώσει την πραγματικότητα, Του ζητά να περπατήσει και ο ίδιος στο κύμα. Όμως στο μέσο της θάλασσας αρχίζει να βυθίζεται, και τότε απλώνει το χέρι Του ο Κύριος για να τον σώσει. Διατάζει την κατάπαυση των φυσικών φαινομένων και διασώζει τους μαθητές. Στη συνέχεια όμως τους επιτιμά για την ολιγοπιστία τους.

Μέσα από αυτό το θαυμαστό γεγονός βλέπουμε ότι στην κρίσιμη στιγμή ο Κύριος δεν μας εγκαταλείπει. Υπάρχουν όμως και στιγμές που ο Κύριος σιωπά. Σε αυτή την περίπτωση το σημαντικό είναι πως εμείς τοποθετούμαστε απέναντι στα γεγονότα. Ο Απόστολος Πέτρος ενώ είχε την αμφιβολία αν ήταν ο Κύριος ή κάποιο φάντασμα, ρίσκαρε τη ζωή του και άρχισε να περπατά πάνω στα κύματα. Όμως αυτή του η τόλμη ήταν αναμεμιγμένη με ολιγοπιστία. Όταν άρχισε να βυθίζεται, ο Κύριος τον έσωσε. Αυτό δείχνει τη ρωμαλεότητα της ψυχής του Πέτρου, που παρά την ολιγοπιστία είχε την τόλμη να δοκιμάσει την παρουσία του Κυρίου μας. Αυτό σημαίνει ότι καμία διαδικασία σχέσης και καμία διαδικασία πίστης δεν μπορεί να στηριχθεί χωρίς να ρισκάρουμε την ύπαρξή μας, χωρίς να ριψοκινδυνεύσουμε. Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι πρώτα θέλουμε να είμαστε σίγουροι και έπειτα επιχειρούμε το τολμηρό.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι στο βάθος όλης αυτής της στάσης μας υπάρχει η άρρωστη αγάπη του εαυτού μας, ο εγωϊσμός μας. Δεν θέλουμε να έχουμε καμία απώλεια από τον εαυτό μας, από τα συμφέροντά μας, από τη βόλεψή μας και την ησυχία μας. Αυτό το ήθος επεκτείνεται και στην πνευματική ζωή. Έτσι γινόμαστε αδύναμες υπάρξεις, χαιρόμαστε στα ευχάριστα και απελπιζόμαστε στα δυσάρεστα. Φτιάξαμε μία πίστη, μία πνευματική ζωή και ένα Χριστιανισμό μέσα στα μέτρα μαςˑ «να είμαστε καλά», «να είμαστε ευχαριστημένοι», «να περνάμε όμορφα», «να μας έρχονται όλα ωραία». Έτσι νομίζουμε πως αυτή η κατάσταση είναι πίστη, είναι πνευματικότητα. Αν μάλιστα συγκινηθούμε και από κάποιον ύμνο ή καμία Θεία Λειτουργία ή όταν κοινωνήσουμε, νομίζουμε πως είμαστε καλοί Χριστιανοί και κάποιες φορές και άγιοι. Αυτό είναι μία απάτη, ένα ψέμα!

Ταυτίσαμε τον Χριστιανισμό με τη χαρά, αλλά μία ψυχολογική χαρά, που σημαίνει «όλα μου έρχονται βολικά». Αν όμως δεν έλθουν έτσι τα πράγματα, σκανδαλιζόμαστε και αρχίζει μέσα μας να καταρρέει η έννοια της πίστης και της πνευματικής ζωής. Άρα αν έχουμε τέτοιου είδους πνευματικότητα, δεν βαδίζουμε σωστά. Τέτοια πνευματικότητα είναι  ψευδής, αναιμική και μη σοβαρή. Πως όμως αυτή η κατάσταση θα ξεπερασθεί και θα αρχίσει να οικοδομείται κάτι ουσιαστικό; Μόνο αν ρισκάρουμε τον εαυτό μας, αν ρισκάρουμε την ησυχία μας και αν ρισκάρουμε την εξασφάλισή μας, μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Η πνευματική ζωή θα αρχίσει να οικοδομείται, όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε, όταν είμαστε έτοιμοι να σκανδαλισθούμε, όταν είμαστε έτοιμοι να παραδεχθούμε και έναν Θεό που σιωπά στα δικά μας αιτήματα.

Αν μέσα σε αυτήν την διαδικασία κατά την οποία φθάνουμε σε οριακές καταστάσεις, εξακολουθούμε να κρατάμε την ελάχιστη ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάπως μπορεί να είναι ο Χριστός παρών στη ζωή μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πνευματική ζωή. Όχι όταν είμαστε πνευματικά «χαζοχαρούμενοι» και φαντασμένοι, που συγκινούμαστε δήθεν σε μία αίσθηση πνευματικής εμπειρίας και προσευχής. Η πνευματική εμπειρία και η προσευχή καταδεικνύονται όταν παραδεχόμαστε έναν Χριστό που μας περιφρονεί και μας αγνοεί, προκειμένου να μας αποκαλύψει τα σταθερά και αιώνια μυστήριά Του. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολος ο αγώνας αυτός. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά μας. Αν φοβηθούμε την τυχόν απόρριψη του Χριστού στην προκειμένη περίπτωση, δεν μπορούμε να επιτύχουμε μία υγιή σχέση μαζί Του.

Αγαπητοί μου φίλοι, είμαστε μακριά από αυτήν την εμπειρία που προαναφέραμε. Αυτή η πνευματική κατάσταση όμως θα πρέπει να γίνει ο στόχος στη ζωή μας. Αλλιώς φτιάχνουμε μία πνευματική ζωή ψυχολογικού επιπέδου. Ο Χριστός θα πρέπει να γίνει το κέντρο της ζωής μας. Θα πρέπει να αποκτήσουμε την πίστη του Αποστόλου Πέτρου. Ήταν μεν ολιγόπιστος, αλλά ζήτησε από τον Κύριο να περπατήσει πάνω στη θάλασσα, προκειμένου να σιγουρευθεί, ότι όντως ήταν Αυτός. Δεν το σκέφθηκε πολύ. Δεν έβαλε την λογική του μπροστά. Δεν σκέφθηκε πως αν δεν ήταν ο Κύριος θα πνιγόταν. Δεν είχε την λογική την δική μας, των πιθανοτήτων. Εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος ρίσκαρε ή να χαθεί μια για πάντα ή να βρει μια για πάντα τον Κύριο. Αυτή είναι η αρχή της πίστης. Η πίστη δεν έρχεται με τα μυαλά μας, με τα διαβάσματά μας, με τα κηρύγματά μας. Έρχεται με την προσωπική εμπειρία, την οποία εύχομαι ολόψυχα να αποκτήσουμε όλοι.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ »

Η σημερινή εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, αγαπητοί μου φίλοι, είναι μία από τις μεγαλύτερες εορτές της Ορθοδοξίας. Ο Ορθόδοξος κόσμος την εορτάζει με πολλή χαρά σε όλη την οικουμένη. Αυτήν την ημέρα τρέχουμε οι πιστοί στους Ναούς, προκειμένου να ψάλλουμε με αγαλλίαση και ευφροσύνη τους θαυμάσιους ύμνους της εορτής. Κατά την σημερινή ημέρα εορτάζουμε την μεγαλύτερη θεομητορική εορτή του έτους, το Πάσχα του καλοκαιριού. Γιατί όμως χαιρόμαστε σήμερα, αφού έχουμε θάνατο, και ο θάνατος πάντοτε ήταν ένα θλιβερό γεγονός; Γιατί ο θάνατος καταργήθηκε με την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όσοι πιστεύουν στον Σταυρωμένο και Αναστημένο Κύριο δεν φοβούνται πλέον τον θάνατο, διότι γνωρίζουν ότι αυτός είναι ένα πέρασμα από τα επίγεια στα ουράνια, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα λυπηρά στα ευχάριστα.

Ο θάνατος του πιστού δεν είναι μόνο γεγονός που προκαλεί τον πόνο και τα δάκρυα. Είναι γεγονός που προκαλεί πιο πολύ τη χαρά. Πολύ περισσότερο ο θάνατος των Αγίων είναι η ημέρα της λύτρωσής τους από τα θλιβερά γεγονότα της επίγειας ζωής και της θριαμβευτικής εισόδου στον άφθαρτο και πανένδοξο κόσμο του ουρανού, στην μακάρια ζωή της Βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτό και τους Αγίους τους εορτάζουμε στην ημέρα της κοίμησής τους. Αλλά αν αυτά ισχύουν για κάθε πιστό και πιο πολύ για τους Αγίους, τι πρέπει να ισχύει για την Παναγία, την στολισμένη με εξαιρετικές χάριτες από τον Θεό γυναίκα, που έφερε στον κόσμο τον νικητή του θανάτου; Ο θάνατος της υπερευλογημένης Μητέρας του Θεού είναι ένας θρίαμβος, η Κοίμησή της η πιο μεγάλη εορτή. Η Παναγία είναι η πιο τιμημένη  από όλη τη δημιουργία του Θεού.

Η Παναγία με την Κοίμησή της παραδίδει την πανάμωμη, την ελεύθερη από κάθε κηλίδα κακού ψυχή της στα άγια και άχραντα χέρια του Θεού και Θεού της, χαίρεται που βρίσκεται στους κόσμους του ουρανού, δέχεται τα αιώνια βραβεία της απαράμιλλης αρετής της και την αμοιβή της ταπεινής υπακοής της και απολαμβάνει και αντανακλά την απερίγραπτη δόξα του Υιού της. Σήμερα χαίρονται και οι άγγελοι του ουρανού. Πανηγυρίζουν και υποδέχονται στους ολόφωτους κόσμους του ουρανού αυτήν που έγινε η Μητέρα του Λυτρωτή όλου του κόσμου. Οι άγγελοι που διακονούν πρόθυμα την μεγάλη υπόθεση της σωτηρίας μας και χαίρονται πολύ για τη σωτηρία μας, χαίρονται ακόμη περισσότερο και τιμούν αυτήν που διακόνησε κατά μοναδικό τρόπο τη σωτηρία του κόσμου, που υπήρξε η Μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Με την Κοίμηση της Θεοτόκου πανηγυρίζουν τα επίγεια και τα επουράνια.

Μαζί με τους αγγέλους όμως αγαλλόμαστε κι εμείς οι άνθρωποι, οι  κάτοικοι της γης, καθώς με ιερό δέος βλέπουμε σήμερα αυτήν που γέννησε τον Αρχηγό της ζωής να φεύγει από την πρόσκαιρη ζωή της γης και να εισέρχεται στην αιώνια ζωή της ουράνιας Βασιλείας. Και είναι πραγματικά πολύ δίκαιο να απολαμβάνει η Παναγία την ουράνια τιμή που της αξίζει, να έχει την μεγαλύτερη δόξα από όλους τους ανθρώπους, να είναι ανώτερη από όλους τους αγγέλους, Βασίλισσα των ουρανών. Όλα αυτά μας δίνουν χαρά, διότι η Μητέρα του Θεού είναι ότι ευγενέστερο και ανώτερο είχε να προσφέρει ο κόσμος των ανθρώπων στον Θεό. Και ο Θεός την τιμά τώρα με ασύγκριτη ουράνια δόξα. Χαιρόμαστε οι πιστοί, διότι η Μητέρα του Θεού είναι Μητέρα όλων μας και γι’ αυτό με την Κοίμησή της δεν εγκαταλείπει τον κόσμο, αλλά πρεσβεύει γι’ αυτόν προς τον Υιό της.

Ως πρόσωπο λοιπόν η Παναγία κατέχει θέση κοντά στον κόσμο και κοντά στον Θεό. Η Παναγία τιμήθηκε τόσο από τον Θεό, ώστε να γίνει το μέσο, με το οποίο παρασχέθηκε η χάρη και η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Οι άνθρωποι που έχουν πραγματική ευλάβεια και σεβασμό στον Χριστό, συστέλλονται μπροστά στον Χριστό, ενώ στην Παναγία έχουν περισσότερο θάρρος και Την πλησιάζουν άνετα, γιατί η Παναγία ανήκει στο γένος το ανθρώπινο» (Λόγοι ΣΤ΄-Περί προσευχής, σελίδα 87). Όλοι οι άνθρωποι δοκιμάζουμε δυσκολίες, αντιξοότητες και πόνο στην πορεία της ζωής μας. Μην απογοητευόμαστε, αλλά να προστρέχουμε στην Παναγία, μέσω της προσευχής, και να ζητάμε την βοήθειά της και την μεσιτεία της προς τον Υιό της. Με την παρρησία που έχει τώρα, πρεσβεύει στον Υιό της πολύ περισσότερο και με τις πρεσβείες μας σκεπάζει όλους.

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι καιρός να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της αμαρτίας και να ξεκινήσουμε τον πνευματικό μας αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής μας. Στον αγώνα αυτό βοηθό θα έχουμε την Παναγία, η οποία θα μας συμπαραστέκεται με κάθε τρόπο. Μην το ξεχνάμε αυτό. Χρειάζεται όμως να προστρέχουμε στην Παναγία. Πως θέλουμε να μας βοηθήσει η Παναγία προσωπικά, οικογενειακά, εθνικά, χωρίς εμείς να ζητάμε την βοήθειά της; Πως θέλουμε να μας δίνει δύναμη στον καθημερινό μας αγώνα κι εμείς να αδιαφορούμε και να μην πηγαίνουμε στις Παρακλήσεις που γίνονται στους Ναούς κατά την περρίοδο του Δεκαπενταυγούστου; Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης μας προτρέπει όλους στο εξής: «Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη» «Λόγοι ΣΤ΄-Περί προσευχής, σελίδα 92).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αγαπητοί μου φίλοι, ήταν πρωτοφανής και πρωτόγνωρη. Ο θείος λόγος έπεφτε ως δρόσος στις ψυχές των ακροατών. Έτσι κατά τη διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου, όταν ο λαός πληροφορήθηκε ότι ο Ιησούς δίδασκε, συγκεντρώθηκε να ακούσει με πνευματική δίψα την διδασκαλία Του. Ο θείος λόγος συνεπήρε το πλήθος. Ήδη ο ήλιος είχε δύσει, το σκοτάδι πλησίαζε και τα πετεινά του ουρανού αποσύρθηκαν στις φωλιές τους. Τα μικρά παιδιά κοιμήθηκαν στις αγκαλιές των μητέρων τους. Οι μαθητές ανήσυχοι, γιατί πέρασε η ώρα, ζήτησαν από τον Ιησού να διώξει το πλήθος και  να μεταβεί σε κοντινά χωριά, προκειμένου να προμηθευθεί τροφές. Όπως αναφέρει η περικοπή οι άνδρες ήσαν πέντε χιλιάδες, εκτός των γυναικών και των παιδιών. Ο κόσμος σε λίγο θα πεινούσε και δεν θα είχε την δυνατότητα να πάρει κάτι για φαγητό.

Ο Χριστός συνέστησε στους μαθητές Του να προσφέρουν αυτές τις τροφές που είχαν. Και οι μαθητές απαντούν: «Ουκ έχομεν ώδε ει μη πέντε άρτους και δύο ιχθύας» (ΜΑΤΘ. 14, 17). Δηλαδή ομολόγησαν ότι αυτές οι ποσότητες δεν φθάνουν για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί. Ο Χριστός διέταξε να καθήσει ο όχλος στις πρασιές ανά πενήντα και έλαβε τους άρτους και τα ψάρια και αφού ευλόγησε είπε στους μαθητές να τα διανείμουν. Το θαύμα είχε πραγματοποιηθεί. «Έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις» (ΜΑΤΘ. 14, 20). Πραγματικά το θαύμα αυτό του Χριστού μας εκπλήσσει. Οι αρνητές, αυτοί  που θεωρούν ότι μόνο οι φυσικοί νόμοι ισχύουν, απορρίπτουν τα θαύματα. Το θαύμα δεν καταργεί τους φυσικούς νόμους, αλλά φανερώνει την ύπαρξη πνευματικών δυνάμεων.

Το θαύμα όμως του χορτασμού ενός μεγάλου πλήθους λαού δείχνει το ενδιαφέρον του Χριστού και για τα βιοτικά αγαθά. Η διδασκαλία του Χριστού αναφέρεται στον όλο άνθρωπο, τον βιοτικό και τον πνευματικό. Ο Θεός δεν είναι μόνο ο Δημιουργός, αλλά και Πατέρας που ενδιαφέρεται για τα παιδιά Του. Η Θεία Πρόνοια εκδηλώνεται με την συντήρηση και την διακυβέρνηση του κόσμου. Και οι φυσικοί νόμοι εκφράζουν την βούληση του Θεού για την συντήρηση του κόσμου. Η Θεία Πρόνοια φθάνει μέχρι των ελαχίστων, πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για το τελειότερο πλάσμα του, για τον άνθρωπο. Η πίστη στην Θεία Πρόνοια είναι το θεμέλιο της θρησκευτικής και πνευματικής ζωής. Η αντίληψη περί μοίρας ή περί επίδρασης των άστρων ή περί τύχης και ότι τα πάντα φέρονται αυτόματα, δεν έχει θέση στη συνείδηση του πιστού Χριστιανού.

Η μοιρολατρεία είναι ξένη στο χώρο της Εκκλησίας μας. Ο πιστός αισθάνεται έναν Θεό που στέκεται στοργικός προστάτης στη ζωή του και δεν μένει αδιάφορος στις προσευχές του πιστού ανθρώπου. Ο Χριστιανός που πιστεύει στην Θεία Πρόνοια αντιμετωπίζει με γενναιότητα τις αντιξοότητες της ζωής. Αισθάνεται τον αγαθό πατέρα, ο Οποίος υπάρχει υπεράνω των αστέρων και βοηθά τον αγωνιζόμενο άνθρωπο. Βλέπει το κακό και αισθάνεται, ότι όπως πίσω από τα νέφη υπάρχουν οι ακτίνες του ηλίου, έτσι και πίσω από τις θλίψεις και τις αντιξοότητες υπάρχει η στοργική πρόνοια του Θεού. Βέβαια δημιουργηθήκαμε ως ελεύθερες υπάρξεις και με τις προσωπικές μας δυνάμεις εργαζόμαστε για την επαγγελματική ή επιστημονική μας εξέλιξη, για οτιδήποτε αφορά την επίγεια ζωή μας, αλλά στον όλο αγώνα της ζωής έχουμε βοηθό και συμπαραστάτη τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε τα εξής για την Θεία Πρόνοια: «Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστηˑ είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο» (Λόγοι Ε΄-Πάθη και αρετές, σελίδες 283-284)     . Η δε ψυχική αντοχή αυξάνει, κατά τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη: «Με την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, οι οποίες δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα…ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού» (Λόγοι Ε΄-Πάθη και αρετές, σελίδα 284)     .

Αγαπητοί μου φίλοι, οι μαθητές του Κυρίου, στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, για μία στιγμή ολιγοπίστησαν, όμως ο Κύριος τους επανέφερε στην πίστη. Κατάλαβαν, ότι ο Χριστός με έναν και μόνο λόγο μπορεί να καταργήσει τους φυσικούς νόμους και να πραγματοποιήσει υπερφυσικά γεγονότα, όπως ήταν και το θαύμα του χορτασμού του μεγάλου πλήθους των ανθρώπων. Αυτό διδασκόμαστε σήμερα από το Ευαγγέλιο, ότι πρέπει να αφηνόμαστε ολοκληρωτικά στην Πρόνοια του Θεού. Σε αντίθετη περίπτωση θα βασανιζόμαστε, θα είμαστε ταραγμένοι γιατί δεν γίνονται διάφορα πράγματα που επιθυμούμε, θα οδηγούμαστε σε σωματικές και ψυχικές ασθένειες από το άγχος. Ο Κύριος μας είπε: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού  και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (ΜΑΤΘ. 6, 33).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.