« ΜΗ ΘΙΓΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ…ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ!, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ »

Κάθησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Όχι, αυτή τη φορά, κάποιος αναρχικός. Όχι κάποιος εγκληματίας. Όχι κάποιος ασεβής και προκλητικά βλάσφημος. Αλλ’ ένας κληρικός! Ένας επίσκοπος. Ένας σεβάσμιος Μητροπολίτης. Και δεν κάθησε στο εδώλιο ως απατεώνας ή κλέπτης. Αν ήταν τέτοιος, θα του ταίριαζε το «σκαμνί» του κατηγορουμένου (Α´ Πέτρ. δ´ 15).

Ο Μητροπολίτης αυτός είναι «μακάριος», πάλι με σύμφωνη διδαχή του Απ. Πέτρου, διότι κάθησε στο σκαμνί ως... χριστιανός! Διότι θέλησε με ζωηρό τρόπο να αποδοκιμάση τον εκφυλισμό, τη διαστροφή, πού λέγεται ομοφυλοφιλία.

• Πρόκειται για τον Σεβασμ. Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων π. Αμβρόσιο. Η κατηγορία; Παρέβηκε τον λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο!

Δηλαδή: Και ο Απόστ. Παύλος, από εκείνους που έφτιαξαν το νόμο αυτό, θα καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αφού μίλησε για τους ομοφυλόφιλους με πολύ πιο σκληρή γλώσσα από αυτήν που χρησιμοποίησε ο Μητρ. Καλαβρύτων (Ρωμ. α´ 22-27)!

• Και όχι μόνο ο Παύλος, αλλά και ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θα ωδηγείτο στο «σκαμνί», ως παραβάτης του αντιρατσιστικού νόμου, αφού εκσφενδόνισε τα τρομερά εκείνα «Ουαί» εναντίον των γραμματέων και φαρισαίων!

• Τι έκανε ο Σεβασμ. Αμβρόσιος και στις 15 Μαρτίου δικαζόταν επί εννέα ώρες στο Αίγιο;

Ας ακούσουμε τον ίδιο: «Μηνυτές και κατήγοροί μου ήσαν μια ομάδα εννέα προσώπων, από το χώρο των ομοφυλοφίλων. Είχαν θιγεί όταν εμείς, σε ανάρτησή μας στο διαδίκτυο στις 9 Δεκεμβρίου 2015, είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο “Φτύστε τους”!

Στόχος μας δεν ήσαν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, αλλ᾽ οι υπερασπιστές τους! Στόχος μας ήταν η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Άννα Β..., η οποία στην κηδεία ενός ομοφυλόφιλου ηθοποιού, του Μηνά X..., που επί 25 χρόνια συζούσε με κάποιον άνδρα εραστή του, είπε μεγαλοφώνως τα εξής: “Στη μνήμη της προσωπικής σου αγωνίας, θα βοηθήσω να περάσει το σύμφωνο συμβίωσης από τη Βουλή των Ελλήνων”!...

Για όσους τελικώς ψήφισαν το νόμο για το “Σύμφωνο Συμβίωσης”, μόνο γι᾽ αυτούς, είπαμε το “Φτύστε τους!”.

Διότι άνοιγαν την θύρα της νομιμότητος στις αφύσικες και ανώμαλες σχέσεις! Είμαστε κήρυκες του Νόμου του Θεού· ως εκ τούτου χρέος μας είναι να αγωνιζώμεθα για την επικράτηση του Θείου Νόμου και άρα να εναντιούμεθα στη Σοδομική νοοτροπία!».

• Τελικά ο Σεβασμιώτατος αθωώθηκε. Αλλ’ η πολεμική πολιτικών και άλλων παραγόντων εναντίον της δικαστικής αποφάσεως, είναι όντως ένα «φτύσιμο», όχι μόνο κατά της αθωωτικής αποφάσεως, αλλά και κατά του σεπτού προσώπου του Μητροπ. Καλαβρύτων!

• Το να πη ένας επίσκοπος «φτύστε» όσους στηρίζουν νομοθετικά «γάμο ομοφυλοφίλων», ισοδυναμεί με το «μαυρίστε τους». Μήπως είναι και αυτό ρατσισμός;

• Αλλ’ εμείς ρωτάμε: Όταν κυριολεκτικά και συμβολικά «φτύνουν» το Πρόσωπο του Αναμαρτήτου Ιησού Χριστού (ιδέ θεατρικό έργο «Jesus Christ-Super Star»), αυτό δεν είναι ρατσισμός;

Περιοδικό «Ιωάννης ο Βαπτιστής», Απρίλιος 2018, Τεύχος 637

«ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΨΥΧΗΣ…, π. ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΑΝΟΥ»

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκαν διάφορα άτομα, ειδικά θέματα της ψυχής τους.

Λεπτά, ευαίσθητα, μυστικά, προσωπικά. Χωρίς υπεκφυγές και προσχήματα.

Χύμα. Έκθεση ψυχής.

Κάτι σαν εξευτελισμός. Μα μπροστά στην αγάπη του Χριστού, που αμέσως σε αγκαλιάζει και δεν σε αφήνει να νιώσεις ρεμάλι κι ερείπιο.

Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε ότι έκανε φόνο. Πριν πολλά χρόνια.

Το πρώτο διαζύγιο. Με τις χαρτοπετσέτες να κολλούν στο πρόσωπό της, που έκλαιγε ατέλειωτα.

Η πρώτη έκτρωση. Πού δεν ήταν μια, μα έξι. Και της έφεραν κατάθλιψη βαριά.

Η πρώτη κοπέλα που ήταν ομοφυλόφιλη. Ήρθε με τη φίλη της κι ήθελαν να με δουν μαζί. «Είμαστε ζευγάρι», μου είπαν.

Ο πρώτος νέος που ήταν ομοφυλόφιλος. Ήρθε απ’ τη Βόρεια Ελλάδα, ειδικό ταξίδι με το μηχανάκι του, να πει μόνο αυτό και να φύγει πάλι.

Η πρώτη μοιχεία και παράλληλη σχέση. Που οδήγησαν την απατημένη γυναίκα σε καρκίνο.

Το πρώτο πρησμένο μάτι που μαύρισε ο πατέρας δίνοντας μπουνιές στην κόρη, επειδή ήταν μεθυσμένος.

Ο πρώτος σωματικός βιασμός του γονιού στην κόρη, που την τρέλανε και την έκανε μόνιμο θαμώνα ψυχιάτρων και εξορκιστών.

Οι ατέλειωτοι ψυχικοί βιασμοί μικρών και μεγάλων.

Η πρώτη σοβαρή κλοπή. Που γέμιζε τον ύπνο εφιάλτες και ιδρώτα.

Η πρώτη φορά που άκουσα γι’ αδέρφια που δεν ξαναμιλούν σ’ αδέρφια και γονείς εδώ και χρόνια.  Για οικόπεδα και κληρονομιές και διαθήκες.

Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα ατέλειωτα, ανείπωτα και ταπεινά.

Μα τόσο ανθρώπινα, αληθινά και καθημερινά, που χτυπούν την πόρτα και των καλύτερων και «ηθικών» σπιτιών.

Το πετραχήλι μου.

Ένα πανί τυλιγμένο στο λαιμό μου.

Γεμάτο σταυρούς και κρόσσια.

Την πρώτη μέρα, όταν το βγάζω απ’ το κουτί του είναι λίγο σκληρό, άκαμπτο κι ατσαλάκωτο.

Μα σιγά-σιγά γίνεται μαλακό και ευέλικτο.

Και γυρίζει όπως το πας, όπου το πας, τυλίγοντας το κεφάλι του καθένα που γονατίζει με δακρυσμένα μάτια στο Χριστό.

Όμως οι απόψεις των ανθρώπων απέξω, είναι τόσο στενές και μονοκόμματες, οι κρίσεις στυγνές κι αδίστακτες, η γλώσσα ξύλινη σα μασίφ ρόπαλο, και οι αποφάσεις συχνά καταδικαστικές. Για το πυρ το εξώτερον.

Ευτυχώς η εξομολόγηση γίνεται κρυφά, μυστικά.

Διότι στα φανερά, δεν θα ήταν εξομολόγηση λύτρωσης, μα αφορισμού. Αφού πάντα κάποιοι «καλοί» θα είχαν τον πειρασμό να τη μετατρέψουν σε λιθοβολισμό και άσπλαχνο θάψιμο ευαίσθητων ψυχών, που παλεύουν να βρουν την ευτυχία, με τον τρόπο του ο καθένας.

Με τα λάθη και τις περιπέτειές του.

Παλεύουν ακόμα.

Μιας και δεν βλέπουν δίπλα τους ανθρώπους-αληθινούς οδοδείκτες ευτυχίας, μα κυρίως λαμπρούς-πομπώδεις κήρυκες φαντασιακής αγιότητας, ανέραστης ευτυχίας και λιπαρής υποκρισίας.

Ένας απ’ αυτούς-λυπηρό-κι εγώ.

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας