« Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ NETWEEK »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα των δέκα λεπρών, αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε ένα ακόμη θαύμα του Κυρίου μας. Ο Χριστός θεραπεύει δέκα λεπρούς ανθρώπους. Η ασθένεια της λέπρας είναι φοβερή, ιδιαίτερα στα παλαιά χρόνια που δεν υπήρχε θεραπεία. Η λέπρα, αλλιώς ασθένεια του Χάνσεν, είναι μια ασθένεια που προσβάλει το δέρμα και τα νεύρα που βρίσκονται σ’ αυτό. Η λέπρα παραμορφώνει τον άνθρωπο. Και σήμερα υπάρχει η ασθένεια αυτή, αλλά θεραπεύεται. Προβληματική καθίσταται στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου εκεί η φαρμακευτική φροντίδα δεν είναι επαρκής. Αυτή λοιπόν η ασθένεια είχε κάνει τους δέκα λεπρούς να ζητούν επειγόντως τη θεραπεία τους γιατί γνώριζαν πολύ καλά την κατάληξή τους. Η θεραπεία ήταν γι’ αυτούς τους ανθρώπους το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους.

Ο Χριστός, όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς, πηγαίνοντας προς την Ιερουσαλήμ, περνούσε ανάμεσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. Καθώς έμπαινε σε ένα χωριό τον συνάντησαν δέκα λεπροί. Δεν τον πλησίασαν γιατί απαγορευόταν και στάθηκαν από μακριά ζητώντας τη βοήθειά Του. « Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς » ( ΛΟΥΚΑ 17, 13 ). Οι δέκα λεπροί φαίνεται πως είχαν μέσα τους κάποια πίστη στον Ιησού Χριστό. Και αυτό το βλέπουμε από την εμπιστοσύνη και την υπακοή που έδειξαν στα λόγια του Χριστού, όταν τους είπε να πάνε στους ιερείς προκειμένου να εξετασθούν. Στο δρόμο για τους ιερείς οι δέκα λεπροί καθαρίσθηκαν θαυματουργικά. Το θαύμα αυτό φανερώνει ότι ο Κύριος είναι ο αληθινός Θεός και Σωτήρας μας και ότι η αγάπη του για μας τους ανθρώπους είναι απεριόριστη.

Αυτό που μας προξενεί εντύπωση στη συνέχεια του Ευαγγελικού αναγνώσματος είναι ότι δεν επιστρέφουν και οι δέκα στον Χριστό, προκειμένου να Τον ευχαριστήσουν. Επιστρέφει μόνο ο ένας και μάλιστα αυτός ήταν και Σαμαρείτης. Η αχαριστία των εννέα λεπρών σε όλο της το μεγαλείο ! Έδειξαν μεγάλη αχαριστία στον ευεργέτη τους. Φαίνεται πως στην καρδιά τους δεν δοκίμασαν ευγνωμοσύνη και αγάπη για τον Κύριο. Ο Χριστός εκφράζει το παράπονό Του στον θεραπευμένο Σαμαρείτη λέγοντας : « Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν, οι δε εννέα που ; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος ; » ( ΛΟΥΚΑ 17, 17 – 18 ). Και είναι δίκαιο το παράπονό Του, βλέποντας την αχαριστία των υπολοίπων λεπρών. Δίνει έμφαση στο γεγονός αυτό.

Δυστυχώς τέτοια αγνωμοσύνη δείχνουμε πολλές φορές και στη σημερινή εποχή. Πόσοι άνθρωποι δεν τρέχουν για βοήθεια στον Θεό, όταν βρίσκονται σε ανάγκη ! Όταν όμως λάβουν την ευεργεσία, τότε πολύ εύκολα ξεχνούν τον Θεό. Αυτό δείχνει πως η πίστη τους δεν συνοδεύεται από την αγάπη. Η πίστη τους είναι λειψή και αρρωστημένη. Η αχαριστία είναι φαινόμενο και της εποχής μας. Πολλοί άνθρωποι πλησιάζουν την Εκκλησία, όταν έχουν διάφορα προβλήματα και την ξεχνούν, όταν λύνονται αυτά. Θεωρούν τον αγιασμένο χώρο της Εκκλησίας σαν μέρος όπου δίνονται λύσεις στις υποθέσεις τους. Θεωρούν τα Μυστήρια της Εκκλησίας σαν κάτι το μαγικό, που μπορεί να τους εξασφαλίσει χαρά και ευημερία. Αλλά η αχαριστία είναι και φαινόμενο μεταξύ των ανθρώπων. Πόσες φορές δεν ευχαριστούμε τους ευεργέτες μας !

Ο Κύριος δικαιώνει και βραβεύει την ευγνωμοσύνη, που τη συναντά στο πρόσωπο του λεπρού Σαμαρείτη. Η ευγνωμοσύνη είναι η πρώτη αρετή, απ’ όπου εκπηγάζουν και τροφοδοτούνται όλες οι άλλες αρετές του ανθρώπου. Η ευγνωμοσύνη συνδέεται με την αγάπη. Τέτοια αγάπη είχε στην καρδιά του και ο Σαμαρείτης. Γι’ αυτό και ο Χριστός του δίνει κάτι πολύ περισσότερο από τη θεραπεία της σωματικής του αρρώστιας. Ο Κύριος χαρίζει στον Σαμαρείτη και τη σωτηρία της ψυχής του, όταν τον διαβεβαιώνει: « Αναστάς πορεύου· η πίστις σου σέσωκέ σε » ( ΛΟΥΚΑ 17, 19 ). Ο Χριστός ευαρεστείται όταν βλέπει ανθρώπους με λεπτά συναισθήματα και γι’ αυτό δίνει πλουσιοπάροχα την Χάρη Του. Η Χάρη του Θεού είναι εκείνη, που μεταμορφώνει, καταξιώνει και θεώνει τον άνθρωπο.

Αγαπητοί μου φίλου, ο Χριστός βρίσκεται πάντοτε κοντά μας και μας βοηθά. Ας προσπαθήσουμε στη ζωή μας να μοιάσουμε στον λεπρό Σαμαρείτη και όχι στους εννέα αγνώμονες. Είναι σημαντικό στη ζωή μας να έχουμε ευγνωμοσύνη για ότι μας προσφέρει ο Χριστός, αλλά και απέναντι στους συνανθρώπους μας. Η ευγνωμοσύνη προσελκύει την Χάρη του Θεού. Και εμείς πρέπει από τώρα να μάθουμε να είμαστε ευγνώμονες. Για κάθε τι που μας προσφέρει ο Θεός αλλά και για ότι μας δίνουν οι συνάνθρωποί μας, πρέπει πάντα να εκφράζουμε την ευχαριστία μας. Η ευγνωμοσύνη συνδέει με την αγάπη τον ευεργέτη και τον ευεργετημένο. Γι’ αυτό από σήμερα κιόλας ας αλλάξουμε τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στους ευεργέτες μας. Είτε Αυτός είναι ο Θεός, είτε είναι οι συνάνθρωποί μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ »

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τον Χριστό να φεύγει για τη Γαλιλαία, μαθαίνοντας για τη σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή. Είχε προηγηθεί η Βάπτιση του Ιησού. Η Αγία μας Εκκλησία έχει ονομάσει τη συγκεκριμένη Κυριακή, ως Κυριακή μετά τα Φώτα γιατί ακολουθεί την μεγάλη εορτή των Θεοφανείων. Στην Γαλιλαία ο Χριστός θα ξεκινήσει το έργο Του. Θα αρχίσει τη δημόσια δράση Του. Πλέον ξεκινά το κήρυγμά Του για την αλλαγή της νοοτροπίας των ανθρώπων. Και το κήρυγμα αυτό δεν είναι άλλο από κήρυγμα μετανοίας. « Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών » ( ΜΑΤΘ. 4, 17 ). Η μετάνοια θα κατέχει πλέον κεντρική θέση στο κήρυγμα του Ιησού απέναντι στην ανθρωπότητα.

Η ανθρωπότητα βρισκόταν μέσα στην αμαρτία και αδυνατούσε να ξεπεράσει την κατάσταση αυτή, χωρίς την Θεία βοήθεια. Οι άνθρωποι πριν την έλευση του Χριστού περίμεναν κάτι να αλλάξει. Γι’ αυτό και βλέπουμε τους Προφήτες να μιλούν για την έλευση του Μεσσία. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος παραπέμπει, στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα, στον Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος λέει τα εξής χαρακτηριστικά λόγια : « Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς » ( ΜΑΤΘ. 4, 15 – 16 ). Ο Προφήτης Ησαΐας μιλάει για το Φως, το Οποίο είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Μόνο με τον Χριστό μπορούμε να ελπίζουμε.

Με την μετάνοια αποκτάμε αίσθηση της αμαρτίας και επίγνωση της ασθένειάς μας. Αν στη σημερινή εποχή έχουμε καταντήσει έτσι, είναι γιατί δεν έχουμε μετάνοια. Βρισκόμαστε σε μια ψυχική κατάσταση υπερηφανείας. Το να πέφτουμε είναι ανθρώπινο, το να μένουμε όμως στην πτώση μας είναι δαιμονικό. Η επίγνωση της κατάστασής μας δεν εκφράζει μια κάποια ψυχολογική αδυναμία, αλλά την απόφασή μας για την άρνηση της αυτοδικαιώσεώς μας. Με την μετάνοια δεν γινόμαστε δούλοι. Επανερχόμαστε στην κατάσταση της ελευθερίας, που ήμασταν πριν από την Πτώση. Με την μετάνοια απελευθερωνόμαστε από την αμαρτία και από τα διάφορα πάθη, που μας ταλαιπωρούν. Δεν υπάρχει αμαρτία που να υπερβαίνει την αγάπη του Θεού. Ο Θεός μας περιμένει πάντοτε, προκειμένου με την μετάνοια να βρισκόμαστε κοντά Του.

Η μετάνοια είναι η πρώτη εντολή του Θεού που δόθηκε ύστερα από την Πτώση. Φανερώνεται μετά το Σταυρό και χαρίζεται ως οδός σωτηρίας στον κάθε άνθρωπο που καθημερινά αμαρτάνει. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να οδηγείται στην απελπισία. Ότι και να έχει κάνει στη ζωή του. Οφείλει να μετανοεί, να εξομολογείται και να έχει την εμπιστοσύνη του στον Θεό. Ο μεγάλος πειρασμός είναι η απελπισία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, ο Οποίος μας αγαπά υπερβολικά. Το να πέφτει ο άνθρωπος και να αμαρτάνει είναι ανθρώπινο και το γνωρίζει αυτό ο Θεός. Το να απελπίζεται όμως είναι σατανικό και οδηγεί σε αδιέξοδο. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή πρέπει να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στον Ιησού Χριστό και από Αυτόν να αντλούμε δύναμη. Είναι απαραίτητο για να μην απελπιζόμαστε.

Η αιτία της κολάσεώς μας δεν θα είναι η αμαρτία, αλλά η άρνηση της προσφερόμενης αγάπης του Χριστού, που δίνεται στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από το σωστικό αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας μας. Καταφεύγουν σε ψυχοθεραπείες, προκειμένου να βρίσκονται στο πνεύμα της εποχής. Δεν αποκλείουμε την επιστήμη της Ψυχολογίας, όπου χρειάζεται και είναι απαραίτητο. Η Εκκλησία είναι αντίθετη με την αντικατάσταση του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως από την Ψυχολογία. Αυτά που μας τρελαίνουν είναι τα πάθη και οι αδυναμίες μας. Αυτά οφείλουμε να τα βγάζουμε από τη ρίζα τους. Και αυτό φυσικά επιτυγχάνεται με το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Βέβαια προαπαιτούμενο του Μυστηρίου είναι η ειλικρινής μας μετάνοια.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός μας καλεί σε μετάνοια. «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών » ( ΜΑΤΘ. 4, 17 )». Με το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ας ανταποκριθούμε σε αυτό το σωτήριο κάλεσμα του Χριστού μας. Ας μετανοήσουμε όλοι μας για τις πτώσεις και τις αμαρτίες μας. Όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί. Γι’ αυτό και όλοι μας χρειαζόμαστε την μετάνοια και το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μόνο έτσι θα προσελκύσουμε την Χάρη και το έλεος του Θεού. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μιλάμε για δικαιοσύνη μόνο. Μιλάμε κυρίως για την αγάπη του Θεού, που προσφέρεται με αφθονία στο Μυστήριου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Γι’ αυτό μην περιφρονήσουμε το σωστικό αυτό Μυστήριο.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ, ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΚΑΒΑΡΝΟ »

« Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ »

Βρισκόμαστε ήδη, αγαπητοί μου φίλοι, στην ανατολή του Νέου Έτους και προσευχόμενοι ζητάμε από τον Θεό τη βοήθειά Του, προκειμένου να ανταποκρινόμαστε στις δυσκολίες της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι της Νέας Εποχής προσπαθούν με κάθε τρόπο να βγάλουν την χαρά και την ελπίδα από τη ζωή μας. Εμείς όμως οι Χριστιανοί δεν θα τους κάνουμε την χάρη να απογοητευθούμε. Εμείς έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στον Χριστό και από Εκείνον αντλούμε την δύναμη, προκειμένου να ανταποκριθούμε επάξια στις ανάγκες της ζωής. Δυστυχώς οι προσκυνημένοι στην μασονία, στους ρόταρυ, στους λάϊονς και αλλού προσπαθούν με όλες τις δυνάμεις τους να καταστρέψουν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν θα τα καταφέρουν ! Στο τέλος θα νικήσει ο Χριστός.

Με την ελπίδα του στον Χριστό ζούσε και ο Μέγας Βασίλειος. Η ζωή του ήταν γεμάτη πίστη προς τον Θεό και αγάπη προς τον πλησίον. Όπως τότε έτσι και σήμερα μία από τις νίκες του σατανά είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν άγιοι και αγιότητα, αλλά μόνο διεφθαρμένοι και χυδαιότητα. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Σε κάθε εποχή υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό και Τον υπηρετούν με τα έργα τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με τα έργα του σκότους, δεν είναι διεφθαρμένοι και άτιμοι. Η ζωή των αγωνιστών Χριστιανών είναι ένα ευώδες θυμίαμα προς τον θρόνο του Θεού. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Μέγας Βασίλειος. Η ζωή του ήταν μια διαρκής προσευχή, ένας αδιάκοπος αγώνας και μια συνεχής σπουδή στα ιερά γράμματα.

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν μεγάλος ασκητής. Την ζωή του την είχε αφιερώσει ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ασκητική του ζωή ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Δεν ακολουθούσε την ζωή των υπολοίπων νέων, αλλά συνεχώς αγωνιζόταν για την κατά Χριστόν προκοπή του. Μετά τις σπουδές του αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου. Στο μοναστήρι αυτό έγινε μοναχός μαζί με το φίλο του Γρηγόριο το Ναζιανζηνό και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Στον ιερό αυτό χώρο έγραψε τους « Κανονισμούς δια τον Μοναχικόν βίον », κανόνες που ρυθμίζουν την ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας. Σε όλους τους βαθμούς της Ιερωσύνης δεν ξεχνούσε την άσκηση, την νηστεία και την προσευχή. Αυτή την πτυχή της ζωής του αποσιωπούν τεχνηέντως μερικοί Χριστιανοί.

Ο Μέγας Βασίλειος διακρινόταν και για την αγάπη του προς τον πλησίον, κάνοντας πολλά έργα φιλανθρωπίας. Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του ήταν η περίφημη « Βασιλειάδα ». Ουσιαστικά η « Βασιλειάδα » υπήρξε ένας πρότυπος οίκος για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών αρρώστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους, του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με έναν αληθινά χριστιανικό τρόπο. Μίλησε επίσης για την κοινοκτημοσύνη. Ότι αγαθό ανήκει σ' έναν άνθρωπο, ανήκει και στον πλησίον του. Αυτή, βέβαια, η στάση απαιτεί την ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου και δεν μπορεί να προέρχεται από κανενός είδους καταναγκασμό. Είναι η τέλεια Χριστιανική ζωή.

Ένα άλλο τάλαντο του Μεγάλου Βασιλείου ήταν η τεράστια θεολογική του μόρφωση, με την οποία κατατρόπωσε τους αιρετικούς της εποχής του. Στους αγώνες του κατά του Αρειανισμού, ως επίσκοπος πλέον, συγκρούσθηκε με την κρατική εξουσία που θέλησε να επιβάλλει στην Εκκλησία τις απόψεις του Αρείου. Ο Μέγας Βασίλειος είναι ένας από τους σημαντικότερους δογματικούς θεολόγους με σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του Τριαδολογικού δόγματος. Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι εννέα ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται δέκα φορές το χρόνο.

Αγαπητοί μου φίλοι, ας έχουμε στη ζωή μας ως πρότυπα τους Αγίους της Εκκλησίας και ιδιαίτερα σήμερα τον Μέγα Βασίλειο. Η απουσία της αγιότητας παραμορφώνει τη ζωή μας και τον κόσμο. Οι Άγιοι – κατά τον Πρωτοπρεσβύτερο Μιχαήλ Καρδαμάκη – « βοηθούν, συντρέχουν, υποφέρουν, σηκώνουν το σταυρό μας, μας αγαπούν και γίνονται με την αγιότητά τους υπόδειγμα και μίμηση των πιστών, ώστε κι εμείς να χαιρόμαστε τη φιλάνθρωπη κοινωνία και τον πλούτο των ευεργεσιών τους » ( Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 211 ). Ας είναι λοιπόν το Νέο Έτος 2012, η αφορμή για ένα καινούργιο ξεκίνημα στην πνευματική ζωή. Ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε τους Αγίους της Εκκλησίας και όχι τα πρότυπα που μας πλασάρουν μέσα από την τηλεόραση. Εἰναι καιρός να ξυπνήσουμε και να αντιδράσουμε. Καλή και ευλογημένη χρονιά!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.