Μετά
το συγκλονιστικό θαύμα, αγαπητοί μου φίλοι, του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων
και των δύο ιχθύων στην έρημο, που ακούσαμε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της
προηγούμενης Κυριακής, ο Κύριος ζήτησε από τους μαθητές Του να περάσουν με το
πλοίο στο απέναντι μέρος της λίμνης. Ο Ίδιος δε ανέβηκε στο βουνό, προκειμένου
να προσευχηθεί μόνος Του. Μόλις όμως νύκτωσε, το πλοίο των μαθητών είχε
προχωρήσει στη μέση της λίμνης και κλυδωνιζόταν από τα άγρια κύματα. Λίγο πριν
ξημερώσει, οι μαθητές ταλαιπωρημένοι από τη φοβερή τρικυμία, είδαν μέσα στο
σκοτάδι τρομοκρατημένοι μία ανθρώπινη μορφή να πλησιάζει προς αυτούς,
περπατώντας πάνω στα κύματα, σαν φάντασμα. Και από το φόβο τους έβγαλαν κραυγές
αγωνίας. Αμέσως όμως άκουσαν τη φωνή του Κυρίου να τους λέει: «Θαρσείτε, εγώ
ειμι· μη φοβείσθε» (ΜΑΤΘ. 14, 27).
Γιατί όμως ο Κύριος, τους άφησε όλη τη
νύκτα να βασανίζονται με τα πελώρια κύματα και δεν τους βοήθησε αμέσως; Γιατί
δεν ήλθε κοντά τους μόλις κινδύνεψε η ζωή τους; Και μάλιστα εμφανίσθηκε με
τέτοιο τρόπο που επέτεινε ακόμη περισσότερο το φόβο και την αγωνία τους; Οι
ιεροί ερμηνευτές εξηγούν ότι ο Χριστός άφησε τους μαθητές να συγκλονίζονται όλη
τη νύκτα, για να τους ανάψει μεγαλύτερη την επιθυμία της σωτηρίας τους. Ο
Χριστός τους άφησε σε αυτή την κατάσταση, για να κατανοήσουν την μικρότητα και
την αδυναμία τους. Να κατανοήσουν την εξάρτησή τους από Αυτόν και να
λαχταρήσουν την παρουσία Του. Γι’ αυτό και δεν αποκάλυψε αμέσως τον εαυτό Του,
καθώς περπατούσε πάνω στα κύματα, αλλά τους άφησε, καθώς πλησίαζε περισσότερο
κοντά τους, να ζουν σε ακόμη μεγαλύτερη αγωνία. Ότι κάνει ο Κύριος δεν είναι
τυχαίο, αλλά αποσκοπεί σε κάτι σημαντικό.
Αυτή η εικόνα της τρικυμισμένης λίμνης
είναι μία μικρογραφία και της δικής μας πολυκύμαντης ζωής. Κάτι παρόμοιο κάνει
ο Κύριος και στη δική μας ζωή. Δεν εμφανίζεται και δεν αποκαλύπτεται αμέσως
μόλις αρχίζουμε να συγκλονιζόμαστε από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της
ζωής μας, αλλά έρχεται στην ύστατη στιγμή της αγωνίας μας και της υπομονής μας.
Μήπως ο Κύριος δεν ξέρει τους φόβους μας και τους πειρασμούς μας; Ασφαλώς και
τα ξέρει όλα. Αλλά με τον τρόπο αυτό μας παιδαγωγεί και μας διδάσκει να μην
περιμένουμε αμέσως τη λύση των προβλημάτων μας. Μας διδάσκει με τον τρόπο αυτό
να υπομένουμε όσα έρχονται στη ζωή μας με γενναιότητα. Γνωρίζει καλά ο Χριστός
ότι η περίοδος αυτή που Τον περιμένουμε με ιερή προσδοκία να έλθει στο πλοιάριο
της ψυχής μας, είναι η πιο γόνιμη περίοδος της ζωής μας. Μέσα σε αυτή την
περίοδο καλλιεργούμαστε σε βάθος, στην υπομονή, στην προσευχή, στην επιμονή και
στην πίστη.
Μέχρι κάποια στιγμή να ακούσουμε κι εμείς
τη φωνή του Χριστού στη ζωή μας: «Θαρσείτε, εγώ ειμι» (ΜΑΤΘ. 14, 27). Κι αμέσως
γεμίζουμε ειρήνη και χαρά καθώς γαληνεύει η τρικυμισμένη ζωή μας. Παίρνουμε
θάρρος και δύναμη για να διαπεράσουμε τη θάλασσα των δοκιμασιών, να συνεχίσουμε
το ταξίδι αυτής της ζωής προς την αντίπερα όχθη, στην ουράνια γαλήνη και
ασφάλεια. Πιο κάτω στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα βλέπουμε τον Απόστολο Πέτρο, μέσα
στον τρόμο της τρικυμίας, να φωνάζει: «Κύριε, αν είσαι Εσύ, δώσε μου εντολή να
έλθω κοντά Σου περπατώντας στα νερά» (ΜΑΤΘ. 14, 28). Και μόλις ο Κύριος τον
κάλεσε, κατέβηκε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατά πάνω στα νερά. Όταν
όμως κάποια στιγμή κοίταξε τον άνεμο, που ήταν δυνατός, φοβήθηκε, άρχισε να
βουλιάζει και κραύγασε δυνατά: «Κύριε, σώσε με!» (ΜΑΤΘ. 14, 30).
Γιατί όμως συνέβη αυτό; Ο Πέτρος που δεν
φοβήθηκε τον μεγαλύτερο κίνδυνο, να περπατήσει πάνω στη θάλασσα, τώρα φοβάται
τον μικρότερο, τον άνεμο, μην τον ρίξει κάτω; Και ενώ ήταν ψαράς και καλός
κολυμβητής; Ο Πέτρος φοβήθηκε, γιατί ήταν μέσα του πιο ισχυρή η ολιγοπιστία.
Γι’ αυτό και ο Κύριος δεν επιτιμά τον άνεμο, αλλά τον Πέτρο που ολιγοπίστησε.
Για να του δείξει ότι δεν τον νίκησε η μανιασμένη ορμή του ανέμου, αλλά η
τρεμάμενη πίστη του. Αν δεν ασθενούσε η πίστη του θα μπορούσε πολύ εύκολα να
συνεχίζει να στέκεται όρθιος, αντιμέτωπος με τον άνεμο. Γιατί ο Κύριος που τον
ενίσχυσε να περπατά πάνω στα κύματα, θα τον ενίσχυε να μένει ασάλευτος και στη
βία του ανέμου. Ο Απόστολος Πέτρος ενώ στην αρχή είχε ακλόνητη πίστη στα λόγια
του Χριστού, μετά χάνει αυτή την πίστη και ολιγοπιστεί. Κάτι που κάνουμε κι
εμείς οι Χριστιανοί πολλές φορές στη ζωή μας.
Αγαπητοί μου φίλοι, έτσι συμβαίνει συχνά
και στη δική μας ζωή. Ενώ με την Χάρη του Θεού ξεπερνάμε εμπόδια και δυσκολίες,
τα χάνουμε στα μικρότερα και ευκολότερα! Και αυτό γιατί είμαστε ολιγόπιστοι.
Και έρχεται ο Κύριος να μας ελέγξει και να μας πει πως δεν φταίνε οι τρικυμίες
και οι άνεμοι της ζωής μας, αλλά η δική μας ολιγοπιστία. Στα μικρά λοιπόν αλλά
και στα μεγάλα κύματα και προβλήματα της ζωής μας, αναγνωρίζοντας την
ολιγοπιστία μας, ας κραυγάσουμε κι εμείς με θέρμη στον Κύριο: «Κύριε, σώσε
με!» (ΜΑΤΘ. 14, 30). Και ο Κύριος θα μας πιάνει από το χέρι και θα μας ενισχύει
στην πορεία μας και θα μας κρατά ολόρθους πάνω από τα κύματα της ζωής. Να
είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Αρκεί βέβαια κι εμείς να ζητάμε τη βοήθεια του
Χριστού. Όχι να περιμένουμε από τον Χριστό και μόνο την κίνηση. Χρειάζεται και
η δική μας προσπάθεια.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
