« Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, 29.05.1453 »

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ »

Στη σημερινή Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε ότι ο Απόστολος Παύλος κάλεσε στην Μίλητο της Μικράς Ασίας τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου και τους μίλησε με πολλή θερμότητα. Όπως θα λέγαμε σήμερα, συνεκάλεσε ιερατικό συνέδριο για τους κληρικούς της μεγάλης αυτής περιφέρειας. Από τότε, που ο Απόστολος Παύλος έσπειρε εκεί τον λόγο του Χριστού, μέχρι των ημερών μας η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ριζωμένη στη γη αυτή με πολλές επισκοπές και πλήθος μνημεία, που δυστυχώς το 1922 αφανίσθηκαν λόγω της Μικρασιατικής συμφοράς. Έτσι η λυχνία της Εκκλησίας της Μιλήτου, της Εφέσου, της Σμύρνης και των άλλων αλησμόνητων πατρίδων, κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού, μετακινήθηκε, όπως λέει η Αποκάλυψη. «…Μετανόησον…ει δε μη, έρχομαί σοι ταχύ και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (ΑΠΟΚ. 2, 5).

Και ποιο ήταν το θέμα της ομιλίας του Αποστόλου Παύλου; Είπε στους πρεσβυτέρους, ότι δεν πρέπει να λησμονούν, πως είναι ποιμένες. Χειροτονήθηκαν από τα χέρια του και από το Άγιο Πνεύμα, για να ποιμαίνουν την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού. Γι’ αυτή την Εκκλησία αξίζει να εργασθούν, να κοπιάσουν και να θυσιασθούν ακόμη, αφού και ο Κύριος την απέκτησε δίνοντας γι’ αυτήν αυτό το τίμιο Αίμα Του πάνω στον Σταυρό. Σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου οι κληρικοί πρέπει να προσέξουν πολύ πρώτα τον εαυτό τους και κατόπιν το ποίμνιο, που τους έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία. Πρέπει όμως και πολύ να κοπιάσουν. Ως ποιμένες λογικών προβάτων οφείλουν να μιμηθούν τουλάχιστον τους βοσκούς των αλόγων ζώων, οι οποίοι κοπιάζουν πολύ. Και ο Χριστός, όταν προετοίμαζε τους μαθητές Του για την αποστολή που θα αναλάμβαναν, τους υπενθύμισε, τι κάνει ένας καλός βοσκός.

Στη σημερινή εποχή που τόσες αιρέσεις και θρησκείες έχουν κατακλύσει τον κόσμο, οι κληρικοί παντός βαθμού αλλά και οι Χριστιανοί όλοι οφείλουμε να προστατεύσουμε την πίστη μας από τις διάφορες πλάνες. Ειδικά σήμερα που έχουμε και τον πόλεμο από αυτούς που βρίσκονται μεν μέσα στην Εκκλησία, αλληθωρίζουν δε προς άλλες αιρέσεις και θρησκεύματα, προωθώντας τον Οικουμενισμό και τον Διαθρησκειακό Συγκρητισμό, είναι επιτακτική ανάγκη να αγωνισθούμε με όλη μας τη δύναμη. Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την διασφάλιση της Ορθόδοξης πίστης. Στην ιστορία δεν έχουμε ούτε έναν Άγιο της Εκκλησίας, που να ήταν αδιάφορος στα θέματα της πίστης και της ιερής παράδοσης. Σήμερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα και αυτή του Οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστης, και να σιωπά ως δήθεν «πολύ διακριτικός».

Άραγε σε τι ωφελούν οι διάλογοι, από πλευράς Ορθοδόξων, με κάθε είδους αιρετικό; Ο διάλογος γίνεται για να βγει κάποιο αποτέλεσμα. Όταν δεν βγαίνει αποτέλεσμα είναι άκαρπος. Ακόμη και οι διάλογοι που γίνονται με άλλες θρησκείες, που δεν υπάρχει τίποτα κοινό μαζί τους, γίνονται δήθεν, όπως υποστηρίζουν αυτοί που τους κάνουν, για το καλό του κόσμου, για την παγκόσμια ειρήνη. Οι μέχρι τώρα γενόμενοι διάλογοι όπως απέδειξαν τα πράγματα υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν και να προωθούν τα σκοτεινά σχέδια της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της πανθρησκείας του Αντιχρίστου. Δυστυχώς μέσα σε αυτές τις συναντήσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, συμμετέχουν και Ορθόδοξοι κληρικοί, οι οποίοι συμπροσεύχονται μαζί με τους αιρετικούς, κάτι που απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος και κύριος σκοπός της Νέας Εποχής είναι η δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων για την οικοδόμηση μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλαδή η ενοποίηση της ανθρωπότητας, πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική και η επίτευξη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία ενός νέου Μεσσία, ο οποίος θα είναι ταυτόχρονα πολιτικός ηγέτης και θρησκευτικός, της νέας παγκόσμιας θρησκείας που θα προέλθει από την ομογενοποίηση και τον συγκερασμό όλων των θρησκειών του κόσμου. Αυτήν όμως την ιδέα του συγκρητιστικού τύπου ομογενοποίησης της ανθρωπότητας, που οραματίζονται οι σχεδιαστές της Νέας Εποχής, ομολογούν επίσης οι πρωτεργάτες των Διαθρησκειακών διαλόγων. Σε τέτοιους διαλόγους είναι απαράδεκτο να συμμετέχουν Ορθόδοξοι κληρικοί, οι οποίοι πρέπει να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας του Χριστού.

Αγαπητοί μου φίλοι, οι σημερινοί εορταζόμενοι Άγιοι Πατέρες, που συμμετείχαν στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συγκλήθηκε το έτος 325 μ.Χ στην Νίκαια της Βιθυνίας, αγωνίσθηκαν εναντίον της αίρεσης. Κατατρόπωσαν την αίρεση του Αρείου. Η Εκκλησία μας τους προβάλλει κατά τη σημερινή Κυριακή γιατί θέλει να δείξει την αξία της πίστης και το πόσο πρέπει να αγωνιζόμαστε για την διαφύλαξή της. Ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, προτρέπει τους πρεσβυτέρους τη Μιλήτου να εργασθούν, να κοπιάσουν και αν χρειασθεί να θυσιασθούν για την Εκκλησία του Χριστού. Αυτό καλεί να κάνουν και όλοι οι Χριστιανοί, γιατί Εκκλησία είμαστε όλοι μαζί, και κληρικοί και λαϊκοί. Δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, όπως θέλησε να περάσει η Σύνοδος της Κρήτης. Μία είναι η Εκκλησία. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΒΕΡΙΝΟΥ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, 27.05.2017 »

« ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΦΕΤΕΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ, ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, 26.05.2017 »

« ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΙΟΝΙΟΥ, 22.05.2017 »

« ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ »

Η Χριστιανική θρησκεία, αγαπητοί μου φίλοι, είναι η μόνη, η οποία αντιμετώπισε, στην πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας, τις μεγαλύτερες αντιδράσεις και τους σκληρότερους διωγμούς. Ο Ιδρυτής της, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, πρώτα από την ημέρα της γέννησής Του υπέστη διώξεις, συκοφαντίες, περιφρονήσεις και τέλος τον μαρτυρικό θάνατο πάνω στον Σταυρό. Μετά την ημέρα της Πεντηκοστής οι Απόστολοι άρχισαν το ιεραποστολικό τους έργο, τη διάδοση του Ευαγγελίου. Από τα πρώτα βήματά τους υπέστησαν τα πάνδεινα. Επί τρεις ολόκληρους αιώνες η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν σε διωγμό. Ο Χριστιανισμός δεν χρησιμοποίησε βία, αλλά με την δύναμη του Πνεύματος νίκησε και το ψεύδος και την αδικία. Ίσως οι σκληροί διωγμοί να ήταν παραχώρηση της θείας Πρόνοιας, για να καταδειχθεί λαμπρότερο το μεγαλείο του Χριστιανισμού.

Αφού η Εκκλησία ποτίσθηκε με τα αίματα των Χριστιανών μαρτύρων στους τρεις πρώτους αιώνες της ιστορίας της, παρουσιάσθηκε  η προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, στην Ναϊσό της Άνω Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας). Το ακριβές έτος της γέννησής του δεν είναι γνωστό, θεωρείται όμως ότι γεννήθηκε μεταξύ των ετών 272-288 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος, που λόγω της χλωμότητας του προσώπου του ονομάσθηκε Χλωρός, και ήταν συγγενής του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Μητέρα του ήταν η σήμερα εορταζομένη Αγία Ελένη, κόρη ενός ιδιοκτήτη πανδοχείου από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Η Αγία Ελένη ήταν Χριστιανή και ήταν αυτή που του μετέδωσε τον σεβασμό προς την Χριστιανική πίστη. Του μετέδωσε την αγάπη της για την Εκκλησία του Χριστού.

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε κύριος της μεγάλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το έτος 313 μ.Χ. εξέδωσε το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων, με το οποίο κατέστησε την Εκκλησία ελεύθερη και ισότιμη με τις άλλες θρησκείες. Έτσι οι Χριστιανοί απέκτησαν ελευθερία στις κινήσεις τους. Έκτιζαν Ναούς, διοργάνωναν τη λατρεία και ανέπτυσσαν κοινωνική δράση. Αρχίζει η περίοδος της ελεύθερης διάδοσης της Χριστιανικής διδαχής. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε στυλοβάτης του Χριστιανικού μεγαλείου. Πρόσφερε στην Εκκλησία τις καλές του υπηρεσίες. Σταμάτησε το ψεύδος της ειδωλολατρίας και δημιουργήθηκε ένας νέος πνευματικός πολιτισμός με οικουμενική διάσταση. Η Χριστιανική διδασκαλία με εκτίμηση προς την ελληνική σκέψη συντελεί στην ανύψωση του Ελληνισμού, ύστερα από την κατάπτωση των Ρωμαϊκών χρόνων.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε τη νέα πρωτεύουσα του κράτους, την Κωνσταντινούπολη, όπου οι βάρβαροι λαοί με το Χριστιανικό βάπτισμα και την ελληνική μόρφωση μεταμορφώθηκαν σε βυζαντινούς Έλληνες. Αναπτύσσεται με την θεολογία το ανθρωπιστικό ελληνοχριστιανικό πνεύμα, το οποίο υπήρξε ισχυρότατος δεσμός ένωσης των εθνικών πληθυσμών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός με τις υψηλές υπηρεσίες της ελληνικής σκέψης και παιδείας υπήρξε κύριος παράγοντας εκπολιτισμού βαρβάρων λαών, μάλιστα των Σλάβων. Βέβαια υπάρχουν και οι επικριτές κατά του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Με την ελευθερία που παραχώρησε στην Εκκλησία, έδωσε δυνατότητες να εισέλθουν στους κόλπους της άνθρωποι όχι από αγνή και καθαρή πίστη, αλλά από ιδιοτελή κριτήρια. Δημιουργήθηκε κατάπτωση των υψηλών Χριστιανικών ηθών. Βέβαια γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Μέγας Κωνσταντίνος, αλλά οι ιδιοτελείς αυτοί άνθρωποι. 

Όμως στην Βυζαντινή αυτοκρατορία αναπτύχθηκαν και υπέροχες Εκκλησιαστικές προσωπικότητες με πολυμερή μόρφωση που καλλιέργησαν τα Χριστιανικά γράμματα και θεμελίωσαν την Χριστιανική θεολογία. Η μεγάλη Εκκλησιαστική, κοινωνική και φιλανθρωπική δράση των υπέροχων Ιεραρχών αποτελεί το μεγαλείο της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία πολύ σωστά κατέταξε τον Μεγάλο Κωνσταντίνο μεταξύ των Αγίων της. Είπε καθηκόντως το ευχαριστώ της. Ανέδειξε την μετάνοιά του και την επιστροφή του στην Χριστιανική πίστη. Εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί αναπολούμε τα μαρτύρια των πρώτων Χριστιανών, τις τραγικές συνθήκες που έζησαν και την παραχώρηση της ελευθερίας στην Εκκλησία. Η Εκκλησία με την ανάπτυξή της και την ανάδειξη λαμπρών Εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, δημιούργησε μοναδικό ανθρωπιστικό πολιτισμό.

Αγαπητοί μου φίλοι, το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, κατά κάποιο τρόπο, σχετίζεται με τη ζωή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Στον σημερινό Απόστολο ακούσαμε την απολογία του Αποστόλου Παύλου προς τον βασιλιά Αγρίππα. Ακούσαμε πως από φοβερός διώκτης κατά του Χριστιανισμού, μεταστράφηκε στην Χριστιανική πίστη. Πηγαίνοντας προς την Δαμασκό ο Απόστολος Παύλος είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, ένα φως και άκουσε τη φωνή του Χριστού ο Οποίος τον καλούσε κοντά Του. Έτσι και ο Μέγας Κωνσταντίνος ενώ προσευχόταν, παρουσιάσθηκε στον ουρανό περί τις μεσημβρινές ώρες το τρόπαιο του Σταυρού, που έγραφε «τούτω νίκα». Εκείνο το βράδυ, στον ύπνο του, εμφανίσθηκε  ο Κύριος με το σύμβολο του Σταυρού και τον προέτρεψε να κατασκευάσει απομίμηση αυτού και να το χρησιμοποιεί ως φυλακτήριο στους πολέμους. Όπως λοιπόν ο Απόστολος Παύλος έγινε Χριστιανός, έτσι και ο Μέγας Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε Χριστιανός σε μεγάλη ηλικία. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.

« ΑΙΝΟΙ ΠΛΑΓΙΟΥ Α΄, ΨΑΛΛΕΙ Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΕΛΑΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ »

« 19.05.1919 - ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ »

« ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΡΟΥΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ “ΔΙΑΒΑΣΕΙ” ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ; »

Φθάσαμε και σε αυτό το σημείο. Μία επιδερμική, ταχυδακτυλουργική επαφή και σχέση με την όλη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Ρουχισμός, προσωπικά είδη, κατασάρκια και άλλα πολλά αποτελούν την πλάνη και μωρή ψευδαίσθηση μερίδος των πιστών, οι οποίοι προστρέχουν να "εξασφαλίσουν" και, τρόπον τινά, να εκβιάσουν τη Θεία Χάρη με τακτικές δεισιδαιμονικές, αμαθείς και αλειτούργητες! Όσα ρούχα και να βάλουμε κάτω της Αγίας Τραπέζης, όσα κατασάρκια και αν "ευλογηθούν" στο Ιερό Βήμα, εάν απέχουμε της μετοχής της μυστηριακής εκκλησιαστικής ζωής, ένα είναι σίγουρο: όχι μόνο δεν παρέχουν βοήθεια και ευλογία, αλλά, στον αντίποδα, επιφέρουν τη λοιδορία του ανθρωπίνου προσώπου και τον παμμίαρο γέλωτα των δαιμόνων. Βέβαια, κρίνεται αναγκαίο στο σημείο αυτό, να τονίσουμε ότι ευθύνη στα παραπάνω έχουν και όσοι ιερείς αποδέχονται αυτή την αψυχολόγητη και αποϊεροποιημένη κίνηση και επιθυμία των πιστών. Η Θεία Χάρη δεν ενοικεί στο ρουχισμό νεκρών πνευματικά ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο, δεν παρέχεται "μαγικά", αλλά μυσταγωγικά, πνευματικά, λειτουργικά. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ζητούμε να πιούμε "Αγία ζέση" και να βάζουμε - άκουσον άκουσον! - ακόμη και κατασάρκια ρούχα κάτω από τον Τάφο του Χριστού μας. Εμπαίζουμε καί Θεό και άνθρωπο!

Πηγή: dimitrislikoudis.blogspot.gr

« ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑ, ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ »

«Είναι ανυπόφορος ο δαίμονας της πορνείας και επιτίθεται σφοδρά σε εκείνους που αγωνίζονται εναντίον αυτού του πάθους. Διότι ξεγελά το νου με την ευχάριστη αίσθηση της ηδονής, χωρίς να γίνεται αντιληπτός, και μετά σε ώρα ησυχίας, επιτίθεται μέσω της μνήμηςˑ φλογίζει το σώμα, παρουσιάζει διάφορες μορφές στο νου και τον καλεί να συγκατατεθεί στην αμαρτία. Κατά των λογισμών αυτών είναι πολύ βοηθητικές η νηστεία, η αγρυπνία και η εκτενής προσευχή».

(Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, Ευεργετινός Β΄ σελ. 194)

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, που προέρχεται από τις Πράξεις των Αποστόλων, μας μεταφέρει στην Εκκλησία της Αντιοχείας. Όταν για πρώτη φορά κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο στην Αντιόχεια, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Ο αριθμός των Χριστιανών αυξανόταν καθημερινά. Το θαυμαστό αυτό γεγονός της καρποφορίας του λόγου του Θεού έγινε γνωστό στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, η οποία έστειλε τον Απόστολο Βαρνάβα να επισκεφθεί τη νεοσύστατη Εκκλησία της Αντιοχείας, για να στηρίξει τους πρώτους εκεί Χριστιανούς. Πράγματι, πήγε στην Αντιόχεια ο Απόστολος Βαρνάβας και αφού είδε με πολλή χαρά το πλήθος των Χριστιανών «παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω» (ΠΡΑΞ. 11, 23). Δηλαδή, «τους συμβούλευε όλους να μένουν αφοσιωμένοι στον Κύριο με όλη τους την καρδιά» (ΠΡΑΞ. 11, 23).

Ο Απόστολος Βαρνάβας ήταν ο πιο κατάλληλος για την αποστολή αυτή, διότι είχε το χάρισμα της παρακλήσεως, όπως δηλώνει και το όνομά του, αφού «Βαρνάβας» είναι λέξη αραμαϊκή και σημαίνει «υιός παρακλήσεως». Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι το χάρισμα της παρακλήσεως και γιατί είναι αναγκαίο να το καλλιεργούμε. Η λέξη «παρακαλώ» σημαίνει «ενθαρρύνω, προτρέπω, παρηγορώ, ενισχύω». Με αυτήν την έννοια την χρησιμοποιεί συχνά ο Απόστολος Παύλος. Γράφει στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Ευλογημένος να ’ναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, Πατέρας που μας ελεεί και Θεός που μας δίνει κάθε είδους ενίσχυση. Αυτός μας ενισχύει σε κάθε μας θλίψη. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που μας ενισχύει ο Θεός, μπορούμε κι εμείς να ενθαρρύνουμε, όσους περνούν κάθε είδους θλίψη» (Β΄ ΚΟΡ. 1, 3-4).

Άλλωστε, όπως σημειώνει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, γι’ αυτό και το Άγιον Πνεύμα ονομάζεται Παράκλητος, «δια το παρακαλείν και παραμυθείσθαι και συναντιλαμβάνεσθαι της ασθενείας ημών»ˑ «επειδή μας παρηγορεί, μας εγκαρδιώνει και μας ενισχύει στην ανθρώπινη αδυναμία μας» (Κατηχήσεις, 16, 20). Αυτό είναι το έργο της παρακλήσεως: να προτρέπει τον απελπισμένο αμαρτωλό σε μετάνοια, να ανακουφίζει την ψυχή που αντιμετωπίζει θλίψεις και δοκιμασίες, να ενισχύει τον πιστό Χριστιανό στον αγώνα της αρετής, να ανοίγει σε κάθε άνθρωπο φωτεινούς ορίζοντες ελπίδας με την προοπτική της αιωνιότητας. Το Άγιον Πνεύμα διανέμει ποικίλα χαρίσματα μέσα στην Εκκλησία. Ένα από αυτά τα χαρίσματα είναι και το χάρισμα της παρακλήσεως, το οποίο είναι έργο ιερό και άγιο και το έχουμε ανάγκη στην καθημερινή μας ζωή.

Η ζωή του ανθρώπου είναι ένας διαρκής αγώνας. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για να επιβιώσει, να συντηρήσει την οικογένειά του. Αγωνίζεται να αντιμετωπίσει θλίψεις και δοκιμασίες, όπως π.χ. μία κατάφωρη αδικία, μία οδυνηρή ασθένεια ή ένα βαρύ πένθος. Αγωνίζεται ο πιστός Χριστιανός να υπερνικήσει τα πάθη  και τις αδυναμίες του και να εφαρμόζει το θέλημα του Θεού στη ζωή του. Κάποτε όμως κουράζεται η ψυχή του ανθρώπου, εξασθενούν οι δυνάμεις της και κινδυνεύει από την απογοήτευση και την απελπισία. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο άνθρωπος χρειάζεται τόνωση, ενίσχυση και παρηγοριά. Θέλει κάποιον για να μιλήσει, να πει τον πόνο του, να μοιρασθεί τις αγωνίες και τους προβληματισμούς. Έχει ανάγκη να ακούσει λόγο παρακλήσεως. Έχει ανάγκη από λόγια εμπνευσμένα από το Άγιον Πνεύμα, που μεταδίδουν χάρη, δύναμη και ελπίδα.

Στη σημερινή εποχή που υπάρχουν πολλές και διάφορες ασθένειες, ανεργία, οικονομικά προβλήματα, θάνατοι, διαζύγια, πόλεμοι, προσφυγιά, πάθη και αδυναμίες από πνευματικής πλευράς, χρειαζόμαστε λόγια παρακλήσεως από ανθρώπους που έχουν το χάρισμα αυτό από τον Θεό. Αν δεν στηριχθούμε στον Χριστό θα καταρρεύσουμε και τότε θα χάσουμε τα πάντα, ακόμη και την Βασιλεία του Θεού. Αλλά κι εμείς μπορούμε να βοηθάμε τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπό μας, με ένα λόγο παρηγοριάς, με το να ακούσουμε τον πόνο του. Δυστυχώς σήμερα δεν αντέχουμε να ακούσουμε τους συνανθρώπους μας. Μόλις πάει κάποιος να μας πει τον πόνο του, λέμε εμείς πρώτοι το δικό μας πρόβλημα. Είναι και αυτό ένα φαινόμενο της ταραγμένης εποχής μας. Βιώνουμε έναν ατομισμό. Κοιτάμε μόνο για τα προβλήματά μας και αδιαφορούμε για τα προβλήματα των άλλων.

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι χαρακτηριστική η ζωηρή και θερμή προτροπή του Προφήτη Ησαΐα: «Παρακαλείτε παρακαλείτε τον λαόν μου, λέγει ο Θεός» (ΗΣ. 40, 1). Πόσο επίκαιρος είναι ο προφητικός αυτός λόγος! Ο Θεός μας παροτρύνει να παρηγορούμε και να στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας. Όλοι έχουμε ανάγκη από στηριγμό και ενίσχυση. Ιδιαίτερα σήμερα που τα πάντα γύρω μας έχουν καταρρεύσει και ο κόσμος δεν έχει που να στηριχθεί. Σήμερα έχουμε ανάγκη από «παράκληση», θεία ενίσχυση και παρηγοριά. Και είναι χρέος όλων μας να στηρίζουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Μακάρι ο Πανάγαθος Θεός να μας χαρίσει αυτό το χάρισμα της παρακλήσεως, έτσι ώστε να ξεκουράζουμε και να αναπαύουμε τους συνανθρώπους μας. Το έχουμε όλοι ανάγκη, να ακούμε έναν λόγο παρηγοριάς από τον συνάνθρωπό μας. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.