« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

 

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, αναφέρεται στη θεραπεία ενός παραλυτικού από τον Χριστό. Οι συγγενείς και φίλοι του παραλυτικού έμαθαν ότι κάπου βρισκόταν ο Ιησούς. Πληροφορήθηκαν για τα θαύματά Του και με πίστη οδήγησαν τον παραλυτικό προς Εκείνον που θεράπευε όσους πίστευαν. Ο Ιησούς είδε τον βασανισμένο άνθρωπο. Η πρώτη ενέργεια του Ιησού ήταν να συγχωρήσει τις αμαρτίες του. Η πράξη αυτή του Χριστού σκανδάλισε τους Γραμματείς και Φαρισαίους, οι οποίοι αντέδρασαν με τη συκοφαντία. Άρχισαν να ψιθυρίζουν προς το λαό, μία συνηθισμένη πρακτική των συκοφαντών ο ψίθυρος, ότι ο Χριστός με το να συγχωρεί αμαρτίες, βλασφημεί κατά του Θεού. Ο Χριστός διέγνωσε τις πονηρές σκέψεις των Γραμματέων και Φαρισαίων. Για να τους αποδείξει τη θεϊκή Του δύναμη είπε στον παραλυτικό να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του.

Αμέσως ο παραλυτικός αισθάνθηκε μέσα του μία ανανέωση των δυνάμεών του και στάθηκε στα πόδια του προς γενική κατάπληξη και θαυμασμό όλων των παρισταμένων, εκτός των Γραμματέων και Φαρισαίων. Αυτοί οι θρησκευτικοί άρχοντες του Ιουδαϊκού λαού προσπαθούσαν να βρίσκουν διάφορες προφάσεις, προκειμένου να συκοφαντούν τα θαύματα του Χριστού και να κλονίζουν την πίστη του λαού. Κατηγορούσαν τον Κύριο ότι θεράπευε την ημέρα του Σαββάτου και δήθεν κατέλυε την αργία της ημέρας. Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ήταν διεφθαρμένοι άνθρωποι παρόλο που ήσαν θρησκευόμενοι. Η εσωτερική διαφθορά εκφράζεται με τη διαστρέβλωση των πραγμάτων και με το ψεύδος. Οι υποκριτικοί τύποι ποτέ δεν έλειψαν από τις κοινωνίες των ανθρώπων. Οι ίδιοι παραβάτες των νόμων κραυγάζουν υποκριτικά για δήθεν αξιόποινες πράξεις των άλλων.

Μας κάνει εντύπωση πως το κείμενο λέει ότι ο Χριστός «είδε» την πίστη αυτών που μετέφεραν τον παραλυτικό. Πολλές φορές ακούγοντας ο Θεός τις δεήσεις κάποιων ανθρώπων, θαυματουργεί σε άλλους  για τους οποίους αυτοί προσευχήθηκαν. «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (ΙΑΚ. 5, 16). Δηλαδή, «η παράκληση του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη και αποτελεσματικότητα» (ΙΑΚ. 5, 16). Τέτοιο εύγλωττο παράδειγμα αποτελεί η –ειδωλολάτρισσα μάλιστα– Χαναναία, η οποία προσευχήθηκε στον Χριστό, ζητώντας τη μεσιτεία των Αποστόλων πρώτα, για την απούσα δαιμονισμένη κόρη της, και όχι για την ίδια, και αξιώθηκε της εκπλήρωσης του αιτήματός της. Έχει μεγάλη δύναμη η προσευχή που γίνεται για τους συνανθρώπους μας. Ο Θεός συγκινείται όταν βλέπει ανθρώπους να προσεύχονται περισσότερο για τους άλλους και λιγότερο για τον εαυτό τους.

Επίσης ο Χριστός συνδυάζει την αμαρτία με την ασθένεια. Αυτά τα δύο συσχετίζονται μεταξύ τους. Η παραλυσία του ασθενούς του σημερινού ιερού Ευαγγελίου οφείλεται στις αμαρτίες του. Αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Αλλού ο Κύριος, όταν ρωτήθηκε για την αιτία της τυφλότητας του εκ γενετής τυφλού, είπε ότι ούτε αυτός είχε αμαρτήσει, ούτε οι γονείς του, αλλά αυτό συνέβη «ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ» (ΙΩΑΝ. 9, 3). Από την παρακοή των Πρωτοπλάστων και μετά, η αμαρτία εισήλθε στο ανθρώπινο γένος και έγινε πρόξενος γενικής και δεδομένης πλέον φθοράς, με τελικό αποτέλεσμα τον σωματικό –τουλάχιστον– θάνατο: «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (ΡΩΜ. 6, 23). Γι’ αυτό ο Χριστός, στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, συγχωρεί πρώτα την πρόξενο του θανάτου αμαρτία, και μετά χαρίζει τη σωματική υγεία στον παραλυτικό. Πρώτα τον ανακαινίζει πνευματικά και μετά σωματικά.

Πρώτη αιτία λοιπόν γενικά των ασθενειών είναι η αμαρτία. Όμως ο Θεός βλέπει αλλιώς τα πράγματα από εμάς τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις πράξεις Του. Ο Θεός χρησιμοποιεί μία συμφορά, όπως είναι η ασθένεια, προς το συμφέρον του ασθενούς, δηλαδή τον βελτιώνει πνευματικά, τον εξοικειώνει με την ερχόμενη και πάντα παρούσα Βασιλεία Του και του χαρίζει την αιωνιότητα. Συμβαίνει δηλαδή το παράδοξο, η αρρώστια, που προέρχεται από την αμαρτία, τελικά να εξαλείφει την αμαρτία. Γι’ αυτό κι εμείς οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γογγύζουμε στη δοκιμασία της ασθένειας, αλλά να υπομένουμε με σθένος τις δυσκολίες και τους πόνους. Αυτή η δοκιμασία θα εξαλείψει και τα τελευταία ίχνη των παθών. Η ασθένεια μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα μας στον Θεό και να Του ζητάμε τη βοήθειά Του. Όταν όλα μας πηγαίνουν καλά, ξεχνάμε τον Θεό, την προσευχή, τον Εκκλησιασμό. 

Αγαπητοί μου φίλοι, απέναντι στην ασθένεια και στη δοκιμασία οφείλουμε να είμαστε υπομονετικοί. Να προσπαθούμε να ζητάμε από τον Θεό όχι τη θεραπεία μας, αλλά την Χάρη Του προκειμένου να υπομένουμε και να Τον δοξολογούμε. Έτσι ακριβώς έκανε και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος δεχόταν με περισσή υπομονή τον σκόλοπα που τον βασάνιζε, αν και τρεις φορές παρακάλεσε τον Χριστό να του τον αφαιρέσει, χωρίς ωστόσο να εισακουσθεί το αίτημά του. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ασθένεια τον ενάρετο άνθρωπο τον οδηγεί σε ακόμη καλύτερη πνευματική κατάσταση, ενώ τον αμαρτωλό που αγωνίζεται και εξομολογείται τον καθαρίζει από διάφορα πάθη. Εννοείται ότι οι ασθένειες δεν αντικαθιστούν το Μυστήριο της Εξομολόγησης. Ο αείμνηστος Γέροντας Εφραίμ, της Σκήτης του Αγίου Ανδρέου στο Άγιον Όρος, θεωρούσε τους τρεις καρκίνους που είχε ως δώρα του Θεού!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.