« Η… “ΕΝΝΟΙΟ-ΚΤΟΝΙΑ” ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΠΕΤΡΟΥΛΕΑ »

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι βαθύς γνώστης πολιτικής ιστορίας για να αντιληφθεί τον πολεμικό πυρήνα από τον οποίο ξεπηδούν τα συνθήματα του μοντέρνου δικαιωματικού χώρου. Μπορεί η «εργατιά» και το «κεφάλαιο» να θεωρούνται παρωχημένες ενασχολήσεις, ωστόσο, παραφράζοντας τον στίχο του Σαββόπουλου «(για εμάς που αριστερίσαμε)…εφιάλτης ήταν το είδωλο», μα… αλλάζει κουστούμια το πάθος.

Έτσι, ένα ισχυρό κομμάτι της νέο-αριστεράς στην δύση μετουσιώθηκε: Προκείμενου να «υπάρξει» άνευ ενοχών στην συντριπτική νίκη του φιλελευθερισμού βρήκε με μεγάλη ευκολία νέα πεδία να παλέψει για το δίκαιο-εκ του ασφαλούς, με τις ίδιες βέβαια ιστορικά πρακτικές.

Στο πλαίσιο λοιπόν ενός διαθεματικού ιδεολογικού αγώνα αναδύονται καινούργιες αντιστρατευμένες τάξεις όχι πλέον με κριτήριο την κοινωνική θέση αλλά -απροκάλυπτα- την φυλή ή το φύλο. Αρκεί έπειτα η ζηλωτική μανία των «διανοούμενων» και των δημοσιογράφων, που θαρρείς τσακώνονται ποιος θα μεταφράσει γρηγορότερα νεολογισμούς όπως «femicide» για να τους κουμπώσει πομπωδώς, άτσαλα και επιφανειακά στην εγχώρια επικαιρότητα και στα αστυνομικά δελτία.

Όμως, η εντύπωση πως αλλάζοντας τις λέξεις που σε ενοχλούν ή δημιουργώντας καινούργιες αλλάζεις την -νοσηρή μεν, περίπλοκη δε- πραγματικότητα, είναι επιεικώς αφελής. Ολόκληρες έννοιες καταστρέφονται από αυτόν τον καθημερινό πολιτικό βερμπαλισμό που αγγίζει τα όρια της υστερίας. Χαρακτηριστική η πρόσφατη περίπτωση ενός αοιδού ο οποίος δήλωσε πως προτιμά την γυναίκα (του) σε έναν κάπως πιο παραδοσιακό ρόλο και δέχθηκε κατευθείαν την επίθεση τηλεοπτικής παρουσιάστριας η οποία τον χαρακτήρισε δυνητικό… «γυναικοκτόνο».

Εξ άλλου, με τις ευλογίες αυτών των πολιτικών χώρων ο «σεβασμός στην διαφορετικότητα» μπαίνει θριαμβευτικά σε όλες τις σχολικές βαθμίδες- χωρίς αυτό βέβαια να είναι παντού και πάντα αρνητικό.

Ποίος όμως μιλάει για την ξεχασμένη ιερότητα του διαφορετικού; Πώς αναφερόμαστε  π.χ. στην ανάγκη του να μάθουμε στα αγόρια μας να σέβονται τα κορίτσια μας, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύουμε κάθε απλή στοιχειώδη αναφορά στο χάσμα των δύο ψυχισμών: Μα, αυτά δεν είναι αλληλένδετα;

Πώς μαχόμαστε για αποδοχή όταν η καθημερινή πρακτική εμπειρία των αλληλοσυμπληρούμενων έμφυλων χαρακτηριστικών εκατομμυρίων ζευγαριών βαφτίζεται «στερεότυπο» που πρέπει να εκλείψει;

Προφανώς, όσο τους όρους της άνω κουβέντας τους θέτουν άνθρωποι που πιστεύουν πως τα πάντα είναι απλές κοινωνικές και άρα ανατρέψιμες συμβάσεις, είναι μοιραία και πολλά τα οξύμωρα: Με κυριότερο, το να μιλούμε για συνύπαρξη και σεβασμό με όρους -της πάλαι ποτέ ταξικής- σύγκρουσης και ανατροπής…

Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του, αμερικανού, Kenton Nelson.

antifono.gr