« ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ »

 

«Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου» (Ιω. ιβ΄ 31), είπε ο μόνος Κριτής του κόσμου, καθώς πορευόταν προς τη Γεθσημανή και τον Γολγοθά. Και κρίθηκε. Κρίθηκε η Ρώμη που τον καταδίκασε άδικα. Κρίθηκαν οι άρχοντες του λαού του, οι φθονεροί αρχιερείς Άννας και Καϊάφας που ζήτησαν τον θάνατό του. Κρίθηκαν και οι ίδιοι οι Μαθητές του που τον άφησαν μόνο.

Πενήντα χρόνια τώρα ο κόσμος τούτος κρίνεται και πάλι, καθώς παρακολουθεί αδιάφορος την Κύπρο ν’ ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά. Κρίνεται ο ΟΗΕ που αδυνατεί να επιβάλει δικαιοσύνη. Κρίνονται οι τάχα και «πλανητάρχες» του κόσμου τούτου. Κρίνονται οι θεωρούμενοι σύμμαχοι. Κρίνεται η άνευρη Ευρώπη. Κρινόμαστε κι εμείς. Όλοι. Διότι «τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα».

Ήταν 20 Ιουλίου του 1974, όταν η μεγάλη καμπάνα του Έθνους χτύπησε πένθιμα, βαριά. Φριχτός, σαν από ραγισμένο μέταλλο, ο ήχος της· και ράγισαν οι φιλοπάτριδες καρδιές σε κάμπους και βουνά, σε πόλεις και χωριά, σε επαύλεις και καλύβες όπου της γης.

Το δολοφονικό μαχαίρι είχε ξεσχίσει άγρια τα σπλάχνα της Κυπριακής γης, παραδίδοντας πάνω από το 1/3 του εδάφους της στην αιμοδιψή τουρκική αγέλη.

Οι λύκοι επέγραψαν το μαχαίρι «Αττίλας»! Όμως το χέρι που το κατηύθυνε με μανία στη Μεγαλόνησο δεν ήταν απ’ τη βάρβαρη γενιά τους, των Ούνων ή των Μογγόλων. Κάποιοι διέκριναν πάνω του το στέμμα της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας που είχε ταπεινωθεί στην εποποιΐα του 1955-59. Άλλοι είδαν ότι τα βουτηγμένα στο αίμα δάχτυλα των σκοτεινών μάγων της πολιτικής, ήταν που παρέδωσαν στη σφαγή το πολύπαθο νησί. Όμως οι γνωστικότεροι θα  μπορούσαν να δουν κάποια καταδιωγμένα γεροντάκια της κατακρεουργημένης Κερύνειας να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι και να ψιθυρίζουν: «Τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα».

Έτσι έπεσαν, έτσι έπεσε το κάστρο της Κύπρου. Από μέσα! Επί τρία χρόνια, πριν από τη μεγάλη σφαγή, ένας ανελέητος αλληλοσπαραγμός κατέτρωγε τα σπλάχνα του μαρτυρικού νησιού. Πολλές οι μικρότητες στις μεγάλες και δραματικές εκείνες ώρες. Κάποτε ίσως και από αγαθή διάθεση, που έγινε πάντως έρμαιο συμφερόντων των μεγάλων δυναστών του κόσμου.

Πενήντα χρόνια τώρα περίσσεψε ο πόνος, η οργή, το κλάμα. Περίσσεψε και η επιμονή να δείχνουμε προς κάθε κατεύθυνση τους εχθρούς και τους αίτιους της μεγάλης εθνικής συμφοράς.

Όμως…

Αυτό που είναι σε έλλειψη ή και απουσιάζει εντελώς από την οπτική των πολλών είναι η αυτοκριτική για το καρκίνωμα του διχασμού, στο οποίο λίγο ως πολύ συμβάλλουμε και τώρα, αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι, κάτι άλλωστε που αποτελεί διαχρονικό αυτοκτονικό άθλημα της φυλής μας.

Υπάρχει βέβαια και κάτι ακόμη, πολύ σοβαρότερο. Αυτό, αν και είναι η βασικότερη αιτία του μαρτυρίου της Κύπρου, όχι μόνο απουσιάζει παντελώς από τη συζήτηση, αλλά και εξοστρακίζεται από πολλούς ως εξωπραγματικό.

Όσοι όμως μένουμε ακόμη πιστοί στην πίστη των πατέρων, την παράδοση των προγόνων, την αλήθεια του Ευαγγελίου, ας μη δειλιάσουμε, ας τολμήσουμε να ομολογήσουμε τη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που ομολόγησαν οι Τρεις Παίδες στο καμίνι της Βαβυλώνας.

«Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν Σου»!

Ναι! αυτή είναι η λύση. Να αναγνωρίσουμε την αποστασία μας και να μετανοήσουμε. Πικρή η αλήθεια, αλλά και λυτρωτική. Είναι η μόνη αλήθεια. Ξεφύγαμε από τον δρόμο του Θεού, γι’ αυτό το πάθαμε αυτό, όπως και όλα τα τραγικά παθήματα της τωρινής και της παλαιότερης ιστορίας μας. Κι όχι πως οι κάτοικοι της Κύπρου τότε ήταν αμαρτωλότεροι όλων. Όλοι συνυπεύθυνοι είμαστε. Ο Κύριος το ξεκαθάρισε αυτό απόλυτα. Αν δεν μετανοήσετε, «πάντες ομοίως απολείσθε», τόνισε (Λουκ. ιγ΄ 5).

Πενήντα χρόνια η Κύπρος σφαδάζει απ’ τη μεγάλη πληγή που ακόμα μένει ανοιχτή και πυορροεί ακόμα.

Πενήντα χρόνια και ο Κύριος των πάντων ζητεί επίμονα τη μετάνοιά μας. Πάντων!

Θα τη βρει άραγε; Αυτή είναι η σημερινή μεγάλη πρόκληση.

Ένα είναι βέβαιο. Αν τη βρει, που θα πρέπει να τη βρει, θα μετατρέψει την τραγωδία της Κύπρου σε θρίαμβο ζωής. Τότε θα δικαιωθεί η θυσία των ηρώων που έπεσαν στον προδομένο αγώνα και τώρα κείτονται στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας προσμένοντας τη μεγάλη μέρα που εξάπαντος θα έρθει!

Μέχρι τότε;

Ο καθένας ας αναμετρήσει το χρέος του.

(Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό «Ο Σωτήρ», Τεύχος 2313, 15 Ιουλίου  2024)