« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ο άνθρωπος της σημερινής παραβολής, αγαπητοί μου φίλοι, ήταν άξιος νοικοκύρης, εργατικός και δημιουργικός. Με επιμέλεια φύτευσε ένα αμπέλι και έκανε όλα όσα χρειάζονταν για μία καλή συγκομιδή. Έβαλε φράχτη γύρω από το αμπέλι για να αποτρέψει τις φθορές από ανθρώπους και ζώα. Έσκαψε πάνω σε βράχο κατάλληλο χώρο για να πατηθούν τα σταφύλια. Ανοικοδόμησε ένα ψιλό κτίριο για τους εργάτες και έτσι έτοιμο το παρέδωσε το αμπέλι σε ορισμένους γεωργούς, ενώ αυτός ο ίδιος έφυγε σε άλλη χώρα. Όταν πλησίαζε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε ο νοικοκύρης εκείνος τους δούλους του προς τους γεωργούς, με σκοπό να παραλάβουν τη συγκομιδή. Αλλά τότε συνέβη κάτι απίστευτο. Οι γεωργοί έπιασαν τους απεσταλμένους του κυρίου τους και «ον μεν έδειραν, ον δε απέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν» (ΜΑΤΘ. 21, 35). Τους μεταχειρίσθηκαν με ανήκουστη βαρβαρότητα και κακία, μη θέλοντας να παραδώσουν τους καρπούς.

Ο νοικοκύρης αναγκάσθηκε να στείλει πάλι άλλους δούλους και μάλιστα περισσότερους από τους πρώτους. Αλλά και αυτή τη φορά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλύτερο. Οι γεωργοί έκαναν και σε αυτούς τα ίδια. Μπροστά σε τέτοιο αδιέξοδο, ο ιδιοκτήτης του αμπελιού έστειλε τον γιο του ως τελική λύση. Σκέφθηκε πως θα αισθανθούν ντροπή μπροστά στο παιδί του και πως τελικά θα συνέλθουν. Οι γεωργοί, οι οποίοι είχαν ξεφύγει από τα όριά τους, είπαν: «Αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός, ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του. Έτσι, τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν» (ΜΑΤΘ. 21, 38-39). Είναι να απορεί κανείς με τη νοοτροπία και την κακότητα των γεωργών εκείνων. Αντί να ευγνωμονούν τον κύριό τους, που τους είχε τιμήσει τόσο πολύ, αντί να συνδεθούν στενότερα μαζί του, αυτοί εντελώς αδικαιολόγητα απομακρύνθηκαν και αποξενώθηκαν από εκείνον. Έγιναν εχθροί του. Έφθασαν να θανατώσουν και τον γιο του κυρίου τους.

Αυτό ακριβώς το μεγάλο αμάρτημα είχαν κάνει και οι άρχοντες του Ισραήλ, για τους οποίους άλλωστε ειπώθηκε η παραβολή. Καλλιεργούσαν το αμπέλι του Θεού, την Συναγωγή του περιούσιου λαού Του. Μελετούσαν, ανέλυαν και δίδασκαν τον θείο Νόμο, καθώς και τις προφητείες για τον Μεσσία. Διαρκώς ασχολούνταν με τα θεία. Αλλά αντί να ευαισθητοποιούνται στην ψυχή, αντί να υποδεχθούν πρώτοι αυτοί τον αναμενόμενο Σωτήρα του κόσμου, αυτοί όλο και περισσότερο σκληρύνονταν, αντιδρούσαν και τελικά δεν δίστασαν να εγκληματήσουν και να σκοτώσουν τον Ίδιο τον Χριστό. Αυτόν που περίμεναν, αλλά δεν Τον κατάλαβαν εξαιτίας της σκληρότητάς τους και του εγωϊσμού τους. Από κακή τους γνώμη ναυάγησαν και πνίγηκαν μέσα στο ίδιο το λιμάνι. Τυφλωμένοι δεν μπόρεσαν να υποδεχθούν τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου.

Το πάθημά τους ας γίνει προειδοποίηση για όλους εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς, που μας αξιώνει ο Θεός να προσερχόμαστε τόσο συχνά στον Οίκο Του, να ακούμε πλούσιο το κήρυγμα, να πλησιάζουμε τα Άχραντα Μυστήρια. Αν δεν προσέξουμε, μπορεί να γίνουμε χειρότεροι και από τους απίστους. Γι’ αυτό όσο πιο πολύ μας τιμά ο Θεός, τόσο πιο ταπεινά και με σεβασμό πρέπει κι εμείς να Τον υπακούμε. Όσο πιο πολύ μας καταδέχεται Εκείνος και μας πλησιάζει, τόσο περισσότερο να συντριβόμαστε εμείς, να εξαγνίζουμε την ψυχή μας, να επαγρυπνούμε και να εργαζόμαστε φιλότιμα το άγιο θέλημά Του. Ιδιαίτερα είναι ανάγκη να το προσέξουν αυτό οι κληρικοί, οι μοναχοί, οι θεολόγοι, που διαρκώς ασχολούνται με τα ιερά. Είναι ανάγκη να επαγρυπνούν πάνω στον εαυτό τους και να φροντίζουν να είναι συνδεδεμένοι με τον Θεό. Να θυμούνται πως θα κριθούν αυστηρότερα, κάτι που φαίνεται πιο κάτω στη διήγηση.

Μετά τη διήγηση της παραβολής ο Κύριος ρώτησε τους ακροατές του, τι πρέπει να κάνει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού με τους γεωργούς. Και όλοι έδωσαν μία αυθόρμητη απάντηση: «Κακούς κακώς απολέσει αυτούς» (ΜΑΤΘ. 21, 41). Και έπειτα να εμπιστευθεί το αμπέλι του σε άλλους γεωργούς έντιμους, οι οποίοι θα του δίνουν τους καρπούς που του ανήκουν. Και ο Κύριος τους είπε πως έτσι θα συμβεί και με αυτούς. Και  μάλιστα πως το λένε αυτό και τα ιερά βιβλία: «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας· παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών;» (ΜΑΤΘ. 21, 42). Δηλαδή, «Ο λίθος που τον πέταξαν σαν άχρηστον οι οικοδόμοι, αυτός έγινε αγκωνάρι· ο Κύριος το έκανε αυτό, και είναι αξιοθαύμαστο στα μάτια μας» (ΜΑΤΘ. 21, 42). Ποια ήταν η εξέλιξη των γεγονότων και με πόση ακρίβεια εκπληρώθηκαν τα λόγια αυτά, σήμερα όλοι το γνωρίζουμε.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριος αποδοκιμάσθηκε και αποκηρύχθηκε από τους Εβραίους της εποχής Του έξω από τον «αμπελώνα» Του, την Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ. Δέχθηκε τον σταυρικό θάνατο, έναν θάνατο επονείδιστο και φρικτό. Και όμως Αυτός νίκησε, Αυτός επικράτησε, Αυτός θεμελίωσε τον νέο κόσμο, την εποχή της Χάριτος, της λύτρωσης και του αγιασμού. Αυτός συγκέντρωσε το λαό του Θεού, τον ασφάλισε στην Εκκλησία Του. Αυτός λαμβάνει τώρα τους καρπούς και δοξάζεται από όλους. Τι και αν υπάρχουν και σήμερα φανατικοί εχθροί Του; Τι και αν θέλουν να Τον εξορίσουν από κάθε τομέα της ζωής και να καθιερώσουν οικογένειες χωρίς Χριστό, σχολεία χωρίς Χριστό, κοινωνία χωρίς Χριστό; Ματαιοπονούν! Τελικά ο Χριστός θα επικρατήσει. Η Εκκλησία Του θα γίνεται το καταφύγιο και η μόνη σωτηρία των ανθρώπων. Ακόμη και των μετανοημένων εχθρών Του. Ας ελπίζουμε στον Χριστό.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.