« ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ »

Οι πειρασμοί που μας έρχονται αναπάντεχα, είναι θεία οικονομία και μας διδάσκουν να είμαστε φιλόπονοι στην εργασία των εντολών, και χωρίς να το θέλουμε μας ελκύουν στη μετάνοια.

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής

agios-dimitrios.blogspot.com

« ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στη σημερινή Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει για την αξία της ενότητας. Η ενότητα είναι το θεμέλιο για την πρόοδο του κοινωνικού μας βίου. Ο Παύλος απευθύνεται προς τους Κορινθίους. Εκείνη την εποχή η Εκκλησία της Κορίνθου είχε διαιρεθεί σε παρατάξεις και φατρίες. Ο ένας θεωρούσε τον εαυτό του οπαδό του Παύλου, ο άλλος του Απολλώ, ο τρίτος του Κηφά. Έτσι δημιουργήθηκαν διαιρέσεις και σχίσματα στην Εκκλησία της Κορίνθου. Η έλλειψη ενότητας απειλούσε να διαλύσει την Εκκλησία αυτή, την οποία με τόσο κόπο και αγώνα είχε ιδρύσει ο Απόστολος Παύλος. Γράφει λοιπόν την επιστολή αυτή ο Παύλος με σκοπό να νουθετήσει τους πιστούς της Κορίνθου και τους παρακαλεί να παύσουν τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, να ομονοήσουν και να είναι ενωμένοι με μία σκέψη και με ένα φρόνημα.

Η ενότητα των Χριστιανών προκαλεί τη λύπη στους δαίμονες, αντίθετα η διαίρεση τους χαροποιεί. Ο σατανάς μισεί να βλέπει τους Χριστιανούς να είναι ενωμένοι κι αγαπημένοι! Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει στους Κορινθίους τους κινδύνους που ελλοχεύουν, όταν δημιουργούν ομάδες μεταξύ τους. Όποια δωρεά έχουν, την έχουν από τον Χριστό. Και τους λέει: «Διαμοιράσθηκε, λοιπόν, ο Χριστός; Μήπως είναι ο Παύλος που πέθανε πάνω στον σταυρό για να σας σώσει;  Ή μήπως στο όνομα του Παύλου έχετε βαπτισθεί;» (Α΄ ΚΟΡ. 1, 13). Ο Χριστός είναι Εκείνος που δημιούργησε τον κόσμο. Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο και τον συντηρεί. Ο Χριστός δημιούργησε την Εκκλησία Του για να σώζεται κάθε άνθρωπος που το επιθυμεί. Πάνω από όλα όμως ο Χριστός σταυρώθηκε και έχυσε το τίμιο Αίμα Του για τη δική μας σωτηρία. Κυρίως τους μιλάει γι’ αυτή τη σταυρική θυσία του Χριστού!

Η πιο μεγάλη απόδειξη της θεϊκής αγάπης είναι ο σταυρός. Χωρίς τη θυσία που πρόσφερε ο Χριστός πάνω στον σταυρό, κανένας δεν θα μπορούσε να σωθεί. Αυτό βέβαια δεν το αισθάνονται οι πιο πολλοί Χριστιανοί. Και γι’ αυτό μένουν αδιάφοροι όταν ακούνε ότι ο Χριστός σταυρώθηκε. Οι μικρές ευεργεσίες, που τους κάνουν οι άνθρωποι, τους συγκινούν. Αυτή τη θυσία όμως του Χριστού πολλοί δεν την αισθάνονται. Ο σταυρός δεν τους συγκινεί. Μένουν αδιάφοροι. Κάποιοι ίσως συγκινηθούν την Μεγάλη Πέμπτη που θα βγει ο Εσταυρωμένος μέσα στο κέντρο του Ναού. Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου ξεχνούν και τον Χριστό που τον είδαν την Μεγάλη Πέμπτη πάνω στον σταυρό και δεν θυμούνται καν να πάνε στην Εκκλησία. Ένας Χριστιανισμός σύμφωνα με τα μέτρα μας και όπως μας βολεύει. Οι συναισθηματισμοί δεν ωφελούν στην πνευματική ζωή. Χρειάζεται αγώνας!

Και όμως χωρίς τον σταυρό, χωρίς το Αίμα του Θεανθρώπου που χύθηκε πάνω στον φρικτό Γολγοθά, Εκκλησία δεν θα υπήρχε. Υπάρχει Εκκλησία, επειδή θυσιάσθηκε ο Χριστός. Υπάρχει Εκκλησία επειδή, κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα και μαζεύονται οι Χριστιανοί, αυτή η θυσία του Χριστού επαναλαμβάνεται και το τίμιο Αίμα του Χριστού κατά μυστηριώδη τρόπο προσφέρεται στους Χριστιανούς «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Ο άνθρωπος που κοινωνεί του Σώματος και του Αίματος του Θεανθρώπου Χριστού σώζεται και ενώνεται μετά του Θεού. Στην Εκκλησία μέσα προσφέρεται το Σώμα και του Αίμα του Χριστού για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Και όμως αυτή την Θεία Κοινωνία κάποιοι πολέμιοι της Εκκλησίας, στην περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού, την είχαν στερήσει από τους πιστούς. Λες και αυτοί οι αλιβάνιστοι γνωρίζουν τι βρίσκεται μέσα στο Άγιο Ποτήριο!

Ο Απόστολος Παύλος, θέλοντας να χτυπήσει τη διαίρεση των Χριστιανών και να τους ενώσει, σαν το πιο δυνατό επιχείρημα αναφέρει τον σταυρό. Ποιος, ρωτάει, σταυρώθηκε; Ποιος έχυσε το Αίμα Του; Ποιο αίμα στάθηκε ικανό να ξεπλύνει τις αμαρτίες του κόσμου; Όλοι οι Απόστολοι, όλοι οι Άγιοι να μαζεύονταν, δεν θα μπορούσαν να σβήσουν ούτε μία αμαρτία. Γιατί όλοι ανεξαιρέτως είναι άνθρωποι ελλιπείς! Ένας μας σώζει, ένας μας λυτρώνει, ο Χριστός. Όλοι οι άλλοι που κηρύττουμε τον Χριστό, δεν είμαστε τίποτα μπροστά Του. Δούλοι του είμαστε, υπηρέτες Του είμαστε. Γιατί λοιπόν υπερηφανευόμαστε; Γιατί διαιρούμε την Εκκλησία και προβάλλουμε τον εαυτό μας; Αυτοί οι εγωϊσμοί κομματιάζουν την Εκκλησία του Χριστού και οδηγούν τους ανθρώπους στην απώλεια. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ να μη δημιουργούμε μέσα στην Εκκλησία ομάδες και σχίσματα.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτά τα «εγώ» πρέπει να σβήσουν. Μόνον όταν τα μικρά και τα μεγάλα «εγώ» υποταχθούν στο θέλημα του Ενός, Εκείνου δηλαδή που με το τίμιο Αίμα Του ίδρυσε την Εκκλησία, μόνο τότε θα εξαφανισθούν όλα τα σχίσματα και όλες οι διαιρέσεις. Και τότε η Εκκλησία ενωμένη θα προβάλει λαμπρή σαν τον ήλιο, χωρίς σύννεφα και σκιές. Η ενότητα είναι ύψιστη ανθρώπινη αρετή. Στην τριαδικότητα του Θεού βλέπουμε αυτή την ενότητα. Αν οι άνθρωποι είναι ενωμένοι μέσα στην κοινωνία μπορούν να επιτύχουν πολλά πράγματα. Πόσο μάλλον στην Εκκλησία, όπου εκεί πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει αυτή η ευλογημένη ενότητα. Όταν βέβαια δεν κινδυνεύει το Ορθόδοξο δόγμα. Αν η Ορθοδοξία κινδυνεύσει από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, εκεί αλλάζουν τα πράγματα. Εκεί θα επικρατήσει η ανόθευτη διδασκαλία του Ευαγγελίου του Χριστού και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« Η ΑΓΑΠΗ… ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ »

«Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιχνίδι του, μιλά, ο αλητήριος, για αγάπη».

Φώτης Κόντογλου