Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

« ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »


Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα απευθύνεται στους Χριστιανούς της Κορίνθου. Η Κόρινθος εκείνη την εποχή ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Κτισμένη κοντά στη θάλασσα, στον περίφημο Ισθμό, είχε εξελιχθεί σ’ ένα σπουδαίο ναυτικό και εμπορικό κέντρο της Μεσογείου. Χιλιάδες καράβια πήγαιναν και έφευγαν από το λιμάνι της. Οι κάτοικοι ζούσαν με πολυτέλεια και ασωτία. Οι διεφθαρμένες γυναίκες ήσαν πολλές. Πορνεία, μοιχεία, ασωτία, πολυτέλεια και κάθε άλλη κακία, επικρατούσαν στην πόλη της Κορίνθου. Στην Κόρινθο ήταν άγνωστος ο Χριστός. Αλλά πήγαν και σε αυτή την πόλη οι κήρυκες του Ευαγγελίου. Πήγε ο Απόστολος Παύλος και έμεινε εκεί ενάμιση χρόνο. Με φλογερή καρδιά κήρυξε και κάλεσε τους ανθρώπους να πιστέψουν στον Εσταυρωμένο Κύριο. Το κήρυγμά του έφερε λαμπρά αποτελέσματα.
Με τα κηρύγματα του Αποστόλου Παύλου, όπως και άλλων Αποστόλων και κηρύκων του Ευαγγελίου, σχηματίσθηκε η πρώτη Εκκλησία στην Κόρινθο. Αυτή η Εκκλησία δεν είχε κανένα ναό, γιατί οι ειδωλολάτρες όχι μόνο δεν επέτρεπαν να κτίσουν οι Χριστιανοί ναούς, αλλά και δεν τους άφηναν ούτε να συγκεντρωθούν δημόσια. Οι Χριστιανοί εκείνη την εποχή συγκεντρώνονταν σε σπίτια, όπου εκεί προσεύχονταν και τελούσαν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όλοι εκείνοι οι Χριστιανοί ήσαν ενωμένοι στο όνομα του Χριστού. Ενωμένη, λοιπόν, ήταν και η Εκκλησία της Κορίνθου. Αυτή η κατάσταση χαροποιούσε τον Απόστολο Παύλο και στενοχωρούσε τους δαίμονες. Γιατί τίποτα άλλο δεν μισεί ο σατανάς τόσο όσο να βλέπει τους Χριστιανούς να είναι ενωμένοι και αγαπημένοι. Γι’ αυτό και προσπάθησε ο σατανάς να διαιρέσει την Εκκλησία της Κορίνθου. Και προ στιγμή το κατόρθωσε.
Οι περισσότεροι Χριστιανοί της Κορίνθου ήσαν Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες, ως λαός, έχουμε ένα φοβερό κληρονομικό ελάττωμα, τη διχόνοια. Από την αρχαιότητα μέχρι το πρόσφατο παρελθόν πολλοί εμφύλιοι πόλεμοι πραγματοποιήθηκαν και μας ταλαιπώρησαν. Έτσι φύτρωσαν μέσα στην Κόρινθο θρησκευτικά κόμματα. Οι λίγοι Χριστιανοί διαιρέθηκαν. Άλλοι έκαναν αρχηγό τους τον Παύλο˙ άλλοι τον Απολλώ, που ήταν ένας δυνατός ρήτορας˙ άλλοι τον Πέτρο, που ήταν ο πιο γνωστός Απόστολος και μαθητής του Κυρίου. Ο Απόστολος Παύλος στενοχωριέται με την κατάσταση αυτή και τους μαλώνει λέγοντάς τους πως αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό. «Διαμοιράσθηκε, λοιπόν, ο Χριστός; Μήπως είναι ο Παύλος που πέθανε πάνω στον Σταυρό για να μας σώσει; Ή μήπως στο όνομα του Παύλου έχετε βαπτισθεί;» (Α΄ ΚΟΡ. 1, 13). Ο Απόστολος Παύλος υπενθυμίζει στους Χριστιανούς της Κορίνθου ότι ο Χριστός είναι το παν και δεν χρειάζεται να έχουν διχόνοια μεταξύ τους. Ο Χριστός ενώνει και δεν διαιρεί.
Ο Απόστολος Παύλος λέει στους Κορινθίους ότι κανένας άλλος δεν αγάπησε τόσο τον άνθρωπο όσο ο Χριστός. Ο Χριστός σταυρώθηκε και έχυσε το τίμιο αίμα Του για εμάς τους ανθρώπους. Πραγματικά ο  Σταυρός είναι η πιο μεγάλη απόδειξη της θεϊκής αγάπης. Χωρίς τη θυσία του Χριστού, κανένας δεν θα μπορούσε να σωθεί. Αυτό βέβαια δεν το αισθάνονται οι πιο πολλοί Χριστιανοί. Και γι’ αυτό μένουν αδιάφοροι όταν ακούνε ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για εμάς τους ανθρώπους. Ο Σταυρός δεν τους συγκινεί. Και όμως χωρίς τον Σταυρό, χωρίς το αίμα του Θεανθρώπου που χύθηκε πάνω στον φρικτό Γολγοθά, Εκκλησία δεν θα υπήρχε. Υπάρχει Εκκλησία, επειδή θυσιάσθηκε ο Χριστός. Υπάρχει Εκκλησία επειδή, κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα και μαζεύονται οι Χριστιανοί, αυτή η θυσία του Χριστού επαναλαμβάνεται και το Άχραντο σώμα και το Τίμιο αίμα του Χριστού κατά μυστηριώδη τρόπο προσφέρονται στους Χριστιανούς «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Ο Απόστολος Παύλος, θέλοντας να χτυπήσει τη διαίρεση των Χριστιανών και να τους ενώσει, σαν το πιο δυνατό επιχείρημα αναφέρει τον Σταυρό. Ποιος, ρωτάει, σταυρώθηκε; Ποιος έχυσε το αίμα Του; Ποιο αίμα στάθηκε ικανό να ξεπλύνει τις αμαρτίες όλου του κόσμου; Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σβήσει έστω μία αμαρτία με το δικό του αίμα. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί και έχουμε ανάγκη από συγχώρηση και λύτρωση. Ένας μας σώζει και μας λυτρώνει, ο Χριστός. Όλοι οι άλλοι, που κηρύττουμε τον Χριστό, δεν είμαστε τίποτα μπροστά Του. Γιατί λοιπόν υπερηφανευόμαστε και καυχόμαστε; Γιατί διαιρούμε την Εκκλησία και προβάλλουμε τον εαυτό μας και θέλουμε να στήσουμε το «εγώ» μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Αυτά τα εγωϊστικά φερσίματα των Χριστιανών διαιρούν και κομματιάζουν την Εκκλησία του Χριστού.
Αγαπητοί μου φίλοι, δυστυχώς κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί, κάποιες φορές, διαιρούμε την Εκκλησία του Χριστού. Σε παλιότερα χρόνια, όταν ήσαν στη δόξα τους οι Χριστιανικές αδελφότητες, Χριστιανοί από την μία αδελφότητα δεν πήγαιναν στην άλλη. Αν συναντούσαν Ιερέα από την αδελφότητα στην οποία ανήκαν, έπαιρναν την ευχή του και αν ήταν δίπλα άλλος Ιερέας που δεν ανήκε στην αδελφότητα περιορίζονταν μόνο στο να πουν μια καλημέρα. Άλλο πάλι φαινόμενο είναι ο Γεροντισμός, η προσκόλληση σε κάποιον Γέροντα, λέγοντας μάλιστα πως ο δικός μας Γέροντας είναι ο καλύτερος. Έχουμε καταντήσει τα σοβαρά πνευματικά θέματα σαν ποδοσφαιρικές ομάδες. Αυτά είναι απαράδεκτα φαινόμενα για έναν Χριστιανό. Αυτά όλα πρέπει να σβήσουν γιατί φανερώνουν εγωϊσμό. Μόνο με την ταπείνωση θα εξαφανισθούν σχίσματα και οι διαιρέσεις. Και τότε η Εκκλησία ενωμένη θα προβάλει λαμπρή σαν τον ήλιο, χωρίς σύννεφα και χωρίς σκιές.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.


Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »


«Ίνα δια της υπομονής και της παρακλήσεως των γραφών την ελπίδα έχωμεν» (ΡΩΜ. 15, 4). Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, πολλές φορές στις Επιστολές του χρησιμοποιεί αγιογραφικά χωρία, προκειμένου να διδάξει και να στηρίξει τις ψυχές των Χριστιανών. Ο ίδιος είχε σπουδάσει σε βάθος τις θεόπνευστες Γραφές και γνώριζε καλά την πολλαπλή ωφέλειά τους. Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα υπογραμμίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι η μελέτη της Αγίας Γραφής μας μεταδίδει δύναμη και ελπίδα. Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Να ξέρετε ότι όσα γράφηκαν στις Γραφές, έχουν γραφεί για να μας διδάσκουν. Έτσι, με την υπομονή και την ενθάρρυνση που δίνει η Γραφή, θα στηριχθεί η ελπίδα μας» (ΡΩΜ. 15, 4). Ας δούμε, λοιπόν, γιατί η Αγία Γραφή αποτελεί πηγή δύναμης και ελπίδας και πόσο σημαντικό είναι αυτό για τη ζωή μας.
Είναι αλήθεια ότι πουθενά δεν μπορεί να ακούσει ή να διαβάσει κανείς πιο γλυκά και πιο ενισχυτικά και παρηγορητικά λόγια από αυτά της Αγίας Γραφής. Όποιος διαβάζει την Αγία Γραφή μπορεί να κατανοήσει αυτά που προαναφέραμε. Δεν νοείται Χριστιανός που να μην διαβάζει την Αγία Γραφή. Από πού θα στηριχθούμε, αν δεν στηρίξουμε την ελπίδα μας στη διδασκαλία του Χριστού; Τα λόγια της Αγίας Γραφής είναι γλυκά για εκείνον που τα μελετά με προσοχή. «Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου» (ΨΑΛΜ. 118, 103), αναφωνεί ο ιερός Ψαλμωδός. Είναι πολύ ευχάριστο το να μελετά κάποιος τις θείες Γραφές. Το γνωρίζουμε αυτό και από την προσωπική μας πείρα. Όταν με ειλικρινή διάθεση σκύβουμε στα ιερά γράμματα, η ψυχή μας γλυκαίνεται. Αισθανόμαστε ότι μας μιλά ο Ίδιος ο Θεός. Λαμβάνουμε απαντήσεις για τα διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν.
Και είναι αλήθεια αυτό, δεν είναι κάποιος συναισθηματικός παρορμητισμός. Τα βιβλία της Αγίας Γραφής γράφηκαν βέβαια από ανθρώπινο χέρι και σε ανθρώπινη διάλεκτο, ωστόσο το Άγιο Πνεύμα ήταν αυτό που καθοδηγούσε τους ιερούς συγγραφείς για να μεταφέρουν τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους. Όπως γράφει και ο Απόστολος Πέτρος στην Β΄ Επιστολή του: «υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄ ΠΕΤΡ. 1, 21). Έτσι εξηγείται γιατί οι λόγοι της Αγίας Γραφής μας στηρίζουν, μας εμπνέουν και μας αναπτερώνουν τις ελπίδες μας. Διότι είναι λόγοι του Αγίου Πνεύματος. Και είναι εξίσου σημαντικά και τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Η Αγία Γραφή, όπως είναι γνωστό, αποτελείται από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Δυστυχώς κάποιοι πολεμούν την Παλαιά Διαθήκη ως προερχόμενη από τους Εβραίους.
Κάποτε όμως έρχονται στη ζωή μας ώρες δύσκολες. Διάφορες δοκιμασίες μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν. Σύννεφα μαύρα σκοτεινιάζουν τον ορίζοντα της ζωής μας: προβλήματα μέσα στην οικογένεια, στην εργασία, ένας πικρός λόγος, ένας χωρισμός, μία αρρώστια, ένας θάνατος. Αυτά και άλλα πολλά ενδέχεται να φέρουν ταραχή στην ψυχή μας και να μας παρασύρουν στη δίνη της απελπισίας. Στις δύσκολες αυτές ώρες ας ανοίγουμε το Ευαγγέλιο. Ο λόγος του Κυρίου σταλάζει βάλσαμο παρηγοριάς στην ταλαίπωρη ψυχή μας: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (ΜΑΤΘ. 11, 28). Ας μελετήσουμε και το Ψαλτήριο. Πόσο παρηγορητικά και ελπιδοφόρα είναι τα θεόπνευστα λόγια του Ψαλμωδού! Κάθε στίχος της Αγίας Γραφής είναι και ένα μήνυμα ουράνιο και θεϊκό.
Αυτό το άγιο Βιβλίο του Θεού είχε μαζί του ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ, όταν τον οδηγούσαν κατάδικο στα φοβερά κάτεργα. Ο εξόριστος συγγραφέας είχε το Βιβλίο του Θεού ως τον μόνο σύντροφο στην πικρή ζωή των καταναγκαστικών έργων. Γιατί αυτό το Βιβλίο είναι το μόνο που χαρίζει γαλήνη και γλυκιά ελπίδα στις δύσκολες ώρες του πόνου. Από πού αλλού να αντλούσε δύναμη ο Ντοστογιέφσκυ στη δύσκολη αυτή περίοδο της ζωής του; Από πού αλλού μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί; Ζούμε σε μία εποχή όπου κυριαρχεί σύγχυση και αναστάτωση. Τα γεγονότα, όπως μάλιστα παρουσιάζονται ή και διογκώνονται από τις ειδήσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δημιουργούν μία ατμόσφαιρα καταθλιπτική. Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας ανοίξουμε την Αγία Γραφή, προκειμένου να αντλήσουμε χαρά, δύναμη, υπομονή και ελπίδα.
Αγαπητοί μου φίλοι, ας μην χάνουμε όμως το θάρρος και την ελπίδα μας. Ας μην περιορίζουμε τον ορίζοντα των προσδοκιών μας στα εφήμερα και παροδικά γεγονότα. Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει μία άλλη πραγματικότητα. Ανοίγει παράθυρο στην αιωνιότητα και μας μεταδίδει τη φωνή του Θεού. Ας την μελετάμε, λοιπόν, καθημερινά με προσοχή και προσευχή και ο Θεός της υπομονής και της παράκλησης θα χαρίζει στην ψυχή μας πλούσια χάρη, υπομονή και ελπίδα. Μην βιασθούν κάποιοι να απορρίψουν τη συμβουλή αυτή. Τουλάχιστον ας δοκιμάσουν να μελετήσουν έστω λίγους στίχους καθημερινά από την Αγία Γραφή και θα δουν πόσο θα ωφεληθούν! Αυτό είναι μία πραγματικότητα και όχι κάτι το φανταστικό. Από σήμερα κιόλας ας αρχίσουμε να μελετάμε την Αγία Γραφή. Ας ξεκινήσουμε από την Καινή Διαθήκη. Θα αλλάξει η ζωή μας. Θα πάρουμε δύναμη και ελπίδα.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.


Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

«ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»


«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (ΤΙΤ. 3, 10). Με αφορμή την μνήμη των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία μας Εκκλησία έχει για Αποστολικό ανάγνωσμα κατά τη σημερινή Κυριακή, απόσπασμα από την προς Τίτον επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Και αυτό το κάνει γιατί αναφέρεται στο θέμα των αιρετικών, το οποίο απασχόλησε την Σύνοδο αυτή. Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το 451 μ.Χ.  στην Χαλκηδόνα. Στην Σύνοδο αυτή συμμετείχαν 630 Επίσκοποι, οι οποίοι καταπολέμησαν την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Η αίρεση αυτή, με πρωτεργάτη τον αρχιμανδρίτη Ευτυχή, δίδασκε ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε πλήρως την ανθρώπινη. Αυτή την αιρετική διδασκαλία η Εκκλησία μας την καταδίκασε μέσω της Συνόδου αυτής.
Σήμερα κανονικά θα έπρεπε να μιλήσουμε για τους αιρετικούς που ταλαιπωρούν την Εκκλησία του Χριστού. Όμως δεν θα αναφερθούμε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους πιστούς που βρίσκονται στον χώρο της Εκκλησίας και αντιλαμβάνονται την πίστη όπως αυτοί νομίζουν. Κατά κάποιο τρόπο βάζουν στην άκρη τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και εισάγουν δικές τους διδασκαλίες, χωρίς να ντρέπονται, μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Γι’ αυτούς θα μιλήσουμε σήμερα. Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα σε κάποιον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό, όπου συλλειτούργησα με κάποιον άλλο Ιερέα. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, οι οικοδεσπότες είχαν την ευγενή καλωσύνη να μας κεράσουν κάτι. Εκεί που καθήσαμε, λοιπόν, ήσαν δύο κυρίες, οι οποίες κατά τη συζήτηση είχαν περίεργες απόψεις πάνω στα θέματα της πίστης. Αντιλαμβάνονταν την Ορθοδοξία σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις.
Η πρώτη κυρία από τις δύο, είπε πως η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να μεταδίδει την Θεία Κοινωνία με άλλο τρόπο, γιατί έτσι υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης διαφόρων ασθενειών. Και πρότεινε διάφορες λύσεις μεταξύ αυτών, να κοινωνάμε σαν τους Ρωμαιοκαθολικούς με όστια ή με μία οδοντογλυφίδα να μας δίνει ο Ιερέας την Θεία Κοινωνία. Τα άκουσα και ανατρίχιασα! Τέτοια λόγια ούτε από τους χειρότερους αιρετικούς δεν θα μπορούσαν να ακουσθούν. Στην αντίδρασή μου και στην παράθεση της διδασκαλίας της Εκκλησίας πάνω στο θέμα αυτό, η κυρία αυτή επέμενε στις δικές της απόψεις. Όποιος πηγαίνει να κοινωνήσει και σιχαίνεται τον προηγούμενο από αυτόν ή φοβάται να μην κωλύσει κάποια ασθένεια, καλύτερα να μην κοινωνήσει. Δεν πιστεύει πραγματικά στην λυτρωτική δύναμη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.
Η δεύτερη κυρία είπε πως μέσα στο Άγιο Ποτήριο δεν υπάρχει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και είναι συμβολικό το περιεχόμενο. Τραγικές καταστάσεις. Να λέει ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, πως η Θεία Κοινωνία είναι συμβολική και δεν είναι ο Ίδιος ο Χριστός που κοινωνάμε! Τι να πει κανείς! Σε αυτές τις καταστάσεις οδηγεί η άγνοια και ο εγωϊσμός. Κάποιοι νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και στην ουσία βρίσκονται στο σκοτάδι. Είναι δυνατόν Ορθόδοξος Χριστιανός να πιστεύει τέτοια πράγματα; Και όμως αυτές οι κυρίες λίγο πριν είχαν εκκλησιασθεί, χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα από τα τεκταινόμενα της Θείας Λειτουργίας. Δεν είναι στις προθέσεις μου να κατηγορήσω, αλλά να αφυπνίσω συνειδήσεις. Να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να μαθαίνουμε για όσα συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία και ιδιαίτερα για το μεγάλο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Την Θεία Κοινωνία την παρέδωσε ο Ίδιος ο Χριστός στους μαθητές Του, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Ας ακούσουμε τον Ευαγγελιστή Μάρκο να μας το διηγείται σε μετάφραση: «Κι ενώ έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς το ψωμί, το ευλόγησε, το έκοψε κομμάτια και έδωσε στους μαθητές λέγοντας: “Λάβετε και φάγετε, αυτό είναι το Σώμα μου”. Ύστερα πήρε το ποτήρι, κι αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τους το έδωσε, και ήπιαν απ’ αυτό όλοι. Και τους είπε: “Αυτό είναι το Αίμα, που επισφραγίζει τη νέα διαθήκη και χύνεται για χάρη όλων. Σας βεβαιώνω πως δεν θα ξαναπιώ από τον καρπό του αμπελιού ως την ημέρα εκείνη που θα το πίνω καινούργιο στην Βασιλεία του Θεού”» (ΜΑΡΚ. 14, 22-25). Στους μαθητές δεν τους είπε «σας παραδίδω το Σώμα και το Αίμα μου συμβολικά», αλλά τους είπε «πως αυτό είναι το Σώμα μου και το Αίμα μου». Και αυτά παραδόθηκαν φυσικά σε όλους τους Χριστιανούς όλων των εποχών.
Αγαπητοί μου φίλοι, δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι παραποιούν τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Αυτοί μοιάζουν με τον Ευτυχή, τον αρχηγό της αίρεσης του Μονοφυσιτισμού, ο οποίος βρισκόταν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα ως αρχιμανδρίτης. Αν κάποιοι δεν πιστεύουν πως ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού είναι αιρετικοί και ας εκκλησιάζονται και κάθε ημέρα. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν μεγάλο κακό μέσα στην Εκκλησία. Σκανδαλίζουν τους αδύναμους στην πίστη. Αν δεν θέλουν να ακούσουν τις συμβουλές μας, ας τους απομονώσουμε για να μην βλάψουμε και τον εαυτό μας, μέχρι η Εκκλησία μας να αποφανθεί γι’ αυτούς. Δυστυχώς οι διάφορες αιρέσεις δεν βρίσκονται μόνο εκτός της Εκκλησίας αλλά και εντός. Είναι κρίμα να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται μέσα σε αυτήν! Εύχομαι ο Θεός να φωτίζει όλους μας.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

«ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ, ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ»


Το παιδί, όταν είναι μικρό, δεν κάνει τίποτε, και οι γονείς του το φροντίζουν για το φαγητό του, για το ντύσιμό του κ.λπ. Το βοηθούν από αγάπη, χωρίς αυτό να κοπιάζη. Αυτό μόνον καμμιά δουλίτσα κάνει. Και μήπως έτσι ξεπληρώνει τον κόπο ή τα έξοδα που κάνουν οι γονείς γι’ αυτό; Αλλά, όταν το παιδί μεγαλώση και δεν καταλαβαίνη τι του πρόσφεραν οι γονείς του, αυτό είναι πολύ βαρύ!
Παλιά οι γονείς έδερναν το παιδί και εκείνο το δεχόταν χωρίς λογισμούς. Πολλές φορές ούτε καταλάβαιναν γιατί το έδερναν. Σήμερα τα παιδιά είναι όλο «γιατί και γιατί;» και αντιλογία. Δεν έχουν απλότητα. Όλα τα περνάνε από το κόσκινο. Δεν έρχεται όμως έτσι η θεία Χάρις. Όταν το παιδί δεν νιώθη τον πατέρα του ως πατέρα και δεν δέχεται την παιδαγωγία του πατέρα, είναι νόθο παιδί. Μερικά παιδιά, αν τους κάνουν οι γονείς μια μικρή παρατήρηση, «θα κόψω τις φλέβες», λένε αμέσως. Τι να τα κάνουν τότε και οι γονείς; Υποχωρούν, και τελικά τα παιδιά καταστρέφονται.
Το παιδί πρέπει να καταλάβη ότι, εάν οι γονείς καμμιά φορά του δίνουν κανένα σκαμπίλι, δεν το κάνουν από κακότητα, αλλά από αγάπη, για να διορθωθή, να γίνη καλύτερο και να χαίρεται αργότερα. Εμείς, όταν ήμασταν μικρά, είτε μας χάιδευαν οι γονείς μας, είτε μας έδερναν, είτε μας φιλούσαν, όλα τα δεχόμασταν. Καταλαβαίναμε ότι όλα τα έκαναν για το καλό μας. Είχαμε μεγάλη εμπιστοσύνη. Μερικές φορές μάλιστα η μητέρα μου άλλο παιδί έφταιγε και άλλο μάλωνε, γιατί δεν προλάβαινε να κάνη…δικαστήριο. Ο ένοχος όμως, όταν έβλεπε ότι μάλωσε τον άλλον που δεν έφταιγε, επειδή τον πείραζε η συνείδηση, έλεγε «εγώ έφταιγα», και ο άλλος δικαιωνόταν.
Στην οικογένεια οι μικροί πρέπει να έχουν σεβασμό και προς τους γονείς και προς τους μεγαλυτέρους. Να αισθάνωνται ως ανάγκη τον σεβασμό, την υποταγή και την ευγνωμοσύνη προς τον μεγάλο.  Οι μεγαλύτεροι πάλι να έχουν αγάπη προς τους μικρούς, να τους βοηθούν και να τους προστατεύουν. Όταν ο μικρός σέβεται τον μεγάλο και ο μεγάλος αγαπάη τον μικρό, δημιουργείται μια όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ο πατέρας μου έλεγε: «Υπακοή στον μεγάλο αδελφό σας». Εμείς ξέραμε ότι ο πατέρας μας αγαπάει όλους και είχαμε πιο πολύ θάρρος στον πατέρα. Στον μεγάλο αδελφό, που δεν βρίσκαμε την αγάπη του πατέρα, κάναμε μεγαλύτερη υπακοή (Ο Γέροντας είχε επτά αδέλφια).
Όταν οι σύζυγοι έχουν σεβασμό μεταξύ τους και τα παιδιά έχουν σεβασμό προς τους γονείς, η ζωή στην οικογένεια είναι η ειρηνική, πάει ρολόι. Ποτέ σε μια τέτοια οικογένεια ο μεγάλος γιος δεν λέει στην μητέρα του «κοίταξε εδώ, μάνα, αυτό μην το ξανακάνης» ή «γιατί το έκανες αυτό έτσι και εκείνο αλλιώς;», αλλά ούτε ο πατέρας στην μάνα μιλάει με τέτοιον τρόπο. Ο μεγάλος μπορεί να αστειεύεται με τον μικρό, για να τον κάνη να χαρή, αλλά ο μικρός δεν πρέπει να αποκτήση παρρησία με την χαρά που νιώθει από τα πειράγματα του μεγάλου. Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου και κατέβαινα καμμιά φορά να ψωνίσω διάφορα υλικά, ένα παιδάκι, που το σπίτι του ήταν πάνω στον δρόμο, μόλις με έβλεπε, ερχόταν κοντά μου και εγώ του φιλούσα το χέρι. Ύστερα συνήθισε και έτρεχε και μου έδινε μόνο του το χέρι του να το φιλήσω! Εγώ πάλι του το φιλούσα. Μετά μου είπαν οι γονείς του: «Μην του φιλάς, Πάτερ, το χέρι, γιατί τρέχει στους παπάδες και δίνει το χεράκι του να το φιλήσουν και, άμα δεν το φιλήσουν, βάζει τα κλάματα».

(Λόγοι Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, σελίδες 133-135)

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

« ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΙΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΛΕΒΗΣ, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ, 08.07.2017 »

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΛΕΒΗΣ
ΝΕΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ Ι.Μ. ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΛΕΒΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΕΑ
ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ Ι.Μ. ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΛΕΒΗΣ
ΑΓΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ
ΝΕΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ Ι.Μ. ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΛΕΒΗΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΕΤΡΟ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ "BAZAROS"
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΛΑΡΝΑΚΑ ΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΡΣΩΝ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
Ο ΗΡΩΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
Η ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Η ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ κ. ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟ
ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ