« ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός αντικρύζει μέσα στον όχλο ένα δυστυχισμένο πατέρα, που πέφτει γονατιστός στα πόδια Του και Του λέει: «Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει· πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. Και προσήνεγκα αυτόν τοις μαθηταίς σου, και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι» (ΜΑΤΘ. 17, 15-16). Και ο Κύριος με παράπονο λέει: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Σε ποιον όμως αναφέρεται η επιτίμηση αυτή του Κυρίου; Στον πατέρα του δαιμονισμένου, στους μαθητές ή στον κόσμο που βρισκόταν εκεί; Βέβαια την αφορμή αυτή για να πει τους λόγους αυτούς ο Κύριος την έδωσε ο πατέρας του δαιμονισμένου. Αγωνιούσε για το παιδί του και βλέποντας τους μαθητές να μην μπορούν να το θεραπεύσουν άρχισε να αμφιβάλλει για το αν μπορεί να γίνει το θαύμα.

Όμως ο Κύριος στη συνέχεια ελέγχει κατ’ ιδίαν και τους μαθητές Του για την απιστία τους. Αν η απιστία του πατέρα ήταν η αιτία της αδυναμίας των μαθητών να εκβάλουν το δαιμόνιο, τότε ο Κύριος γιατί επικρίνει και τους μαθητές Του; Διότι ο Κύριος ήθελε να δείξει στους μαθητές Του ότι μπορούσαν με τη δύναμή Του να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο και χωρίς να πιστεύει ο πατέρας του. Ολιγοπιστεί λοιπόν ο πατέρας, ολιγοπιστούν και οι μαθητές. Ολιγοπιστεί όμως και ο κόσμος που βρισκόταν εκεί και περίμενε να δει τις εξελίξεις. Διότι ο Κύριος επιτιμά και τον κόσμο, τον οποίο αποκαλεί «γενεά άπιστη και διεστραμμένη» (ΜΑΤΘ. 17, 17). Φαίνεται λοιπόν ότι και οι άνθρωποι που ήσαν εκεί έδειξαν απιστία για το θαύμα, καθώς έβλεπαν τους μαθητές να μην μπορούν να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο. Και μάλιστα αυτοί οι άνθρωποι είχαν δει πολλά θαύματα και από τους Αποστόλους και από τον Χριστό.

Όμως ο Κύριος, ελέγχοντας για απιστία όλους αυτούς που ήσαν συγκεντρωμένοι εκεί, ουσιαστικά ελέγχει ακόμη περισσότερο εμάς. Είναι σαν να λέει και στη δική μας γενιά, ότι είναι άπιστη και διεστραμμένη. Διότι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί έχουμε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη και ενοχή από αυτή που είχαν τα πλήθη της Γαλιλαίας. Εμείς δεν δικαιολογούμαστε να είμαστε ολιγόπιστοι, αφού έχουμε δεχθεί την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και έχουμε δει πολλά θαύματα στην πορεία της Εκκλησίας. Έχουμε αμέτρητα νέφη Μαρτύρων και Αγίων. Πόσο περισσότερο λοιπόν αδικαιολόγητοι είμαστε εμείς στη σημερινή εποχή που κάποτε σε ώρες πειρασμού ή δοκιμασίας αμφιβάλλουμε! Χάνουμε την πίστη μας. Και συμπεριφερόμαστε σαν άπιστοι ή έστω ολιγόπιστοι. Έως πότε λοιπόν θα μας ανέχεται ο Θεός; Μόνον το έλεός Του τελικά θα μας σώσει.

Ο Χριστός, αφού επετίμησε το δαιμόνιο, θεράπευσε αμέσως τον δαιμονισμένο νέο. Οι μαθητές εκστατικοί πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Ιησού και Τον ρώτησαν με απορία: «διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;» (ΜΑΤΘ. 17, 19). Και ο Κύριος τους είπε: «δια την απιστίαν υμών. Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατίσει υμίν» (ΜΑΤΘ. 17, 20). Ακούγοντας όμως τους λόγους αυτούς, κάποιοι Χριστιανοί ίσως αναρωτηθούν: «Μα καλά, εφ’ όσον οι άγιοι Απόστολοι δεν μετακίνησαν κανένα βουνό, δεν έκαναν ποτέ ένα τέτοιο θαύμα τόσο δυσκατόρθωτο, άρα δεν είχαν πίστη “ως κόκκον σινάπεως” (ΜΑΤΘ. 17, 20); Και αν οι Απόστολοι δεν είχαν τέτοια πίστη πως ο Κύριος ζητά να την έχουμε οι υπόλοιποι Χριστιανοί;» Ερωτήσεις οι οποίες είναι κάπως δικαιολογημένες.

Οι ιεροί ερμηνευτές εξηγούν ότι οι άγιοι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή δεν είχαν μόνον μία τόσο μικρή πίστη αλλά πολύ μεγαλύτερη. Διότι δεν μετακίνησαν απλώς κάποιο βουνό, αλλά έκαναν ασυγκρίτως μεγαλύτερα και δυσκολώτερα θαύματα. Σίγουρα έκαναν αναστάσεις νεκρών, θεραπείες ασθενών και άλλα συγκλονιστικά θαύματα. Αλλά κυρίως μετακίνησαν τεράστιους όγκους κακίας από τις ψυχές των ανθρώπων, ανέστησαν  ψυχικά αμέτρητους νεκρούς από τον πνευματικό θάνατο και τους οδήγησαν κοντά στον Χριστό. Άλλαξαν την ιστορία του κόσμου. Η μετακίνηση ενός βουνού θα ήταν απλά ένα θαύμα εντυπωσιασμού. Η αλλαγή όμως της οικουμένης αποτελούσε ένα θαύμα ασυγκρίτως μεγαλύτερο και δυσκολώτερο. Οι άγιοι Απόστολοι είχαν μεγάλη πίστη και αυτό φαίνεται από τα έργα τους. Αλλά κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί μπορούμε να κάνουμε θαύματα, αν βέβαια ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ζούμε όμως;

Άρα λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, όταν ο Κύριος μας ζητά να έχουμε πίστη «ως κόκκον σινάπεως» (ΜΑΤΘ. 17, 20), δεν χρησιμοποιεί απλά ένα σχήμα λόγου, αλλά μας ζητά να έχουμε πραγματικά μία θερμή και δυνατή πίστη. Διότι, όταν η πίστη μας είναι τόσο δυνατή και πέσει, όπως το σινάπι, σε γη αγαθή, δηλαδή σε καθαρό και εύφορο χωράφι της ψυχής, γίνεται δένδρο μεγάλο και έχει θαυμαστά αποτελέσματα. Και φυσικά όλα αυτά είναι μεν θεωρία για όλους εμάς τους άγευστους της πνευματικής ζωής, μπορούν όμως να γίνουν πράξη αν εμείς αγωνισθούμε όπως μας διδάσκει ο Χριστός μας και αποκτήσουμε τα διάφορα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Μην ακολουθούμε όλους αυτούς που πορεύονται προς την απώλεια, αλλά να ακολουθούμε το παράδειγμα των Αγίων μας. Βρισκόμαστε στους έσχατους καιρούς. Γι’ αυτό ας προσευχόμαστε καθημερινά να μας χαρίσει ο Κύριος μία πίστη θερμή και δυνατή, σαν και αυτή των Αγίων μας. Και τότε θα βλέπουμε στην ψυχή μας τη θαυμαστή καρποφορία της Χάριτος του Θεού.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.