« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή μία ακόμη παραβολή του Κυρίου μας. Αυτή η παραβολή ονομάζεται και παραβολή του κακού δούλου εξαιτίας της κακίας και ασπλαχνίας που δείχνει ο ένας δούλος προς τον σύνδουλό του. Ως αφορμή για να πει την παραβολή αυτή ο Χριστός παίρνει από την ερώτηση του Αποστόλου Πέτρου για το πόσες φορές πρέπει να συγχωρούμε κάποιον που μας έχει φταίξει. Ο Απόστολος Πέτρος έχοντας υπόψη του τον εβραϊκό νόμο, που έλεγε ότι κάποιος μπορεί να συγχωρεί μέχρι τρεις φορές, προσθέτει κάποια γενναιοδωρία και ρωτά τον Χριστό αν είναι αρκετές μέχρι επτά φορές. Ο Χριστός του απαντά ότι όχι επτά αλλά εβδομήντα φορές επτά, εννοώντας το άπειρο και παντοτινό. Το μέτρο που πρέπει να συγχωρούμε δεν είναι η ανθρώπινη θέλησή μας και οι νόμοι, αλλά ο Ίδιος ο Θεός που συγχωρεί τον καθένα μας όσες φορές και αν έφταιξε, φθάνει να Του το ζητήσει ειλικρινά.

Για να φανεί και να γίνει καλύτερα κατανοητό με ποιο τρόπο συγχωρεί ο Θεός παρομοίασε την Βασιλεία των Ουρανών με ένα βασιλιά που θέλησε να του αποδώσουν λογαριασμό οι δούλοι του. Μόλις λοιπόν άρχισε να κάνει λογαριασμό του φέρνουν κάποιον ο οποίος χρωστούσε ένα πολύ μεγάλο ποσό, δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να εξωφλήσει αυτό το μεγάλο ποσό, ο βασιλιάς διέταξε να πουλήσουν τον ίδιο τον δούλο, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και ό,τι άλλο είχε στην κατοχή του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Μετά από αυτή την απόφαση ο δούλος πέφτει στα πόδια του βασιλιά και τον παρακαλεί να του δείξει μακροθυμία και θα τον ξεπληρώσει. Ο βασιλιάς τον λυπήθηκε και τον άφησε ελεύθερο να φύγει χαρίζοντάς του μάλιστα και όλο το χρέος που χρωστούσε. Ο ευεργετημένος αυτός δούλος δεν έκανε το ίδιο όμως με έναν σύνδουλό του.

Ο δούλος αυτός που μόλις είχε ευεργετηθεί από τον βασιλιά, συνάντησε έναν από τους συνδούλους του, ο οποίος του χρωστούσε μόνο εκατό  δηνάρια, δηλαδή ένα ποσό ασήμαντο μπροστά στο τεράστιο ποσό που χρωστούσε ο ίδιος στον βασιλιά. Τότε αυτός ο ευεργετημένος δούλος πιάνει τον σύνδουλό του και τον σφίγγει να τον πνίξει λέγοντας να του εξωφλήσει το χρέος που του χρωστούσε. Επειδή εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να τον εξωφλήσει έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να του δείξει μακροθυμία και κάποια στιγμή θα του έδινε τα οφειλόμενα. Έκανε και αυτός ο δούλος ό,τι έκανε προηγουμένως ο ευεργετημένος από τον βασιλιά  δούλος που τώρα τον πιέζει. Αντί όμως να κάνει όπως έκανε ο βασιλιάς σε αυτόν, έδειξε τόση κακία και ασπλαχνία ώστε πήγε και τον έκλεισε στη φυλακή μέχρι να του ξεπληρώσει αυτό το μικρό ποσό που του χρωστούσε.

Βλέποντας αυτή τη μεγάλη αδικία οι υπόλοιποι δούλοι πήγαν και είπαν στον βασιλιά όλα όσα έγιναν. Ο βασιλιάς τότε καλεί τον δούλο εκείνο και του λέει: «Κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες· δεν έπρεπε κι εσύ να σπλαχνισθείς τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σπλαχνίσθηκα εσένα;» (ΜΑΤΘ. 18, 32). Και αμέσως ο βασιλιάς τον παρέδωσε στους βασανιστές μέχρι να του ξεπληρώσει όλα όσα του χρωστούσε. Και τελειώνοντας ο Χριστός την παραβολή μας λέει ότι «έτσι θα κάνει και σ’ εμάς ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δεν συγχωρεί τα παραπτώματα του αδελφού του με όλη του την καρδιά» (ΜΑΤΘ. 18, 35). Μέσα από τις παραβολές του Χριστού βλέπουμε να μας αποκαλύπτεται η Βασιλεία των Ουρανών. Από τη μια βλέπουμε τον τρόπο που ενεργεί ο Θεός και από την άλλη βλέπουμε το πως θέλει ο Θεός να συμπεριφέρονται οι πιστοί μεταξύ τους.

Η σημερινή παραβολή έχει ως στόχο να μας διδάξει ότι πρέπει να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού αποτελούν το χρέος των μυρίων ταλάντων σε σχέση με τα σφάλματα που έχουν διαπράξει οι συνάνθρωποί μας σε εμάς και που είναι μηδαμινά, όπως το χρέος των εκατό δηναρίων. Η δική μας στάση και συμπεριφορά προς τους αδελφούς μας είναι αυτή που θα επηρεάσει το έλεος του Θεού σε εμάς και όχι το πλήθος ή το μέγεθος των αμαρτιών μας. Πως θέλουμε να δείξει το έλεός Του ο Θεός, όταν εμείς είμαστε αυστηροί με τους άλλους, τους κατακρίνουμε και δεν τους συγχωρούμε; Εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτούς; Μήπως είμαστε χειρότεροι και μάλιστα δεν βλέπουμε και τα σφάλματά μας και τις πτώσεις μας; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι πάνω στη γη; Μήπως έχουμε το αίσθημα της αυτοδικαίωσης; Ας προβληματισθούμε!

Αγαπητοί μου φίλοι, μη νομίζουμε ότι το να μην συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας δεν είναι αμαρτία και κάτι το σημαντικό. Αυτό και μόνο το πάθος μπορεί να μας στερήσει τον Παράδεισο. Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του λέγοντας: «Πάτερ άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (ΛΟΥΚΑ 23, 34). Αυτό το παράδειγμα αφήνει και σε εμάς τους Χριστιανούς όλων των αιώνων. Αν δεν έχουμε αγάπη δεν θα μπορέσουμε να σωθούμε. Δεν σώζουν ούτε οι νηστείες, ούτε τα αντίδωρα, ούτε τα κεριά, ούτε τίποτα, αν μέσα στην ψυχή μας έχει φωλιάσει το μίσος και η αντιπάθεια για τον συνάνθρωπό μας. Η συγχωρητικότητα αποτελεί βασικό παράγοντα στη σχέση μας με τον Θεό. Με αυτήν κερδίζουμε τη φιλανθρωπία του Θεού έναντι των δικών μας αμαρτιών. Πρέπει να συγχωρούμε τους αδελφούς μας για να συγχωρήσει κι εμάς ο Θεός για τα δικά μας αμαρτήματα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.