«-Ένα
γνωστό μου ζευγάρι προσπαθούν να πείσουν τους γονείς τους, τον παππού και την
γιαγιά να πάνε σε κάποιο ίδρυμα για άτομα της τρίτης ηλικίας. Είναι σωστό;
-Σκλήρυναν
οι ψυχές των ανθρώπων. Ούτε λίγο ούτε πολύ να “ξεφορτωθούμε” τον πατέρα ή την
μητέρα. Να τους ρίξουμε στο άσυλο. Εμείς πρέπει, βλέπετε, να ζήσουμε την ζωή
μας, να μη μας γίνουν οι “γέροι” εμπόδιο στην καλοπέρασί μας. Να κάνουμε
τα πάρτυ μας, τις διασκεδάσεις μας. Πέτα
τον γέρο τον καημένο. Ας κουράστηκε μία ζωή, για να σπουδάση την κόρη ή τον
γιο. Στο ίδρυμα τώρα.
Ίδιο
είναι η χαρά του παππού, να ζη με τα παιδιά του, με τα εγγονάκια του, και ν’
απολαμβάνη την θαλπωρή της οικογενειακής ευτυχίας; Και ίδιο είναι να βρίσκεται
σ’ ένα δωμάτιο με ξένους και αγνώστους και να περιμένη μία φορά την Κυριακή τον
κύριο υιό και την νύφη, ή την κυρία κόρη με τον γαμπρό να πάνε να καθήσουν μία
ώρα να συντροφεύσουν τον παππού και να ιδή τα εγγονάκια; Και την άλλη περίοδο να
είναι μόνος και έρημος; Σκλήρυναν οι ψυχές των ανθρώπων. Και δεν σκέπτονται οι
ταλαίπωροι, ότι μετά από μερικά χρόνια θα έλθη η δική τους η σειρά· δεν το
σκέπτονται αυτό».
«Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα-Καθοδηγώντας
τον λαό του Θεού, Σελίδα 26».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου