« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας διηγείται στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, το περιστατικό της θεραπείας δύο δαιμονισμένων. Οι δαιμονισμένοι αυτοί κατοικούσαν σε μνήματα, έξω από την πόλη των Γεργεσηνών και αποτελούσαν κίνδυνο για τους διερχόμενους ταξιδιώτες. Μόλις είδαν τον Χριστό που περνούσε από εκεί, φώναξαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ με εμάς, Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» (ΜΑΤΘ. 8, 29). Ήταν τα δαιμόνια που μιλούσαν. Έπειτα παρακάλεσαν τον Χριστό να τους επιτρέψει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Ο Χριστός τους επέτρεψε να πάνε και αμέσως ολόκληρο το κοπάδι έπεσε στη λίμνη και αφανίσθηκε στα νερά της. Τότε οι βοσκοί των χοίρων γύρισαν στην πόλη και διηγήθηκαν όσα είχαν συμβεί. Και σύσσωμος ο λαός βγήκε από την πόλη όχι για να υποδεχθεί τον Χριστό, αλλά για να Τον παρακαλέσει να φύγει.

Η περικοπή αυτή περιέχει δύο παράδοξα και αλληλοσυγκρουόμενα γεγονότα. Από τη μία μεριά, οι δαίμονες αναγνωρίζουν τη θεότητα του Ιησού και Τον παρακαλούν να τους λυπηθεί, ενώ από την άλλη, οι κάτοικοι της πόλης αρνούνται να Τον δεχθούν. Τα δαιμόνια δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι μπροστά τους βρίσκεται ο Υιός και Λόγος του Θεού, γι’ αυτό και τρέμουν τη δίκαιη κρίση Του. Τον παρακαλούν να μην τα στείλει από τώρα στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να τους επιτρέψει να μπουν στην αγέλη των χοίρων. Τον παρακαλούν γιατί, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από την ιστορία του πολύαθλου Ιώβ, δεν έχουν καμία εξουσία πάνω στην κτίση, ούτε βέβαια πάνω στους ανθρώπους, αν δεν το επιτρέψει ο Ίδιος ο Θεός, ο Οποίος προσβλέπει και αποσκοπεί στη σωτηρία μας. Και το επιτρέπει αυτό ο Χριστός για να δείξει ότι εκεί που ενεργούν τα δαιμόνια τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και πολλές φορές θανάσιμα, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα.

Από την άλλη μεριά, παρά την τόσο συγκλονιστική αποκάλυψη της θεότητας του Ιησού, παρά το θαύμα της θεραπείας των δύο δαιμονισμένων, οι κάτοικοι της πόλης των Γεργεσηνών αντί να δεχθούν τον Χριστό, Του ζητούν να εγκαταλείψει τα όρια της πόλης τους. Αντί να Του ζητήσουν να τους βοηθήσει θεραπεύοντας τους ασθενείς που τυχόν είχαν, όπως συνέβαινε σε κάθε τόπο από τον οποίο περνούσε, Του ζητούν να φύγει γρήγορα από την πόλη τους. Η στάση τους αυτή δεν μπορεί να ερμηνευθεί, παρά ως γεγονός πνευματικής τύφλωσης. Παρόλο που έχουν μπροστά τους το θαύμα, αδυνατούν να πιστέψουν στον Χριστό. Φαίνεται πως πιο πολύ τους ενόχλησε ο χαμός των χοίρων, των οποίων σημειωτέον η εκτροφή απαγορευόταν από τον Μωσαϊκό Νόμο, αντί να τους συνετίσει και να τους οδηγήσει σε μετάνοια. Με την αντίδρασή τους αυτή φανερώνουν πως είναι άνθρωποι του σκότους και της αμαρτίας.

Αν οι πολίτες των Γεργεσηνών δέχονταν τον Χριστό στην πόλη τους, αν Τον δέχονταν στην καρδιά τους, θα έπρεπε να μετανοήσουν και να ακολουθήσουν τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Μην μας παραξενεύει όμως το παράδειγμα των Γεργεσηνών. Ακούμε συχνά γύρω μας ανθρώπους να λένε: «αν δεν δω ένα θαύμα, δεν πιστεύω». Αυτοί οι άνθρωποι στην ουσία αναζητούν άλλοθι για τη δική τους απιστία απέναντι στον Θεό. Παρόλο που το θαύμα προϋποθέτει την πίστη, όπως βλέπουμε σε όλα όσα έκανε ο Χριστός, υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις θαυμάτων, σαν το σημερινό, που προσφέρονται για εκείνους που θέλουν να ενισχύσουν την πίστη τους. Και όμως, ακόμη κι αν συμβεί στους ίδιους κάποιο θαύμα, στην πραγματικότητα δεν είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν, γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και για το λόγο αυτό αρνούνται τον Ίδιο τον Χριστό και Τον βγάζουν από τη ζωή τους.

Αλλά και στη δική μας, Χριστιανική καθημερινότητα, συχνά δημιουργούμε στεγανά, είτε στον προσωπικό είτε στον εργασιακό μας χώρο, από τα οποία θεωρούμε ότι μπορούμε να περιορίσουμε τον Χριστό και να συμπεριφερθούμε όπως οι άλλοι των ανθρώπων. Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς της εποχής μας, το να θεωρούμε δηλαδή ότι τα θρησκευτικά μας καθήκοντα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στον Ναό, είτε τις στιγμές που προσευχόμαστε μόνοι μας. Και όλες τις άλλες ώρες, σαν τους Γεργεσηνούς, επιδιδόμαστε σε ασχολίες από τις οποίες απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. Πρέπει να προσέχουμε πολύ τους εαυτούς μας. Να μη ζούμε διπλή ζωή. Να είμαστε Χριστιανοί μέσα στον Ναό και έξω από αυτόν να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε οι πιο κοσμικοί άνθρωποι. Μην καταντήσουμε σαν τους κατοίκους των Γεργεσηνών, οι οποίοι έδιωξαν από τη ζωή τους τον Ίδιο τον Χριστό.

Αγαπητοί μου φίλοι, οφείλουμε ως Χριστιανοί να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού ολόκληρη την εβδομάδα και όχι μόνο την Κυριακή που πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Πρέπει να έχουμε σε καθημερινή βάση μπροστά μας τον Θεό και να ξέρουμε ότι βλέπει τις πράξεις μας. Να ξέρουμε ότι γνωρίζει και τον παραμικρό μας λογισμό, που έχουμε μέσα μας. Τους ανθρώπους μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε και να εμφανιζόμαστε σαν καλοί Χριστιανοί. Τον Θεό όμως δεν μπορούμε να Τον κοροϊδέψουμε με τίποτα. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή μας. Αν πιστεύουμε στον Θεό και αν θέλουμε να μην Τον στενοχωρούμε, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε και να τηρούμε τις θείες εντολές Του. Μόνο έτσι θα μπορούμε να βρισκόμαστε συνεχώς κοντά Του και να έχουμε ειρήνη στην ψυχή μας. Στην παρουσία του Χριστού στη ζωή μας, ας μην Του κλείνουμε την πόρτα και ας μην Τον διώχνουμε σαν τους Γεργεσηνούς του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.