« ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ένα από τα πιο μεγαλειώδη και εντυπωσιακά θαύματα μας παρουσιάζει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι. Περιγράφει τον χορτασμό των πέντε χιλιάδων ανδρών σε μία έρημη γωνιά της Παλαιστινιακής γης. Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ματθαίο όταν ο Ιησούς πληροφορήθηκε τον αποκεφαλισμό του Βαπτιστή Ιωάννη αποσύρθηκε σε κάποιο έρημο τόπο. Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, μόλις έμαθαν την αναχώρησή Του, Τον ακολούθησαν. Ο Κύριος βλέποντας γύρω Του όλους αυτούς τους ανθρώπους τους λυπήθηκε και δεν θέλησε να τους απογοητεύσει, γι’ αυτό συνέχισε το έργο Του θεραπεύοντας ασθενείς και διδάσκοντας. Όμως η ώρα περνούσε και οι μαθητές υπενθύμισαν στον Χριστό ότι έπρεπε να διώξει τον κόσμο για να προμηθευθεί τρόφιμα. Τότε ο Ιησούς στρέφει το βλέμμα Του στον ουρανό ευλογεί και κόβει τα πέντε ψωμιά και τα δίνει στους μαθητές για να τα μοιράσουν στο πλήθος.

Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να χορτάσουν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται οι γυναίκες και τα παιδιά, αλλά να περισσέψουν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Πραγματικά οι μαθητές, αλλά και όλος ο κόσμος, βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο θαύμα, που όμοιό του δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους. Αλλά και εμείς οι μετέπειτα Χριστιανοί, όλων των εποχών, που διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, μένουμε έκθαμβοι μπροστά στο συγκλονιστικό αυτό θαύμα του Κυρίου. Τέτοια γεγονότα δεν γίνονται καθημερινά και είναι όντως αξιοπρόσεκτα. Οι ερμηνευτές Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και οι βιβλικοί θεολόγοι εξηγούν το νόημα και τον σκοπό των θαυμάτων του Κυρίου, που ασφαλώς δεν είναι ο εντυπωσιασμός και η ικανοποίηση μόνο από θεϊκό οίκτο κάποιων ανθρωπίνων αναγκών. Τα θαύματα που διαβάζουμε στα Ευαγγέλια είναι η απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι ο Χριστός και ποιο το έργο Του.

Η επιβεβαίωση της μεσσιανικής ιδιότητας του Χριστού είναι οφθαλμοφανής στόχος των Ευαγγελιστών. Όμως η επαλήθευση των Προφητικών προσδοκιών και η εκπλήρωση των αιτημάτων και των αναγκών του φτωχού και καταπιεσμένου Ιουδαϊκού λαού δεν είναι το ζητούμενο του σημερινού Χριστιανού. Ο σημερινός άνθρωπος, της περίεργης εποχής που ζούμε, στέκεται αδιάφορος μπροστά στις Ευαγγελικές διηγήσεις των θαυμάτων, έστω και αν θεωρητικά τις αποδέχεται. Και επικαλείται την εξής δικαιολογία. Όλες αυτές οι αφηγήσεις είναι γνωστές και παλιές αλλά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τον άνθρωπο του καιρού μας. Και όμως η Εκκλησία προβάλλει αυτές τις μακρινές ιστορίες όχι μόνο για να μας θυμίσει τι έγινε την εποχή εκείνη, αλλά κυρίως για να μας μάθει ότι ο λόγος του Θεού είναι διαχρονικός και επίκαιρος για τον άνθρωπο κάθε εποχής και τόπου.

Ο λόγος του Χριστού μας ακουμπά κάθε φορά που έχουμε ανοικτά τα μάτια της ψυχής μας. Τότε αντιλαμβανόμαστε το φως του Θεού. Το κάθε θαύμα μας αγγίζει κάθε φορά που μας μεταγγίζει τη ζωντανή παρουσία και την ενέργεια του Θεού στην καθημερινότητά μας. Τότε βλέπουμε τον Θεό να απαντά στα ερωτήματα και στις ανάγκες μας. Αλλά και τότε κατανοούμε τη σιωπή Του στα ανεκπλήρωτα όνειρα και στις επιθυμίες μας. Όπως πολύ όμορφα παρατηρεί ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του «Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό-Η “σιωπή” του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων»: «Πίστη στον Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη, άφημα. Πίστη σημαίνει περιπέτεια σχέσης με ατελείωτα σκαμπανεβάσματα. Πίστη σημαίνει να κραυγάζω την αδυναμία μου. Να καταθέτω την διάθεσή μου και συγχρόνως την έλλειψή μου. Να αντέχω την σιωπή του Θεού δίχως να ραγίζουν οι ελπίδες μου, να παγώνει το κορμί μου στα πατώματα της θλίψης κοιτώντας με αγωνία το ξημέρωμα» (Σελίδα 83).

Το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων από τον Χριστό δεν έλυσε βέβαια το πρόβλημα της πείνας, που ταλαιπωρεί ακόμη και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της γης μας, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός Του. Είναι όμως μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που κατηγορούν τον Χριστιανισμό, ότι περιφρονεί, υποτιμά και καταπιέζει κάθε υλική ανάγκη του ανθρώπου. Μια τέτοια στάση οδηγεί στη μη ρεαλιστική αντιμετώπιση της ζωής. Το θαύμα του χορτασμού μας λέει ότι είμαστε όντα ζωντανά που πεινάμε γιατί ότι ζει έχει ανάγκες. Οι υλικές μας ανάγκες λοιπόν αγιάζονται όταν τις φέρνουμε με εμπιστοσύνη μπροστά στον Θεό. Ακόμη και οι καθημερινές απασχολήσεις μας αγιάζονται από την παρουσία του Θεού, όταν την επιτρέπουμε στη ζωή μας. Γιατί από εμάς εξαρτάται αν θέλουμε τον Θεό στη ζωή μας ή όχι. Ο Θεός μας αφήνει στην ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει.

Αγαπητοί μου φίλοι, η εγγύτητά μας με τον Θεό, δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα, αλλά να την παίρνουμε σοβαρά υπόψη. Δεν πρέπει να υποκαθιστούμε την φροντίδα για το σώμα με την φροντίδα για την ψυχή. Δεν μπορούμε να δώσουμε για παράδειγμα σε ένα πεινασμένο πνευματικό λόγο αντί για τροφή. Δεν μπορούμε με το πρόσχημα της προσευχής να απομακρυνόμαστε από την εργασία που με αυτή κερδίζουμε το ψωμί μας με την ευρύτερη έννοια. Επίσης έχουμε ανάγκη και πνευματικής τροφής. Την πνευματική τροφή μπορούμε να την αναζητήσουμε από τον Θεό και μόνο. Έτσι καταλαβαίνουμε πόσο εξαρτημένη είναι η ζωή μας από τον Θεό. Εμείς ζητάμε και Εκείνος μας δίνει και τη σωματική και την πνευματική τροφή. Εκείνος προσφέρει και εμείς δεχόμαστε και ευχαριστούμε. Αυτή είναι ίσως η προέκταση του βαθύτερου νοήματος αυτού του θαύματος στην καθημερινότητά μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.