« ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριός μας καλεί τους πρώτους μαθητές και τους λέει, ότι θα τους κάνει «αλιείς ανθρώπων» (ΜΑΤΘ. 4, 19). Οι μαθητές, λοιπόν, χωρίς να το πολυσκεφθούν, ακολούθησαν τον Κύριο. Και το έκαναν αυτό γιατί είχαν λεβεντιά ψυχής. Σήμερα όμως λείπει η λεβεντιά της ψυχής και γι’ αυτό δεν θυσιάζουμε και πολλά πράγματα για τον Χριστό. Ο Χριστός τους λέει, ότι θα τους κάνει ψαράδες ανθρώπων. Εδώ τίθεται όμως ένα ερώτημα. Καλά αυτοί είναι αγράμματοι, που θα βρουν αυτή την δυνατότητα; Εμείς ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε σοφοί, να γνωρίζουμε όλα τα παιδαγωγικά συστήματα, να γνωρίζουμε την Ορθόδοξη Θεολογία, για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Αυτοί ήσαν αγράμματοι και οι δυνατότητές τους ήσαν πολύ μικρές. Δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους.

Ο Κύριός μας όμως κάτι άλλο θέλει να μας δείξει με την αποστολική κλήση των ταπεινών ψαράδων. Οι «έξυπνοι», οι δήθεν «άγιοι» και «φωτισμένοι», μας κλείνουν τον δρόμο που οδηγεί στον Θεό. Αυτός που μας ανοίγει τον δρόμο είναι ο Χριστός. Δηλαδή, αν δεν έχουμε το πνεύμα του Θεού, δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε κανέναν άνθρωπο. Αυτό το χάρισμα το δίνει ο Κύριος όπου θέλει, ως δωρεά, κατά την δεκτικότητα της καρδιάς. Θέλουμε να σώσουμε όλον τον κόσμο με τα μυαλά μας, με τις θεωρίες μας, χωρίς να έχουμε προσωπική σχέση με τον Θεό. Χωρίς γνώση του πνευματικού αγώνα, χωρίς προσωπική εμπειρία της κόλασης και της μετανοίας, χωρίς την συνάντησή μας με τον Χριστό, είναι αδύνατον να εμπνεύσουμε τους άλλους ανθρώπους. Προσπαθούμε να διδάξουμε τους συνανθρώπους μας πνευματικά ζητήματα, χωρίς να έχουμε κανένα προσωπικό βίωμα.

Αν δεν περάσουμε από την προσωπική οδύνη της απουσίας και της αναζήτησης του Θεού, δεν θα πονέσουμε κανέναν άνθρωπο. Ένας παιδαγωγός που δεν συμμερίζεται προσωπικά τον μαθητή του, περιορίζεται στην ανάπτυξη θεωριών. Μα ο κάθε άνθρωπος είναι τελείως διαφορετικός, άρα χρειάζεται προσωπική προσέγγιση. Αν προσεγγίζουμε τους ανθρώπους βάσει ενός συστήματος αληθειών και θεωριών, δεν αποκτάμε ανθρώπινη σχέση. Η προσωπική πορεία προς τον Θεό και προς την αλήθεια του κάθε ανθρώπου είναι τελείως ιδιαίτερη και απαιτείται όχι γνώση της αληθείας αλλά εμπειρία του Θεού. Ο Κύριος, λοιπόν, γιατί δεν προσέγγισε τους σοφούς της θρησκείας της εποχής εκείνης και διάλεξε τους αγραμμάτους ψαράδες; Γιατί ήσαν αγνοί άνθρωποι. Δεν είχε αποτυπωθεί στο μυαλό τους καμία ψεύτικη θρησκευτική θεωρία. Ήσαν καθαροί, γι’ αυτό έβλεπαν ατόφια την αλήθεια του Θεού.

Ο Χριστός διάλεξε τους αγραμμάτους για να μην υπερηφανεύονται ότι είχαν κάτι δικό τους για να δώσουν ή ότι πέτυχαν κάτι δικό τους, αλλά ότι όλα ήσαν της Χάριτος του Θεού. Αν θέλει ο Θεός να κάνει κάποιον ποιμένα, πρώτα τον ταπεινώνει. Πρώτα τον κάνει να γευθεί την προσωπική του αποτυχία, να δει τα χάλια του. Άρα, ο σωστός παιδαγωγός είναι ο συντετριμμένος, ο χαμένος. Υψηλά ιστάμενοι και «επί θρόνου καθήμενοι» της ηθικής άνθρωποι είναι ενίοτε οι προβληματικοί άνθρωποι. Γιατί λειτουργούν με βάση τα δικά τους μέτρα ηθικής και αληθείας. Ποιο μέτρο όμως καλούμαστε να λειτουργήσουμε; Όχι της δικής μας αντίληψης και θεωρίας, αλλά του πνεύματος και του θελήματος του Θεού για κάθε πρόσωπο. Το πνεύμα του Θεού μας φωτίζει, αν εμείς είμαστε θετικοί αποδέκτες αυτού του φωτισμού. Και τότε μπορούμε να βοηθήσουμε και τους συνανθρώπους μας.

Ποιος είναι ο λόγος που διακονούμε τους ανθρώπους; Είναι πραγματικά ο πόθος μας να θεραπευθούν οι άνθρωποι; Αν ναι, τότε άλλη προσέγγιση μας δίνει ο Θεός. Η πρώτη αίσθηση που αναδύεται από αυτή την προσέγγιση είναι η ελευθερία. Δεν έχουμε άγχος αν θα πετύχουμε ή θα αποτύχουμε, ούτε πιέζουμε τους ανθρώπους, για να τους αλλάξουμε. Γιατί αν έχουμε μάθει εμείς όντως την πνευματική οδό και έχουμε προσεγγίσει αληθινά τον Θεό, νοιώθουμε την τραγικότητα του ανθρώπου. Έτσι συγκινούμαστε, εκλεπτύνεται η ψυχή μας και δεν ανεχόμαστε, να είναι οι συνάνθρωποί μας στην κόλαση. Οι άνθρωποι που έχουν πνεύμα Θεού είναι εκείνοι που δίνουν ελπίδα στους συνανθρώπους τους, που έχουν πέσει στην αμαρτία και προσπαθούν να τους ανορθώσουν από αυτήν την κατάσταση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι του Θεού.

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν λέει ο Κύριός μας «ελάτε να σας κάνω αλιείς ανθρώπων», καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε ψαράδες. Να αρνηθούμε δηλαδή την δική μας γνώση, την δική μας αρετή, την δική μας σοφία και να μην θεωρούμε ότι είναι δεδομένος ο Θεός στην καρδιά μας, αλλά με εγρήγορση να αναζητάμε τον Θεό και να συντριβόμαστε. Να έχουμε αυτή την αίσθηση της συντριβής και να μην είμαστε  πολύξεροι. Να θέλουμε όλος ο κόσμος να σωθεί. Αν λοιπόν η καρδιά μας δεν αγαπά τους εκτός της Εκκλησίας, αν η καρδιά μας δεν θέλει τη σωτηρία των αμαρτωλών ανθρώπων, αν η καρδιά μας νοιώθει άνετα που υπάρχουν αιρετικοί άνθρωποι, αν προτιμάμε αυτό το ήθος, δεν μπορεί ποτέ να «ξυπνήσει» το πνεύμα του Θεού και δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε κανέναν άνθρωπο. Τότε κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και βιώνουμε την κόλαση.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.