« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, παρουσιάζει την θριαμβευτική νίκη και κυριαρχία του Θεού πάνω στις αντίθεες δυνάμεις, μέσα από το θαύμα του Χριστού στους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών. Το περιστατικό αυτό αναδεικνύει τη λυτρωτική δύναμη του Χριστού, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις δαιμονικές δυνάμεις, οι οποίες τον βασανίζουν, τον ταλαιπωρούν και τον καταδυναστεύουν. Η κατάσταση των δαιμονισμένων ήταν εξαιρετικά τραγική. Εμφανίζονται κοινωνικά απροσάρμοστοι, εφόσον έμεναν στα μνήματα. Οι άνθρωποι τους θεωρούσαν επικίνδυνους, γιατί κατέχονταν από την μανία της επιθετικότητας. Ήσαν τόσο επιθετικοί οι δαιμονισμένοι των Γεργεσηνών, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο που βρίσκονταν αυτοί. Η εμφάνιση και μόνο αυτών των δυστυχισμένων υπάρξεων προκαλούσε τρόμο στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Καθετί που υποτάσσεται στην δαιμονική δύναμη διαλύεται και καταστρέφεται. Στην προκειμένη περίπτωση των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, το ανθρώπινο πρόσωπο παραμορφώνεται, αλλοιώνεται. Η δαιμονοπληξία και οι ψυχικές ασθένειες συνδέονται πιο καθαρά με το γεγονός της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο. Κάποιες φορές όλα αυτά παρουσιάζονται σαν μία προσωπική εχθρική δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που δηλητηριάζει τη ζωή του και δημιουργεί μία μορφή κυριαρχίας πάνω του. Σε μία τέτοια ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση φαίνεται καθαρά η κυριαρχία και η καταδυνάστευση του διαβόλου. Εξάλλου αυτό θέλει ο διάβολος. Να καταδυναστεύει τον άνθρωπο, να τον ταλαιπωρεί και να τον βασανίζει. Ο Χριστός όμως ήλθε στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Όποιος προστρέχει στον Χριστό με αληθινή πίστη, λαμβάνει πάντα την βοήθειά Του.

Από τον ορθολογιστή άνθρωπο της εποχής μας, τίθεται ένα ερώτημα που προκαλεί την Χριστιανική μας συνείδηση. Είναι δυνατόν στην εποχή της καταπληκτικής προόδου και ανάπτυξης, των πρωτοφανών τεχνολογικών επιτευγμάτων και επιστημονικών αλμάτων, να μιλάμε ακόμη για δαίμονες και δαιμονισμένους; Ο θετικιστής άνθρωπος δεν συμμερίζεται πλέον τις αντιλήψεις προηγούμενων εποχών, που θεωρούσαν την ασθένεια επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Ίσως θεωρεί τέτοιες αντιλήψεις ακόμη και γελοίες. Αλλά όποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική και φθοροποιό επίδρασή του στη ζωή μας, ας αναλογισθεί αυτό που έχει ειπωθεί: «η πιο πετυχημένη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Σίγουρα δεν θα βρουν τον διάβολο, όσοι τον ψάχνουν, στις τερατόμορφες παραστάσεις άλλων εποχών, για να τους φοβίσει και να τους τρομάξει.

Ο διάβολος όμως, υπάρχει και κρύβεται πάντοτε μέσα στη δύναμη του πολύμορφου κακού, που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά και μας καταδυναστεύει. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ανυποψίαστος στην παρουσία του διαβόλου και ευάλωτος στην πανουργία του, παρασύρεται σε διάφορες παγίδες που του στήνει ο διάβολος. Αν έβλεπε ο άνθρωπος τον διάβολο στην πραγματική του μορφή, θα ήταν αδύνατον να αμαρτήσει. Έτσι τα διάφορα πάθη εμφανίζονται με διάφορες μορφές που δεν προκαλούν τρόμο. Η ποικιλία των μορφών, των περιπτώσεων και των εκδηλώσεων του δαιμονικού στοιχείου στη ζωή μας είναι κραυγαλέα. Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Ο διάβολος είναι ανθρωποκτόνος. Θέλει με κάθε τρόπο να οδηγήσει τον άνθρωπο στην καταστροφή.

Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, η σύγχρονη ειδωλολατρία είναι μορφές δαιμονισμού στη ζωή μας. Άλλες μορφές δαιμονισμού στη ζωή μας είναι οι φανερές και κραυγαλέες εκδηλώσεις του διαβόλου, που, αν και αλλάζουν μορφή, παραμένουν πάντα στην ουσία ίδιες. Και αυτές οι μορφές είναι η σατανολατρεία, η μαγεία, η μαντεία, η αστρολογία, και άλλα παρόμοια. Εννοείται ότι ο Χριστιανός δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Όποιος πηγαίνει σε χαρτορίχτρες, σε μάγους, σε μέντιουμ, σε καφετζούδες και αλλού, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα της ψυχής τους στον διάβολο και από εκεί και πέρα αρχίζει το πανηγύρι του διαβόλου. Και μετά αναρωτιούνται αυτοί οι άνθρωποι γιατί συμβαίνουν διάφορες συμφορές στη ζωή τους. Να το ξέρουμε όλοι, μόνο κοντά στον Χριστό βρίσκουμε τη λύτρωση της ψυχής μας. Μακριά από Αυτόν οδηγούμαστε στο χάος και στην καταστροφή.

Αγαπητοί μου φίλοι, όπως παρατηρεί ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας, ένας σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας μας εν ζωή, «ο πρώην ανατέλλων φωτεινότατος άγγελος, γέγονε δαίμων, Σατανάς, διάβολος, το βρωμερώτερον εκ των δημιουργημάτων του Θεού, ουχί τη φύσει, διότι ο Θεός όλα λίαν καλά τα εποίησεν, αλλά τη προαιρέσει πονηρός και αντάρτης!» (Πατρικαί Νουθεσίαι, σελίδα 47). Σε αυτήν την καταστροφή θέλει να συμπαρασύρει όλους τους ανθρώπους. Εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό και να Του ζητήσουμε την βοήθειά Του, προκειμένου να ξεφύγουμε από την αιώνια κόλαση, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και γι’ αυτούς που τον ακολουθούν. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Δεν φθάνει, όμως, μόνο να αναγνωρίσουμε την δύναμή Του, αλλά να αισθανθούμε την αγάπη Του και να ανταποκριθούμε σε αυτήν, για να ζήσουμε και να σωθούμε.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.