« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας διηγείται ένα ακόμη θαύμα του Κυρίου μας. Ο Χριστός ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλης, συνάντησαν μία νεκρική πομπή. Μία χήρα μάνα συνόδευε το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος. Όταν την είδε ο Χριστός τη σπλαχνίσθηκε και της είπε: «Μην κλαις» (ΛΟΥΚΑ 7, 13). Στη συνέχεια πλησίασε τη σορό και είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς» (ΛΟΥΚΑ 7, 14). Και αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του. Ο λαός που παρακολουθούσε το γεγονός της ανάστασης του υιού της χήρας της Ναΐν, κυριευμένος από δέος δόξαζε τον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός επισκέφθηκε το λαό Του, στέλνοντας ανάμεσά τους έναν μεγάλο προφήτη

Το συγκεκριμένο θαύμα είναι ένα από τα ελάχιστα που κάνει ο Χριστός χωρίς να Του ζητηθεί, χωρίς την επιβεβαίωση της πίστης εκείνου που δέχεται την ευεργεσία του Θεού. Έχουμε δει τον Χριστό να θεραπεύει σε άλλες περιπτώσεις δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πίστη του θεραπευμένου. Όμως η επέμβαση του Θεού δεν περιορίζεται από το πόσο πιστεύουμε εμείς. Βέβαια το θαύμα συνδέεται με την πίστη, διότι ο σκοπός ακόμη και του θαύματος είναι η προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου και όχι η καλυτέρευση της επίγειας ζωής μας. Γι’ αυτό και ο Θεός θαυματουργεί εκεί όπου υπάρχει πίστη, εκεί όπου υπάρχει πνευματικό όφελος. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο θαυματουργεί αυτόκλητα στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός, είναι για να μας δείξει ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Μόλις είδε την πονεμένη μητέρα τη σπλαχνίσθηκε. Συμμερίσθηκε το πρόβλημά της.

Το θαύμα που ακολουθεί αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη της φιλανθρωπίας Του αυτής, της άπειρης αγάπης Του για τα πλάσματά Του. Δεν επιθυμεί ο Θεός τον ανθρώπινο πόνο, ούτε την οδύνη, ούτε τον θάνατο. Αυτά όλα είναι αποτελέσματα των δικών μας επιλογών. Οι ίδιοι δημιουργούμε τα διάφορα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν. Όπως παρατηρεί ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος: «Η Αγία Γραφή με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο αναφέρει ότι το κακό και όλες οι μορφές του δεν είναι δημιούργημα ούτε θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με το κακό. Ούτε το χρησιμοποιεί ή το εκμεταλλεύεται. Αντιθέτως ο Χριστός, όπου το συνάντησε, το νίκησε. Ο θάνατος έχει νικηθεί, και πλέον τα δεινά και τα πάθη των ανθρώπων δεν είναι χωρίς προοπτική και δυνατότητα. Η Βασιλεία του Θεού είναι γεγονός» (Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό-Η “σιωπή” του Θεού στις δοκιμασίες των ανθρώπων», σελίδα 34).

Αν ο Θεός δεν αποτρέπει τον πόνο, την πείνα, τους πολέμους, την αδικία και διάφορα άλλα προβλήματα, είναι γιατί δεν θέλει να καταλύσει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και περιμένει από εμάς την ορθή και χρηστή άσκηση αυτής της ελευθερίας με την οποία μας έχει προικίσει. Και το τρίτο σημείο που επισημαίνεται με το θαύμα αυτό είναι ότι ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου. Ίσως πουν κάποιοι, ότι παρά την Ανάσταση του Χριστού, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν. Το ζητούμενο δεν είναι ο σωματικός θάνατος, ο οποίος θα καταλυθεί μόνιμα κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, όπως μας διδάσκει η Εκκλησία μας. Το σπουδαιότερο είναι η αποτροπή του πνευματικού θανάτου, η εσωτερική ανάσταση και ζωή. Ο πνευματικός θάνατος είναι ο χειρότερος γιατί μας απομακρύνει από τον Θεό. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή πολλοί είναι ζωντανοί σωματικά, αλλά νεκροί πνευματικά. Και νεκροί πνευματικά είναι εκείνοι που έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία και τα Μυστήριά της.

Στον πνευματικό θάνατο όμως μπορεί να υπάρξει ανατροπή όσο ζούμε σωματικά, με την πνευματική μας ανάσταση. Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Μα φυσικά με την μετάνοιά μας και την επιστροφή μας στην αγκαλιά της Μητέρας μας Εκκλησίας. Μέσα στην Εκκλησία και συμμετέχοντας ενεργά στα Μυστήριά της, μπορούμε να αναστηθούμε πνευματικά και να ζήσουμε κοντά στον Χριστό από αυτή τη ζωή μέχρι την αιωνιότητα. Οφείλουμε ως Χριστιανοί να εξομολογούμαστε, να κοινωνάμε των Αχράντων Μυστηρίων, να συμμετέχουμε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας, να προσευχόμαστε, να μελετάμε πνευματικά βιβλία προκειμένου να στερεωνόμαστε στην πίστη μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τη φθορά της αμαρτίας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αναστηθούμε πνευματικά. Γιατί ποιο το όφελος να ζούμε σωματικά και πνευματικά να είμαστε νεκροί;

Αγαπητοί μου φίλοι, η πνευματική μεταστροφή, η πνευματική ανάσταση, είναι αδύνατη χωρίς την πίστη του ανθρώπου και την επέμβαση του Θεού. Το θαύμα, όπως βλέπουμε στη σημερινή διήγηση του Ευαγγελίου, είναι συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο. Ενώ, όμως, η θεϊκή βούληση είναι δεδομένη, τα δικά μας μάτια δεν κοιτάνε προς την κατεύθυνση αυτή. Με αποτέλεσμα να ζητάμε το θαύμα στη ζωή μας μόνο με τα λόγια και όχι με την καρδιά. Ο Χριστός, στον υποψήφιο μαθητή Του που ζήτησε άδεια να πάει πρώτα να θάψει τον πατέρα του, απάντησε: «Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς» (ΜΑΤΘ. 8, 22). Σε σύγχρονη μεταγραφή θα λέγαμε ότι η ανάσταση της προσωπικότητάς μας πρώτα και ολόκληρης της κοινωνίας έπειτα δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με πράγματα νεκρά, φθοροποιά και γήϊνα. Είναι επομένως καιρός να αλλάξουμε προσανατολισμό και τότε θα συμβεί και το θαύμα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.