« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στη σημερινή παραβολή, αγαπητοί μου φίλοι, παρουσιάζεται ο Θεός ως γεωργός και εμείς οι άνθρωποι ως χωράφι του Θεού, όπου σπείρεται ο λόγος του Θεού, για να καρποφορήσει με τα έργα της αρετής. Βγαίνει, ο γεωργός, λέει ο Κύριος, και ρίχνει τον σπόρο στο χωράφι του. Όλοι όμως οι σπόροι δεν πέφτουν σε γόνιμο έδαφος. Άλλοι πέφτουν στο δρόμο, καταπατούνται και έρχονται τα πετεινά του ουρανού και τους τρώνε. Άλλοι πέφτουν σε πετρώδες μέρος, δεν υπάρχει χώμα και υγρασία και γρήγορα ξεραίνονται. Άλλοι πάλι πέφτουν μέσα σε αγκάθια, φυτρώνουν μεν, αλλά συμπνίγονται από τα αγκάθια και χάνονται. Τέλος είναι και οι σπόροι που πέφτουν σε γόνιμο έδαφος και καρποφορούν πλουσίως. Μέσα στις λίγες γραμμές της παραβολής ο Κύριος μας διδάσκει υψηλές και συγκινητικές αλήθειες. Όπως ο σπόρος δεν καρποφορεί κατά τον ίδιο τρόπο, έτσι και ο λόγος του Θεού, δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα στις ψυχές των ανθρώπων.

Η Εκκλησία διδάσκει τον Ευαγγελικό λόγο στις λατρευτικές και γενικώς στις Εκκλησιαστικές συνάξεις. Ο σπόρος είναι η απαρχή κάθε φυτού. Ο λόγος είναι η αρχή κάθε αγαθής πράξης. Προηγείται η διδασκαλία για τη διαμόρφωση του αγαθού χαρακτήρα του ανθρώπου. Χωρίς χρήσιμο σπόρο γεμίζει η γη με αγκάθια. Χωρίς τη διδασκαλία οι ανθρώπινες ψυχές γεμίζουν από πονηρά ένστικτα. Διάφορα είναι τα είδη του σπόρου, διάφορα είναι τα δένδρα και τα φυτά. Και η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν γίνεται κατά τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν διάφορα είδη σπόρων, υπάρχουν και διάφοροι τρόποι της Εκκλησιαστικής διδασκαλίας, ανάλογα με τις ικανότητες των Εκκλησιαστικών διδασκάλων. Όπως ο κάθε σπόρος για να καρποφορήσει, χρειάζεται γόνιμο έδαφος, έτσι και ο  θείος λόγος, για να τελεσφορήσει, χρειάζεται ενδόμυχη συγκίνηση και αγαθή διάθεση.

Που έπεσε το πρώτο μέρος του σπόρου; Στο δρόμο, μας λέει η σημερινή παραβολή. «Ο μεν έπεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό» (ΛΟΥΚΑ 8, 5). Ποιους υπονοεί αυτή η οδός; Υπονοεί εκείνους που ακούνε τον λόγο του Θεού, έπειτα έρχεται ο διάβολος και τον παίρνει από τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Από το δρόμο περνούν διάφοροι διαβάτες, ζώα, άμαξες και καταπατείται ο σπόρος. Έτσι και οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας δέχονται την θεία ακρόαση, αλλά με αρνητική διάθεση. Κάπου-κάπου εκκλησιάζονται για λόγους κοινωνικούς, σε Βαπτίσεις, Γάμους, Κηδείες και Μνημόσυνα ή σε μεγάλες εορτές. Στην ψυχή τους όμως κυριαρχεί η αδιαφορία και ακόμη η ηθική αναισθησία. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να εκκλησιάζεται κάπου-κάπου, αλλά συνέχεια. Σκοπός της ζωής του πρέπει να είναι η ένωσή του με τον Χριστό και όλα τα άλλα ας ακολουθούν.

Το δεύτερο είδος των ακροατών μοιάζει με τον σπόρο εκείνο που  πέφτει σε πετρώδες έδαφος και «δια το μη έχειν ικμάδα» (ΛΟΥΚΑ 8, 6) αμέσως ξεραίνεται. Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας αισθάνονται ενδόμυχες συγκινήσεις ακούγοντας κηρύγματα ή διαβάζοντας ένα εποικοδομητικό βιβλίο. Νιώθουν πνευματικές ανατάσεις ευρισκόμενοι σε φιλική Χριστιανική συντροφιά και θέλουν να βιώσουν τις πνευματικές αξίες. Όλα όμως είναι επιπόλαια. Όταν φεύγουν από τη Χριστιανική συντροφιά και επιστρέφουν στην καθημερινότητα, όλα αυτά λησμονούνται. Και αυτό γίνεται γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Ο Χριστιανός οφείλει να είναι Χριστιανός σε κάθε στιγμή της ζωής του. Να έχει συνεχώς το νου του στον Θεό. Όλα να τα πράττει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η ζωή του να έχει αναφορά στον Θεό. Αυτός είναι ο πραγματικός Χριστιανός και όχι αυτός που συγκινείται και μένει μόνο στη συγκίνηση.

Το τρίτο είδος των ακροατών του θείου λόγου μοιάζει με τον σπόρο εκείνο που πέφτει σε γόνιμη γη, αλλά μαζί του φυτρώνουν και αγκάθια, τα οποία τον πνίγουν. Οι Χριστιανοί του είδους αυτού ακούνε με προσοχή τον λόγο του Θεού. Έχουν πίστη και πολλές φορές υπεραμύνονται εναντίον των εχθρών της πίστης. Η καρδιά τους όμως είναι μοιρασμένη στα δύο. Αγαπούν και τον Θεό και τον διάβολο. Είναι οι άνθρωποι με διχασμένη προσωπικότητα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και εκείνοι οι κληρικοί που ενώ ετάγησαν να εκπροσωπούν αποκλειστικά τις Χριστιανικές αξίες, στη ζωή τους παρουσιάζουν κενά και ασυνέπειες. Όλοι αυτοί που έχουν προσωπείο, δεν μπορούν να τελεσφορήσουν σε έργα αρετής. Δυστυχώς και στο χώρο της Εκκλησίας υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, που φοράνε το προσωπείο και υποκρίνονται τους καλούς Χριστιανούς. Αυτό πρέπει να το απομακρύνουμε από τη ζωή μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχει και το μερίδιο όμως εκείνο που πέφτει σε αγαθή γη. Βέβαια και εδώ δεν έχουμε το ίδιο ποσοστό καρποφορίας. Υπάρχουν ακροατές, που δέχονται τη διδασκαλία της Εκκλησίας με βαθύτατη εσωτερική συγκίνηση. Όχι μόνο αφομοιώνουν τον θείο λόγο, αλλά γίνονται και ποιητές αυτού. Και ακόμη περισσότερο αναπτύσσουν και ιεραποστολική δραστηριότητα. Η καρποφορία ποικίλει, διότι όλοι δεν έχουν την ίδια πνευματική καλλιέργεια, την ίδια ιδιοσυγκρασία, τον ίδιο βαθμό αρετής. Υπάρχουν στην Εκκλησία μας και μεγάλα αναστήματα υψηλής πνευματικότητας, όπως οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο δίκαιος όμως Θεός αξιολογεί την αγαθή προαίρεση και αυτή δικαιώνει. Ο Θεός τιμά την υπομονή και την άσκηση του ανθρώπου που τον οδηγούν στην καρποφορία της αρετής. Είναι «μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (ΛΟΥΚΑ 11, 28).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.